Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2020 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Rafał Rogiński

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2020 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

(...) Spółka Akcyjna w L.
KRS (...)

przeciwko

(...) Spółka Akcyjna w W.
KRS (...)

o zapłatę 3 080,50 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna
w W. na rzecz powoda (...) Spółka Akcyjna w L. kwotę 3 038,85 zł ( trzy tysiące trzydzieści osiem złotych osiemdziesiąt pięć groszy ) ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

2 872,80 zł od dnia 29 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty

166,05 zł od dnia 23 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 884.58 zł, w tym kwotę 900.00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

4.  nakazuje zwrócić powodowi (...) Spółka Akcyjna w L. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ostrołęce kwotę 187,42 zł ( sto osiemdziesiąt siedem złotych czterdzieści dwa ) tytułem zwrotu części niewykorzystanej zaliczki uiszczonej przez powoda w poczet wynagrodzenia biegłego

Sędzia

Rafał Rogiński

ZARZĄDZENIE

(...)

15.07.2020 r. Sędzia Rafał Rogiński

Sygn. akt 623/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna w L.
w pozwie skierowanym przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 3 080,50 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty od kwoty 2 914,45 zł. i od dnia 24 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty od kwoty 166,05 zł oraz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 24 listopada 2018 r. w wyniku kolizji komunikacyjnej został uszkodzony pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) będący własnością R. K.. Sprawca kolizji miał zawartą
z pozwanym umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany tytułem szkody wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 1 522,09 zł brutto.

W dniu 27 marca 2019 r. poszkodowana R. K. zawarła
z powodem umowę przelewu wierzytelności nr (...) przysługujących zbywcy w stosunku do sprawcy zdarzenia, jak również wobec (...) S.A. w którym ubezpieczony był sprawca zdarzenia.

W dniu 09 lipca 2019 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Od nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej
i zakwestionował roszczenie powoda w zakresie kosztów naprawy co do wysokości,
a zakresie kosztów wykonania prywatnej ekspertyzy co do zasady. Ponadto pozwany argumentował że, powód nie udowodnił faktu naprawy pojazdu jak również, iż składał poszkodowanemu propozycję skorzystania z jego sieci naprawczej, z której poszkodowany nie skorzystał.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 24 listopada 2019 r. doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) nr rej. (...) będący własnością R. K.. Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z (...) Spółka Akcyjna w W.. Przedmiotowa szkoda została zgłoszona pozwanemu i zarejestrowano ją pod numerem (...). Poszkodowanej wypłacono odszkodowanie
w wysokości 1 522,09 zł.

Poszkodowana uznając, że wypłacona jej kwota jest zbyt mała zawarł
z powodem w dniu 27 marca 2019 r. umowę przelewu wierzytelności
nr (...) przysługujących zbywcy w stosunku do sprawcy zdarzenia, jak również wobec (...) S.A., w którym ubezpieczony był sprawca zdarzenia.

Powód zlecił (...) Sp. z o. o. w L. sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy celem ustalenia jej rzeczywistych kosztów. Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 166,05 zł., a wysokość kosztów naprawy został ustalony na kwotę 4 426,54 zł brutto.

Wezwaniem do zapłaty z dnia 15 kwietnia 2019 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3 080,50 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: umowy przelewu wierzytelności z dnia 27.03.2019 r. k 8-9, oświadczenia cedenta
k 11, kalkulacji naprawy k 27-31, faktury k 26, wezwania do zapłaty k 24-25, pisma (...) k 32, zeznań świadka R. K. k 86, akt szkody na płycie CD k 62

Sąd zważył co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W przedmiotowej sprawie sporna była kwota przysługująca powodowi z tytułu naprawienia szkody powstałej w wyniku kolizji oraz obowiązek poniesienia kosztów sporządzonej kalkulacji naprawy.

Przede wszystkim Sąd nie podzielił podnoszonego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutu braku legitymacji czynnej.

Na podstawie art. 509 § 1 k.c wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew ) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Nie można mówić o sprzeczności umowy przelewu z naturą stosunku jaki powstał na skutek szkody czy o naruszeniu zasad współżycia społecznego. Zdaniem Sądu z treści umów przelewu wierzytelności wynika, że jej strony w prawidłowy sposób oznaczyły wierzytelności, gdyż przeniesiona została wierzytelność zbywcy
w stosunku do sprawcy zdarzenia, jak również wobec (...) S.A., w którym ubezpieczony był sprawca zdarzenia. Ponadto stwierdzić należy, że w przypadku odpowiedzialności in solidum chodzi o całkowicie odmienne zobowiązania, związane z jednym celem, zwykle w postaci naprawienia jednej szkody. Powyższe skutkuje tym, że w wyniku zdarzenia rodzącego odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego powstają samodzielne zobowiązania tak po stronie sprawcy szkody, jak i ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej, a odrębność tych tytułów prawnych powoduje, iż losy tych zobowiązań mogą być różne. Konsekwencją tego stanu rzeczy musi być zachowanie niezależności poszczególnych stosunków prawnych w czasie ich trwania. Stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 maja 2014 r. III CSK 224/13.

Dlatego zdaniem Sądu ze względu na niezależny byt zobowiązania każdego
z dłużników ( ubezpieczyciela i ubezpieczonego ) jak również specyfikę odpowiedzialności in solidum uprawnione jest zbycie przez poszkodowanego przysługującej mu wierzytelności względem tylko jednego z dłużników.

Na podstawie art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz.1152 ze zm.) obowiązkowym ubezpieczeniem objęta jest odpowiedzialność cywilna posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Z art. 34 ust.1 i art. 36 ust. 1 w/w ustawy wynika, że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała sama odpowiedzialność pozwanego za sprawcę szkody. Pozwany podnosił jednak, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił odszkodowanie, a powód nie wykazał aby koszty naprawy
w żądanej wysokości rzeczywiście zostały poniesione. Ponadto pozwany argumentował, że oferowała poszkodowanej naprawę pojazdu w warsztatach z nim współpracujących.

Sąd nie podzielił reprezentowanego przez pozwanego stanowiska, zgodnie
z którym odszkodowanie powinno odpowiadać kwocie przeznaczonej przez poszkodowanego na naprawę pojazdu. Zdaniem Sądu należne poszkodowanemu odszkodowanie powinno odpowiadać niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy pojazdu, a jedynym kryterium ustalenia wysokości odszkodowania jest koszt należycie wykonanej naprawy niezależny od tego czy pojazd został faktycznie naprawiony a jeżeli został to za jaką kwotę. Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie czemu wyraz dał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 lutego 2019 r. ( Sygn. akt III CZP 91/18 ) oraz uzasadnieniu wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r. ( Sygn akt II CNP 41/17 ). Ponadto tylko do poszkodowanego, należy wybór czy skorzysta z przedstawionej mu oferty czy też naprawi pojazd we własnym zakresie a nieskorzystanie z oferty naprawy pojazdu nie może powodować dla niego żadnych negatywnych konsekwencji o ile koszty przeprowadzonej naprawy nie przekraczają normalnych kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia powodującego szkodę.

Przyjęcie innego stanowiska oznaczałoby zróżnicowanie sytuacji podmiotów poszkodowanych w kolizjach komunikacyjnych w zależności od tego czy dokonują naprawy uszkodzonych pojazdów czy też pozostawiają je w stanie uszkodzonym.
W drugim przypadku poszkodowanym wypłacano by kwotę odszkodowania ustaloną przez rzeczoznawcę na podstawie teoretycznej kalkulacji, a w pierwszej sytuacji tylko poniesione koszty naprawy. Zdaniem Sądu wszystkie podmioty poszkodowane
w kolizjach komunikacyjnych powinny być traktowane tak samo, niezależnie do dalszych losów uszkodzonych pojazdów.

Z oświadczenia cedenta ( poszkodowanej ) wynika, że wypłacona jej przez pozwanego kwota była zaniżona i nie była wystarczająca na przywrócenie pojazdu do stanu z przez wypadku co potwierdził poszkodowaną również w trakcie składanych przed Sądem zeznań.

Zdaniem Sądu dowodem określającym wysokość kwoty niezbędnej do naprawy uszkodzonego pojazdu jest opinia biegłego. W ocenie Sądu sporządzona opinia jest rzetelna i wyczerpująca i nie ma jakichkolwiek podstaw do jej zakwestionowania
a strony nie złożyły do niej żadnych zastrzeżeń.

Biegły odpowiadając na postawione pytania wskazał, że koszt naprawy samochodu ustalony w systemie (...) na miesiąc i rok powstania szkody
z zastosowaniem części w miejscu zamieszkania poszkodowanej wynosił 3 573,08 zł netto, a z podatkiem Vat 4 394,89zł. Istotne jest, że wysokość kosztów naprawy wskazanych przez biegłego tylko nieznacznie odbiega od wysokości kosztów podanych w dołączonej do pozwu kalkulacji naprawy.

Sąd nie podzielił również stanowiska pozwanego, kwestionującego zasadność wydatków poniesionych przez powoda na opinię rzeczoznawcy. W uchwale z dnia
02 września 2019 r. ( Sygn. akt III CZP 99/18 ) Sąd Najwyższy stwierdził, że ,,poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii ( ekspertyzy ) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania.

Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie powód bez prywatnej ekspertyzy nie mógłby nie tylko określić wysokości żądanej kwoty lecz w ogóle celowości wniesienia powództwa. Tak więc mając na uwadze treść zacytowanej uchwały Sąd uznał, zasadność domagania się przez powoda od pozwanego kwoty 166,05 zł z tytułu wydatków poniesionych na sporządzenie prywatnej ekspertyzy.

Powództwo zostało oddalone w części co do kwoty 41,65 zł, która jest różnicą pomiędzy kosztami naprawy ustalonymi przez biegłego a kosztami naprawy wskazanymi w dołączonej do pozwu ekspertyzie.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i 100 k.p.c. Ponieważ powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania Sąd wyłożył obowiązek zwrotu wszystkich kosztów od pozwanego.

Na koszty procesu w sprawie, poniesione przez stronę powodową zasądzone od strony pozwanej składają się opłata od pozwu w wysokości 155,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900,00 zł oraz uiszczona zaliczka w poczet wynagrodzenia biegłego, z której wypłacono biegłemu kwotę 812,58 zł. Sąd nakazał również zwrócić powodowi pozostałą kwotę zaliczki, która nie została wykorzystana.

Sędzia Rafał Rogiński

ZARZĄDZENIE

- (...)

- (...)

24.08.2020 Sędzia Rafał Rogiński