Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2020 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Beata Łapińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Rudecka

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2020 r. w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. Oddział w Z.

o emeryturę górniczą

na skutek odwołania J. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. Oddział w Z.

z dnia 27 września 2019 r. sygn.: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy J. T. prawo do emerytury górniczej od dnia (...);

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz wnioskodawcy kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

VU 1422/19

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 27 września 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił po raz kolejny J. T. prawa do emerytury górniczej. W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, iż skarżący nie udowodnił żadnego okresu pracy górniczej.

Powyższą decyzję zaskarżył odwołaniem J. T. wnosząc o jej zmianę i zaliczenie mu do okresu pracy górniczej okresu od 1982 r do nadal, kiedy to wnioskodawca będąc zatrudnionym w (...) B. pracował jako kierowca – operator sprzętu technicznego na odkrywce.

Na rozprawie w dniu 22 lipca 2020 r. pełnomocnik wnioskodawcy sprecyzował odwołanie wnosząc o zaliczenie skarżącemu do okresu pracy górniczej okres od 1 stycznia 1993 r. do 27 września 2019 r. tj. do dnia wydania decyzji , podnosząc , iż w prawomocnej sprawie VIII U 583/12 Sąd Okręgowy w Gliwicach rozpoznając pierwszy wniosek wnioskodawcy o emeryturę górniczą nie zaliczył mu okresu od 1989 r. do 1992 r. zatem ten okres nie może być powtórnie oceniany.

Pełnomocnik organu rentowego w odpowiedzi na odwołanie wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny :

J. T. urodził się (...) . W okresie od dnia 26 października 1982 r. do nadal zatrudniony jest w (...) S.A.

Decyzją z dnia 7 lutego 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił J. T. prawa do emerytury górniczej wskazując, że z wymaganych z art. 50 c ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS 25 lat pracy górniczej na dzień 14 listopada 2011 r. ( data złożenia pierwszego wniosku o emeryturę górniczą ) udowodnił jedynie 20 lat , 7 miesięcy i 8 dni takiej pracy. Do pracy górniczej ZUS nie zaliczył mu wówczas okresów od 1982 r. do 31 grudnia 1992 r, uznając, iż stanowisko kierowcy nie jest pracą górniczą i nie figuruje w załączniku nr 2 rozporządzenia z dnia 23 grudnia 1994 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 5 grudnia 2012 r. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury górniczej począwszy od 6 listopada 2011 r.

Na skutek apelacji organu rentowego Sąd Apelacyjny w Katowicach orzeczeniem z dnia 26 listopada 2013 r. uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Sąd II instancji wskazał , że Sąd Okręgowy winien zbadać charakter pracy skarżącego od 1 marca 1989 r. do 31 grudnia 1992 r. gdyż Sąd nie ocenił charakteru pracy wnioskodawcy z tego okresu.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 10 września 2014 r. wydanym w sprawie VIII U 347/14 Sąd Okręgowy w Gliwicach ostatecznie oddalił odwołanie J. T. od decyzji z dnia 7 lutego 2012 r. , a w uzasadnieniu podniósł, iż w okresie od 1982 dr do 31 grudnia 1992 r. kiedy skarżący pracował jako kierowca przewożąc części zamienne nie wykonywał on pracy górniczej. Sąd ten uznał, iż dopiero od 1 stycznia 1993 r. kiedy to przydzielono mu samochód z napędem i kiedy zaczął jeździć do wkopu rozpoczął pracę związaną z przewozem i rozładunkiem nadkładu i urobku i od tego dnia można uznać, że wykonywał on pracę górniczą. Zaliczenie mu jednak okresu od dnia 1 stycznia 1993 r. okazało się niewystarczające i dlatego odwołanie musiało zostać oddalone. Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 17 listopada 2015 r. oddalił apelację wnioskodawcy.

( dowód : akta VIII U 347/14 załączone do niniejszej sprawy)

W dniu 23 lipca 2019 r. J. T. wystąpił z ponownym wnioskiem o przyznanie mu prawa do emerytury górniczej.

Wnioskodawca został zatrudniony w (...) B. od 1982 r. najpierw na oddziale (...) jako kierowca . Tam pracował jako kierowca samochodu osobowego terenowego marki (...) , którymi przewożeni byli , m. in kierowcy. Następnie samochodem skrzyniowym S. (...) przewoził on materiały potrzebne do prac remontowych i montażowych .Z dniem 1 maja 1987 r. ubezpieczony na własną prośbę został przeniesiony na oddział (...) również w charakterze kierowcy. Był to oddział transportu ciężkiego samochodów powyżej 3,5 tony.

( dowód: akta osobowe )

W świadectwie pracy górniczej pracodawca wskazał, iż ubezpieczony w okresach: od 26.10.1982 r. do 28 lutego 1989 r. oraz od 1 stycznia 1993 r. do nadal wykonywał pracę górniczą na stanowisku kierowcy operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce .

( dowód: świadectwo wykonywania pracy górniczej z 14 listopada 2011 r. – k. 6 akt rentowych )

Takie same stanowisko zostało zawarte w protokole komisji weryfikacyjnej z dnia 20 listopada 2007 r.

( dowód : protokół komisji weryfikacyjnej zawarty w aktach osobowych oraz na k. 26 akt rentowych)

W okresie od maja 1987 r. do 31 grudnia 1992 r. ubezpieczony już na oddziale (...) jeździł wywrotką ( j.) przewożąc piasek, sprzęt do hydroforni , części do maszyn , a od 1 stycznia 1993 r. do nadal na stanowisku kierowcy operatora sprzętu technicznego .

Od 1 stycznia 1993 r. był kierowcą (...) pracujących wyłącznie dla potrzeb oddziałów górniczych . Ubezpieczonemu przydzielono wówczas cięższy samochód ( wywrotkę) tzw. samowyładowczy z napędem , wyposażonym w pompę , która podnosiła skrzynię załadunkową do zrzutu przewożonego urobku. Sprzęt ten wykorzystywany był i jest do transportu różnych materiałów takich jak nadkład, głazy, kruszywa, węgiel na terenie wkopu jako wspomagający brygady wydobywcze. Od tej pory wnioskodawca wykonywał prace wyłącznie dla oddziałów górniczych , zajmował się przewozem i rozładunkiem kamieni, głazów, nadkładu i urobku w wyrobisku, w którym pracowała koparka wydobywcza .

Wnioskodawca podjeżdżał bezpośrednio w sąsiedztwo koparki wielonaczyniowej , która pobierała nadkład i w miejscach dla niej niedostępnych koparka jednonaczyniowa ładowała ten trudno dostępny nadkład , głazy, glinę czy kamienie na jego samochód , a on odwoził go albo na bok, albo pod maszynę kruszarkę, która kruszyła głazy. Samochód , którym kierował miał nośność powyżej 20 ton . Pracował w takim charakterze od 1 stycznia 1993 r. do nadal. W tym okresie nie woził ani ludzi, ani sprzętu , bo tego rodzaju samochody nie są do tego przygotowane. Nie pracował również jako mechanik. Wykonywał wyłącznie prace transportowe nadkładu , węgla, , gliny, piachu z miejsca pracy koparki wielonaczyniowej w wyrobisku.

( dowód: pismo sztygara z dnia 27 lutego 2012 r. zawarte w aktach osobowych, zeznania świadków : J. O. – k. 64 i K. K. – k. 64 oraz zeznania wnioskodawcy – k. 65 w związku z k. 50 akt sprawy)

Na takich samych stanowiskach jak wnioskodawca pracowali w tym okresie razem z nim K. K. oraz S. Z.. Obaj mieli przyznane emerytury górnicze oraz zaliczone okresy tożsamej pracy prawomocnymi wyrokami Sądu Okręgowego w Piotrkowie tryb.

( dowód: wyroki – k. 5 i 6 akt sprawy)

Od 1 stycznia 1993 r. do chwili obecnej skarżący wykonuje te same obowiązki będąc przez cały czas zatrudniony na oddziale (...).

Sąd Okręgowy zważył i ocenił, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Na wstępie należy zaznaczyć , iż spór w przedmiotowej sprawie dotyczy wyłącznie okresu pracy skarżącego od dnia 1 stycznia 1993 r. do dnia wydania decyzji, albowiem w załączonej sprawie VIII U 347/14 Sąd Okręgowy w Gliwicach prawomocnym wyrokiem oddalającym odwołanie przesądził, iż okres pracy wnioskodawcy do 1982 r. do 31 grudnia 1992 r. nie był okresem pracy górniczej . Sam skarżący zresztą już nie kwestionuje tego stanowiska gdyż w powyższej sprawie Sąd ten ustalił, iż miał on inny zakres obowiązków od tych, które wykonywał od 1 stycznia 1993 r. Sąd ten podkreślił, iż wraz z przydzieleniem wnioskodawcy nowego samochodu samowyładowawczego, zmienił mu się zakres obowiązków i od tego czasu zajmował się już wyłącznie transportem urobku , głazów, kamieni , gliny , a jego miejscem pracy było wyrobisko, w którym pracowała koparka wydobywcza. Sąd Okręgowy w Gliwicach uznał jednak, iż jakkolwiek praca wnioskodawcy od 1 stycznia 1993 r. była pracą górniczą to okres jej wykonywania na dzień wydania decyzji w 2012 r. okazał się niewystarczający i dlatego oddalił odwołanie.

Warto także w tym miejscu podkreślić, iż sam organ rentowy w decyzji z 7 lutego 2012 r. jak też w trakcie postępowania przed Sądem Okręgowym w Gliwicach zaliczył ubezpieczonemu do okresu pracy górniczej okres od 1997 r. do dnia wydania decyzji w wymiarze 20 lat , natomiast w tym postępowaniu pomimo tego że charakter pracy skarżącego od 1993 r. do chwili obecnej nie uległ zmianie organ rentowy nie zaliczył mu żadnego okresu pracy w (...) do pracy górniczej i nie wyjaśnił w sposób logiczny swojej niekonsekwencji .

W przedmiotowej sprawie ostatecznie kwestią sporną między stronami było wyłącznie to, czy wnioskodawca posiada wymagany 25-letni okres pracy górniczej. Spełnienia przez wnioskodawcę pozostałych przesłanek nabycia prawa do emerytury górniczej ZUS w zaskarżonej decyzji nie kwestionował.

Przesłanki nabycia prawa do emerytury górniczej określa ustawa z dnia
17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z art. 50 a ust 1 i 2 ustawy emerytura górnicza przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) ukończył 55 lat życia;

2) ma okres pracy górniczej wynoszący łącznie z okresami pracy równorzędnej
co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 10 lat pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1;

3) nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wiek emerytalny wymagany od pracowników: kobiet mających co najmniej
20 lat, a mężczyzn co najmniej 25 lat pracy górniczej i równorzędnej, w tym
co najmniej 15 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, wynosi 50 lat.

Zgodnie z art. art. 50b ww. ustawy przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej uwzględnia się okresy pracy górniczej i pracy równorzędnej z pracą górniczą, będące okresami składkowymi lub nieskładkowymi w rozumieniu ustawy, z tym że okresy pracy górniczej i pracy równorzędnej z pracą górniczą uwzględnia się, jeżeli praca
ta wykonywana była co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy.

Z kolei w myśl art. 50 c ust. 1 pkt 4 ustawy za pracę górniczą uważa się zatrudnienie na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego przy ręcznym lub zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego oraz przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, a także w kopalniach otworowych siarki oraz w przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń siarki i węgla brunatnego, na stanowiskach określonych w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki i ministrem właściwym do spraw Skarbu Państwa.

Wykaz stanowisk pracy, na których zatrudnienie zaliczane jest do pracy górniczej oraz wykonywanej w przodkach uwzględnianej w rozmiarze półtorakrotnym, powinno ustalić rozporządzenie wydane na podstawie delegacji ustawowej z art. 50d ust. 3 ustawy. Ponieważ rozporządzenie takie nie zostało wydane, obowiązuje nadal (z mocy art. 194 wskazanej ustawy) wykaz stanowisk zawarty w załączniku nr 2 i 3 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty (Dz. U. z 1995 roku Nr 2, poz. 8), wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 5 i art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 1 lutego 1983 roku o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (tekst jedn.: Dz. U. z 1995 roku, Nr 30, poz. 154). Wykaz ten obowiązuje jednak jedynie w takim zakresie, w jakim jego przepisy nie są sprzeczne z przepisami ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Rozporządzenie wykonawcze nie może bowiem przyznawać ubezpieczonym większych uprawnień niż uczynił to ustawodawca. Tym samym, przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowić muszą zawsze punkt wyjścia do oceny zasadności roszczeń emerytalnych wnioskodawcy.

Spór sprowadzał się do ustalenia, czy wnioskodawca wykonywał pracę górniczą w rozumieniu 50 c ust. 1 pkt 4 ustawy w spornym okresie zatrudnienia w (...) w B. (obecnie w (...) z siedzibą w R.), to jest od dnia 1 stycznia 1993 r. do dnia wydania decyzji, bowiem zaliczenia do pracy górniczej tych właśnie okresów żądał pełnomocnik wnioskodawcy.

Wnioskodawca podnosił, że we wskazanych wyżej okresie, jak wynika z wystawionego mu przez (...) z siedzibą w R. świadectwa pracy górniczej wykonywał pracę kierowcy - operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce wymienionego w rozporządzeniu MP i PS z dnia 23 grudnia 1994 roku w zał. nr 2 pod poz. 6. Organ rentowy zaprzeczał temu z uwagi na fakt posiadania przez skarżącego angaży na stanowisko kierowcy, kierowcy mechanika, kierowcy prowadzącego stale samochody ciężarowe powyżej 3,5 tony i kierowcy samochodów ciężarowych (członowych) powyżej 20 ton.

Górniczy charakter pracy wnioskodawcy poczynając od dnia 1 stycznia 1993 roku Sąd ustalił na podstawie zgromadzonej w sprawie dokumentacji pracowniczej, w tym częściowo charakterystyki pracy oraz kompatybilnych, spójnych i wiarygodnych zeznań świadków. Sąd uznał zeznania świadków K. K. i J. O. za wiarygodne, albowiem pracowali oni na tych samych stanowiskach co wnioskodawca w tym samym oddziale, to jest eksploatacji samochodów ciężarowych (...) Również zeznania samego wnioskodawcy Sąd uznał za wiarygodne, albowiem nie były sprzeczne z przekonującymi, w ocenie Sądu, zeznaniami świadków. Z ww. materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że praca skarżącego w spornym okresie polegała na przewozie nadkładu i złoża samochodami ciężarowymi samowyładowczymi.

W przedmiotowej sprawie należało ocenić rzeczywisty zakres obowiązków wnioskodawcy na stanowisku kierowcy – operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce w kontekście zaliczenia jego pracy do pracy górniczej. Podkreślenia wymaga, że treść pkt. 6 załącznika 2 wskazuje, że nie każda praca kierowcy samochodu ciężarowego może być zaliczona do pracy górniczej, nawet pomimo wykonywania jej na odkrywce.

Z ustaleń Sądu, poczynionych w oparciu o wiarygodne zeznania świadków i wnioskodawcy wynika, że wnioskodawca w spornym okresie był zatrudniony w oddziale eksploatacji samochodów ciężkich (...). W tym oddziale samochodami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 20 ton przewoził na odkrywce kamienie, skały, piasek i żwir z miejsca wyrobiska. Jak wynika z zeznań świadków i zgromadzonej dokumentacji pracowniczej, ubezpieczony był kierowcą samochodu ciężarowego typu wywrotka przystosowanego do przewozu urobku i nadkładu. Po zjeździe do wyrobiska kopalnianego wnioskodawca wywoził nadkład i sporadycznie urobek z trudnodostępnych miejsc. Przewoził żwir, piasek, glinę, skały, kamienie, to jest wszystko to, co przeszkadzało w urabianiu urobku przez (...) w inne miejsca na wyrobisku wg dyspozycji oddziału złoża. Czynności te wykonywał wyłącznie na odkrywce. Innych obowiązków w powyższym okresie do dnia złożenia wniosku o emeryturę nie wykonywał.

Dodać należy, że organ rentowy w toku niniejszego postępowania sądowego , pomimo zmianie swojego stanowiska i nie zaliczeniu skarżącemu żadnego okresu pracy do pracy górniczej , podczas gdy w 2012 r. zaliczył mu okres 20 lat, był całkowicie bierny dowodowo, a jego przedstawiciel nie stawił się na żadną rozprawę, by na bieżąco odnosić się do zeznań osobowych źródeł dowodowych. Ponadto ZUS ograniczył się w odpowiedzi na odwołanie do wskazania, że nie zalicza do pracy do pracy górniczej spornego okresu, ponieważ stanowiska kierowca, kierowca – mechanik, kierowca prowadzący stale samochody ciężarowe, kierowca samochodów ciężarowych/członowych powyżej 20 ton nie figurują w załączniku nr 2 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku .

ZUS nie wskazał, jakie to czynności, jego zdaniem, wykonywał wnioskodawca, a przecież to nie nazwy stanowisk pracy, ale rodzaj wykonywanej pracy mają znaczenie dla zaliczenia jej albo nie do pracy górniczej. Wreszcie organ nie odniósł w żadnym zakresie do wyroków wydanych w sprawach pracujących wraz z wnioskodawcą i wykonujących takie same czynności: K. K. oraz S. Z. , które to wyroki powołane zostały w odwołaniu i do niego załączone. A pracownicy ci wyrokami Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 3 stycznia 2017 roku, w sprawie sygn. akt III AUa 7/16 oraz Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 marca 2019 roku w sprawie sygn. Akt III AUa 363/18 , mają przyznane prawo do emerytury górniczej.

Zaliczenie do pracy górniczej wnioskodawcy spornego okresu od 1 stycznia 1993 r. do 27 września 2019 r. tj. do dnia wydania decyzji jest wystarczające dla przyznania skarżącemu prawa do emerytury górniczej od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku o emeryturę górniczą. W ww. okresie wnioskodawca kierował samochodem ciężarowym – wywrotką i była to praca przy przewozie urobku lub nadkładu. Obowiązki te skarżący wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Mając na uwadze powyższe zatrudniający właściwie uznał, że ubezpieczony wykonywał pracę na stanowisku kierowcy – operatora samochodowego sprzętu technicznego na odkrywce wskazanym w punkcie 6 Załącznika nr 2 do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 23 grudnia 1994 roku w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty.

Podkreślenia wymaga, że ustalając ogólne zasady nabywania prawa do górniczej emerytury ustawodawca z jednej strony wskazał, że dla zaliczenia pracy górniczej do okresu, od którego zależy nabycie prawa do emerytury, wystarczające jest, jeżeli praca ta była wykonywana co najmniej w połowie wymiaru czasu pracy z drugiej natomiast - uznał za pracę górniczą na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego tylko zatrudnienie łączące się z wykonywaniem czynności o określonym charakterze i na wyszczególnionych w rozporządzeniu stanowiskach pracy. Jest to w pełni uzasadnione, jeśli się uwzględnieni, że charakter zatrudnienia na odkrywce - z uwagi na warunki jego wykonywania i stopień bezpieczeństwa, wpływające na obciążenie fizyczne i psychiczne - nie może równać się z charakterem zatrudnienia pod ziemią. Dlatego też przepisy normujące nabywanie prawa do emerytury górniczej muszą być wykładane ściśle, a dla oceny charakteru pracy górniczej nie mogą mieć decydującego znaczenia ani zakładowe wykazy stanowisk, ani protokoły komisji weryfikacyjnej kwalifikujące określone zatrudnienie jako pracę górniczą (por. postanowienie Sądu Najwyższego Izby Pracy z dnia 27 lipca 2012 roku, sygn. I BU 3/12)

W ocenie Sądu praca odwołującego wykonywana w spornym okresie była praca górniczą, a faktu tego nie zmienia nieprawidłowe prowadzenie dokumentacji pracowniczej w tym zakresie, w tym sporządzonej charakterystyki stanowiska pracy, która została uwzględniona przez Sąd jedynie częściowo. Z zeznań świadków wynikało bowiem, że do obowiązków skarżącego nie należało świadczenie takich czynności, jak przewożenie osób, czy materiałów, części zamiennych , gdyż sam samochód nie był do tego przystosowany . Poświadczenie wykonywania przez wnioskodawcę pracy górniczej w okresie od dnia 1 stycznia 1993 r. roku do nadal w świadectwie wykonywania pracy górniczej jest zdaniem Sądu wiarygodne, gdyż weryfikacji stanowiska pracy ubezpieczonego dokonano nie tylko na podstawie jego akt osobowych, ale i zeznań świadków, którzy wykonywali pracę na takich samych stanowiskach pracy, co wnioskodawca. Oceny tej nie zmienia błędna nomenklatura przyjęta w angażach wystawionych przez pracodawcę skarżącego.

Dodać należy, że negatywnego wpływu na rozstrzygnięcie nie ma brak możliwości zaliczenia do pracy górniczej wnioskodawcy okresu od 1982 r. do 1992 r. w którym to nie wykonywał on obowiązków operatora samochodowego sprzętu technicznego, a jedynie obowiązki kierowcy samochodu przewożącego pracowników i sprzęt gdyż te okoliczności zostały już przesądzone w sprawie VIIII 347/14 Sądu Okręgowego w Gliwicach , ale pozostają one bez wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy. Po zaliczeniu bowiem skarżącemu do stażu górniczego okresu od dnia 1 stycznia 1993 r. do 27 września 2017 r. roku, legitymuje się on wymaganym 25 letnim okresem pracy górniczej wymienionej w art. 50c ustęp 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Biorąc zatem pod uwagę, że wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki, od których zależało jego prawo do emerytury górniczej, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury górniczej od pierwszego dnia miesiąca złożenia wniosku, to jest od dnia (...) (punkt 1 sentencji wyroku).

O kosztach orzeczono jak w punkcie 2 sentencji wyroku po myśli art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).