Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Janusz Madej

Protokolant – st.sekr.sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2020 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

odwołania: W. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 24 stycznia 2019 r., znak : (...)

w sprawie: W. S.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Na oryginale właściwy podpis.

Sygn. akt VI U 823/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 stycznia 2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. – po rozpatrzeniu wniosku W. S. z dnia 19 listopada 2018 r. - odmówił wnioskodawcy przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 4 stycznia 2019r. ustaliła dla ubezpieczonego uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego.

Odwołanie od tej decyzji złożył ubezpieczony W. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i wniósł o zmianę decyzji organu rentowego i przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 13 lutego 2019r. tj. od dnia następnego po dniu ustania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego oraz o zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu decyzji odwołujący wskazał, iż nie zgadza się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, że nie jest niezdolny do pracy. Zarzucił organowi rentowemu pominięcie przy wydawaniu orzeczenia okoliczności, że poza swoją podstawową chorobą w postaci tachykardii zatokowej, ma również choroby współistniejące tj. nadciśnienie tętnicze, duszność wysiłkową, stan po ropniaku opłucnej oraz po zapaleniu płuc i wskazał, że ocena jego zdolności do pracy powinna uwzględnić wszystkie te dolegliwości. Podniósł, że specjalista medycyny pracy stwierdził, że ubezpieczony nie jest zdolny do pracy na dotychczasowym stanowisku pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację przedstawioną uprzednio w uzasadnieniu w zaskarżonej decyzji. Wskazał ponadto na okoliczność, iż w Sądzie Rejonowym toczą się sprawy z odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego ustalających prawo ubezpieczonego do świadczenia rehabilitacyjnego.

Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2019r. Sąd Okręgowy zawiesił postępowanie w niniejszej sprawie do czasu zakończenia się w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy spraw o sygnaturach VII U 937/18 i VII U 150/19.

Postępowanie zostało podjęte postanowieniem z dnia 29 listopada 2019r. wobec prawomocnego zakończenia się spraw VII U 937/18 i VII U 150/19.

Sąd Okręgowy ustalił i rozważył, co następuje :

Ubezpieczony W. S. urodzony w dniu (...) posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe w zawodzie ślusarz- mechanik. Od roku 1975r. ubezpieczony wykonuje zatrudnienia na stanowisku ślusarza w Miejskich Zakładach (...) Spółce z o.o. w B.. Jest to praca wymagająca sprawności obu rąk, podnoszenia i noszenia ciężarów, w wymuszonej pozycji ciała. W ostatnim okresie ubezpieczony zajmował się naprawą i konserwacją podzespołów tramwajowych. Od 16 lutego 2018r. do 16 sierpnia 2018r. ubezpieczony przebywał na zwolnieniu lekarskim.

(okoliczności bezsporne, nadto dane z wywiadu zawodowego- k. 1 akt o świadczenie rehabilitacyjne- plik I, zaświadczenie z (...) Spółki z o.o. z dnia 13.10.2016r. – k. 10 akt o rentę, decyzje o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego – z dnia 23.10,2018r.- k. 9 akt o świadczenie plik I, z dnia 17.01.2019r.- k. 16. – plik II)

W dniu 6 sierpnia 2018r. ubezpieczony złożył w organie rentowym wniosek o świadczenie rehabilitacyjne. Decyzją z dnia 23 października 2018r. ubezpieczonemu zostało przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 17 sierpnia 2018r. do 15 października 2018r. z tytułu wypadku przy pracy.

(dowód: wniosek - k.4, decyzja o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego – z dnia 23.10.2018r.- k. 9 akt o świadczenie plik I., decyzja z dnia 21.12.2018r. – k. 13 akt o świadczenie- plik II)

W dniu 13 listopada 2018r. ubezpieczony złożył w organie rentowym wniosek o świadczenie rehabilitacyjne na dalszy okres. Decyzją z dnia 17 stycznia 2020r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego z ogólnego stanu zdrowia na okres dalszych 4 miesięcy tj. od dnia 16 października 2018r. do dnia 12 lutego 2019r. Ubezpieczony zaskarżył tę decyzję, żądając uznania że czasowa niezdolność ubezpieczonego do pracy skutkująca przyznaniem mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, wynika z wypadku przy pracy. Odwołanie od tej decyzji zostało prawomocnie odrzucone postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 8 sierpnia 2019r. wydanym w sprawie VII U 150/19.

(dowód: wniosek o świadczenie z dnia 13.11.2018r.- k. 9 akt o świadczenie plik II, decyzja z dnia 17.01.2019r. – k. 16 tych akt, odwołanie ubezpieczonego z dnia 25 stycznia 2019r. oraz postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 8.08.2019r. – k. 2-3 oraz 59 akt Sądu Rejonowego w Bydgoszczy, sygn. VII U 150/19)

Równoległe ubezpieczony złożył w dniu 19 listopada 2018r. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia. Pozwany organ rentowy poddał ubezpieczonego badaniu przez Lekarza Orzecznika ZUS oraz przez Komisję Lekarską ZUS. Lekarz Orzecznik w orzeczeniu z dnia 5 grudnia 2018r. stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na skutek złożenia sprzeciwu od powyższego orzeczenia Komisja Lekarska ZUS wydała orzeczenie z dnia 4 stycznia 2019r., w którym ustaliła, że w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalanie ubezpieczonemu uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 4 miesięcy licząc od dnia ustania uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Orzeczenie to stało się podstawą wydania przez organ rentowy dwóch decyzji: z dnia 17 stycznia 2019r. o przyznaniu ubezpieczonemu świadczenia rehabilitacyjnego z ogólnego stanu zdrowia na okres od dnia 16 października 2018r. do dnia 12 lutego 2019r. oraz decyzji z dniu 24 stycznia 2017r. decyzji odmawiającej ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy – zaskarżonej w niniejszym postępowaniu.

(okoliczności bezsporne, nadto dowód: orzeczenie Lekarza Orzecznika ZIUS z dnia 5.12.2018r. – k. 20 akt rentowych, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 4.01.2019r. – k. 21 tych akt)

W dniach 19 i 21 lutego 2020r. zespół biegłych lekarzy sądowych w składzie: kardiolog, pulmonolog oraz specjalista medycyny przemysłowej poddał ubezpieczonego badaniu lekarskiemu, w wyniku którego stwierdzono u niego następujące schorzenia: stan po przebytej resekcji segmentu 10 płuca prawego z powodu nacieku zapalnego ( bez procesu nowotworowego), stan po leczeniu ropniaka opłucnej lewej, obserwację w kierunku choroby niedokrwiennej serca – ujemną, nadciśnienie tętnicze. Biegli stwierdzili, że u ubezpieczonego w 2017r. rozpoznano ropniaka opłucnej lewej i zapalenie płuca prawego z powodu nacieku zapalnego. Z powodu narastającej duszności wysiłkowej i osłabienia tolerancji wysiłku ubezpieczany został w czerwcu 2018r. skierowany z (...) Centrum (...) do Kliniki (...). W B., gdzie wykluczono dusznicę bolesną niestabilną i zatorowość płucną. W wykonanej wówczas koronografii nie stwierdzono zmian w tętnicach wieńcowych, a badanie TK klatki piersiowej nie uwidoczniło materiału zatorowego. W badaniu Echo- Serca stwierdzono niewielkiego stopnia upośledzenie funkcji rozkurczowej i skurczowej lewej komory EF:52%. Nie rozpoznano wówczas jakichkolwiek zaburzeń rytmu serca. W wykonanym badaniu EKG rytm zatokowy był miarowy i wynosił 77/min. W badaniach diagnostycznych wykluczono chorobę niedokrwienną serca oraz zatorowość płucną.

(dowód: opinia zespołu biegłych z dnia 21.02.2020r. -k. 53-54v akt, opinia uzupełniająca z dnia 17.06.2020r.- k 81-81v akt)

Biegli nie stwierdzili u ubezpieczonego długotrwałej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych przez niego kwalifikacji i uznali, że ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Dowód: wnioski opinii z dnia 21.02.2020r. – k . 54v akt.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dowód z opinii zespołu biegłych z dziedziny medycyny przemysłowej, pulmonologii oraz kardiologii- głównej i uzupełniającej, dopuszczony postanowieniem z dnia 22 listopada 2019r. Opinia ta wydana została po bezpośrednim badaniu lekarskim ubezpieczonego przez poszczególnych biegłych oraz na podstawie analizy dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach organu rentowego oraz aktach sprawy. Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga bowiem wiadomości specjalnych. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy podkreślić trzeba, że oceny stanu zdrowia powoda dokonał zespół doświadczonych specjalistów z dziedzin medycyny odpowiadających schorzeniom powoda. Sąd opinię biegłych podziela. Została ona prawidłowo uzasadniona, a wnioski w niej zawarte nie nasuwają wątpliwości co do ich trafności, zatem stała się ona dla sądu podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Wskazać w tym miejscu należy, iż z treści pisma procesowego pełnomocnika odwołującego z dnia 11 maja 2020r., w którym odniósł się on do wniosków opinii głównej wynika, że głównym zarzutem strony odwołującej wobec tej opinii było, zlekceważenie – zdaniem pełnomocnika odwołującego - przez biegłych przy ustalaniu kwestii zdolności ubezpieczonego do pracy wpływu na tę zdolność na stanowisku ślusarza taboru szynowego choroby podstawowej ubezpieczonego, a mianowicie tachykardii zatokowej wraz ze współistniejącą z nią wadliwą pracą węzła zatokowo przedsionkowego. Wedle twierdzenia odwołującego to te schorzenia powodują u niego nawracające zawroty i bóle głowy, niebezpieczne dla życia skaczące tętno, a w przypadku przekroczenia wartości tętna wynoszącej 100 uderzeń na minutę, skutkują koniecznością wezwania karetki pogotowia i leczenia szpitalnego. Zarzut ten okazał się jednak gołosłowny. Po pierwsze w opinii uzupełniającej biegli szczegółowo odnieśli się do twierdzenia odwołującego, jakoby stan jego układu krążenia był poważny i niestabilny skutkując niezdolnością do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku. W opinii uzupełnianej powołali się na znajdujące się w dokumentacji medycznej odwołującego wyniki badań, z których wynika jednoznacznie, że w związku ze skargami ubezpieczonego był on poddany diagnostyce w Klinice (...). w B., która wykluczyła jednak u odwołującego dusznicę bolesną niestabilną i zatorowość płucną, ponieważ w wykonanej wówczas koronografii nie stwierdzono zmian w tętnicach wieńcowych, badanie TK klatki piersiowej nie uwidoczniło materiału zatorowego, także w badaniu Echo - Serca nie rozpoznano jakichkolwiek zaburzeń rytmu serca, a jedynie stwierdzono niewielkiego stopnia upośledzenie funkcji rozkurczowej i skurczowej lewej komory. Biegli podkreślili, że w wykonanym badaniu EKG rytm zatokowy był u odwołującego miarowy i wynosił 77/min. Biegli zwrócili ponadto uwagę, że w dokumentacji medycznej powoda znajduje się jedynie pojedyncza wizyta na SOR – w dniu 29.10.2018r., kiedy powód zgłosił się ze skargami na kołatanie serca, ale nawet wówczas wykonane badanie EKG serca wykazało, że rytm zatokowy ubezpieczonego był miarowy i wyniósł 84/min. Po drugie podkreślić należy, że w skład zespołu biegłych, jako jego przewodnicząca, weszła specjalistka medyny przemysłowej - dr n. med. M. K., która oceniła wpływ rozpoznanych przez biegłego pulmonologa i biegłego kardiologa schorzeń powoda na jego zdolność do pracy, pod kątem posiadanych przez powoda kwalifikacji zawodowych. Zarzut, że biegli w swej opinii nie uwzględnili okoliczności posiadanego przez ubezpieczonego wykształcenia, kwalifikacji faktycznych oraz warunków pracy, był zatem także gołosłowny, ponieważ biegli okoliczności te wzięli po uwagę, czemu dali wyraz w opinii w części dotyczącej wywiadu od ubezpieczonego. W związku z tym Sąd Okręgowy nie miał podstaw - nawet z urzędu – na dopuszczenie dowodu z opinii nowych biegłych. Stosownie bowiem do art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych, jednakże w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że w powoływaniu kolejnych biegłych nie ma dowolności. U podstaw takiej decyzji leżeć powinny bowiem racjonalne argumenty takie np. jak niejasność, niezupełność czy sprzeczności występujące w opiniach (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 października 2014 r. wydany w sprawie II UK 36/14 i powołane tam orzecznictwo). Sporządzone przez biegłych opinie były precyzyjne w swych wnioskach, opinia uzupełniająca w sposób wyczerpujący, merytorycznie odpowiedziała na wszystkie zarzuty odwołującego zgłoszone do opinii głównej, odwołujący nie składał wobec opinii uzupełniającej dalszych zastrzeżeń, nie zgłosił również żadnych nowych wniosków dowodowych. Wobec powyższego w ocenie sądu opinia główna uzupełniona opinią z dnia 17 czerwca 2020r. była zupełna, uwzględniająca wszystkie schorzenia, na które powołuje się ubezpieczony w kontekście jego zdolności do pracy i mogła się ona stać podstawą faktyczną rozstrzygnięcia w sprawie.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługiwało na uwzględnienie

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r . o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz. U. z 2020 r., poz. 53) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania (ust. 10.

W niniejszej sprawie kwestią sporną była niezdolność ubezpieczonego do pracy.

W myśl art. 12 ustawy rentowej niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zarówno Komisja Lekarska ZUS, jak i trzech lekarzy biegłych sądowych o różnych specjalnościach, odpowiadających schorzeniom ubezpieczonego, w tym specjalista medycyny pracy, powołanych w niniejszej sprawie w celu stwierdzenia, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy, takiej niezdolności nie stwierdzili. Sąd podziela zwłaszcza stanowisko wyrażone w opiniach biegłych powołanych w niniejszej sprawie. Opinie ta zostały sporządzone przez lekarzy z zakresu dziedzin medycyny zajmujących się diagnozowaniem i leczeniem schorzeń, na które cierpi ubezpieczony i w oparciu o posiadane przez nich wiadomości specjalne. Biegli mając na uwadze aktualny stan zdrowia ubezpieczonego (stopień zaawansowania występujących u niego chorób) w sposób wyczerpujący, rzetelny i całościowy wyjaśnili powody dla których -w ich ocenie - ubezpieczony nawet częściowo nie utracił zdolności do pracy. Ubezpieczony zarzucił opinii nieuwzględnienie w opinii wszystkich chorób, na które cierpi, zwłaszcza schorzeń układu krążenia, przy ocenie możliwości wykonywania przez niego pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku. Sąd zarzut ten uznał jednak za bezzasadny, bowiem w opinii głównej i uzupełniającej biegli stwierdzając poszczególne dolegliwości i schorzenia ubezpieczonego, ocenili je w kontekście możliwości powoda wykonywania dotychczasowego zatrudnienia. Jednocześnie jednak biorąc pod uwagę kwalifikacje zawodowe ubezpieczonego - formalne i rzeczywiste (jako ślusarza) wszyscy trzej biegli doszli do wniosku, że ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem jego kwalifikacji.

Stwierdzenie, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy nie oznacza, że jest zdrowy. W wypadku ubezpieczonego uznać należy, zgodnie z opiniami biegłych, że pomimo posiadanych dolegliwości zdrowotnych, ubezpieczony ze względu na stopień ich zaawansowania oraz kwalifikacje zawodowe nie może zostać uznany za osobę niezdolną do podjęcia dotychczasowej pracy. Podkreślić w tym miejscu należy, iż samo subiektywne odczucie ubezpieczonego, że jego stan zdrowia czyni go niezdolnym do pracy nie może być wystarczające do uznania go za osobę niezdolną do pracy. Jak wskazuje się w orzecznictwie o niezdolności do pracy nie świadczy sam fakt rozpoznania zmian chorobowych, ale istotnym jest stopień zaawansowania schorzeń, a w konsekwencji czy zmiany te w znacznym stopniu ograniczają zdolność do pracy. (Sąd Apelacyjny w Gdańsku z dnia 24 czerwca 2015r., sygn. III AUa 129/15).

Mając zatem na względzie, że w stanie w zdrowia ubezpieczonego nie występują istotne ograniczenia do wykonywania dotychczasowej pracy nie było podstaw do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Wydając niniejszy wyrok Sąd uznał, iż zostały zachowane warunki umożliwiające merytoryczne rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym, określone w art. 148 ¹ § 1 i § 3 k.p.c. W szczególności strony w swoich pierwszych pismach procesowych nie złożyły wniosku o przeprowadzenie rozprawy, a całokształt przytoczonych przez nie twierdzeń wskazywał, iż przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne.

Na oryginale właściwy podpis.