Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Wiekiera

Protokolant: starszy protokolant Magdalena Lewandowska-Born

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2019 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - Subfunduszu KI 1 z siedzibą w W.

przeciwko I. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej I. W. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego - Subfunduszu KI 1 z siedzibą w W. kwotę 6750,86 zł sześć tysięcy siedemset pięćdziesiąt złotych 86/100) z odsetkami:

-

umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, ale nie wyższymi niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, od kwoty 3234,21 zł od dnia 29 października 2018 r.;

-

ustawowymi za opóźnienie od kwoty 3516,65 zł od dnia 29 października 2018 r.;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2067 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 216/19

UZASADNIENIE

Pozwem z 29 października 2018 roku powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – Subfundusz KI 1 domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanej I. W. kwoty 6.750,86 zł z odsetkami umownymi od kwoty 3.234,21 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, ale nie wyższymi niż wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 3.516,65 zł od dnia wniesienia pozwu, a nadto kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz innych dalszych kosztów. Uzasadniając swoje żądanie, powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z tytułu umowy (...) zawartej w dniu 17 lutego 2017 roku pomiędzy pozwaną, a (...) Sp. z o.o., natomiast powód nabył przedmiotową wierzytelność na podstawie umowy o przelew wierzytelności zawartej z poprzednim wierzycielem w dniu 12 kwietnia 2018 roku.

Na rozprawie w dnu 4 kwietnia 2019 r., prawidłowo zawiadomiona pozwana oświadczyła, że zgadza się z pozwem i nie kwestionowała jakichkolwiek okoliczności.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 lutego 2017 roku pozwana I. W. złożyła wniosek o pożyczkę w wysokości 3.500 zł w (...) Sp. z o.o. w W.. Pożyczka została jej udzielona na podstawie umowy z tego samego dnia. Na mocy tej umowy pożyczkodawca udzielił pozwanej pożyczki w łącznej w kwocie 6.851,24 zł z okresem spłaty do dnia 17 lutego 2019 roku, w 24 równych miesięcznych ratach.

(wniosek o pożyczkę k. 66-69, umowa k. 70-77)

Dnia 17 lutego 2017 roku poprzednik prawny powoda przelał na konto pozwanej 3.500 zł.

(potwierdzenie transakcji k.78)

Pozwana nie spłacała pożyczki w terminie w związku, z czym w dniu 18 sierpnia 2017 roku wypowiedziano jej umowę wraz z wezwaniem do zapłaty całości zadłużenia.

(wezwanie do zapłaty k. 79-82)

Umową przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 12 kwietnia 2018 roku (...) Sp. z o.o. w W. przeniósł na powoda wierzytelność z przedmiotowej umowy pożyczki zawartej z pozwaną.

(umowa przelewu wraz z załącznikiem k. 22-32, pełnomocnictwo k. 33-38)

Powód wystosował pismo o przelewie wierzytelności i wzywające do zapłaty.

(zawiadomienie k. 47, wezwanie do zapłaty k. 48)

Roszczenie stało się wymagalne w sierpniu 2017 roku.

(okoliczność bezsporna)

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie przywołanych wyżej dowodów z dokumentów, którym należało dać wiarę. Stan faktyczny nie był pomiędzy stronami sporny, a pozwana nie kwestionowała długu ani co do jego wysokości, ani wymagalności, nie zakwestionowała również legitymacji czynnej powoda. Sąd również nie znalazł podstaw by kwestionować tak uznane przez pozwaną okoliczności z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawę faktyczną pozwu w sprawie niniejszej stanowiła umowa pożyczki zawarta przez pozwaną z poprzednikiem prawnym powoda. Stosownie do art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków (tak zwany depozyt nieprawidłowy). Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych (art. 359 § 2 1 k.c.), których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek ustalana jest w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego i odzwierciedla bieżący układ stosunków gospodarczych, „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, zapewnia więc pożyczkodawcom godziwy zysk. Z drugiej strony jej wprowadzenie nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami znajdującymi się w trudnej sytuacji materialnej, niewykształconymi lub mającymi trudności intelektualne z rozeznaniem konsekwencji swojego działania, są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. Trzeba też podkreślić, że umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Te ostatnie powinny zostać przy tym określone w wysokości rzeczywiście ponoszonej przez pożyczkodawcę tak aby nie stawić ukrytego źródła zysku. Z kolei w myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (w brzmieniu obowiązującym w chwili zawarcia umowy) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności między innymi umowę pożyczki.

Zauważyć należy, że, zgodnie z art. 5 pkt 6 w/w ustawy na całkowity koszt kredytu konsumenckiego składają się nie tylko odsetki, ale również opłaty, prowizje, podatki i marże, a zatem bezspornym jest, że instytucje pożyczkowe uprawnione są do pobierania przywołanych wyżej należności, zgodnie z obowiązującymi od dnia 11 marca 2016 r. ograniczeniami wynikającymi z ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1357). Art. 36a z dnia 12 maja 2011 r. w/w ustawy dotyczy maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, określając wzór do ich obliczenia i określająca konsekwencje przekroczenia kosztów pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Z przedłożonych w sprawie dokumentów wynikało, że 17 lutego 2017 roku pozwana z poprzednikiem prawnym powoda zawarły umowę pożyczki, która miała być spłacona w 24 ratach. Pozwana nie wykazała, aby uiściła jakąkolwiek kwotę na poczet spłaty pożyczki. Za przyznany przez pozwaną uznać należało, więc fakt, iż zawarła ona z (...) Sp. z o.o. umowę pożyczki której nie spłaciła, czego konsekwencją było wszczęcie niniejszego postępowania. Zgodnie bowiem z treścią art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwna, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. W niniejszej sprawie Sąd takich wątpliwości nie miał. Sąd nie znalazł również podstaw do ustalenia, że do przelewu wierzytelności nie doszło.

Pozwana akceptując warunki umowy i realizując je zobowiązała się do zapłaty zarówno kwoty wypłaconej pożyczki jak również prowizji.

Koszty pozasodsetkowe, obliczone według powołanego wzoru, nie przekroczyły wskazanych w ustawie kosztów, dlatego powództwo należało uwzględnić w całości. Ponadto strona powodowa spełniła wszystkie obowiązki informacyjne wymagane przez przepisy powołanej ustawy i wszelkie niezbędne regulacje znalazły się w treści umowy.

Pozwana w żadnym zakresie nie kwestionowała żądania pozwu.

O odsetkach orzeczono po myśli art. 481 k.c, zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu, przy uwzględnieniu zapisów umowy dotyczących wysokości odsetek.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art. 98 k.p.c. obciążając nimi pozwaną jako stronę przegrywającą proces. Koszty procesu obejmowały opłatę od pozwu w wysokości 250 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w wysokości 1800 zł i opłatę skarbową od pełnomocnictwa 17 zł.

Sędzia