Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 41/19

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

R. B. (1)

1.  w dniu 24 listopada 2018r. w S., powiat (...) przewidując możliwość spowodowania u P. M. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i na nią się godząc zadał mu pojedynczy cios nożem w okolicę podobojczykową i pachę prawą, skutkiem czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci rany kłutej z przecięciem tętnicy pachowej, ostrego niedokrwienia kończyny górnej prawej i uszkodzenia splotu ramiennego w zakresie pęczka tworzącego nerw promieniowy, skutkującego niedowładem mięśnia trójgłowego ramienia, mięśnia łokciowego, mięśnia ramienno-promieniowego i prostownika ręki, stanowiącego ciężkie kalectwo

2.  w dniu 5 grudnia 2018 r. w S., rejonu (...), działając publicznie i bez powodu, zadając ciosy ręką z kastetem spowodował u P. B. obrażenia ciała w postaci urazu twarzy po stronie prawej, które to obrażenia skutkowały naruszeniem narządów ciała na okres powyżej 7 dni, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  wspólne spożywanie alkoholu pokrzywdzonego P. M. i R. B. (1) w mieszkaniu oskarżonego

2.  wyjście P. M. z mieszkania oskarżonego

3.  pojedynczy cios nożem w okolicę podobojczykową i pachę prawą, zadany przez oskarżonego pokrzywdzonemu

4.  obrażenia ciała pokrzywdzonego w postaci rany kłutej z przecięciem tętnicy pachowej, ostrego niedokrwienia kończyny górnej prawej i uszkodzenia splotu ramiennego w zakresie pęczka tworzącego nerw promieniowy, skutkującego niedowładem mięśnia trójgłowego ramienia, mięśnia łokciowego, mięśnia ramienno-promieniowego i prostownika ręki, stanowiącego ciężkie kalectwo

Wyjaśnienia oskarżonego R. B. (1)

Zeznania świadka P. M.

Zeznania świadka A. S.

Zeznania świadka K. M.

Zeznania świadka A. P.

Wyjaśnienia oskarżonego R. B. (1)

Zeznania świadka P. M.

Częściowo zeznania świadka P. M.

Zeznania świadka J. C.

Zeznania świadka S. G.

Zeznania świadka K. M.

Zeznania świadka S. A.

Zeznania świadka A. S.

Zeznania świadka T. S.

Opinia biegłego z zakresu medycyny

Protokół oględzin miejsca zdarzenia

Dokumentacja medyczna

Opinia biologiczna

Opinia biegłego z zakresu medycyny

Zeznania świadka P. M.

k.276-277

k.277-279

k.323-324

k. 280-281

k. 282-283

k.276-277

k.277-279,

k.277-279 k.359-360,

k.280

k.281-282

k. 280-281

k.281

k.323-324

k.28

k. 260-262, 342-343, 388-389

k.29-31L

k.358

k.395-404

k. 260-262, 342-343, 388-389

k.359-360,

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

R. B. (1)

1. w dniu 24 listopada 2018 r. w S., rejonu (...), działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia P. M., zadał mu cios nożem kuchennym w okolicy podobojczykowej barku prawego, powodując obrażenia ciała w postaci rany kłutej z uszkodzeniem tętnicy podobojczykowej, które to obrażenia skutkowały ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu P. M., lecz zamierzonego celu nie osiągnął, na skutek niezwłocznego udzielenia pokrzywdzonemu pomocy medycznej

2. w dniu 5 grudnia 2018 r. w S., rejonu (...), działając publicznie i bez powodu, zadając ciosy ręką z kastetem spowodował u P. B. obrażenia ciała w postaci urazu twarzy po stronie prawej, które to obrażenia skutkowały naruszeniem narządów ciała na okres powyżej 7 dni, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.Zamiar pozbawienia życia P. M.

2.Zadanie P. B. ciosów lub ciosu i spowodowanie u niego jakichkolwiek obrażeń ciała

Zeznania świadka P. M.

Dokumentacja medyczna

Opinia biegłego z zakresu medycyny

Zeznania świadka M. S.

Zeznania świadka K. R.

Zeznania świadka J. C.

Opinia biegłego z zakresu medycyny

Protokół oględzin ciała P. B.

k.277-279

k.358

k. 260-262, 342-343, 388-389

k.324

k. 334

k.280

k. 342-343

k.66-67, 79-85

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

2

3

Zeznania świadków P. M., A. P., A. S., K. M., wyjaśnienia oskarżonego R. B. (1)

Zeznania świadka P. M., wyjaśnienia oskarżonego R. B. (1)

Opinia biegłego z zakresu medycyny

Protokół oględzin miejsca zdarzenia

Dokumentacja medyczna

Opinia biologiczna

Zeznania świadka S. G.

Zeznania świadka J. C.

Zeznania świadków K. M. i S. A. oraz T. S.

Zeznania świadka P. M.

Zeznania świadka A. S.

Okoliczność wspólnego spożywania alkoholu w mieszkaniu oskarżonego ma charakter bezsporny. Relacje przesłuchanych na tę okoliczność osób są ze sobą spójne, zaś żadna osoba nie miała w tym zakresie interesu do podawania nieprawdy.

Bez wątpienia P. M. opuścił w pewnym momencie mieszkanie R. B. (1). Twierdzenia obu tych osób w pełni ze sobą korelują a brak jest jakiegokolwiek dowodu, podważającego owe relacje.

Wszystkie te dowody mają charakter obiektywny. Opinia biegłego z zakresu biologii, podobnie jak i opinia sądowo- medyczna wolne są od uchybień, o jakich mowa w art. 201 kpk, są pełne, czytelne i nie pozostają ze sobą w sprzeczności. Brak jest także jakichkolwiek podstaw do kwestionowania prawidłowości sporządzonego protokołu oględzin oraz dokumentacji medycznej.

Świadek S. G. jest osoba obcą dla oskarżonego a przez to niezainteresowaną w konkretnym rozstrzygnięciu sprawy. Jego zeznania są konsekwentne, pozostają również zgodne z obiektywnymi dowodami w postaci opinii z zakresu tak biologii, jak i medycyny.

Zeznania te są ze sobą spójne a co równie istotne pozostają one w zgodzie z zasadami doświadczenia życiowego. Dotyczy to w szczególności negowania przez P. M. wiedzy co do osoby sprawcy. Jest w ocenie Sądu rzeczą oczywistą, że pokrzywdzony wie, kto zaatakował go nożem, lecz z nieznanych powodów wiedzy tej nie udostępnił Sądowi. J. C. w sposób precyzyjny rozróżniła swoje spostrzeżenia od domniemań, nie miała ona interesu by niezgodnie z prawda obciążać oskarżonego. Konsekwentnie twierdziła, że P. M. wie, kto go zranił.

Wszystkie trzy relacje dotyczą tego, że pokrzywdzony po zranieniu wszedł do kasyna prawdopodobnie po to, by szukać tam pomocy. Zgodnie z nich wynika także i to, że w czasie, gdy doszło do ataku na osobę pokrzywdzonego nikt z kasyna nie wychodził. W tym zakresie zeznania te są ze sobą zbieżne. Wprawdzie różnią się one co do kwestii wcześniejszego przyjścia do kasyna pokrzywdzonego i oskarżonego, lecz różnice te wynikają z bardzo niedokładnego ich przesłuchania podczas śledztwa i zostały wyjaśnione w toku konfrontacji pomiędzy świadkami. Niedokładność przesłuchań i odstąpienie od przeprowadzenia szeregu istotnych czynności dotyczą całokształtu przeprowadzonego wyjątkowo pobieżnie postepowania przygotowawczego. Żaden z przesłuchanych świadków, o których mowa nie miał przy tym interesu w składaniu nieprawdziwych zeznań.

Zeznania pokrzywdzonego nie są w pełni wiarygodne. P. M. był przesłuchiwany wielokrotnie i niemal za każdym razem składał on rozbieżne relacje. Co równie istotne, jego zeznania w zakresie niedostrzeżenia osoby sprawcy są jaskrawo sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Skoro sprawca najpierw dotknął go a następnie ugodził nożem, lecz pokrzywdzony zachował po tym uderzeniu zdolność do przemieszczania się, to wykluczone jest w ocenie Sądu to, że nie odwrócił się i nie zauważył, kto go zranił. Wiarygodne zatem pozostają jedynie te jego zeznania, jakie zostały potwierdzone przez inne, wiarygodne dowody oraz te, jakie nie zostały dowodami tymi zakwestionowane, ani też nie są rażąco sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Ta wiarygodność sprowadza się zatem do miejsca zdarzenia, jego przebiegu, jakim był pojedynczy cios nożem i braku możliwości wejścia i wyjścia sprawcy poza budynek.

Świadek nie miał żadnego powodu do podawania nieprawdy. Jego zeznania korelują z relacją S. G. i są istotne z punktu widzenia oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1  3

1.2 2

Wyjaśnienia oskarżonego R. B. (1)

Zeznania świadka P. M.

Zeznania świadka P. B.

Prawem oskarżonego jest co prawda odmowa składania wyjaśnień oraz podawanie w wyjaśnieniach nieprawdy, lecz obowiązkiem Sądu jest dokonanie oceny takiej postawy. W tym zakresie stwierdzić należy, że R. B. (1), gdyby nie był sprawcą ugodzenia P. M. nożem, to już na etapie postepowania przygotowawczego, najpóźniej w toku posiedzenia w przedmiocie zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania uczyniłby wszystko, by do aresztu nie trafić. W ocenie Sądu zatem złożyłby on wyjaśnienia, podając rzeczywisty w jego ocenie przebieg zajścia. Oskarżony jednak, wiedząc że zarzucono mu popełnienie jednej z najcięższych gatunkowo zbrodni nie podjął żadnej próby polemiki z zasadnością zarzutu. Postawy swojej nie zmienił on przed Sądem o tyle, że złożył wprawdzie wyjaśnienia, lecz podał w nich nieprawdę zwłaszcza co do rzekomej próby udzielenie pokrzywdzonemu pomocy. Z zeznań wszystkich przesłuchanych świadków, obecnych podczas niesienia P. M. pomocy wynika, że R. B. (1) w działaniach tych w ogóle nie uczestniczył. Oskarżony niezgodnie z prawdą zaprzeczał przy tym, by bezpośrednio po zdarzeniu prosił kogokolwiek o pomoc w uprzątnięciu krwi w swoim mieszkaniu. Sytuacja taka miała jednak miejsce, o czym przekonują wiarygodne zeznania S. G.. Początkowe, w tych konkretnych okolicznościach odmawianie składania wyjaśnień oraz późniejsze złożenie fałszywych wyjaśnień co do okoliczności, jakie nie miały bezpośredniego związku z zarzuconym czynem sprawiają, że R. B. (1) chciał ukryć rzeczywisty przebieg zdarzeń. Jedyny interes, jaki mógł on w tym zakresie mieć, to w ocenie Sądu ukrycie własnego sprawstwa i uniknięcie odpowiedzialności.

Jak zostało już wykazane P. M. w sposób sprzeczny z podstawowymi zasadami doświadczenia życiowego stwierdził, że po ugodzeniu go nie obrócił się a zatem i nie dostrzegł osoby sprawcy. Ta jego relacja pozostaje również w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami J. C. oraz- pośrednio- z zeznaniami T. S., K. M. i S. A.. Co równie istotne, oznajmił on J. C., że liczy na odszkodowanie od sprawcy co wprost oznacza, że osobę sprawcy zna. Świadek J. C. znała dobrze pokrzywdzonego i oceniła, że zaprzeczanie ze strony P. M., że sprawca tym jest (...) a zatem R. B. (1) nie polega na prawdzie.

Świadek P. B., przesłuchany w sprawie po raz pierwszy stwierdził co prawda, że został pobity przy użyciu kastetu, lecz wskazywał, że nie wie, kto to uczynił. Dodał on, że informował o tym zdarzeniu inne osoby, lecz mówił im, że jedynie podejrzewa o to oskarżonego. Z nieznanych powodów i na skutek nieznanych okoliczności został on przesłuchany ponownie zaledwie po upływie nieco ponad 30 minut od zakończenia pierwszego przesłuchania. Potwierdził on, że w chwili zajścia był nietrzeźwy lecz dodał, że ,,jednak” wie, iż sprawca był oskarżony. Przed Sądem brak było możliwości przesłuchania świadka, o którym mowa, bowiem ten zmarł. Złożone przez niego zeznania, zarówno co do osoby sprawcy, jak i faktu pobicia go w ogóle są rażąco sprzeczne z zeznaniami M. S. i K. R.. Pierwszy z nich stwierdził, że pokrzywdzony żałował, iż jako sprawce wskazał osobę, która czynu tego nie dokonała, drugi natomiast zaprzeczał, aby ów P. B. w ogóle został pobity, bo sam pokrzywdzony się na takie zdarzenie nie powoływał. Obaj świadkowie zgodnie zeznali, że P. B. zarówno podczas zdarzenia, jak i później był głęboko nietrzeźwy. Podczas śledztwa z nieznanego powodu nie został przeprowadzony dowód z opinii biegłego lekarza na okoliczność rodzaju, rozmiaru i mechanizmu powstania u P. B. obrażeń twarzy. Na rozprawie głównej biegły jako najbardziej prawdopodobny mechanizm powstania owych urazów wskazał upadek na twarde podłoże z przemieszczaniem się po nim a zatem bierny mechanizm ich powstania. Wyklucza to w ocenie Sądu prawdomówność P. B. tym bardziej. Oceny tej nie zmieniają zeznania J. B., ani też L. R.. Obu tym mężczyznom P. B. mówił co prawda, że został pobity przez oskarżonego, lecz zarówno postawa świadka w toku śledztwa, zeznania M. S. i K. R. oraz opinia biegłego z zakresu medycyny w połączeniu z faktem nadużywania przez pokrzywdzonego alkoholu wskazują, że on sam nie wiedział do końca, czy został rzeczywiście pobity a jeśli tak to przez kogo, czy też sam przewrócił się i na skutek upadku doznał niegroźnych urazów twarzy. Dodać należy, że nawet P. B. podczas śledztwa powoływał się na to, że podczas zdarzenia było ciemno.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐x

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1

R. B. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie Sądu, o ile zebrane w sprawie dowody jednoznacznie wskazują na sprawstwo oskarżonego co do spowodowania przy użyciu noża ciężkiego uszkodzenia ciała P. M., o tyle dowody te nie dają podstaw do przypisania mu dalej idącego zamiaru, jakim jest pozbawienie pokrzywdzonego życia. Na sprawstwo oskarżonego wskazują wymienione wyżej dowody, oceniane na tle zasad doświadczenia życiowego oraz także wyżej opisana postawa procesowa R. B. (1). Bez wątpienia, bo oznajmił to pokrzywdzony, atakujący go sprawca nie wszedł w momencie poprzedzającym atak z zewnątrz. Mogła to być zatem osoba, która wówczas przebywała w budynku. Nie był to nikt obecny wówczas w kasynie, bo przeczą temu zgodne w tym zakresie wszystkich obecnych w tym lokalu osób. Nie był nim A. P., bo przeczą temu jego zeznania, zeznania jego matki oraz po części relacja P. M., który nie słyszał, by napastnik uciekał po schodach do góry. Jedyną zatem osobą, która znajdowała się najbliżej i mogła fizycznie szybko zaatakować ofiarę i równie szybko zbiec był mieszkający na parterze budynku, blisko wyjścia i blisko drzwi wiodących do kasyna oskarżony. Bezpośrednio po zdarzeniu prosił on S. G. o pomoc w uprzątnięciu krwi ze swojego mieszkania. Do takiej prośby nie miał on powodu, gdyby przebieg zdarzeń był zgodny z jego wyjaśnieniami. Co istotne, na bluzie oskarżonego zabezpieczone zostały ślady krwi pokrzywdzonego a przecież po zranieniu nie miał on z nim fizycznego kontaktu. Uprawnia to do wniosku, że ślady te mogły powstać jedynie w chwili ataku co oznacza, że jego sprawca był właśnie oskarżony. Spostrzec należy, że R. B. (1) wyjaśnienia złożył dopiero przed Sądem a zatem wówczas, gdy wiedział on o potrzebie przeprowadzenia badan biologicznych i gdy wiedział, że jego bluza ze śladami krwi została zabezpieczona. Tym należy w ocenie Sądu tłumaczyć podjętą przezeń, sprzeczną z zeznaniami wszystkich świadków próbę przekonania o tym, że udzielał ofierze pomocy. Rodzaj i rozmiar obrażeń P. M. Sąd ustalil na bazie tak pisemnych, jak i ustnej opinii biegłego lekarza. Skoro w datach przeprowadzania badań P. M. miał niedowład opisanych w opinii mięśni, to urazy te stanowiły ciężkie kalectwo w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kk. Co prawda pokrzywdzony kontynuuje leczenie, lecz nie wiadomo jak długo ono potrwa i jaki przyniesie skutek. Na datę wydania wyroku obrażenia takie miały postać ciężkiego kalectwa, Sąd zatem w oparciu o dokumentację medyczną i miarodajną opinię biegłego lekarza ustalenia takiego dokonał. Jak zostało zasygnalizowane brak jest jednak dowodu co do istnienia po stronie oskarżonego zamiaru dokonania zabójstwa nawet w zamiarze ewentualnym. Nieznane pozostaje bowiem zarówno tło, jak i charakter konfliktu pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym. Jak słusznie stwierdził bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 stycznia 2006 r. ( III KK 123/05, LEX nr 172208 ) dla wykazania wypełnienia podmiotowej strony zbrodni zabójstwa tak w postaci zamiaru bezpośredniego jak i ewentualnego nie jest wystarczające wskazanie na sposób działania, w tym takie jego elementy jak rodzaj użytego narzędzia, siła ciosu czy skierowanie agresywnych działań przeciwko ośrodkom ważnym dla życia pokrzywdzonego. Są to niewątpliwie bardzo istotne elementy, które jednakże nie mogą automatycznie przesądzić zarówno o spełnieniu strony podmiotowej zbrodni zabójstwa, jak i zdecydować o przypisanej sprawcy postaci zamiaru. Zazwyczaj niezbędna jest nadto analiza motywacji sprawcy, stosunków pomiędzy sprawcą a pokrzywdzonym w czasie poprzedzającym agresywne działania sprawcy, tła zajścia itp. Skoro okoliczności te pozostają nieznane, to w ocenie Sądu z uwagi na treść art. 5 § 2 kpk przypisanie R. B. (1) usiłowania zabójstwa jest nieuprawnione. ( por. wyrok s.apel. 2017.10.11 we Wrocławiu II AKa 265/17 LEX nr 2402342) Wprawdzie rodzaj użytego narzędzia może sugerować, że wolą sprawcy było spowodowanie skutku o jakim mowa jest w zarzucie, lecz umiejscowienie ciosu w ocenie Sądu możliwość taką wyłącza. Z opinii biegłego wynika także, że w zaistniałych realiach nie istniało zagrożenie dla życia P. M., co stanowi dodatkowy czynnik, uzasadniający powinność negatywnej weryfikacji stanowiska oskarżyciela w tym zakresie. Nie sposób nie dostrzec, że nastawienie sprawcy do ofiary po czynie nie było negatywne, zresztą z wzajemnością. Okoliczność ta również daje asumpt do uznania, że zamiarem R. B. (1) nie było dokonanie zabójstwa. (por. wyrok s.apel. we Wrocławiu 02 08 2018. II AKa 227/2018 LEX nr 2567673). Brak możliwości ustalenia tła ataku i jego bezpośredniej przyczyny wskazuje zatem, że oskarżony przewidywał możliwość spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i na to się godził. Wynika to wprost z jego działań sprawczych. Każdy bowiem dorosły, co najmniej przeciętnie rozwinięty intelektualnie człowiek zdaje sobie sprawę z tego, że ugodzenie nożem innego człowieka może wiązać się ze skutkiem w postaci ciężkiego uszkodzenia ciała, co jak się wydaje nie wymaga szerszego komentarza. R. B. (1) nie jest osoba o deficycie intelektualnym, więc świadomość tę posiadał a skoro nie zaniechał ataku to w ocenie Sądu oznacza to, że na wyrządzenie takiego skutku się godził. Nie ponowił on jednak, pomimo możliwości ataku i poprzestał na pojedynczym uderzeniu. Skoro tak, to nie sposób przypisać mu w omawianym zakresie zamiaru bezpośredniego zwłaszcza, że jak zostało wskazane nieznana pozostaje jego motywacja.

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

x☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

Brak jest jednoznacznych dowodów na okoliczność tego, że P. B. w ogóle został w warunkach opisanych w zarzucie zaatakowany przez inną osobę a nawet gdyby uznać, że atak taki miał miejsce, to brak jest jednoznacznych dowodów, że jego sprawcą był oskarżony. Zeznania P. B. są w tym zakresie niekonsekwentne i wzajemnie sprzeczne, nieznane pozostają przyczyny, z powodu jakich w tak krótkim czasie- około 35 minut- zmienił ich treść a dodatkowo podnieść należy, że różnym osobom przedstawiał różne relacje zdarzenia tego dotyczące. Biegły lekarz niemal wykluczył, by przyczyną obrażeń było uderzenie wskazując jako najbardziej prawdopodobną przyczynę upadek. P. B. w tym okresie nadużywał alkoholu a w chwili zdarzenia i po nim znajdował się pod jego wpływem. Okoliczności te jeszcze bardziej wskazują na to, że supozycje biegłego są trafne, zaś na bazie dostępnych dowodów nie sposób ich jednoznacznie wykluczyć. W ocenie Sądu zeznania wszystkich osób, którym P. B. relacjonował inkryminowane zdarzenie są wiarygodne, bowiem żadna z tych osób nie miała interesu w podawaniu nieprawdy. Dowodzi to jednak daleko posuniętej niekonsekwencji P. B. w relacjonowaniu zdarzenia, co jest także odzwierciedlone w jego zeznaniach. Skoro zatem sam pokrzywdzony złożył co do osoby sprawcy odmienne zeznania, zaś wobec jego śmierci usunięcie owych rozbieżności nie było możliwe, to Sąd nie dysponował żadnym instrumentem umożliwiającym pozytywną weryfikacje twierdzeń tego świadka w zakresie rozpoznania lub nierozpoznania tego sprawcy. Jeśli dodać, że rozbieżności te pojawiły się również w jego relacjach, składanych innym osobom, to nie sposób dociec czy P. B. osobę sprawcy rzeczywiście rozpoznał, czy też kierował się w tym zakresie wyłącznie domniemaniami. Jedyny w tym zakresie obiektywny dowód w postaci opinii biegłego na o0koliczność mechanizmu obrażeń wprost wykluczył, by podany przez świadka opis zdarzenia była prawdziwy. Biegły wskazał bowiem, że nawet jeśli- co mało prawdopodobne- pokrzywdzony został uderzony, to tylko raz. P. B. wywodził natomiast w swoich zeznaniach o wielu uderzeniach, jakie miały być mu zadane. Wyłącza to możliwość przydania jego zeznaniom waloru wiarygodności. Z kolei biegły poddał w wątpliwość nawet fakt pojedynczego uderzenia, co w połączeniu z opisanymi wyżej rozbieżnościami nie pozwoliło na dokonanie w sposób nie budzący wątpliwości ustalenia, że oskarżony spowodował u pokrzywdzonego jakiekolwiek obrażenia lub aby naruszył on jego nietykalność cielesną. Odmawiając wiary zeznaniom P. B. Sąd był zobligowany do wydania w omawianym zakresie wyroku uniewinniającego.

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. B. (1)

1

1

Okolicznościami obciążającymi są uprzednia karalność oskarżonego oraz popełnienie przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 kk w stanie nietrzeźwości. Zważyć jednak należy, że R. B. (1) w przeszłości nie popełniał przestępstw, cechujących się szczególnie znacznym stopniem społecznej szkodliwości (k.267). Jego opinia środowiskowa uznana została przez kuratora za negatywną, lecz wyłącznie z powodu ,,problemu” oskarżonego z narkotykami. Innych negatywnych zjawisk społecznych po stronie oskarżonego kurator nie stwierdził. Z kolei podnieść należy, że skoro P. M. nie ujawnił tego, że sprawcą był oskarżony to w ocenie Sądu domniemywać na korzyść R. B. (1) należy, że pomiędzy nimi doszło do pojednania. Pokrzywdzony nie był w żaden sposób zainteresowany karaniem oskarżonego a nawet pozyskaniem od niego zadośćuczynienia. Wniosku o zadośćuczynienie nie złożył również oskarżyciel publiczny. Dolna granica ustawowego zagrożenia popełnionego przez R. B. (1) przestępstwa jest w ocenie Sądu na tyle wysoka, że brak jest podstaw do jej przekraczania. Nieznane pozostają przy tym motywy działania oskarżonego a co za tym idzie nie sposób wykluczyć, że istnieją elementy go w pewnym co najmniej stopniu usprawiedliwiające. Oskarżony w przeszłości pracował i wspomagał materialnie matkę co świadczy, że proces jego demoralizacji nie jest w szczególnym stopniu zaawansowany. Orzeczona kara spełni zatem w ocenie Sądu cele, o jakich mowa w art. 53 kk.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

R. B. (1)

III

IV

III

IV

Zaliczenie na poczet kary okresu tymczasowego aresztowania jest obligatoryjne.

Stanowiące dowody rzeczowe przedmioty są własnością oskarżonego. Nie zostało ustalone, który z dowodowych noży został użyty do popełnienia przestępstwa a w tej sytuacji brak jest podstaw do orzeczenia przepadku.

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V, VI

Udział obrońcy z urzędu obliguje do przyznania mu z tego tytułu wynagrodzenia. R. B. (1) nie posiada majątku, ani dochodów co uzasadnia powinność odstąpienia od obciążania go kosztami procesu.

1Podpis

Robert Bednarczyk Karin Kot