Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Dorota Kalata

Protokolant: protokolant sądowy Monika Tomaszewska

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2018 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa Miasta Stołecznego W.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zapłatę

1. zasądza od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz (...) W. kwotę 399.089,99 zł (trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy osiemdziesiąt dziewięć 99/100) z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 99.166,64 zł (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy sto sześćdziesiąt sześć 64/100 złotych) od dnia 03 sierpnia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

- 99.418,13 zł (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy czterysta osiemnaście 13/100 złotych ) od dnia 01 kwietnia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

- 100.252,61 zł (sto tysięcy dwieście pięćdziesiąt dwa 61/100 złotych) od dnia 01 kwietnia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

- 100.252,61 zł (sto tysięcy dwieście pięćdziesiąt dwa 61/100 złotych) od dnia 01 kwietnia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

2. umarza postępowanie co do kwoty 4.389,70 zł (cztery tysiące trzysta osiemdziesiąt dziewięć 70/100 złotych tj. w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 99.166,64 zł (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy sto sześćdziesiąt sześć 64/100 złotych) za okres od dnia 01 kwietnia 2011 r. do dnia 02 sierpnia 2011 r.;

3. zasądza od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Miasta Stołecznego W.kwotę 52.590 zł (pięćdziesiąt dwa tysiące pięćset dziewięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za obie instancje, w tym kwotę 12.600 zł (dwanaście tysięcy sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za obie instancje.

Sygn. akt XXV C 2581/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 marca 2015 r. wniesionym w postępowaniu upominawczym (...) W. wniosło o zasądzenie od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powoda kwoty 399.089,99 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot:

- 99.166,64 zł od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty;

- 99.418,13 zł od dnia 1 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty;

- 100.252,61 zł od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty;

- 100.252,61 zł od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty.

Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniósł, iż pozwana jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) w W. na działkach ewidencyjnych nr (...) z obrębu (...), które stanowią własność Miasta Stołecznego W.. Wskazał, iż wysokość opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu w latach 2011-2014, po aktualizacji tej opłaty wynosiła 100.252,61zł. Wskazano, iż pozwana spółka złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego (dalej SKO) wniosek o ustalenie, iż aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, które powód dokonał w dniu 11 stycznia 2010 roku jest nieuzasadniona. Następnie SKO uznał wypowiedzenie za bezskuteczne, zaś w dniu 12.12.2011r. powód wniósł sprzeciw od ww. orzeczenia SKO, w następstwie czego akta zostały przekazane do Sądu Okręgowego w Warszawie, który zarządzeniem z dnia 30.04.2012r., sygn. akt XXV C 392/12 zwrócił pozew. Podnoszono, iż wobec wniesienia sprzeciwu od orzeczenia SKO straciło ono swoją moc, a tym samym zaoferowana w wypowiedzeniu przez właściciela nowa wysokość opłaty rocznej obowiązuje (pozew k. 2-5).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 16 kwietnia 2015 r., wydanym w sprawie o sygn. akt XXV Nc 378/15 Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 115).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana zaprzeczyła, aby orzeczenie SKO z dnia 14.07.2011r. utraciło moc w wyniku złożenia przez powódkę sprzeciwu od tego orzeczenia oraz aby w wyniku wniesienia sprzeciwu dopuszczalna była droga sądowa. W konsekwencji strona pozwana stała na stanowisku, iż orzeczenie SKO uznające wypowiedzenie dotychczasowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za bezskuteczne pozostaje w mocy, a tym sam obowiązuje wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste w wysokości dotychczasowej (odpowiedź na pozew k. 121-125).

Na skutek dokonania przez pozwaną wpłaty w toku postępowania kwoty 4.389,70zł powód zmodyfikował powództwo w ten sposób, że odsetek ustawowych od kwoty 99.166,64 zł zażądał od dnia 3 sierpnia 2011 r., zamiast od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia zapłaty (pismo procesowe z dnia 09.07.2015r. k. 144-147). W pozostałym zakresie roszczenia o odsetki cofnął pozew bez zrzeczenia się roszczenia ( pismo powoda z dnia 30.03.2018 r. k. 274). Pozwana wyraziła zgodę na powyższe cofnięcie pozwu ( oświadczenie pełnomocnika pozwanej na rozprawie w dniu 25.04.18 r. k. 279 v.)

W piśmie procesowym z dnia 20 lipca 2015 roku strona pozwana, z ostrożności procesowej, podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Wskazała, iż powód domaga się m. in. kwoty 99.166,64 zł tytułem opłaty rocznej za 2011 rok za użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości, a zatem roszczenie to przedawniło się z dniem 31.03.2014r. (pismo k. 153-155).

Wyrokiem z dnia 03 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt XXV C 887/15 Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo uznając, iż sprzeciw powoda od orzeczenia SKO został prawomocnie zwrócony i tym samym powoduje unicestwienie wszelkich skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu i przedmiotowy sprzeciw nie wywołał zamierzonych skutków w postaci utraty mocy orzeczenia SKO, gdyż nie został wniesiony skutecznie, a w konsekwencji tego przyjął, że orzeczenie SKO z dnia 14.11.2011r. w dalszym ciągu ma moc wiążącą dla stron i pozwaną obowiązuje stawka opłaty rocznej z tytułu użytkowania przedmiotowej nieruchomości w wysokości jak przed wypowiedzeniem (wyrok Sądu Okręgowego z dnia 03.2016r. wraz z uzasadnieniem k. 205-209).

Na skutek apelacji powoda od ww. wyroku Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12.10.2017r., sygn. akt VI ACa 700/16 uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 03.03.2016r. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania, pozostawiając Sądowi Okręgowemu w Warszawie rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Sąd II instancji wskazał, iż Sąd Okręgowy dokonał błędnej wykładni przepisów art.78 ust. 2 i 80 ust.2 i 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. gospodarowaniu nieruchomościami(Dz.U. z 2015r, poz. 1774 ze zm.), zwanej dalej u.g.n., co skutkowało błędną oceną skutków prawnych, mającego miejsce w sprawie Sądu Okręgowego w Warszawie XXV C 392/12, zarządzenia o zwrocie pozwu. Implikowało to w dalszej konsekwencji dokonaniem wadliwych ustaleń i błędnej oceny prawnej w niniejszym postępowaniu, a w konsekwencji spowodowało nierozpoznanie istoty sprawy. Sąd Apelacyjny zauważył, iż stosownie do treści art. 80 ust. 2 zd.2 u.g.n. wniosek, o którym mowa w art. 78 ust. 2 u.g.n., tj. wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona lub jest uzasadniona w innej wysokości, zastępuje pozew. W konsekwencji błędnie, contra legem, Sąd I instancji przyjął, iż sprzeciw jest pozwem. Sprzeciw stanowi żądanie przekazania sprawy do sądu powszechnego (art.80 ust.2 u.g.n.), zaś w razie wniesienia sprzeciwu (bez względu na treść zawartej w nim argumentacji merytorycznej) orzeczenie traci moc (art.80 ust.3 u.g.n.). Uznał, iż sprzeciw w niniejszej sprawie został skutecznie złożony, a zatem orzeczenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego straciło moc. W związku z tym sytuacja jest odwrotna, niż to przyjął sąd I instancji. Natomiast skoro pozew został prawomocnie zwrócony, oznacza to, iż nie odnosi on żadnych skutków, a zatem brak jest skutecznie złożonego wniosku, iż podwyższenie w drodze aktualizacji opłaty jest nieuzasadnione. Sąd Apelacyjny wskazał, iż należało rozpoznać składane przez stronę pozwaną zarzuty oraz odnieść się do odpowiadającej im argumentacji prawnej strony powodowej, a następnie ocenić dochodzone roszczenie o zapłatę, zarówno co do zasady, jak i wysokości.

Sąd Okręgowy

po ponownym rozpoznaniu sprawy ustalił następujący stan faktyczny:

Grunt położony w W. o pow. 1.095 m ² przy ul. (...) na działkach ewidencyjnych nr (...) z obrębu (...) nr KW (...) stanowi własność powoda (wydruk z systemu Elektronicznych Ksiąg Wieczystych KW nr (...), k. 13-34).

Na mocy aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 5 września 2007 r., aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 5 września 2007 r., aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 5 września 2007 r., aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 5 września 2007 r. oraz aktu notarialnego Rep. A nr (...)r. z dnia 6 grudnia 2007 r. pozwana nabyła własność nieruchomości budynkowej położonej na przedmiotowym gruncie. Nieruchomość gruntowa została oddana pozwanej w użytkowanie wieczyste na mocy aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia 25 czerwca 2008 r. (akt notarialny Rep. A nr (...) z dnia 5.09.2007 r., k. 86-93, akt notarialny Rep. A nr (...) z dnia 5.09.2007 r., k. 79-85, akt notarialny Rep. A nr (...) z dnia 5.09.2007 r., k. 72-78, akt notarialny Rep. A nr (...) z dnia 5.09.2007 r., k. 64-71, akt notarialny Rep. A nr (...) z dnia 6.12.2007 r., k. 35-54, decyzja nr (...), k. 94-97, akt notarialny Rep. A nr (...) z dnia 25.06.2008 r., k. 98-102).

Wysokość opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu wynosiła 1.095 zł netto rocznie i została uznana za tzw. „czynsz symboliczny”. W dniu 11 stycznia 2010 r. powód ustalił począwszy nową stawkę procentową na poziomie 3% ceny gruntu, pomniejszoną o 50%, powiększoną o podatek VAT 22%, ustalając ostatecznie wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu od dnia 1 stycznia 2011 r. na kwotę 100.252,61 zł. Ustalono wysokość opłaty rocznej na podstawie wartości nieruchomości gruntowej wynoszącej na dzień 30.10.2009 r. 5.478.285 zł. Pismo zostało podpisane przez Naczelnika Wydziału Nieruchomości dla Dzielnicy W. J. K., działającą w imieniu Prezydenta miasta stołecznego W. na podstawie pełnomocnictwa z dnia 29.09.2009 r. ( pismo z dnia 11.01.2010 r. k. 36, pełnomocnictwa k. 38 -43 w aktach XXV C 329/12). Pismo to pozwana otrzymała w dniu 18 stycznia 2010 r. ( z p.o. k. 37 w aktach XXV C 329/12).

Pozwana w dniu 16 lutego 2010 r. złożyła w Samorządowym Kolegium Odwoławczym (dalej: SKO) wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego dokonana przez powoda jest nieuzasadniona ( wniosek pozwanego z dnia 16.02.2010 r. k. 46-48 w aktach XXV C 329/12).

Orzeczeniem z dnia 14 listopada 2011 r. SKO uznało wypowiedzenie za bezskuteczne gdyż nie zostało opatrzone własnoręcznym podpisem osoby upoważnionej do składania oświadczeń woli w imieniu Prezydenta (...) W. (orzeczenie SKO z dnia 14.11.2011 r., k. 14-15 w aktach XXV C 329/12).

W dniu 12 grudnia 2011 r. powód wniósł do sądu za pośrednictwem SKO sprzeciw od powyższego orzeczenia, co skutkowało przekazaniem akt sprawy do tutejszego Sądu (sprzeciw z dnia 12.12.2011 r. k. 3-11 w aktach XXV C 329/12).

Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt XXV C 329/12. Z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych przez pozwaną pozew został zwrócony. Zarządzenie o zwrocie pozwu uprawomocniło się z dniem 6 czerwca 2012 r. (zarządzenie o zwrocie pozwu z dnia 30.04.2012 r., k. 114 akt XXV C 329/12).

Powód wezwał pozwaną do uregulowania należności wynikających z braku zapłaty opłaty za użytkowanie wieczyste w dniu 20 marca 2015 r. w kwocie 521.298,16 zł wraz z należnymi odsetkami ( wezwanie do zapłaty z dnia 20.03.2015 r. k. 111).

Pozwana w dniu 08.04.2015r. dokonała wpłaty na rzecz powoda kwoty 4.389,70 zł w tytule przelewu wpisując „podatek od nieruchomości 2013,2014,2015 po 1.335,90 za rok plus 259 zł odsetki za 2013 plus 123 odsetki za 2014” (polecenie przelewu z dnia 08.04.2015 r., k. 135).

Po przekazaniu tej kwoty na konto Urzędu Dzielnicy W. została ona zaliczona na poczet najstarszych zaległości tj. odsetek od opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego za rok 2011, począwszy od 01.04.2011r. do 02.08.2011r. ( oświadczenie powoda o zarachowaniu k. 113., wezwanie k. 134)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych oraz uprzednio powołanych dokumentów. Dołączone do akt sprawy dokumenty urzędowe w pełni zasługują na wiarę albowiem zostały wydane przez uprawnione do tego organy, w zakresie ich kompetencji i nie były przez strony kwestionowane. Korzystają zatem z domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Za wiarygodne Sąd uznał także dokumenty prywatne z uwzględnieniem, że stanowią one jedynie dowód złożenia oświadczenia w nich zawartego. Sąd również nie znalazł podstaw do odmówienia im wiary.

Sąd pominął dowód z przesłuchania stron wobec cofnięcia wniosku w tym zakresie przez stronę pozwaną (k. 279v).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Zgodnie z art. 71 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm.; dalej: u.g.n.), za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

Powód swoje roszczenie wywodził z twierdzenia, że zgodnie z dokonaną pismem z dnia 11 stycznia 2010 r. aktualizacją opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu, pozwana od dnia 1 stycznia 2011 r. powinna uiszczać opłatę z tytułu użytkowania wieczystego gruntu w wysokości 100.252,61 zł. Powód podkreślał, że zgodnie z art. 80 ust. 3 u.g.n. wniesienie sprzeciwu od orzeczenia SKO skutkowało utratą jego mocy. W konsekwencji, w ocenie strony powodowej, zaoferowana przez właściciela gruntu nowa wysokość opłaty rocznej zaczęła obowiązywać od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym dokonano wypowiedzenia wysokości dotychczasowej opłaty rocznej (tj. od 2011 r.).

Pozwana spółka nie godziła się z nową wysokością opłaty za użytkowanie wieczyste przedmiotowego gruntu i pismem z dnia 16.02.2010r. złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej jest nieuzasadniona, w następstwie którego Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzeczeniem z dnia 14.11.2011r. uznało wypowiedzenie opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, dokonane przez powoda, za bezskuteczne. Powód od powyższego orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego złożył skutecznie sprzeciw.

Kwestia skuteczności złożenia sprzeciwu i jego skutków dla dalszego obowiązywania orzeczenia SKO została przesądzona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12.10.2017r. Sąd II instancji uznał, iż sprzeciw w niniejszej sprawie został skutecznie złożony, a zatem orzeczenie Kolegium straciło moc. Wskazał, że skoro pozew został prawomocnie zwrócony, oznacza to, iż nie odniósł on żadnych skutków, a zatem brak jest skutecznie złożonego pozwu, iż podwyższenie w drodze aktualizacji opłaty jest nieuzasadnione. Przyjąć zatem należy, iż pozwana obowiązana jest corocznie, począwszy od 2011 roku uiszczać na rzecz powoda opłatę z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości w wysokości po 100.252,61 zł rocznie, zgodnie z ustaleniem wysokości opłaty rocznej dokonanym przez powódkę pismem z dnia 11.01.2010r.

Pozwana mimo swojego obowiązku, nie opłaciła opłat z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowego gruntu. Pozwana nie opłaciła opłat rocznych w części za 2011 r., w wysokości 99.166,64 zł, w części za 2012 roku w wysokości 99.418,13 zł oraz w całości za lata 2013-2014 w łącznej wysokości 200.505,22 zł (okoliczności bezsporne).

Sąd w niniejszym procesie nie badał czy wypowiedzenie dotychczasowej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego dokonane pismem z dnia 11.01.2010r. podpisane przez J. K. jest skuteczne bądź nieskuteczne z uwagi na brak opatrzenia pisma własnoręcznym podpisem osoby uprawnionej do składania oświadczeń woli w imieniu Prezydenta (...) W.. Powyższe okoliczności były przedmiotem badania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w orzeczeniu z dnia 14.11.2011r. (...). Jednakże orzeczenie to na skutek wniesienia przez powoda sprzeciwu straciło moc, wobec czego w obrocie prawnym funkcjonuje oświadczenie o wypowiedzeniu dotychczasowej wysokości opłaty i ustaleniu nowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości, począwszy od 2011 roku. W toku niniejszego postępowania strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie podnosiła zarzutu opatrzenia pisma z dnia 10.01.2011r. faksymilą podpisu, nie zgłaszała w tym zakresie żadnych zarzutów i wniosków dowodowych. Natomiast w aktach sprawy XXV C 329/12 na karcie k. 36 widnieje poświadczony urzędowo za zgodność z oryginałem odpis pisma z dnia 11.01.2010 r. Odpis tego pisma znajduje się także w aktach sprawy niniejszej poświadczony za zgodność z oryginałem przez radcę prawnego M. D. (k. 103-103v.). Zgodnie z art. 253 k.p.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić.

Odnosząc się natomiast do zarzutu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem uznać należało go za niezasadny. Roczna opłata z tytułu użytkowania wieczystego jest świadczeniem okresowym płatnym z góry za dany rok do 31 marca. Zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe wynosi 3 lata. Pozwana podnosiła, iż dochodzenie roszczenia z tytułu opłaty rocznej za 2011 rok przedawniło się z dniem 31 marca 2014r. Jednakże Sąd zauważa, iż bieg terminu przedawnienia roszczenia o opłatę roczną za 2011 rok nie może być liczony od dnia 31.03.2011r. bowiem w sprawie toczyło się postępowanie o ustalenie wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntu (sprawa XXV C 329/12), zatem bieg terminu przedawnienia został przerwany zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. na czas toczącego się postępowania w sprawie XXV C 329/12. Ponieważ zwrot pozwu ww. sprawie nastąpił 30.04.2012r., zatem dopiero od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o zwrocie pozwu (06.06.2012r.) bieg terminu przedawnienia zaczął biec na nowo zgodnie z art. 124 § 1 k.c. Tymczasem pozew w niniejszej sprawie został złożony 31.03.2015r. (pieczęć na kopercie k. 114). a zatem przed upływem 3 lat od uprawomocnienia się o zarządzenia o zwrocie pozwu w sprawie XXV C 329/12.

Ponadto w ocenie Sądu nie miało to wpływu na aktualne żądanie pozwu w zakresie odsetek, bowiem powód właściciel nieruchomości nie jest zobowiązany do corocznego wzywania użytkownika wieczystego do uiszczania opłaty od użytkowania wieczystego wobec ustawowego terminu spełnienia świadczenia. W myśl art. 71 ust. 4 zd.1 u.g.n. opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się tylko za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Zważywszy zatem, iż zobowiązanie pozwanej jest zobowiązaniem terminowym nie zachodziła potrzeba do ponownego wzywania jej do uiszczania opłaty rocznej za każdy kolejny rok. Pozwana miała wiedzę i świadomość kiedy nastąpił prawomocny zwrot pozwu w sprawie XXV C 329/12 i od kiedy obowiązuje nowa wysokość opłaty rocznej.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 71 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 roku. Pozwana jako użytkownik wieczysty przedmiotowej nieruchomości zobowiązana jest do uiszczania opłat z tego tytułu do dnia 31 marca każdego roku, a tym samym brak wpłaty do tego dnia skutkował, iż począwszy od dnia 01 kwietnia pozwana pozostawała w zwłoce. W sprawie bezsporne pozostawały okoliczności, iż pozwana tytułem opłaty za użytkowania wieczyste nie uiszczała kwot w wysokości dokonanej wypowiedzeniem z dnia 10.01.2010r. Z kolei uiszczona przez pozwaną w dniu 08.04.2015r. kwota 4.389,70 zł została zaliczona przez powódkę na poczet najdalej wymagalnych odsetek przypadających na rok 2011. Zauważyć należy, iż powódka była uprawniona do takiego zaliczenia albowiem pozwana w tytule wpłaty wskazała, iż dokonana wpłata dotyczy podatku od nieruchomości za 2013r.-2015r., a tymczasem pozwana nie była zobowiązana do dokonania wpłat z tego tytułu. Wobec powyższego powódka zaliczyła dokonaną wpłatę na rzecz innego zobowiązania, a mianowicie na poczet opłaty z tytułu użytkowania wieczystego najdalej wymaganego roszczenia.

W punkcie 2 wyroku, Sąd w trybie art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 350 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie co do kwoty 4.389,70 zł tj. w zakresie odsetek ustawowych od kwoty 99.166,64 zł za okres od 01.04.2001r. do 02.08.2011r. albowiem strona powodowa, za zgoda pozwanej, w tym zakresie cofnęła powództwo (pismo procesowe z dnia 09.07.2015r. k. 144, oświadczenie strony pozwanej - protokół rozprawy z dnia 25.2018r. k. 279v).

Pozwana, jako strona przegrywająca, obowiązana jest zwrócić powódce, na jej żądanie, poniesione przez powódkę koszty procesu (art. 98 § 1 k.p.c.). Na koszty procesu złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 7.200 zł (za I instancję) oraz 5.400 zł (za II instancję) obliczone według § 6 pkt. 7 i § 12 pkt1, ppkt.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j.: Dz. U. z 2013 r. poz. 490) oraz opłata sądowa od pozwu w wysokości 19.955 zł oraz opłata sądowa od apelacji w wysokości 19.995 zł.

Zarządzenie. Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powódki i pełn. pozwanej. 28.05.18 r.