Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 182/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2019 r., sygnatura akt VIII K 83/19

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wynikających z zeznań oskarżonego, zeznań świadka T. A., świadka B. J., zeznań L. C. i zeznań Z. K., które to dowody zostały uznane za wiarygodne w całości, a zatem powinny stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych (a więc oparcie przez sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie);

2.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. sprawozdania z badań z dnia 28 listopada 2018 r. (k. 2051 i następne) który to dowód został uznany za wiarygodny w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych (a więc oparcie przez sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie);

3.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikających z opinii genetycznej (sprawozdanie z badań nr D 570/2018, k. 1862 i następne), tj. że na tłuczku oraz trzonku od tłuczka, którymi uderzano B. K., brak jest jakichkolwiek śladów pochodzących od S. B., który to dowód został uznany za wiarygodny w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych (a więc oparcie przez sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie);

4.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. opinii z badań analizy śladów krwawych z dnia 31 stycznia 2019 r. (k. 2299 i następne), który to dowód został uznany za wiarygodny w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych (a więc oparcie przez sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie);

5.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. opinii genetycznej z dnia 16 marca 2018 r. (k. 985 i następne), który to dowód został uznany za wiarygodny w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych (a więc oparcie przez sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie);

6.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wynikających z dowodu w postaci zeznania świadka K. M. oraz sporządzonej dokumentacji fotograficznej z 15 stycznia 2018 r. (k. 261, tom 2)który to dowód został uznany za wiarygodny w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych (a więc oparcie przez sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie);

7.  Naruszenie prawa procesowego tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. zeznania A. T., który to dowód został uznany za wiarygodny w całości, a zatem powinien stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych (a więc oparcie przez sąd ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie);

Które to naruszenia (z pkt. 1 – 7) miały wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych wskazanych w treści apelacji

8.  Naruszenie prawa procesowego art. 5 § 2 k.p.k. poprzez dokonanie rozstrzygnięcia na niekorzyść oskarżonego w sytuacji gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie jest jednoznaczny, tym samym winien wzbudzić w Sądzie uzasadnione wątpliwości, które to z kolei winny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego

9.  Naruszenie prawa procesowego art. 7 k.p.k. poprzez odmówienie pełnej wiarygodności zeznaniom oskarżonego S. B., co miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia poprzez dokonanie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżony faktycznie brał udział w napaści na B. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wszystkie zarzuty niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów wskazanych w punktach 1 – 7 apelacji nieprawidłowo zostały one wskazane jako naruszenia prawa procesowego, art. 410 k.p.k. Tego rodzaju zarzut może być skutecznie podniesiony wyłącznie w sytuacji gdy Sąd oparł swoje ustalenia faktyczne na dowodach, które formalnie nie zostały ujawnione w toku postępowania, bądź też gdy mimo formalnego przeprowadzenia dowodu Sąd pominął go zupełnie w procesie rekonstrukcji stanu faktycznego. Żadna z tych sytuacji w przedmiotowej sprawie nie zachodzi a zarzuty zawarte w apelacji sprowadzają się w rzeczywistości do kwestionowania dokonanej przez Sąd oceny dowodów i ustaleń faktycznych, będących tej oceny pochodną, co nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k.

Ad. 1 Sąd nie pominął żadnych okoliczności wynikających czy to z wyjaśnień oskarżonego, czy też z zeznań świadków T. A., B. J., L. C. oraz Z. K., co wynika wprost z treści uzasadnienia wyroku. Inną kwestią pozostaje ocena wskazanych dowodów, która zdaniem Sądu odwoławczego została dokonana prawidłowo i zgodnie z regułami art. 7 k.p.k. Wbrew twierdzeniom obrońcy nie uszło uwagi Sadu meriti, że S. B. i E. Ł. przebywali w jednym mieszkaniu z B. K.. Fakt ten jednak, wbrew oczekiwaniom obrońcy wcale nie determinuje okoliczności, że wszelkie ustalenia odnoszące się do wzajemnego transferu śladów (w szczególności biologicznych) obarczone są dużą niepewnością, z uwagi na to, że mogło dojść do przeniesienia śladów w toku zwykłego kontaktu podczas współzamieszkiwania w jednym mieszkaniu. Podkreślić bowiem należy, że ujawnione ślady, będące przedmiotem ekspertyz genetycznych są w znacznej części śladami krwawymi. Nie do obrony pozostaje zatem teza, że zostały one przeniesione w oderwaniu od obrażeń zadanych pokrzywdzonemu w dniu 13 stycznia 2018 r. Pamiętać należy, że materiał genetyczny z wyskrobin prawej dłoni oskarżonego pochodził od pokrzywdzonego B. K., a krew na obu jego dłoniach również była krwią pokrzywdzonego. Nie sposób zatem przyjąć, że materiał genetyczny powstał w innym miejscu i czasie niż zdarzenie w dniu 13 stycznia 2018 r., zwłaszcza, że oskarżony i E. Ł. jedynie podnajmowali pokój od pokrzywdzonego, który był dla nich osobą obcą, i z którym nie miewali bliskich, fizycznych kontaktów;

Ad 2 Sąd prawidłowo ustalił i nie uszło jego uwagi, iż część z ujawnionych śladów genetycznych pochodziła od E. Ł.. W konsekwencji prawidłowo uznał, że oskarżony S. B. dopuścił się przypisanej mu zbrodni zabójstwa, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, tj. E. Ł.. Jej aktywny udział w zabójstwie opisany został w uzasadnieniu orzeczenia Sądu meriti. Ustalenie, że E. Ł. była współsprawcą zabójstwa pokrzywdzonego nie wyłącza, jak chciałby tego obrońca, odpowiedzialności oskarżonego za ten czyn. Działanie wspólnie i w porozumieniu, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, skutkuje tym, iż każdy współdziałający ponosi odpowiedzialność za całość bezprawnego działania, w tym za to co zrobili inni współsprawcy. Nie jest przy tym prawdziwe twierdzenie obrońcy, że brak jest jakichkolwiek innych śladów, które mogłyby potwierdzić, że oskarżony uczestniczył aktywnie w zajściu. O udziale oskarżonego w zbrodni zabójstwa świadczą, na co wskazywał w uzasadnieniu Sąd I instancji, zabezpieczone w mieszkaniu i na ubraniu oskarżonego ślady krwi oraz wyniki badań materiału genetycznego, w tym zabezpieczonego na dłoniach i wyskrobinach spod paznokci zarówno oskarżonego jak i ofiary. Nie sposób również pominąć faktu, że ubranie oskarżonego, tj. spodnie dresowe, podkoszulek i sweter były w znacznym stopniu przesiąknięte krwią, na znacznej swojej powierzchni co wskazuje na czynny jego, wraz z E. Ł. udział w dokonaniu zabójstwa B. K.;

Ad 3 Niemożność dokonania identyfikacji śladu daktyloskopijnego, ujawnionego na dowodowym tłuczku, którym zadawane były ciosy w głowę pokrzywdzonego nie determinuje uznania, że nie został on użyty przez współdziałających ze sobą oskarżonego B. i E. Ł.. W przeciwnym razie należałoby przyjąć, że to sam pokrzywdzony użył ujawnionego przy jego ciele tłuczka do zadania sobie obrażeń. Obrońca zdaje się przy tym nie dostrzegać, że zdarzają się, i to wcale nierzadko sytuacje, że pomimo kontaktu osoby z danym przedmiotem nie uda się na nim ujawnić identyfikowalnych śladów od niej pochodzących. Nieujawnienie tych śladów nie jest wystarczające do stanowczego twierdzenia, iż dana osoba nie miała kontaktu z konkretnym przedmiotem;

Ad 4 Brak stanowczego stwierdzenia przez biegłego z zakresu analizy śladów krwawych o charakterze śladów krwi na spodniach dresowych oskarżonego (czy miały one charakter rozprysków czy też skapnięć) nie ma znaczenia w kontekście wymowy zabezpieczonych dowodów w postaci jego odzieży. Jak wskazano już wyżej oskarżony miał (i wynika to z opinii biegłego) bezpośredni kontakt z pokrzywdzonym jako źródłem krwi. Biorąc natomiast pod uwagę obszerność, wysycenie i przesiąknięcie jego odzieży krwią (dużo większe niż odzieży E. Ł.) uznać należy, że kontakt oskarżonego z krwawiącym ciałem pokrzywdzonego nie był przypadkowy, lecz był pochodną dokonanego zabójstwa (wskutek uduszenia);

Ad 5 Stawiając zarzut z punktu 5 apelacji obrońca pomija wymowę dowodów z opinii genetycznej świadczących wprost o udziale oskarżonego w zabójstwie B. K.. Nie wspomina, iż na wymazach z obu dłoni oskarżonego ujawniono materiał genetyczny pochodzący od pokrzywdzonego (k. 985 – 1002), zaś w materiale genetycznym wyizolowanym ze ścinek paznokci B. K. (opinia k. 1511 – 1522) z lewej ręki stwierdzono mieszaninę pochodzącą od pokrzywdzonego i od S. B. (próbki 7.21, 7.23, 7.24, 7.25) a tożsamy wniosek, tylko mniej kategoryczny uzyskano odnośnie ścinka jednego z paznokci ręki prawej pokrzywdzonego (próbka 7.15). Błędna jest przy tym lansowana przez obrońcę teza, że kategoryczne uznanie przez biegłego, że materiał genetyczny pochodzący od pokrzywdzonego znajdował się jedynie w wyskrobinach z paznokci prawej dłoni oskarżonego prowadzi do wniosku, ze oskarżony nie dusił pokrzywdzonego. Ustalenia biegłego nie wykluczają bowiem, że oskarżony obydwu rękoma miał kontakt z ciałem pokrzywdzonego, skoro na obu jego dłoniach ujawniono pochodzący od niego materiał genetyczny. Co więcej biegła nie stwierdziła kategorycznie, że duszenie nastąpiło z użyciem obu rąk, mogło być zatem tak, ze oskarżony dusił pokrzywdzonego jedną ręką, bądź też dwoma rękoma, jednak pod paznokciami prawej nie odnaleziono materiału genetycznego pozwalającego na kategoryczne ustalenia. Niemniej jednak wysycenie odzieży oskarżonego krwią wskazuje, że to on, a nie E. Ł. był dłużej i bliżej krwawiącego ciała pokrzywdzonego, co dodatkowo wskazuje na czynny jego udział w duszeniu;

Ad 6 Podniesiony zarzut, sprowadzający się właściwie do błędnej oceny zeznań K. M. jest całkowicie bezpodstawny. Cytując wybiórczo zeznania świadka obrońca pomija, że w toku postępowania przygotowawczego zeznał on i wyczerpująco wyjaśnił, że ujawnił przy zwłokach zakrwawioną poduszkę, którą następnie, instynktownie przyłożył do głowy denata. Istotne jest przy tym, że jak wiarygodnie zeznał, poduszka leżąca obok, gdy po nią sięgnął była już zakrwawiona. Tym samym, wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd dokonał prawidłowych ustaleń, że podczas napaści na B. K. sprawcy używali dowodowej poduszki;

Ad 7 Formułując zarzut z pkt. 7 obrońca zdaje się zapominać, że świadek A. T. nie był w stanie powiedzieć jakiej płci była osoba, którą widział przez wizjer. Mógł to być zatem zarówno oskarżony B. jak i E. Ł.. Twierdzenie, ze świadek winien spostrzec dwie poruszające się osoby jest pozbawione jakichkolwiek podstaw, zwłaszcza, że przecież wiadomo, że E. Ł. po zabójstwie przebywała w pokoju, gdzie przebrała się z zakrwawionych rzeczy i spakowała. Czy to ją przechodzącą do pokoju, czy też oskarżonego, który przecież przemieszczał się po mieszkaniu, (o czym świadczą, krwawe ślady, które pozostawił ) zobaczył świadek T. pozostaje bez znaczenia dla oceny zachowania oskarżonego;

Ad 8 Zarzut naruszenia art. 5 k.p.k. jest zupełnie bezpodstawny skoro naruszenie to możliwe jest wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Natomiast gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego czy świadków, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z art. 7 k.p.k. Obrońca w sprawie niniejszej nie formułuje przy tym jakie to konkretnie, niedające się usunąć wątpliwości zaistniały, przedstawiając własną rekonstrukcję przebiegu zdarzenia, polegającą na przypisaniu całej odpowiedzialności nieżyjącej E. Ł., która miała wedle tej wersji samodzielnie zamordować pokrzywdzonego, gdy tymczasem oskarżony, nieświadom niczego spał upojony alkoholem;

Ad 9 ocena wyjaśnień oskarżonego S. B. dokonana przez Sąd meriti jest prawidłowa i w pełni pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k.. Przeciwne twierdzenia obrońcy mają charakter wyłącznie polemiczny. Już choćby depozycje odnoszące się do spożywania alkoholu przez E. Ł. były całkowicie niewiarygodne, skoro wbrew twierdzeniom oskarżonego stwierdzono podczas badania krwi, że w trakcie zdarzenia była ona pod znacznym wpływem alkoholu. Ewidentnie podczas zdarzenia również oskarżony znajdował się pod wpływem alkoholu. Biegli psychiatrzy stwierdzili przy tym, że było to upojenie zwykłe. Gdy E. Ł. wypadła z okna oskarżony w pełni zdawał sobie z tego sprawę. Upojenie alkoholowe nie przeszkodziło również obojgu współsprawcom w szykowaniu się do opuszczenia miejsca zbrodni i ukrycia (w miarę możliwości) śladów. E. Ł. przebrała się, spakowała rzeczy, oskarżony ukrył zakrwawioną odzież pod kolejną warstwą ubrania. Nakładanie kolejnej warstwy ubrań nie jest przy tym, jakby chciał to widzieć obrońca mechanicznym działaniem podejmowanym przez osobę dorosłą, która ma świadomość, że na dworze jest zimno, lecz stanowiło nieudolna próbę ukrycia zakrwawionych ubrań, co prawidłowo ocenił Sąd Okręgowy.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego z przyczyn wskazanych wyżej jest niezasadny. Sąd Apelacyjny podzielił ocenę prawną zachowania S. B. dokonaną w I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

-------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie Sądu I instancji zostało w całości utrzymane w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego było prawidłowe i dlatego wydane orzeczenie zostało utrzymane w mocy. Podniesione w apelacji zarzuty nie zostały potwierdzone w postępowaniu apelacyjnym, a nadto sąd odwoławczy nie stwierdził także okoliczności prowadzących do zmiany lub uchylenia wyroku poza granicami środka odwoławczego.

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

II

III

zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego K. K. (2) Radcy Prawnego w W. kwotę 600 (sześćset złotych), powiększoną o podatek VAT, z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, co znajduje uzasadnienie w treści art. 618 § 1 pkt 11 kpk, sama wysokość kwoty wynika z § 2 ust 1, i § 17 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2019.68 jt.);

Oskarżonego zwolniono od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie apelacyjne, uznając, że z uwagi na jego sytuację życiową i materialną, w tym długotrwały pobyt w warunkach izolacji, ich uiszczenie, nawet w części, byłoby zbyt uciążliwe – art. 624 § 1 kpk.

7.  PODPIS

Jerzy Leder

Izabela Szumniak Zbigniew Kapiński

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość orzeczenia

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana