Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa Gminy M. S. – Zarządu (...) w S.

przeciwko D. N.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki Gminy M. S. – Zarządu (...) w S. na rzecz pozwanego D. N. kwotę 600 zł (sześciuset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 1112/20

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2010 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych K. N., D. N. i M. N. kwoty 3.040,01 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 14 listopada 2009 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 219,82 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) w okresie od października 2008 roku do listopada 2009 roku oraz skapitalizowanych na dzień 13 listopada 2009 roku odsetek ustawowych. Jednocześnie powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanych solidarnie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że powódkę oraz pozwanych K. N. i M. N. łączyła umowa najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...), w związku z wstąpieniem przez pozwaną K. N. w stosunek najmu po zmarłym najemcy. Zgodnie z treścią umowy najmu, pozwana zobowiązała się do uiszczania czynszu najmu oraz innych opłat związanych z korzystaniem z lokalu. Strona powodowa wskazała, że za powyższe zobowiązania odpowiadają solidarnie z najemcą wszystkie osoby pełnoletnie stale zamieszkujące w przedmiotowym lokalu, a więc także D. N.. Pozwani nie uiszczali opłat regularnie, co spowodowało powstanie zadłużenia. Wobec bezskuteczności wystosowywanych wezwań do zapłaty, powódka wypowiedziała pozwanym przedmiotową umowę ze skutkiem na dzień 30 września 2008 roku. Od tego czasu zobowiązani korzystali z lokalu bez tytułu prawnego.

W dniu 19 lutego 2010 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydziale Cywilnym wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powódki.

Przedmiotowy nakaz był podwójnie, prawidłowo awizowany wobec pozwanych K. N., D. N. i M. N. pod adresem ul. (...) w S.. Żaden z pozwanych nie złożył sprzeciwu od nakazu zapłaty, toteż uprawomocnił się on w stosunku do wszystkich pozwanych w dniu 6 kwietnia 2010 roku, zaś postanowieniem z dnia 19 maja 2010 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydziale Cywilnym nadał mu klauzulę wykonalności na rzecz wierzycielki Gminy M. S..

W dniu 4 marca 2020 roku pozwany D. N. złożył wniosek o prawidłowe doręczenie odpisu nakazu zapłaty, oraz uchylenie postanowienia z dnia 19 maja 2010 roku o nadaniu nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności, z uwagi na to, że w okresie od grudnia 2009 roku do kwietnia 2011 roku mieszkał w S. przy ul. (...), zatem nakaz zapłaty z dnia 19 lutego 2010 roku nie został mu skutecznie doręczony. Postanowieniem z dnia 19 czerwca 2020 roku uchylono postanowienie z dnia 19 maja 2010 roku o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty w stosunku do pozwanego D. N..

W dniu 22 lipca 2020 roku D. N. zaskarżył nakaz zapłaty sprzeciwem.

Pozwany zaprzeczył, aby w okresie objętym pozwem zamieszkiwał w lokalu przy ul. (...) w S.. Wskazał, że od czerwca 2008 roku do listopada 2009 roku mieszkał w S. przy ul. (...) w wynajmowanym lokalu.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty powódka podtrzymała powództwo w całości wskazując, że pozwany nie wykazał, że w okresie objętym powództwem nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu lub nie zajmował lokalu poprzez pozostawienie w nim swoich rzeczy. Strona powodowa podała, że pozwany w okresie objętym żądaniem pozwu był zameldowany w przedmiotowym lokalu na pobyt stały, a ponadto pismem z dnia 23 września 2019 roku pozwany złożył wniosek do komornika sądowego o uchylenie zajęcia rachunku bankowego i zobowiązał się do spłaty zobowiązania w ratach po 100 zł miesięcznie – co należy interpretować jako uznanie roszczenia.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Gmina M. S. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...).

Niesporne.

W dniu 19 czerwca 1961 roku poprzednik prawny Gminy M. S. zawarł umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) z W. K.. Po zmarłym najemcy w stosunek najmu wstąpiła jego córka K. N.. W dniu 23 czerwca 2003 roku został podpisany aneks nr (...) do umowy najmu z dnia 19 czerwca 1961 roku, na mocy którego Gmina M. S. zobowiązała się oddać najemcy K. N. do używania lokal mieszkalny z przeznaczeniem do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych najemcy oraz osób pozostających z najemcą we wspólnym gospodarstwie domowym, tj. M. N., D. N. i N. N..

Umowa najmu została wypowiedziana ze skutkiem na dzień 30 września 2008 roku, z powodu pozostawania w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu, za co najmniej trzy pełne okresy płatności.

Pozwani nie wydali lokalu powódce. Od tego momentu korzystali z lokalu powódki bez tytułu prawnego.

Dowód:

- umowa najmu lokalu mieszkalnego k. 6-9,

- aneks do umowy najmu k. 10-11,

- wydruk z systemu ewidencji ludności k. 12

- stan konta na dzień 31 grudnia 2008 r. k. 13

- wezwanie do zapłaty z 13 maja 2008 r. z potwierdzeniem nadania k. 15-17,

- wypowiedzenie umowy najmu z potwierdzeniem nadania k. 18-19,

W okresie od października 2008 roku do listopada 2009 roku Gmina M. S. naliczała odszkodowanie za bezumowne zajmowanie lokalu położonego w S. przy ul. (...) w wysokości 3.040,01 złotych.

Odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia z tytułu odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu położonego w S. przy ul. (...) naliczone do dnia 13 listopada 2009 roku wynoszą 219,82 złotych.

Dowód:

- stan konta na dzień 13 listopada 2009 r. k. 14

- kalkulacja odsetek k. 21

W dniu 25 listopada 2009 roku Gmina M. S. skierowała do pozwanych K. N., N. N., D. N. i M. N. ostateczne wezwanie do dobrowolnej zapłaty zaległości tytułem należności za bezumowne korzystanie z lokalu wraz z odsetkami w łącznej kwocie 3.259,83 złotych w terminie do dnia 2 grudnia 2009 roku.

Pozwani do chwili obecnej nie uregulowali zadłużenia.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z 25 listopada 2009 r. k. 20

W okresie od października 2008 roku do listopada 2009 roku D. N. był zameldowany w lokalu położonym w S. przy ul. (...). Pozwany nie zgłosił powódce faktu zmiany miejsca swojego zamieszkania ani też nie wymeldował się z przedmiotowego lokalu.

D. N. w maju 2008 roku, po egzaminie maturalnym, w wieku 19 lat, rozpoczął pracę jako monter aparatów słuchowych. W czerwcu 2008 roku wyprowadził się z lokalu przy ul. (...) w S. z uwagi na awantury związane z problemami alkoholowymi matki K. N.. Pozwany wynajął wówczas pokój od E. P. w lokalu położonym w S. przy ul. (...). Z mieszkania przy ul. (...) zabrał wszystkie swoje rzeczy i nigdy ponownie w nim nie zamieszkał. Pomimo wyprowadzki, pozwany odwiedzał swoją siostrę N. J., która pozostała w lokalu przy ul. (...) w S.. W okresie od grudnia 2009 roku do kwietnia 2011 roku pozwany mieszkał w S. przy ul. (...) u swojej ciotki A. N..

Dowód:

- przesłuchanie pozwanego D. N. w charakterze strony k. 85-85verte

- oświadczenie A. N. k. 42

- oświadczenie E. P. k. 53

- oświadczenie N. J. k. 54

- zeznania świadka E. P. k. 85

- zeznania świadka N. J. k. 84verte

Po wyprowadzce z mieszkania przy ul. (...) pozwany złożył wniosek o przydział lokalu z mieszkaniowego zasobu Gminy M. S.. W międzyczasie zmieniły się zasady przyznawania mieszkań i wniosek pozwanego został anulowany. Pozwany zdając sobie sprawę, że nie spełnia warunków do przyznania mu lokalu komunalnego, nie złożył ponownie wniosku.

Dowód:

- przesłuchanie pozwanego D. N. w charakterze strony k. 85-85verte

Wobec pozwanego nie toczą się żadne postępowania egzekucyjne. W przeszłości pozwany otrzymał zawiadomienie od komornika dotyczące niespłaconych długów swojego ojca M. N., któremu pozwany niegdyś udzielił poręczenia. Pozwany spłacał długi ojca w ratach.

Dowód:

- przesłuchanie pozwanego D. N. w charakterze strony k. 85-85verte

Pismem z dnia 22 lipca 2019 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym
S.-Centrum w S. D. P. poinformował pozwanego o wszczętej wobec niego sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzyciela Gminy M. S. oraz o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę, jak również zajęciu wierzytelności z tytułu nadpłaty w podatku dochodowym.

Dowód:

- pismo z dnia 22 lipca 2019 r. k. 41

W celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, pozwany udał się do kancelarii komorniczej. Uzyskał wówczas informację, że toczące się postępowanie egzekucyjne dotyczy nieuiszczonych należności za korzystanie z lokalu położonego w S. przy ul. (...). Pozwany został poinformowany, że aby móc korzystać z środków zgromadzonych na rachunku bankowym i jednocześnie zyskać czas na wyjaśnienie sprawy, może złożyć wniosek o rozłożenie zadłużenia na raty.

Pozwany, pozostając bez środków do życia, w dniu 23 września 2019 roku złożył wniosek do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie D. P. o uchylenie zajęcia rachunku bankowego i rozłożenie zadłużenia na raty po 100 złotych miesięcznie. Pozwany był przekonany, że jak złoży taki wniosek to zyska czas na wyjaśnienie sprawy i przede wszystkim uzyska dostęp do środków z rachunku bankowego, tak jak pouczono go w kancelarii komorniczej. Pozwany nie miał pojęcia czy z tym pismem wiążą się jakieś skutki prawne. Następnie pozwany udał się do siedziby (...) w S. celem sprawdzenia, jakiej wysokości zadłużenie posiada w stosunku do powódki.

Dowód:

- wniosek z dnia 23 września 2019 r. k. 64

- przesłuchanie pozwanego D. N. w charakterze strony k. 85-85verte

Komornik sądowy pismem z dnia 23 września 2019 roku zawiadomił wierzyciela o wniosku D. N.. Pismem z dnia 9 października 2019 roku powódka poinformowała pozwanego o możliwości ratalnej spłaty zaległości z tytułu opłat za lokal mieszkalny.

Dowód:

- pismo z dnia 23 września 2019 r., k. 65

- pismo z dnia 9 października 2019 r., k. 63

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo skierowane przeciwko pozwanemu D. N. okazało się niezasadne i podlegało oddaleniu.

Stosownie do treści art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 150, ze zm.) osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Zgodnie z przepisem art. 18 ust. 2 odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, iż lokal mieszkalny położony w S. przy ul. (...) stanowi własność powódki. Poza sporem pozostawały również okoliczności wypowiedzenia najemcom umowy najmu ww. lokalu.

W niniejszej sprawie powódka przede wszystkim powoływała się na fakt zameldowania pozwanego w przedmiotowym lokalu w okresie objętym żądaniem pozwu, jak również na fakt złożenia przez pozwanego wniosku do komornika sądowego o rozłożenie zadłużenia na raty – co w jej ocenie należy interpretować jako uznanie roszczenia.

Pozwany D. N. zakwestionował natomiast, że korzystał z lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S. w okresie objętym żądaniem pozwu, tj. w okresie od października 2008 roku do listopada 2009 roku. Na tej podstawie powódka dochodziła od pozwanego zapłaty kwoty 3.040,01 złotych tytułem odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 listopada do dnia zapłaty oraz kwoty 219,82 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek naliczonych do dnia 13 listopada 2009 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W judykaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że uznanie roszczenia może być dokonane w trzech różnych formach: jako uznanie właściwe, ugoda i uznanie niewłaściwe. Pierwsze stanowi nieuregulowaną odrębnie umowę ustalającą co do zasady i zakresu istnienie albo nieistnienie jakiegoś stosunku prawnego. Umowa uznania nie jest regulowana prawnie, jednak jej dopuszczalność wynika z zasady swobody umów. Kluczowe znaczenie dla tej postaci uznania ma oświadczenie woli zobowiązanego, w którym potwierdza on istnienie swojego obowiązku i zobowiązuje się do jego realizacji. Obowiązek świadczenia wynika więc nadal z pierwotnego tytułu. Ugoda stanowi także umowę, z tym, iż jest to umowa uregulowana i różni się od uznania właściwego tym, że samo istnienie lub nieistnienie stosunku prawnego nie jest kwestionowane, a istnieje jedynie niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku (art. 917-918 k.c.). Wreszcie, trzecią formą jest tzw. uznanie niewłaściwe, które można określić jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. Jest ono oświadczeniem wiedzy zobowiązanego, wyrazem jego świadomości istnienia skierowanego przeciwko niemu roszczenia (vide: uchwała Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów z dnia 30 grudnia 1964 r., III PO 35/64, OSNC 1965/6/90; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 czerwca 2005 r., I ACa 171/05, LEX nr 164613; "Kodeks cywilny. Komentarz" pod red. E. Gniewka, P Michnikowskiego, wyd. 5, C.H. Beck). W literaturze przedmiotu i w orzecznictwie przeważa więc obecnie stanowisko, że tzw. uznanie właściwe jest oświadczeniem woli, natomiast tzw. uznanie niewłaściwe stanowi tylko oświadczenie wiedzy. W konsekwencji zaś przyjmuje się, że jedynie do uznania właściwego jako oświadczenia woli znajdują zastosowanie przepisy art. 82 – 88 k.c. dotyczące jego wadliwości i uchylenia się od skutków takiego oświadczenia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 2004 r., V CK 346/03, LEX nr 183783). Powyższe nie oznacza jednak, że nawet taki dłużnik, który złożył oświadczenie wiedzy o istnieniu długu przed procesem, zostaje pozbawiony prawa do wykazywania w postępowaniu sądowym, że uznany dług nie istnieje, względnie, że istnieje tylko w mniejszej kwocie. Jak wskazuje się w judykaturze, uznanie długu nie prowadzi do nawiązania, zmiany lub wygaśnięcia stosunku zobowiązaniowego. Uznanie długu nie kreuje odrębnego stosunku zobowiązaniowego. Wobec tego jego skutek materialny ogranicza się do przerwania biegu przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.), zaś procesowy – następuje co najwyżej w sferze dowodowej, tj. dłużnik, który uznał dług, musi w procesie wykazać jego nieistnienie. W żadnym razie nie można więc przyjąć, że akceptacja zdziałanej czynności i uznanie długu legalizują tę czynność (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 6 października 2010 r., I ACa 992/10, LEX nr 685290). Uznanie nie stoi na przeszkodzie wykazaniu, że zobowiązanie w ogóle nawet nie istniało (vide: "Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część ogólna" S. Dmowski, S. Rudnicki, LexisNexis wyd. 9, str. 538). Stąd nawet pozwany, który uznał wcześniej dług, nie jest pozbawiony możności zwalczania roszczeń powoda w procesie, zatem nie należy ograniczać się jedynie do analizy skuteczności złożonego oświadczenia o uznaniu długu.

Uznanie długu, zakładając, że w ogóle jest ono skuteczne, nie pozbawia dłużnika możliwości zwalczania zobowiązania i tym samym podnoszenia przeciwko niemu zarzutów. W polskim prawie cywilnym uznanie właściwe bądź niewłaściwe nie ma bowiem charakteru konstytutywnego, którego zamierzonym celem byłoby ukonstytuowanie nowej więzi prawnej o charakterze abstrakcyjnym. Tytułem prawnym pozostaje zawsze dług podstawowy. Dłużnik może zatem nadal kwestionować powstanie lub dalsze istnienie zobowiązania, ale rzecz jasna musi udowodnić własne twierdzenia (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 23 maja 2007 r., I ACa 224/07, LEX nr 370907). Uznanie długu w jakiejkolwiek formie nie zamyka wobec tego dłużnikowi drogi do podnoszenia zarzutów przeciwko istnieniu lub wysokości wierzytelności. W szczególności zatem także uznanie niewłaściwe nie prowadzi do powstania stosunku prawnego, a jedynie wywiera – z mocy ustawy – skutek w zakresie biegu przedawnienia, jeżeli oczywiście jest skuteczne (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 r., II CK 478/03, LEX nr 359477).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, że powódka po zapoznaniu się ze stanowiskiem strony pozwanej podjęła inicjatywę dowodową jedynie w zakresie zmierzającym do wykazania uznania długu przez pozwanego. W tym aspekcie zawnioskowała dowody z dokumentów. Co istotne, żaden z podanych przez powódkę dowodów nie zmierzał do wykazania, iżby pozwany zajmował sporny lokal w okresie objętym żądaniem pozwu.

Zgodnie z ogólną regułą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ciężarowi temu powódka nie sprostowała, albowiem nie naprowadziła żadnego znaczącego dowodu na okoliczność faktycznego zamieszkiwania pozwanego w lokalu. Podkreślić należy, że sam fakt zameldowania nie jest tożsamy z faktycznym zajmowaniem lokalu czy zamieszkiwaniem w nim. Sam zamiar stałego pobytu pod oznaczonym adresem nie stanowi jeszcze o zamieszkiwaniu tam osoby, lecz musi on być połączony z przebywaniem, które polega na skoncentrowaniu w nim swoich osobistych i majątkowych interesów (LEX nr 1217640). Sąd rozpatrując kwestie zajmowania lokalu bierze pod uwagę to czy dana osoba faktycznie w lokalu przebywa, czy w lokalu znajdują się jej rzeczy, w dalszej kolejności dopiero dodatkowy czynnik może stanowić fakt zameldowania pod tym adresem. Pozwany D. N. zaoferował zaś dowody z dokumentów oraz z zeznań świadków w osobach N. J. i E. P., z których wynika, iż w okresie objętym żądaniem pozwu nie mieszkał w lokalu przy ul. (...) w S.. Świadkowie zgodnie zeznali, iż pozwany wyprowadził się z lokalu w czerwcu 2008 roku, zabierając swoje rzeczy osobiste. Wówczas wynajął pokój od E. P. w lokalu położonym w S. przy ul. (...). Powyższe D. N. potwierdził w swoich zeznaniach. Następnie w okresie od grudnia 2009 roku do kwietnia 2011 roku pozwany mieszkał w S. przy ul. (...) u swojej ciotki A. N.. Okoliczność ta wynika również z oświadczenia złożonego przez A. N..

Powyższe okoliczności zostały poparte zeznaniami wieloletniej sąsiadki pozwanego E. P.. Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne i przydatne do rozstrzygnięcia w sprawie. E. P. zamieszkuje w S. przy ul. (...), zaś jej dzieci przyjaźniły się z pozwanym i przez cały sporny okres była bezpośrednim obserwatorem wydarzeń z jego życia, w tym w zakresie jego miejsc zamieszkania. Posiadała konkretną wiedzę w tym przedmiocie. Sąd dał jej wiarę, tym bardziej, iż jej zeznania były spójne, logiczne i korespondowały z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Podobnie jak zeznania samego pozwanego D. N., który zeznawał spontanicznie i jednocześnie w sposób precyzyjny określał wszystkie istotne momenty odnośnie swoich miejsc pobytu.

Sąd ustalił również, że pomimo wyprowadzki D. N. odwiedzał swoją siostrę N. J., która pozostała w lokalu przy ul. (...) w S.. W tym okresie nie pomieszkiwał w lokalu powódki, zaoferowane przez powódkę dowody nie pozwalają na wysnucie przeciwnych wniosków.

Mając powyższe na uwadze, nie można uznać, aby wniosek pozwanego o rozłożenie długu na raty wywołał skutek w postaci uznania długu przez dłużnika. W niniejszej sprawie trudno przyjąć, aby składając wniosek o rozłożenie długu na raty, pozwany chciał wywołać nim skutek prawny w postaci uznania roszczenia powódki. Co prawda pozwany pewnie chciał swoim oświadczeniem wywołać skutek prawny, ale nie uznania długu, ale zwolnienia zajętego przez komornika rachunku bankowego, albowiem nie miał środków do życia. Pozwany nie mógł bowiem uznać długu, który nie istniał.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż zaoferowane przez stronę powodową dowody były niewystarczające do uwzględnienia powództwa, zaś pozwany przedłożył dowody przeciwne, które udowodniły prawdziwość jego twierdzeń zawartych w sprzeciwie.

Wobec powyższych argumentów Sąd oddalił powództwo w całości wobec pozwanego D. N., o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku, kierując się ogólną odpowiedzialnością stron postępowania za jego wynik, w oparciu o dyspozycję art. 98 k.p.c. Zgodnie z ww. przepisem strona przegrywająca sprawę ma obowiązek co do zasady zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Skoro zatem strona powodowa przegrała proces w całości, powinna zwrócić pozwanemu poniesione przez niego koszty procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w wysokości 600 złotych, ustalone na podstawie § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349) w brzmieniu obowiązującym na chwilę wytoczenia powództwa.

Sygn. akt III C 1112/20

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować.

2.  Odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi powódki i pełnomocnikowi pozwanej.

3.  Akta przedłożyć z pismem lub za 30 dni.

S., dnia 18 grudnia 2020 r., Asesor sądowy Katarzyna Kubiak