Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 października 2019 r. w G.

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) Bank S.A. w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  nie obciążą powoda kosztami zastępstwa procesowego pozwanego;

III.  koszty opłaty sądowej od pozwu, od uiszczenia której powód był zwolniony, przejmuje na Skarb Państwa .

Sygnatura akt: I C 1310/18

UZASADNIENIE

Powód J. K. wniósł pozew przeciwko (...) Bank S.A. z siedzibą w W. domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za uciążliwości spowodowane przez ten bank, w tym nerwy i pobyt w szpitalu, a także o naprawienie szkody w kwocie 8.201,70 zł, wskazując, że mimo że ubezpieczyciel wypłacił pozwanemu odszkodowanie pokrywające kredyt, pozwany w dalszym ciągu domaga się od powoda zapłaty kwoty 8.201,70 zł. W związku z powyższym powód czuje się oszukany przez bank.

(pozew k. 4-5)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, podnosząc, że zgodnie z treścią OWU suma ubezpieczenia na wypadek zgonu, trwałej i całkowitej niezdolności do pracy i poważnego zachorowania równa jest kapitałowi kredytu pozostającemu do spłaty, stąd wypłacone odszkodowanie nie było wystarczające do całkowitej spłaty zadłużenia i do spłaty pozostała kwota 21.497,58 zł z tytułu odsetek, która po uwzględnieniu wpłat powoda (777,03 zł) oraz uznaniu jego roszczeń dotyczących wypłaty świadczenia z tytułu trwałej i całkowitej niezdolności do pracy (12.518,86 zł) została zredukowana do kwoty 8.201,70 zł. Z uwagi na powyższe, zdaniem pozwanego, brak jest podstaw do stwierdzenia, iż wierzytelność pozwanego nie istnieje. Ponadto, pozwany wskazał, że wszystkie działania windykacyjne pozwanego były zgodne z prawem, uzasadnione i konieczne, a pogorszenie się stanu zdrowia powoda nie koreluje z przedstawionymi dokumentami. W ocenie pozwanego powód nie wykazał poniesionej krzywdy.

(odpowiedź na pozew k. 38-39v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 10 stycznia 2007r. (...) Bank S.A. z siedzibą w G. udzielił J. K. (aktualnie: von K.) oraz H. K. kredytu gotówkowego w wysokości 48.256,28 zł na okres od 12 stycznia 2007r. do 12 stycznia 2013r. na cele konsumpcyjne oraz na opłacenie prowizji od kredytu, opłaty za czynności związane z ustanowieniem zabezpieczenia kredytu, kosztów ustanowienia prawnego zabezpieczenia kredytu oraz kosztów ubezpieczenia z tytułu objęcia ochroną ubezpieczeniową. Zgodnie z treścią § 8 ust. 2 od zadłużenia przeterminowanego bank naliczał i pobierał odsetki karne według zmiennej stopy procentowej, określonej jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP.

Jednocześnie, powód złożył deklarację przystąpienia do ubezpieczenia z tytułu zgonu lub trwałej i całkowitej niezdolności do pracy oraz czasowej niezdolności do pracy spowodowanej leczeniem szpitalnym (...) i wyraził zgodę, aby w razie zajścia zdarzenia objętego ubezpieczeniem, przysługujące mu świadczenia zostały wypłacone bankowi i zaliczone na poczet zadłużenia z tytułu umowy kredytu, a po jej rozwiązaniu osobom określonym według Warunków (...). Zgodnie z § 7 ust. 1 OWU Grupowego (...) na Rzecz Kredytobiorców – Kredyty Gotówkowe suma ubezpieczenia na wypadek zgonu, trwałej i całkowitej niezdolności do pracy lub poważnego zachorowania w poszczególnym dniu trwania umowy kredytu równa była kapitałowi kredytu pozostającemu do spłaty w tym dniu.

(dowód: umowa kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 10 stycznia 2007r. k. 51-54, pismo ubezpieczyciela z dnia 30 stycznia 2013r. k. 55)

Następcą prawnym (...) Bank S.A. z siedzibą w G. był najpierw Bank (...) S.A., a następnie powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W..

(dowód: odpis KRS k. 41-50)

W związku z wypowiedzeniem umowy kredytowej kredytobiorca wszczął przeciwko powodowi postępowanie egzekucyjne, które prowadził najpierw Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym Gdańsk – Północ w Gdańsku J. S. (VII Km 1347/10), a następnie Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gdyni I. M. (Km 477/12). W dniu 15 kwietnia 2010r. Komornik zawiadomił powoda o egzekucji, wskazując, że należność główna wynosi 26.680,87 zł, zaś odsetki 3.289,13 zł. Postanowieniem z dnia 13 maja 2019r. Komornik umorzył postępowanie z urzędu na podstawie art. 823 kpc.

(dowód: zawiadomienie o wszczęciu egzekucji k. 25, postanowienie komornika z dnia 13 maja 2019r. k. 88)

Orzeczeniem z dnia 11 czerwca 2012r. powód został zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności na stałe. W orzeczeniu wskazano, że stopień niepełnosprawności datuje się od grudnia 2006r.

(dowód: orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności k. 10)

Zakład (...) podjął decyzję o wypłacie odszkodowania z tytułu trwałej i całkowitej niezdolności do pracy w kwocie 29.961,12 zł i przekazał je na rachunek Banku. Pismem z dnia 30 stycznia 2013r. zakład ubezpieczeń poinformował powoda o wypłacie odszkodowania.

(dowód: pismo z dnia 30 stycznia 2013r. k. 55)

Pismem z dnia 5 marca 2013r. pozwany poinformował powoda, że w dniu 1 lutego 2013r. została zaksięgowana wpłata z towarzystwa ubezpieczeniowego w wysokości 29.961,12 zł, a także wskazał, że nie wyraża zgody na umorzenie pozostałego zadłużenia.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 5 marca 2013r. k. 56)

Pismem z dnia 10 sierpnia 2017r. powód zwrócił się do pozwanego z wnioskiem o umorzenie odsetek karnych oraz umorzenie postępowania egzekucyjnego, wskazując m.in. na swoją trudną sytuację zdrowotną i finansową. W odpowiedzi, pismem z dnia 4 września 2017r. pozwany poinformował, że wypłacona kwota z ubezpieczenia nie była wystarczająca do całkowitej spłaty zadłużenia (pokryła tylko kapitał) i wskazał, że istnieje możliwość zawieszenia postępowania egzekucyjnego w przypadku wpłaty przez powoda kwoty 6.500 zł. W takim przypadku spłata pozostałej należności nastąpiłaby w 24 równych ratach miesięcznych. Pismem z dnia 15 września 2017r. powód wniósł odwołanie, jednak pismem z dnia 21 września 2017r. pozwany podtrzymał swoje stanowisko i nie wyraził zgody na umorzenie zadłużenia przeterminowanego.

(dowód: wniosek powoda z dnia 10 sierpnia 2017r. k. 57, pismo pozwanego z dnia 4 września 2017r. k. 58, odwołanie powoda z dnia 15 września 2017r. k. 59, pismo pozwanego z dnia 21 września 2017r. k. 60)

W dniach 30 września 2017r. i 2 października 2017r. powód złożył kolejne odwołania. Pismem z dnia 27 października 2017r. pozwany wskazał, że z uwagi na konieczność szczegółowej weryfikacji sprawy odpowiedź zostanie udzielona niezwłocznie, nie później niż w terminie 60 dni. Pismem z dnia 30 listopada 2017r. pozwany wyjaśnił powodowi, że w związku z brakiem terminowej spłaty kredytu, w dniu 23 listopada 2009r. wypowiedział umowę, a zadłużenie stało się w całości wymagalne, zaś po upływie okresu wypowiedzenia od niespłaconej kwoty kapitału były naliczane odsetki według czterokrotnej stopy kredytu lombardowego. Bank wyjaśnił, że kapitał został w całości spłacony w dniu 1 lutego 2013r. po wpływie odszkodowania w wysokości 29.961,12 zł, z czego kwota 29.925,87 zł została zaksięgowana na kapitał, a kwota 35,25 zł na spłatę odsetek. Bank wskazał również, że w związku z tym, iż nie zostały uregulowane naliczone odsetki, kredyt nie został zamknięty. Jednocześnie, bank wyjaśnił, że po spłacie całości kapitału nie naliczał już odsetek za nieterminową spłatę.

(dowód: odwołanie powoda z dnia 30 września 2017r. k. 61, odwołanie powoda z dnia 2 października 2017r. k. 62, pismo pozwanego z dnia 27 października 2017r. k. 63, pismo pozwanego z dnia 30 listopada 2017r. k. 64-65v)

W dniu 22 lutego 2018r. powód złożył reklamację. Pismem z dnia 11 czerwca 2018r. pozwany poinformował powoda, że nie znalazł podstaw do uznania reklamacji, umorzenia zadłużenia pozostałego na rachunku kredytowym oraz uchylenia postępowania egzekucyjnego.

(dowód: odwołanie powoda k. 11-15, pismo pozwanego z dnia 11 czerwca 2018r. k. 16)

Pismem z dnia 25 października 2017r. zakład ubezpieczeń poinformował powoda, że w wyniku odwołania powoda podjął decyzję o dopłacie brakującej kwoty odszkodowania w wysokości 12.518,86 zł, wskazując, że zgodnie z informacją banku z dnia 11 października 2017r. suma ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy na dzień zdarzenia tj. 24 stycznia 2008r. wynosiła 42.479,98 zł.

(dowód: pismo z dnia 25 października 2017r. k. 21)

Powód J. K. choruje na przewlekłą niedokrwienną niewydolność serca, napadowe migotanie przedsionków, nadczynność tarczycy, chorobę wieńcową, nadciśnienie tętnicze, przewlekłą chorobę nerek, przerost stercza, przeszedł zawał mięśnia sercowego, niezłośliwy nowotwór, był wielokrotnie hospitalizowany, przeszedł zabiegi chirurgiczne m.in. implementacji (...) (2009) i reimplementacji (...) (2010), angioplastykę (2007, 2008), usunięcie prostaty (2013).

(dowód: dokumentacja medyczna powoda k. 8-9, 110-125, przesłuchanie pozwanego płyta CD k. 104)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz przesłuchania powoda.

W ocenie Sądu dowody z dokumentów prywatnych w postaci umowy kredytowej, korespondencji stron, dokumentacji medycznej powoda są wiarygodne, gdyż żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, a nadto nie posiadają one żadnych cech świadczących o ich przerobieniu, podrobieniu czy innej ingerencji itp. Stąd należało uznać, że odzwierciedlają one rzeczywistą treść stosunku prawnego łączącego strony, a także przebieg korespondencji stron. Natomiast pisma i postanowienia komornika stanowią dokumenty urzędowe, z którym związane jest domniemanie zgodności z prawdą wyrażonych w nim oświadczeń (art. 244 kpc), którego żadna ze stron nie kwestionowała w toku niniejszego postępowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda na okoliczność jego stanu zdrowia, albowiem w tym zakresie zeznania korelują z treścią przedstawionej dokumentacji medycznej. Natomiast zeznania powoda pozostają gołosłowne w zakresie w jakim dotyczą związku tego stanu zdrowia z postępowaniem pozwanego banku i jego poprzedników prawnych.

Podstawę prawną żądania odszkodowania stanowi art. 415 kc, zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W ocenie Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy zachowanie pozwanego nie może zostać uznane za bezprawne i zawinione. Sąd zbadał zarówno treść umowy kredytowej, umowy ubezpieczenia, w zakresie w jakim możliwa była do ustalenia na podstawie załączonych dokumentów, przebieg wykonywania umowy kredytowej, a także przebieg postępowania egzekucyjnego i korespondencji stron prowadzonej na przestrzeni ostatnich lat. Powyższa analiza nie doprowadziła do stwierdzenia, że postępowanie pozwanego banku i jego poprzedników prawnych było niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa. Bezsporne pomiędzy stronami było, że w dniu 10 stycznia 2007r. pomiędzy powodem a poprzednikiem prawnym pozwanego (...) Bank S.A. z siedzibą w G. została zawarta umowa kredytowa, a także że tego samego dnia powód przystąpił do ubezpieczenia z tytułu zgonu lub trwałej i całkowitej niezdolności do pracy oraz czasowej niezdolności do pracy spowodowanej leczeniem szpitalnym (...). Zgodnie z § 7 ust. 1 OWU Grupowego (...) na Rzecz Kredytobiorców – Kredyty Gotówkowe suma ubezpieczenia na wypadek zgonu, trwałej i całkowitej niezdolności do pracy lub poważnego zachorowania w poszczególnym dniu trwania umowy kredytu równa była kapitałowi kredytu pozostającemu do spłaty w tym dniu. Co prawda do akt sprawy nie złożono OWU, jednak ich treść nie była sporna pomiędzy stronami, a dodatkowo wynika z korespondencji prowadzonej pomiędzy zakładem ubezpieczeń a powodem. W deklaracji ubezpieczeniowej powód potwierdził, że otrzymał, zapoznał się i akceptuje treść Warunków (...). W związku z powyższym nie ulega wątpliwości, że w ramach umowy ubezpieczenia doszło jedynie do spłaty kapitału kredytu, natomiast odszkodowanie nie pokrywało należności ubocznych (odsetek), na co powód wyraził zgodę podpisując deklarację przystąpienia do ubezpieczenia. Powód winien mieć zatem świadomość, że w przypadku wypłaty odszkodowania będzie zobowiązany do spłaty odsetek karnych. Zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie nie ma uzasadnionych podstaw, aby móc zarzucić pozwanemu bankowi spowodowanie opóźnienia w wypłacie odszkodowania i tym samym zawyżenie odsetek karnych od należności przeterminowanej. Podkreślić bowiem należy, iż korespondencja dotycząca wypłaty odszkodowania odbywała się na linii powód – zakład ubezpieczeń. W świetle złożonych dokumentów nie ulega wątpliwości, że sam proces wypłaty odszkodowania był rozciągnięty w czasie. Z pisma pozwanego z dnia 30 listopada 2017r. wynika, że umowa kredytowa została wypowiedziana w dniu 23 listopada 2009r. Następnie, w 2010r. pozwany wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, któremu została nadana sądowa klauzula wykonalności, a następnie w oparciu o ten tytuł wykonawczy pozwany wszczął postępowanie egzekucyjne, a pismem z dnia 15 kwietnia 2010r. powód został zawiadomiony o egzekucji. W ocenie Sądu powyższe czynności mieściły się w ramach przyznanych pozwanemu przepisami prawa uprawnień i nie można w tym zakresie przypisać jego postępowaniu bezprawności. Odszkodowanie z umowy ubezpieczenia zostało wypłacone przez zakład ubezpieczeń już w toku postępowania egzekucyjnego. Najpierw w dniu 1 lutego 2013r. ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie w kwocie 29.961,12 zł (o czym powód został poinformowany pismem z dnia 30 stycznia 2013r.), zaś w wyniku uwzględnienia odwołania powoda w dniu 25 października 2017r. zakład ubezpieczeń dopłacił kwotę 12.518,86 zł. Z zebranego materiału dowodowego w żaden sposób nie wynika, że pozwany odmówił współpracy z ubezpieczycielem np. w zakresie udzielenia informacji bądź dostarczenia dokumentów. Mało tego z pisma z dnia 25 października 2017r. wynika wprost, że na wniosek ubezpieczyciela (...) Bank S.A. dostarczył niezbędną dokumentację pozwalającą na ustalenie sumy ubezpieczenia na dzień wystąpienia niezdolności do pracy. Podkreślić również należy, iż na termin wypłaty odszkodowania wpływ miała data dostarczenia przez powoda niezbędnej dokumentacji, w tym orzeczenia o trwałej i całkowitej niezdolności do pracy oraz dokumentacji medycznej. Ponadto, analizując przedłożoną dokumentację, Sąd nie dopatrzył się żadnych uchybień w postępowaniu banku w zakresie prowadzenia korespondencji z powodem. Jak wynika z przedstawionych dokumentów pozwany odpowiadał niezwłocznie na wnioski powoda, bez zbędnej zwłoki ustosunkowywał się do jego twierdzeń i zarzutów, a także wyjaśniał podstawy dochodzenia roszczeń wynikających z umowy kredytowej w określonej wysokości. Zwrócić przy tym należy uwagę, że w piśmie z dnia z dnia 30 listopada 2017r. pozwany szczegółowo wyjaśnił powodowi, w jaki sposób zostały rozliczone dotychczasowe wpłaty, w tym również odszkodowanie, które wpłynęło od zakładu ubezpieczeń. Pozwany wyjaśnił w szczególności, że w związku z brakiem terminowej spłaty kredytu, w dniu 23 listopada 2009r. wypowiedział umowę, a po upływie okresu wypowiedzenia zadłużenie stało się w całości wymagalne i od niespłaconej kwoty kapitału były naliczane odsetki według czterokrotnej stopy kredytu lombardowego. Bank wyjaśnił również, że kapitał został w całości spłacony w dniu 1 lutego 2013r. po wpływie odszkodowania w wysokości 29.961,12 zł, z czego kwota 29.925,87 zł została zaksięgowana na kapitał, a kwota 35,25 zł na spłatę odsetek. Jednocześnie, bank wskazał, że po spłacie całości kapitału nie naliczał już odsetek za nieterminową spłatę. Podkreślić przy tym należy, iż w okresie późniejszym ubezpieczyciel dokonał jeszcze dopłaty odszkodowania, co spowodowało zmianę zadłużenia powoda i jego zredukowanie do aktualnej wysokości. Stąd wynika różnica pomiędzy kwotą wskazywaną przez pozwanego w toku korespondencji stron a ostateczną kwotą pozostałą do spłaty. W świetle powyższego Sąd uznał, że postępowanie pozwanego banku odpowiadało obowiązującym przepisom prawa oraz zasadom współżycia społecznego. Z uwagi zatem na brak bezprawności i zawinienia po stronie pozwanego nie można mu przypisać odpowiedzialności z tytułu czynu niedozwolonego. Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że kwota 8.201,70 zł, jakiej powód żąda od pozwanego nie została przez powoda poniesiona, a w związku z tym nie sposób w tym przypadku mówić o szkodzie rzeczywiście poniesionej.

Podstawę prawną roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w kwocie 10.000 zł stanowił przepis art. 448 kc, zgodnie z którym w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się. Pamiętać przy tym należy, iż zgodnie z treścią art. 24 § 1 kc ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

W przedmiotowej sprawie powód wywodził, że wskutek postępowania pozwanego doszło do naruszenia jego dobra osobistego w postaci zdrowia. W ocenie Sądu powód nie sprostał spoczywającemu nań ciężarowi dowodu i przede wszystkim nie wykazał na czym polegało naruszenie dóbr osobistych przez pozwany bank. Jak podnosi się w judykaturze przepis art. 24 § 1 kc wprowadza domniemanie bezprawnego działania sprawcy naruszenia cudzego dobra osobistego. W konsekwencji w procesie o ochronę dóbr osobistych na powodzie ciąży jedynie dowód wykazania samego faktu naruszenia dóbr osobistych, a na pozwanym spoczywa obowiązek wykazania, że naruszenie to nie miało charakteru bezprawnego. Oceniając, czy w konkretnym przypadku działanie naruszające dobro osobiste innej osoby miało charakter bezprawny, należy uwzględnić szereg czynników. Za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających. Do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych z reguły zalicza się działanie w ramach porządku prawnego to jest działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego, działanie w obronie uzasadnionego interesu. Dla uchylenia się od odpowiedzialności konieczne jest stwierdzenie przesłanek wyłączających bezprawność (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 8 listopada 2016r., I ACa 513/16, LEX nr 2200321). Dodać należy, że dla uwzględnienia roszczenia z art. 448 kc konieczne jest także ustalenie działania zawinionego, chociażby winy nieumyślnej w najlżejszej postaci (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 września 2016r., VI ACa 1038/15, LEX nr 2151512). W niniejszej sprawie powód nie sprostał ciężarowi dowodu i nie wykazał faktu naruszenia dóbr osobistych przez osoby działające w ramach pozwanej osoby prawnej. Powód wskazywał m.in., że po rozmowie z pracownikiem banku przed wypłatą pierwszego odszkodowania przewrócił się i stwierdzono u niego zatkaną tętnicę. Na okoliczność zaistnienia takiego zdarzenia, poza swoimi zeznaniami, powód nie zaoferował żadnych wiarygodnych dowodów. Nadto, brak jest podstaw do jednoznacznego ustalenia, czy zdarzenie było skutkiem rozmowy z pracownikiem banku, czy po prostu stanu ówczesnego zdrowia powoda. Ocena przyczyn wystąpienia określonych schorzeń i dolegliwości wymaga niewątpliwie wiadomości specjalnych. Powód wskazywał również, że denerwował się całą sprawą, a zgodnie z zaleceniami lekarzy nie powinien narażać się na stres. Zdaniem Sądu tak ogólnie postawiony zarzut, bez wskazania na konkretne czynności pozwanego oraz bez wykazania winy pozwanego, nie może być uznany za równoznaczny z wykazaniem roszczenia o ochronę dóbr osobistych. Powód winien wykazać konkretne czynności pozwanego, z których wynika fakt naruszenia jego dóbr osobistych. Ponadto, powinien był udowodnić, że takie konkretne zachowania osób działających w strukturze pozwanego banku pozostawały w związku przyczynowym ze stanem zdrowia powoda. Na te okoliczności powód nie zgłosił jednak żadnych wniosków dowodowych, stąd należało uznać je za nieudowodnione. Z tych przyczyn roszczenie powoda o zapłatę zadośćuczynienia należało uznać za nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 102 kpc i odstąpił od obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego pozwanego ze względu na trudną sytuację finansową, życiową oraz zdrowotną powoda. Zważyć należy, iż powód jest osobą starszą, schorowaną, a z uwagi na złą sytuację finansową był zwolniony od kosztów sądowych w niniejszej sprawie. W tym stanie rzeczy obciążenie powoda nawet częścią kosztów procesu może wpłynąć tylko i wyłącznie na pogorszenie i tak złej sytuacji materialnej powoda i spowodować, że nie będzie miał wystarczających środków na pokrycie kosztów utrzymania i leczenia. W świetle stanowiska judykatury podstawą odstąpienia od obciążania strony kosztami procesu może być trudna sytuacja życiowa, majątkowa, zdrowotna, osobista, która uniemożliwia pokrycie przez stronę kosztów procesu należnych przeciwnikowi (por. postanowienie SN z dnia 22 lutego 2011r. II PZ 1/11, L.).

Natomiast, koszty sądowe, od uiszczenia których powód był zwolniony, Sąd przejął na Skarb Państwa.