Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2020r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Agnieszka Wachłaczenko

Protokolant starszy sekr. sąd. Agnieszka Dębowa

w obecności oskarżyciela publicznego---

po rozpoznaniu 24.11.2020r

sprawy K. D. syna J. i B. zd. P. ur. (...) w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 11 marca 2020 roku w K. na Al. (...) poza drogą publiczną kierując samochodem ciężarowym marki M. (...) o nr rej. (...) z przyczepą N. o nr rej. (...) zagroził bezpieczeństwu innej osoby w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności w trakcie omijania samochodu marki M. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia oraz przygniótł R. D. do karoserii samochodu M., co nie spowodowało obrażeń ciała

tj. o wykroczenie z art. 98 k.w.

1.  uznaje obwinionego K. D. za winnego zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 98 kw i za to na podstawie art. 98 k.w. wymierza mu karę 400 (czterysta) złotych grzywny,

2.  przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. B. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych podwyższoną o należny podatek Vat od towarów i usług tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej obwinionemu z urzędu,

3.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 371,40 (trzysta siedemdziesiąt jeden złotych 40/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Agnieszka Wachłaczenko

II W 346/20

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2020 r. obwiniony K. D. kierował samochodem ciężarowym marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z przyczepą N. o numerze rejestracyjnym (...).

Około godziny 15.30 znajdował się na terenie (...) położonej w K. przy Alei (...). Kierował się w kierunku wyjazdu ze stacji, w tym celu musiał skręcić w lewo. W tym samym czasie, z przeciwnej strony, skręcając w prawo, również w kierunku wyjazdu ze stacji znajdował się pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez R. D..

R. D. zatrzymał się we wjeździe i zaczął krzyczeć do obwinionego, że ma go przepuścić, gdyż to on ma pierwszeństwo, jako skręcający w prawo. K. D. nie posłuchał go i nadal manewrował w kierunku wyjazdu. R. D. również kierował się w stronę wyjazdu. Następnie R. D. zatrzymał swój samochód, wysiadł z niego i podszedł do kabiny Sprintera, cały czas krzycząc w kierunku obwinionego. W tym samym momencie K. D. ruszył do przodu przyciskając R. D. do M. oraz uszkadzając przedmiotowy pojazd

(dowód: wyjaśnienia obwinionego – k. 59, zeznania świadka R. D. – k.60 , zdjęcie – k. 20).

Obwiniony K. D. ma 22 lata. Nie pracuje, pozostaje na utrzymaniu rodziców. Sam nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Nie był karany za wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji

(dane osobowe – k. 17, 59, informacja o wpisach – k. 21).

Obwiniony K. D. nie kwestionując przebiegu zdarzenia nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wskazując, iż działał pod wpływem stresu. Nie wiedział, czego drugi kierujący od niego chce tym bardziej, iż według niego zachowywał się on agresywnie. Sad dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie przebiegu zdarzenia, tym bardziej, iż w dużej części korelują one z zeznaniami świadka R. D.. Sąd nie dał wiary R. D. jakoby jego samochód był przepchnięty podczas kolizji na znacznym odcinku drogi. Przeczą temu wyjaśnienia obwinionego oraz pokolizyjne ustawienie pojazdów uwidocznione na zdjęciu (k. 20). Sąd nie dal wiary zeznaniom A. T. jakoby najpierw miało dojść do kolizji, a następnie R. D. wysiadł z pojazdu i w tedy został potrącony przez pojazd obwinionego. Świadek nie była na miejscu zdarzenia. Wydaje się, że doszło do przeinaczenia zasłyszanych od R. D. informacji.

W ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowody pozwala na przypisanie obwinionemu K. D. czynu z art. 98 k.w.

Zgodnie z treścią art. 98 k.w. karze podlega ten, kto prowadząc pojazd poza drogą publiczną, strefą zamieszkania lub strefą ruchu, nie zachowuje należytej ostrożności, czym zagraża bezpieczeństwu innej osoby. Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym ustawa określa zasady ruchu na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w strefach ruchu; (…). Zgodnie z ust. 2 cyt. przepisu, przepisy ustawy stosuje się również do ruchu odbywającego się poza miejscami wymienionymi w ust. 1 pkt 1, w zakresie koniecznym dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa osób; wynikającym ze znaków i sygnałów drogowych.

Na podstawie tych przepisów, Sąd doszedł do wniosku, iż w miejscu gdzie doszło do kolizji należy stosować przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym w zakresie koniecznym dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa osób.

Dlatego w niniejszej sprawie w ocenie Sądu obwiniony K. D. swoim zachowaniem naruszył przepisy art. 3 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym stanowiącego, iż uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie oraz art. 25 ust. 1 i 3 zgodnie z którymi kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo. Przy czym przepisy ust. 1 i 2 stosuje się również w razie przecinania się kierunków ruchu poza skrzyżowaniem. Uczestnicy zdarzenia wskazywali, iż na drogę stanowiącą wyjazd ze stacji wjeżdżali jednocześnie. Zatem obwiniony winien zastosować się do opisanego wyżej przepisu art. 25 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Natomiast widząc zachowanie R. D., który domagał się ustąpienia mu pierwszeństwa przejazdu, w ocenie obwinionego nieracjonalne, nie mające żadnego uzasadnienia obwiniony winien zachować się stosownie do treści art. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania. Nie sposób zauważyć, iż również drugi z kierujących naruszył opisaną wyżej zasadę ograniczonego zaufania.

W ocenie Sądu naruszając przepis art. 25 ust. 1 i 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym obwiniony spowodował zagrożenie dla bezpieczeństwa drugiego z kierujących. Zatem pretensje R. D. były uzasadnione. R. D. z pewnością był zdenerwowany ale nie miał przy sobie żadnego niebezpiecznego narzędzia, obwiniony mógł zablokować drzwi kabiny pojazdu, do zdarzenia doszło w miejscu publicznym dlatego w ocenie Sądu nie można mówić, iż obwiniony działał w warunkach stanu wyższej konieczności opisanego w art. 16 k.w. Nadto obwiniony wiedząc, iż w pobliżu jego pojazdu znajduje się inna osoba, usiłując wyjechać z terenu stacji nie obserwował, gdzie ta osoba się znajduje. Kierowanie pojazdem wiąże się ze stresem, często wywołanym przez innych użytkowników drogi. Dlatego typowa sytuacja, gdzie jeden z kierowców ma pretensje do drugiego o nie dostosowanie się do obowiązujących przepisów nie może być usprawiedliwieniem dla dalszych naruszeń tych przepisów.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności wyłączających winę lub bezprawność czynu obwinionego. Swoim czynem godził w bezpieczeństwo innej osoby.

Jako okoliczności łagodzące Sąd potraktował złożenie wyjaśnień, na podstawie których ustalono stan faktyczny oraz uprzednią niekaralność obwinionego za wykroczenia w ruchu drogowym.

Obwiniony jest osobą młodą, zdolną do pracy, nie wskazywał na przeszkody uniemożliwiające mu podjęcie stałej pracy zarobkowej, dlatego obciążył go grzywną w wysokości 400 zł (w dolnych granicach ustawowego zagrożenia) oraz kosztami postępowania w myśl art. 119 § 1 k.p.w.

SSR Agnieszka Wachłaczenko

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować;

2.  O/wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć obrońcy

3.  Za 7 dni lub z apelacją.

K., 4.12.2020 r.