Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 27 lutego 2020r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant: sekr. sąd. Małgorzata Wilkońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2020r

sprawy z powództwa O. K.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedziba w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4 400 zł. (cztery tysiące czterysta złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2017r do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 515,11 zł. (pięćset piętnaście złotych jedenaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje ściągnięcie od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 375,67 zł. (trzysta siedemdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy) tytułem brakujących kosztów opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków samochodowych i wyceny pojazdów.

Sygn. akt I C 955/18

UZASADNIENIE

Powódka O. K. domagała się od pozwanego Towarzystwa (...) w W. zapłaty kwoty 11.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że dnia 08 lipca 2017 roku z winy kierowcy, posiadającego obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, uszkodzeniu uległ pojazd powódki marki Š. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność za szkodę i przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 17.300 zł, uznając, że doszło do szkody całkowitej. Powódka kwestionowała ustaloną przez ubezpieczyciela wartość pojazdu w stanie sprzed szkody m.in. w zakresie niezasadnego obniżenia tej wartości aż o 40 %, z uwagi na przystosowanie pojazdu do ruchu lewostronnego. Zdaniem powódki czynnik ten powinien obniżać wartość pojazdu o 20 %.

(pozew - k. 4-6)

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podnosił argumenty za rzetelnością ustalenia na etapie likwidacji szkody wartości pojazdu, a w kwestii zastosowania korekty z tytułu przystosowania pojazdu do ruchu lewostronnego, uznał że ustalona korekta na poziomie 40 % wynikała z analizy rynku.

Pozwany zakwestionował również żądanie odsetkowe.

(odpowiedź na pozew - k. 17-18v.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 08 lipca 2017 roku w kolizji drogowej, z winy kierowcy posiadającego obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, uszkodzeniu uległ samochód powódki marki Š. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: akta szkody)

Powódka dnia 10 lipca 2017 roku zgłosiła szkodę pozwanemu.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: akta szkody)

Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność za szkodę i przyznał powódce kwotę 17.300 zł tytułem odszkodowania.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: akta szkody)

Pismem z dnia 25 września 2017 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 17.450,04 zł tytułem dopłaty do odszkodowania.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: wezwanie z dnia 15.09.2017r. – k. 10-12)

Celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy uszkodzeń samochodu powódki marki Š. (...) o numerze rejestracyjnym (...), powstałych w wyniku kolizji drogowej z dnia 08 lipca 2017 roku, przy zastosowaniu stawek za prace lakiernicze w wysokości 144,33 zł/rbh oraz za prace blacharskie i mechaniczne w wysokości 128,20 zł/rbg brutto wyniósł 42.674,64 zł brutto.

Wartość pojazdu w dacie szkody, przed jej powstaniem, wyniosła 36.200 zł brutto, a po szkodzie wyniosła 14.500 zł brutto. Zatem powstała szkoda miała charakter szkody całkowitej.

Przy ustaleniu wartości pojazdu w dacie szkody przed jej powstaniem zasadne było zastosowanie korekty ujemnej z uwagi na przystosowanie samochodu do ruchu lewostronnego o wartości 25 %.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego P. S. - k. 52-78 wraz z pisemną opinią uzupełniającą - k. 92-94)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił po rozważeniu całego zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i wyceny pojazdów samochodowych P. S..

Oceniając zebrany materiał dowodowy Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować autentyczność przedstawionych przez strony dokumentów prywatnych w postaci akt szkody, czy też korespondencji stron. Zważyć bowiem należało, że żadna ze stron nie podniosła w toku niniejszego postępowania zarzutów co do autentyczności tych dokumentów, a nadto wymienione powyżej dokumenty zostały podpisane i nie noszą żadnych znamion podrobienia czy przerobienia. Dodatkowo, Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod wyżej wskazanymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Niemniej, za pozbawione znaczenia dowodowego należało uznać prywatne kalkulacje, albowiem zostały wykonane przez strony, a zatem odzwierciedlają stanowiska procesowe stron i nie stanowią wiarygodnego i obiektywnego dowodu na okoliczność ustalenia wartości pojazdu w dacie szkody oraz wysokości kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu. W powyższym zakresie Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny pojazdów.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii wydanej przez biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i wyceny pojazdów samochodowych P. S.. Opinia ta została zdaniem Sądu sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, a nadto została wyrażona w sposób jasny, zrozumiały i nie zawiera luk czy sprzeczności. Przedstawione przez biegłego wnioski co do zakresu naprawy, wysokości kosztów naprawy oraz wartości pojazdu w dacie szkody (przed i po jej powstaniu) są kategoryczne, dobrze uzasadnione, a także nie budzą wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego.

Strona powodowa kwestionowała opinię biegłego w zakresie dotyczącym zastosowania korekty z tytułu prawostronnej kierownicy - nawet, co do zasady, podnosząc, że jest ona bezpodstawna i sprzeczna z instrukcją określania wartości pojazdów nr (...).

W momencie wniesienia tego zarzutu pojawiła się niespójność w stanowisku strony powodowej, albowiem powódka twierdziła w pozwie, że zasadne jest zastosowanie wyżej wskazanej korekty na poziomie 20 %, ale jej zastosowanie nie było kwestionowane co do zasady.

Nadto biegły w uzupełniającej opinii rozwiał zgłaszane wątpliwości, wyjaśniając, że zastosowana korekta ujemna za prawostronne przystosowanie kierownicy pojazdu znajduje odzwierciedlenie w powołanej przez powódkę instrukcji, w której podano, że odrębną grupę pojazdów stanowią samochody wyposażone w kierownicę z prawej strony, pochodzące głównie z indywidualnego zakupu za granicą. Pojazdy te nie występują w bazach danych i brak jest publikacji ich wartości bazowych. Biegły dodał, że przy wycenie takich pojazdów należy posługiwać się danymi ich odpowiedników z lewostronną kierownicą, określając dodatkową korektę z tytułu występujących różnic. Zastosowanie i wartość tej korekty wymaga oceny poprawności przystosowania pojazdu w zakresie świateł i lusterek spełniających kryteria dopuszczenia do ruchu prawostronnego oraz indywidualnego oszacowania wartości bazowych na reprezentatywnej liczbie pojazdów z kierownicą po prawej stronie, dopuszczonych do ruchu w Polsce. Biegły wskazał na występujące z tego tytułu niedogodności. Wreszcie biegły podał, że zgodnie z instrukcją określania wartości pojazdów nr (...), na którą powoływała się powódka, minimalna wartość korekty z tego tytułu mogła wynieść 25 % i taka też została przyjęta przez biegłego.

Opinia uzupełniająca nie była kwestionowana przez powódkę, a strona pozwana opinii nie kwestionowała w ogóle.

Uznając zatem, iż złożona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, Sąd uczynił ją podstawowym materiałem dowodowym, na którym oparł rozstrzygnięcie w sprawie.

Sąd pominął dowód z przesłuchania powódki, albowiem nie stawiła się na rozprawę prawidłowo wezwana do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu i nie nadesłała usprawiedliwienia.

Normatywną podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 392). Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Nadto, na względzie należy mieć również treść art. 361 § 1 k.c., który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 k.c. wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany.

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż pomiędzy stronami nie było sporu co do winy sprawcy kolizji drogowej z dnia 08 lipca 2017 roku, a więc i odpowiedzialności pozwanego za powstałą szkodę, co zresztą zostało przez niego potwierdzone w toku postępowania likwidacyjnego.

Nie było również sporu, co do tego, że powstała szkoda miała charakter szkody całkowitej. Spór dotyczył wartości pojazdu w dacie szkody, a w szczególności wartości korekty ujemnej z tytułu przystosowania pojazdu powódki do ruchu lewostronnego.

Na podstawie opinii wydanej przez biegłego sądowego P. S., należało stwierdzić, że koszty naprawy uszkodzonego pojazdu ustalone przez biegłego na kwotę 42.674,64 zł brutto, co nie było kwestionowane przez strony, przewyższały wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym w dniu szkody, a przed jej powstaniem, tj. kwotę 36.200 zł. Wobec tego powstała szkoda miała charakter szkody całkowitej.

Mając na uwadze sposób i prawidłowość wyceny pojazdu w stanie uszkodzonym i nieuszkodzonym w dniu zdarzenia dokonaną przez biegłego, ustalono, że należne powódce odszkodowanie w związku z powstałą szkodą winno stanowić różnicę pomiędzy wartością pojazdu w stanie nieuszkodzonym w dniu powstania szkody (36.200 zł) a wartością pojazdu w stanie uszkodzonym w dniu szkody (14.500 zł), co daje kwotę 21.700 zł.

Zważywszy zatem, że na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 17.300 zł, należało uznać, że do zrekompensowania pozostała kwota 4.400 zł, którą Sąd zasądził w punkcie 1. wyroku na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Ponadto – na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – Sąd zasądził od powyższej kwoty odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 10 sierpnia 2017 roku – zgodnie z żądaniem powódki. Zważyć bowiem należało, że szkoda pozwanemu została zgłoszona w dniu 10 lipca 2017 roku i roszczenie stało się wymagalne z upływem 30-dniowego terminu o jakim mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Jednocześnie należy przyjąć, że pozwany jako profesjonalista dysponujący fachowym zespołem rzeczoznawców samochodowych oraz niezbędnymi środkami technicznymi był w stanie w powyższym terminie ustalić zakres szkody i wysokość należnego powódce odszkodowania.

Natomiast w punkcie 2. wyroku Sąd na podstawie art. 361 § 2 k.p.c. oddalił żądanie pozwu w pozostałym zakresie jako zawyżone.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3. wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) na zasadzie stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Powódka wygrała proces w 40 %, pozwany – w 60 %. Sąd stosownie do przegranej rozdzielił poniesione przez strony koszty i tak kolejno: koszt powódki opłaty od pozwu 555 zł poniesiony przez powódkę w 40 % winien zostać zwrócony powódce przez pozwanego. Strony poniosły również identyczny koszt wynagrodzenia pełnomocnika w stawce minimalnej 3.600 zł, a więc został rozdzielony proporcjonalnie do wygranej. Strony uiściły również po 700 zł zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, które zostały w całości spożytkowane. Po wzajemnej kompensacji poniesionych kosztów w proporcji, w jakiej strony uległy w swoich żądaniach, zasądzono od powódki na rzecz pozwanego kwotę 515,11 zł.

Ponadto w punkcie 4. wyroku na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust. 1 i art. 83 i 113 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 z późn. zm.) rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (nie pokryta zaliczką część wynagrodzenia biegłego) – zgodnie z proporcją, w jakiej strony przegrały proces, mając na uwadze uiszczone wcześniej zaliczki, tj. nakazując ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa kwotę 375,67 zł.