Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2013 r. Sąd Rejonowy w Opolu VII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSR Adam Szokalski

Protokolant: st. sekr. sąd. Urszula Gajda

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu

po rozpoznaniu dnia 14.01.2013 r.

sprawy A. U. s.A. i E. zd. W. ur. (...) w O.

oskarżonemu o to, że: w dni u 31 maja 2012 r. w O. w rejonie skrzyżowania ulic (...) na terenie parkingu niestrzeżonego, działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1) uszkodził pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) wyrywając w nim prawe lusterko zewnętrzne powodując straty w wysokości 500 zł. działając na szkodę T. P. (1) tj. o przestępstwo określone w art. 288 § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego A. U. winnym zarzucanego mu czynu, stanowiącego występek z art. 288 § l kk, i za to przestępstwo na podstawie art. 288 § l kk w zw. z art. 58 § 3 kk wymierza mu karę 8 /ośmiu/ miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonywania kontrolowanej nieodpłatnej pracy na cel społeczny wskazany przez Sad w postępowaniu wykonawczym w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na podstawie art. 415 § 5 kk zasądza od oskarżonego solidarnie z D. K. (2) na rzecz pokrzywdzonego T. P. (1) kwotę 500 zł. tytułem odszkodowania,

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 maja 2012 r. w O. w rejonie skrzyżowania ulic (...) na terenie parkingu niestrzeżonego, A. U. działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1) uszkodził pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) wyrywając w nim prawe lusterko zewnętrzne powodując straty w wysokości 500 zł. działając na szkodę T. P. (1). T. P. (2) przebywa i pracuje w Niemczech. Przed wyjazdem zaparkował swój samochód marki F. (...) nr rej. (...) na chodniku przy skrzyżowaniu ul. (...). Samochód ten pilnował wujek w/w M. M., który codziennie idąc do pracy i wracając z niej sprawdzał czy auto jest nieuszkodzone. W dniu 31 maja 2012 r. A. U. szedł razem z D. K. (1) ulicą. W/w idąc chodnikiem po drodze kopali w lusterka zaparkowanych wzdłuż ulicy samochodów. A. U. i D. K. (1) kopali w lusterka samochodów naprzemiennie. Niektóre z kopniętych lusterek po uderzeniu w nie odkształcały się po czym wracały do pierwotnej pozycji bez poważniejszego uszkodzenia. Po kopnięciu w lusterko F. (...) należącego do T. poleska, najpierw przez A. U. następnie przez D. K. (1), lusterko to oderwało się od auta i upadło na chodnik. Następnie po oderwaniu lusterka od samochodu, w/ w kopali nim po chodniku jak piłką. W dniu 31 maja 2012 r. do M. M. zadzwonili Policjanci informując go że w/w auto jest uszkodzone. M. M. na miejscu parkowania stwierdził, ze zostało w nim uszkodzone lusterko, które leżało na chodniku i było całkowicie połamane. Wartość uszkodzonego lusterka wyniosła 500 zł.

/ dowody: wyjaśnienia oskarżonego k.13-14

zeznania świadka M. M. k. 1-2

zeznania świadka Ł. S. k. 15

zeznania świadka A. K. k. 32

zeznania świadka P. K. k. 33

zeznania świadka T. P. (1) k. 19

protokół przeszukania k. 16-18

opinia biegłego k. 47-49 /

Przesłuchany w charakterze podejrzanego, A. U. przyznał się do zarzucanego mu czynu z art. 288 § 1 kk. A. U. był karany sądownie, za przestępstwo przeciwko mieniu. .

/ dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 13-14

karta karna oskarżonego k .23

dane o osobie k. 15 /

Sąd zważył co następuje:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd czyniąc ustalenia faktyczne oparł się na materiale dowodowym zgromadzonym w toku przeprowadzonego postępowania. Ten materiał dowodowy pozwolił ustalić istotne okoliczności dotyczące przebiegu zdarzeń i odpowiedzialności oskarżonego.

W świetle zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, jak również w oparciu o wyjaśniania samego oskarżonego, a także w oparciu o pozostałe dowody, zarówno sprawstwo jak i wina A. U. co do zarzucanego mu czynu nie budzi, w ocenie Sądu, wątpliwości.

Dowodami tymi są zeznania świadków: M. M., Ł. S., A. K., P. K., oraz T. P. (1), a także wyjaśnienia oskarżonego A. U., w których przyznał się do winy. Dowody powyższe stanowią logiczną i spójną całość, która niewątpliwie wskazuje na sprawstwo oskarżonych. Sąd dał wiarę okolicznościom przytaczanym przez wyżej wymienione osoby, gdyż ich zeznania i wyjaśnienia są spójne, logiczne, konsekwentne oraz wzajemnie się uzupełniają.

Świadkowie wykorzystani przy ustaleniach stanu faktycznego, w ocenie Sądu, zeznawali w sposób wewnętrznie spójny i logiczny. Ich zeznania cechuje konsekwencja. Przesłuchiwani podawali dokładnie, szczerze, w sposób pełny i jasny okoliczności sprawy, które były im wiadome, o których wiedzieli, to jest w których uczestniczyli, widzieli lub słyszeli. W zakresie poszczególnych zdarzeń, świadkowie w nich uczestniczący zeznawali w sposób spójny, a ich zeznania wzajemnie się uzupełniały lub ze sobą korespondowały, nie wykluczając się ani nie zawierając sprzeczności je dyskredytujące. Przesłuchani świadkowie zeznawali jedynie na temat okoliczności, im wiadomych. Sąd nie dopatrzył się w ich relacjach ubarwień, przekłamań lub próby rozbudowywania faktów przez dodawanie nieprawdziwych sytuacji. Świadkowie zeznawali szczerze o wiadomych im okolicznościach, nie zeznając o tym czego nie wiedzieli. Zeznania przesłuchanych świadków korespondują także z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Co do okoliczności, na temat których świadkowie ci nie mieli wiedzy lub nie pamiętali określonych okoliczności, lub nie znali ich, wskazywali w sposób wyraźny, iż faktów tych nie pamiętają, nie znają lub nie uczestniczyli im i nie są im wiadome. Powyższe uwiarygodnia zeznania wskazywanych świadków, wskakując, iż szczerze zeznawali oni jedynie na temat okoliczności im wiadomych w których uczestniczyli, lub które widzieli czy tez słyszeli. Sad nie dopatrzył się na tyle ważnych i istotnych rozbieżności i sprzeczności czy też niejasności w zeznaniach świadków wykorzystanych w ustaleniach stanu faktycznego, które dyskredytowały by poszczególne dowody i wpływały na poczynione ustalenia stanu faktycznego i wydane na jego podstawie rozstrzygnięcia w sprawie. Z powyższych względów Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków wykorzystanych w ustaleniach stanu faktycznego, uznając te dowody osobowe za w pełni wiarygodne i pozwalające poczynić wiążące ustalenia w sprawie i w oparciu o nie dokonać ocen i wniosków dla prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie.

Przekonanie Sądu o wiarygodności dowodów z zeznań w/w świadków wynika z rozważenia wszystkich okoliczności sprawy dokonanego w sposób wyczerpujący i logiczny. Ocena tych dowodów została przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 7 kpk.

Materiał dowodowy pozwolił ustalić istotne okoliczności dotyczące przebiegu zdarzeń. Wartość informacji wynikających z środków dowodowych została określona dzięki swobodnej ocenie tych dowodów zgodnie z przepisem art. 7 kpk, oraz z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Dzięki takiej ocenie wszystkich okoliczności przedmiotowej sprawy, przeprowadzonej z uwzględnieniem zasad swobodnej oceny dowodów, przypisanie oskarżonym winy i sprawstwa czynów ujętych w części rozstrzygającej wyroku nie może budzić wątpliwości. W trakcie dokonanej analizy dowodów Sąd zbadał i uwzględnił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, procedując tak, aby dla wszystkich uczestników postępowania było widoczne, że z pełnym obiektywizmem organy procesowe dążyły do ustalenia prawdy i wydania sprawiedliwego orzeczenia przy pełnym przestrzeganiu gwarancji procesowych wszystkich uczestników postępowania. W tym stanie rzeczy należy uznać, że poczynione w przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne odpowiadają prawdzie. Poszczególne dowody zostały też zweryfikowane z pozostałymi środkami dowodowymi odnoszącymi się do określonych fragmentów zdarzenia, będącego przedmiotem omawianej sprawy.

Zatem dowody te zostały uznane przez Sąd za wiarygodne i jako takie stanowiły podstawę dla kategorycznych rozstrzygnięć Sądu.

Istotne zeznania w sprawie dla ustaleń faktycznych, które Sąd w pierwszej kolejności uznał za prawdziwe, złożyli świadkowie M. M., Ł. S., A. K., P. K., oraz T. P. (1).

Świadek M. M. to osoba, to osoba, pod opieką której zostawiony został przedmiotowy, uszkodzony samochód. W/w zeznał zatem na okoliczność pozostawienia sprawnego samochodu i następnie stwierdzonych w nim uszkodzeń w wyniku działania oskarżonego.

Świadek Ł. S. to Policjant, który przybył na miejsce zdarzenia. w/w opisał zatem to co zastał na miejscu zdarzenia, to jest uszkodzony pojazd, oraz to co zostało mu przekazane przez świadków zajścia, jak również opisał fakt zatrzymania oskarżonych, którzy zostali rozpoznani jako sprawcy.

Świadek T. P. (2) to właściciel uszkodzonego pojazdu. W/w zeznał zatem na okoliczność powstałej szkody i jej wartości w pojeździe.

Świadkowie A. K., P. K., to osoby, które przez okno z mieszkania zaobserwowały zachowanie oskarżonych i dokonanie uszkodzenia w przedmiotowym aucie. W/w opisali zatem okoliczności w jakich doszło do uszkodzeni samochodu, w tym w szczególności zachowanie oskarżonego i sposób jego działanie, to jest kopanie w auto, co doprowadziło do urwania lusterka.

Sąd dał całkowicie wiarę w/w zeznaniom wskazanych świadków, złożonym na okoliczność dokonania zniszczenia mienia. Opis zdarzenia został przez te osoby przekazany w sposób zasługujący na wiarę. W sposób dokładny opisali oni fakt działania oskarżonych i zaistniałe skutki powyższego. Świadkowie ci zeznawali, w sposób zdecydowany i jednoznaczny. Zdaniem Sądu zeznania wymienionych świadków zasługują na wiarę.

Sąd dał także w pełni wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. U. w zakresie jego przyznania się do winy. W/w dowód w ocenie Sądu w pełni zasługuje na wiarę. Koresponduje on z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sad za wiarygodny, w szczególności z zeznaniami wskazanych świadków. W/w dowody w pełni ze sobą korespondują, uzupełniając się i potwierdzając. W związku z powyższym w/w wyjaśnienia w zakresie przyznania się oskarżonego do stawianego zarzutu, Sąd w pełni podzielił i uznał za wiarygodne.

Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom składanym przez drugiego oskarżonego to jest D. K.. Oskarżony ten nie przyznały się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Zaś fakt nie przyznawania się do popełnienia zarzucanego temu oskarżonemu czynu stanowił podejmowaną przez w/w próbę obronę. Wyjaśnienia w/w oskarżonego są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie i uznanym przez Sad za wiarygodny. Podawaną przez tego oskarżonego wersję zdarzeń, Sąd uznał jedynie za przyjętą linię obrony.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły ponadto wiarygodne dowody
z dokumentów zebrane w przeprowadzonym postępowaniu. Sąd oparł się na tych dowodach z dokumentów, uznając je za wiarygodne albowiem dokumenty te zostały sporządzone i przeprowadzone w sposób prawidłowy, należyty i rzetelny w zakresie posiadanej przez ich wystawców wiedzy, umiejętności oraz uprawnień. Brak jest jakichkolwiek podstaw do odmówienia im wiarygodności lub zakwestionowania danych w nich zawartych. Korespondują one także z pozostałym materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny oraz zostały uznane za prawdziwe z przyczyn omawianych wcześniej.

Zachowanie oskarżonego A. U. wyczerpało ustawowe znamiona przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk albowiem w dniu 31 maja 2012 r. w O. w rejonie skrzyżowania ulic (...) na terenie parkingu niestrzeżonego, A. U. działając wspólnie i w porozumieniu z D. K. (1) uszkodził pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) wyrywając w nim prawe lusterko zewnętrzne powodując straty w wysokości 500 zł. działając na szkodę T. P. (1).

Oskarżonemu A. U. zarzucić można stosunkowo niemały stopień zawinienia w trakcie popełnienia czynu. Brak jest okoliczności ją wyłączających. Oskarżony jest osobą pełnoletnią. Brak było podstaw do ewentualnego kwestionowania jego poczytalności. Nie zachodzą również inne przesłanki pozwalające wyłączyć winę oskarżonego co do popełnienia zarzucanej mu czynu. Od oskarżonego można było wymagać zachowania zgodnego z prawem. Miał on pełną świadomość, iż popełnia czyny bezprawne. Wiedział, iż jego zachowanie jest działaniem niedozwolonym, niezgodnym z przyjętymi regułami zachowania Oskarżony miała zatem pełną świadomość bezprawności swojego działania. Pomimo to zachował się w sposób zabroniony, a więc naruszający określone normy prawne. Dlatego tez uznać należy, iż oskarżonemu można przypisać winę popełnienia zarzucanych mu czynów.

Wymierzając oskarżonemu karę za dokonane przestępstwa Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 kk. Uwzględniono zatem rodzaj naruszonego dobra, stopień szkodliwości społecznej czynu jak i zawinienie sprawcy. Nie budzi wątpliwości, że oskarżony dopuścił się przedmiotowego występku w pełni świadomie i umyślnie.

Popełniony przez oskarżonego czyn przestępczy, charakteryzuje się nie małym stopniem społecznej szkodliwości. Na społeczną szkodliwość tego czynu ma wpływ fakt, iż w przypadku przestępstwa z art. 288 § 1 kk działał on bez żadnego celu i powodu, jedynie z chęci wyrządzenie bezmyślnej szkody. Swój zamach skierował przeciwko ważnemu dobru chronionemu prawem, to jest prawu własności innej osoby.

Do okoliczności negatywnych mających wpływ na rodzaj i wymiar kary zaliczyć należy także pełną rozmyślność działania, świadomość co do bezprawności podejmowanych decyzji, oraz uprzednia karalność.

Przy wymiarze kary Sąd wziął także okoliczności dodatnie takie jak młody wiek sprawcy, fakt, incydentalność przestępczej działalności w zakresie przedmiotowego działania, brak negatywnej opinii o oskarżonym, niedużą wartość wyrządzonej szkody, a także przyznanie się do czynu.

Sąd uznał, że wymierzona oskarżonemu kara, mając na uwadze wszystkie wymienione wcześniej okoliczności wpływające na jej wymiar nie może być zbyt łagodna, ale jednocześnie nie powinna być także rażąco surowa i w ocenie sądu wystarczająca karą, która spełni swoją role może być kara ograniczenia wolności w wysokość przyjętej w wyroku. Kara ta w ocenie Sądu jest w pełni adekwatna do popełnionych przez oskarżonego przestępstwa.

W ocenie Sądu w przedmiotowe sprawie należało dać prymat prewencji indywidualnej, to jest elementowi wychowawczemu kary, niż jej wymiarowi odpłaty za popełniony czyn. W tym zakresie w ocenie Sądu skutek taki w lepszym wymiarze da kara ograniczenia wolności, niż kara pozbawienia wolności. Kara pozbawienia wolności byłaby w ocenie Sądu zbyt surowa. Przekraczałaby ona poziom odpłaty za popełniony czyn, i w znacznie mniejszym stopniu odpowiadałoby celem wychowawczym i zapobiegawczym. Należy zauważyć, iż inkryminowany czyn polegał na oderwaniu lusterka o wartości 500 zł. Wymierzenie za powyższe kary pozbawienia wolności, to jest de fakto co do swojej istoty kary więzienia w znacznym stopniu przewyższałoby stawiane przed kara cele, zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i tym bardziej prewencji indywidualnej. Należy także zauważyć, iż w zakresie prewencji indywidualnej o wiele większe oddziaływanie na oskarżonego będzie miała kara ograniczenia wolności wraz ze swoją dolegliwością i skutkami dla osoby skazanej, niż kara pozbawienia wolności z potencjalnym zawieszeniem jej wykonania, która w tym przypadku mogłaby nie nieść ze sobą należytych elementów wychowawczych, jak również pozostałych skutków wymierzonej kary.

Wyrok wywiera również skutki w zakresie prewencji ogólnej, ma zatem oddziaływać na społeczeństwo. Dlatego też zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara spełni powyższe zadanie, mając w szczególności na uwadze wagę tego rodzaju przestępstw oraz ich odbiór społeczny, a także zagrożenie społeczne związane z ich popełnianiem.

Całokształt przedstawionych okoliczności sprawił, iż Sąd orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku, uznając że orzeczona kara jest współmierna do stopnia szkodliwości społecznej tego czynu i stopnia zawinienia sprawcy. Wydane rozstrzygnięcie będzie skutecznym środkiem do zwalczania tego typu przestępczości, a indywidualnie wobec oskarżonego pozwoli na zrozumienie jego błędnego postępowania i uniknięcie w przyszłości podobnych czynów.

Sąd zasądził również odszkodowanie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego w wysokości wyrządzonej szkody, albowiem w/w zaistniała i nie została naprawiona.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadniają powołane przepis prawa i są konsekwencja wydanego wyroku skazującego.

Mając powyższe na uwadze należało orzec jak w wyroku.