Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa J. B.

przeciwko R. W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego R. W. na rzecz powoda J. B. kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego R. W. na rzecz powoda J. B. kwotę 947 (dziewięciuset czterdziestu siedmiu) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Sądu Rejonowego Tomasz Cegłowski

Sygn. akt III C 2116/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 czerwca 2018 r. powód J. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego R. W. kwoty 2.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że na prośbę pozwanego udzielił mu pożyczki w kwocie 2.000 zł, na dowód czego powód posiada prośbę pozwanego w formie wiadomości tekstowej sms oraz potwierdzenie przelewu bankowego. Pozwany wezwany do zapłaty nie reaguje na obowiązek zwrotu pożyczki.

W dniu 6 sierpnia 2019 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględniono powództwo w całości.

Pozwany R. W. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz zapłaty w całości. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany podniósł zarzut niewykazania roszczenia dochodzonego pozwem co do zasady, braku podstaw do żądania należności objętej pozwem i braku legitymacji procesowej biernej.

W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwany podniósł, że był zatrudniony przez I. S. do 31 sierpnia 2013 r., jednakże do listopada 2017 r. pomagał dziadkowi I. S. w prowadzeniu działalności gospodarczej, która polegała między innymi na wyszukiwaniu miejsc pracy i pozyskiwaniu pracowników. Z kolei powód był marynarzem, który współpracował z I. S., współpraca opierała się na wysyłaniu marynarza na statek. W zamian za to marynarz zobowiązany był do uiszczenia kwoty 2.000 zł - 1.000 zł za wysłanie marynarza na statek oraz 1.000 zł na transport na lotnisko w obie strony. Analogiczna sytuacja wystąpiła u powoda, co potwierdza wiadomość z dnia 22 października 2017 r. dołączona do pozwu, w której mój mocodawca wskazał, że kwota 2.000 zł pozostanie pokryta na poczet opłaty za wysłanie marynarza na statek, to jest opłaty agencyjnej oraz za transport. Pozwany wskazał, że wystosował prośbę o pożyczkę 2.000 zł na wyraźnie polecenie dziadka I. S., który wówczas prowadził jeszcze nieformalnie działalność gospodarczą. Niezwłocznie po otrzymaniu w/w należności przekazał ją dziadkowi. Pozwany skierował prośbę o pożyczkę ze strony swojego dziadka, albowiem ten nie potrafi obsługiwać urządzeń elektrycznych. Pozwany pod w/w wiadomością elektroniczną podpisał się imieniem oraz nazwą działalności gospodarczej dziadka. Dowodzi to temu, że pozwany występował w imieniu i na rzecz I. S.. W ocenie pozwanego do zwrotu wskazanej kwoty jest zobowiązany I. S..

Pismem procesowym z dnia 3 lutego 2020 r. powód J. B. podtrzymał swoje stanowisko procesowe, zaprzeczając, aby udzielił pożyczki I. S., aby pozwany działał w imieniu I. S., aby posiadał jakiekolwiek zobowiązania wobec pozwanego czy wobec I. S.. Powód podniósł, że to pozwany we własnym imieniu zwrócił się do powoda z prośbą o pożyczkę. Gdy pozwany zwrócił się do powoda z prośbą o pożyczenie kwoty 2.000 zł, powód skontaktował się z I. S. z zapytaniem czy pozwany tej pożyczki chce w imieniu własnym czy w imieniu I. S.. I. S. oświadczył, że on żadnych pieniędzy nie potrzebuje i pozwany zwracając się o pożyczkę działa wyłącznie we własnym imieniu. Powód znając pozwanego i ufając mu zgodził się pożyczyć pozwanemu pieniądze i przelał na osobisty rachunek bankowy pozwanego kwotę 2.000 zł, wskazując jako adresata przelewu pozwanego, a tytuł przelewu określając jako „pożyczka”.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie ustalił następujący stan faktyczny:

I. S. prowadził jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą EuroBaltic do dnia 15 maja 2017 r. Później nie prowadził już takiej działalności, czy to zgłoszonej do ewidencji działalności gospodarczej, czy też w sposób faktyczny, bez takiego zgłoszenia. Gdy I. S. prowadził działalność gospodarczą jak wyżej, to pozwany R. W. pomagał mu, wożąc marynarzy na lotnisko do B.. Pozwany nie zawierał umów pożyczek w imieniu I. S.. I. S. nie prosił o to pozwanego.

Dowód:

- zeznania świadka I. S. k. 117 – 118,

- zeznania świadka I. Ś. k. 119 – 120,

- częściowo przesłuchanie pozwanego R. W. k. 135 – 136,

T. Z. jako marynarz korzystał z pośrednictwa I. S., który prowadził w tym zakresie działalność gospodarczą EuroBaltic. T. Z., gdy przyjeżdżał do I. S., to widywał pozwanego R. W., stąd znał pozwanego.

Dowód:

- zeznania świadka T. Z. k. 117,

Pozwany R. W. parę razy dzwonił do powoda J. B. z prośbą o pożyczenie pieniędzy.

W dniu 22 października 2017 r. powód J. B. otrzymał od pozwanego R. W. wiadomość tekstową w formie sms – a z prośbą o pożyczkę w wysokości 2.000 zł. Literalnie w treści wiadomości wskazano, że kwota 2.000 zł jest na rachunki – może część na poczet opłat agencyjnych i transportu. Pozwany R. W. pod wskazaną wiadomością podpisał się (...). Pozwany podał swój numer rachunku bankowego.

Po otrzymaniu w/w wiadomości od pozwanego, powód skontaktował się telefonicznie z I. S., który przekazał mu, że nie potrzebuje żadnej pożyczki, ale jeżeli chce pożyczyć pieniądze pozwanemu, to może to zrobić na własną odpowiedzialność.

Powód J. B. zaufał pozwanemu, albowiem znał jego rodzinę i zdecydował się pożyczyć pozwanemu kwotę 2.000 zł. Przystał na to, że pożyczka miała zostać zwrócona do pół roku.

W dniu 23 października 2017 r. powód J. B. ze swojego rachunku bankowego przelał na rachunek bankowy pozwanego R. W. kwotę 2.000 zł wpisując tytuł „pożyczka”.

W/w kwoty 2.000 zł pozwany R. W. nie przekazał I. S..

W 2017 r. I. S. nie miał problemów finansowych i nie miał potrzeby pożyczania pieniędzy.

Zdarzały się sytuacje, że pozwany R. W. pożyczał pieniądze od innych osób i nie zwracał im tych pieniędzy.

Dowód:

- wiadomość tekstowa – sms – k. 5,

- potwierdzenie wykonania przelewu kwoty 2.000 zł k. 6,

- zeznania świadka I. S. k. 117 – 118,

- zeznania świadka V. Ś. k. 119,

- zeznania świadka I. Ś. k. 119 – 120,

- przesłuchanie powoda J. B. k. 134 – 135, 136 – 137,

Pismem bez daty powód J. B. wezwał pozwanego R. W. do zwrotu pożyczki w wysokości 2.000 zł, w terminie do dnia 30 maja 2018 r.

Dowód:

- prośba k. 7,

- koperta k. 132,

Za pośrednictwem komunikatora M. powód J. B. wezwał w dniu 4 czerwca 2018 r. pozwanego R. W. do zwrotu kwoty pożyczki.

Dowód:

- wydruk wiadomości M. k. 62,

- przesłuchanie powoda J. B. k. 134 – 135, 136 – 137,

- częściowo przesłuchanie pozwanego R. W. k. 135 – 136,

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w całości uzasadnione.

Powód J. B. dochodził w niniejszym postępowaniu zapłaty od pozwanego R. W. kwoty 2.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu udzielonej pozwanemu pożyczki w wysokości 2.000 zł.

Pomiędzy stronami procesu nie było sporu co do tego, że pozwany zwrócił się do powoda z prośbą o udzielenie pożyczki, że powód przelał na rachunek bankowy pozwanego kwotę 2.000 zł oraz że powód wzywał pozwanego bezskutecznie do zwrotu przedmiotu pożyczki. Osią sporu pomiędzy stronami było to czy pozwany R. W. zawarł umowę pożyczki z powodem działając w imieniu własnym czy też w imieniu I. S.. Obrona pozwanego w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do zarzutu braku po jego stronie legitymacji procesowej biernej, albowiem pozwany twierdził, że pożyczając pieniądze od powoda nie działał w imieniu własnym i na własną rzecz, ale w imieniu dziadka I. S., któremu następnie pieniądze uzyskane od powoda przekazał.

Podstawą prawną powództwa była treść art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Jak wskazano wyżej, a co wynika z treści pozwu, sprzeciwu od nakazu zapłaty, a nadto z dowodów w postaci wiadomości tekstowej sms, dokumentu przelewu kwoty 2.000 zł i z przesłuchania stron, pomiędzy stronami procesu nie było sporu co do następujących okoliczności faktycznych – że pozwany zwrócił się do powoda z prośbą o udzielenie pożyczki, że powód przelał na rachunek bankowy pozwanego kwotę 2.000 zł oraz że powód wzywał pozwanego bezskutecznie do zwrotu przedmiotu pożyczki.

Dla rozpoznania istoty sporu należało tylko rozstrzygnąć czy pomiędzy stronami procesu doszło do zawarcia umowy pożyczki, w której pozwany działał w imieniu własnym jako pożyczkobiorca, czy w imieniu swojego dziadka I. S., a więc de facto jako pełnomocnik, jak podnosił w zarzucie sformułowanym w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty. Konsekwencją stanowiska pozwanego było twierdzenie, że to dziadek I. S. pożyczył pieniądze od powoda i to on powinien je oddać powodowi.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe w niniejszym postępowaniu stanowiło podstawę ustalenia faktycznego, że pozwany R. W. przy zawarciu umowy pożyczki z powodem działał w imieniu własnym i na własną rzecz. Sąd dokonał oceny wszystkich dowodów w niniejszym postępowaniu zgodnie z wytycznymi z art. 233 § 1 k.p.c. Całościowa i kompleksowa ocena materiału dowodowego, jego wiarygodności, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego i zasad logiki, dała podstawę do wniosku, że to pozwany był pożyczkobiorcą odnośnie kwoty 2.000 zł. Sąd odmówił w konsekwencji wiarygodności przesłuchaniu powoda, który twierdził, że wiadomość tekstową do powoda wysłał na prośbę I. S., że to I. S. był pożyczkobiorcą, a pozwany tylko jego pełnomocnikiem, że przekazał pieniądze otrzymane od powoda dziadkowi I. S.. Przesłuchaniu powoda Sąd dał wiarę co do tego, że to jednak pozwany był stroną umowy pożyczki i że pozwany działał w imieniu własnym jako pożyczkobiorca co do kwoty 2.000 zł. Po pierwsze z zeznań świadków I. S., V. Ś., I. Ś. wynika, że I. S. w październiku 2017 r. nie prowadził już działalności gospodarczej, nie miał więc potrzeby pożyczania pieniędzy od kogokolwiek jak twierdził pozwany, nie robił tego, tym bardziej rzekomo za pośrednictwem pozwanego na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. I. S., jak prowadził jeszcze taką działalność gospodarczą, w ogóle nie miał takiej praktyki pożyczania pieniędzy w celu jej prowadzenia. Po drugie z przesłuchania powoda wynika, że pozwany kilka razy dzwonił do niego z prośbą o pożyczenie pieniędzy, a po otrzymaniu wiadomości tekstowej od pozwanego w dniu 22 października 2017 r. skontaktował się telefonicznie z I. S., który stwierdził, że nie potrzebuje pieniędzy, że jeżeli powód chce pożyczyć pieniądze pozwanemu, to robi to na własną odpowiedzialność. Powód, kierując się zaufaniem do rodziny pozwanego, zdecydował się pożyczyć pieniądze pozwanemu i stąd przelew środków pieniężnych w kwocie 2.000 zł następnego dnia. Taka wersja powoda jest logiczna i odpowiada zasadom doświadczenia życiowego. Z kolei wersja przedstawiona przez pozwanego nie została nawet uprawdopodobniona jakimkolwiek środkiem, innym niż jego własne przesłuchanie.

W konkluzji Sąd orzekający uznał, że powód wykazał na zasadzie art. 6 k.c. w związku z art. 232 k.p.c. w związku z art. 720 § 1 k.c., że udzielił pożyczki w kwocie 2.000 zł pozwanemu. Pozwany do dnia dzisiejszego przedmiotu pożyczki nie zwrócił, a wobec upływu terminu zwrotu pożyczki, obecnie zobowiązany jest do jej zwrotu.

W powołaniu powyższej argumentacji na podstawie art. 720 § 1 k.c. orzeczono jak w punkcie I wyroku, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 21 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 k.c. Jak ustalono – vide przesłuchanie powoda, strony termin zwrotu pożyczki ustaliły telefonicznie na okres do pół roku. W tym stanie rzeczy domaganie się zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 21 czerwca 2018 r. było uzasadnione, albowiem pozwany w tej dacie pozostawał już w opóźnieniu co do zwrotu przedmiotu pożyczki, skoro miał zwrócić pożyczkę w terminie do pół roku od daty zawarcia umowy pożyczki – 22 października 2017 r.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że ewentualnie nawet gdyby przyjąć, co Sąd wykluczył z powodów wskazanych powyżej, że pozwany działał jako rzekomy pełnomocnik I. S., co nie znalazło potwierdzenia, to i tak jest zobowiązany do zwrotu kwoty 2.000 zł powodowi na podstawie art. 103 § 3 k.c. Taka podstawa prawna zwrotu kwoty 2.000 zł nie zmieniałaby wymagalność roszczenia i zasadność początkowego terminu odsetek ustawowych za opóźnienie, albowiem powód, co pozwany sam przyznał, wzywał pozwanego do zwrotu kwoty 2.000 zł przed procesem.

W punkcie II wyroku orzeczono w przedmiocie zwrotu kosztów procesu na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Pozwany jako przegrywający sprawę w całości powinien zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu, na które składały się: wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie radcy prawnego w wysokości 900 zł na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 2020 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz uiszczona opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa procesowego.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji wyroku.

S., dnia 13 stycznia 2021 r., Sędzia Sądu Rejonowego Tomasz Cegłowski

Sygn. akt III C 2116/19

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce terminowego sporządzania uzasadnień wyroków.

2.  Odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi pozwanego radcy prawnemu P. B..

3.  Akta przedłożyć z pismem, apelacją lub za 30 dni.

S., dnia 13 stycznia 2021 r., Sędzia Sądu Rejonowego Tomasz Cegłowski