Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

XI Ka 465/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kraśniku z dnia 3 stycznia 2020 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 653/17.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy – pełnomocnik

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

-

-

-

-

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-

-

-

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Wszystkie zarzuty zgłoszone przez oskarżyciela publicznego w apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

1. Zarzut obrazy przepisów postępowania, mający wpływ na treść wyroku, a mianowicie: art. 4, 7, 9 § 1 k.p.k.

Zarzut jest niezasadny, bowiem podstawę rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej oraz prawdziwe ustalenia faktyczne.

Ocena dowodów, wbrew twierdzeniom apelującego, przeprowadzona została wszechstronnie, wnikliwie oraz zgodnie z art. 7 k.p.k. Nie można zatem określić jej mianem jednostronnej. Sąd I instancji, badał oraz uwzględnił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Podstawę orzeczenia Sądu Rejonowego zgodnie z art. 410 k.p.k., stanowi całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Natomiast, jego pisemne motywy odpowiadają wszystkim wymogom wynikającym z art. 424 k.p.k. Sąd meriti dokonał analizy poszczególnych dowodów, wskazał również, które z nich i w jakim zakresie legły u podstaw ustaleń faktycznych. Argumentacja zawarta w tymże uzasadnieniu, jako logiczna i przekonująca zasługuje na aprobatę.

Oskarżyciel publiczny nie wykazał także, aby sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 9 § 1 k.p.k. Przepis ten stanowi, że organy procesowe prowadzą postępowanie i dokonują czynności z urzędu chyba, że ustawa uzależnia je od wniosku określonej osoby, instytucji, lub organu, albo od zezwolenia władz. Postępowania wbrew powyższemu nie stwierdził Sąd odwoławczy.

Prawidłowość rozstrzygnięcia każdej sprawy zależy od spełnienia przez sąd dwóch zasadniczych obowiązków, to jest - przeprowadzenia zgodnie z wymogami art. 366 § 1 k.p.k. wszelkich dowodów niezbędnych do ustalenia okoliczności sprawy, w tym nie tylko zawnioskowanych przez strony, ale także dopuszczonych - w razie takiej potrzeby - z urzędu oraz prawidłowej oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. Skoro zaś Sąd Rejonowy nie stwierdził potrzeby dopuszczenia dodatkowych dowodów, poza zawnioskowanymi, to o obrazie art. 9 § 1 k.p.k. nie może być mowy.

Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem oskarżyciela publicznego, jakoby dokonany przez sąd I instancji sposób oceny wyjaśnień oskarżonego, pozwalał na stwierdzenie, iż doszło do istotnego naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów oraz pominięcia dowodów przemawiających na jego niekorzyść. Wszak sąd I instancji, mając na względzie całość materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w sprawie (świadczącego tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego), prawidłowo ocenił wyjaśnienia M. Ł., trafnie konfrontując je z zeznaniami pokrzywdzonego.

Co prawda, relacja oskarżonego co do szczegółów zdarzenia, różni się od zeznań M. K., jednakże zasadnie stwierdził sąd meriti brak przeciwdowodów pozwalających na zakwestionowanie owych wyjaśnień w części, w której M. Ł. nie przyznaje się do popełnienia czynu z art. 157 § 1 k.k.

Prawidłowo również ocenił Sąd Rejonowy relację pokrzywdzonego - wiarygodną w zakresie faktów uznanych za udowodnione. Uznając za miarodajne i lepiej opisujące przebieg zdarzenia zeznania złożone przez niego w postępowaniu przygotowawczym w dniu 21 lipca 2017 roku (k. 3 – 3v). Rzecz bowiem w tym, że wówczas lepiej pamiętał on okoliczności zdarzenia. Nadto, jego ówczesne zeznania były kategoryczne i nie zawierały wewnętrznych sprzeczności. Prawidłowo również wskazał sąd I instancji, iż korespondują one z innymi dowodami, a tu w szczególności z dokumentacją medyczną i opiniami biegłych, tworząc z nimi spójną całość.

Zasadnie zatem stwierdził, że jakkolwiek zeznania pokrzywdzonego uznane zostały za wiarygodne, to jednak nie dają wystarczających podstaw do poczynienia na ich podstawie ustalenia, że oskarżony zadał mu uderzenie skutkujące stwierdzonymi obrażeniami. Wszak nie wynika z nich, aby otrzymał on uderzenie w twarz właśnie od M. Ł., a z pewnością trudno byłoby mu tego nie zauważyć, skoro obydwaj znajdowali się na przeciwko siebie, w odległości na wyciągnięcie rąk (k. 91). Nadto, Sąd Rejonowy skoncentrował się w tej materii na fragmencie zeznań M. K., z których wynika, iż ciosy w prawą stronę twarzy otrzymał on od tyłu, w momencie kiedy przytrzymywał oskarżonego za ręce. Natomiast jego relację przedstawioną na rozprawie głównej sąd meriti uznał za mniej pewną, z pominięciem szczegółów, przez co budzącą wątpliwości co do rzeczywistego przebiegu zdarzenia.

Sąd meriti trafnie też ocenił zeznania A. Ł. i D. G.. Wbrew twierdzeniu apelującego Sąd Rejonowy do relacji tych osób podszedł z dużą dozą ostrożności kwestionując w istotnej części zeznania tych osób (vide: k. 183v).

Sąd meriti prawidłowo uznał zeznania M. B. za wiarygodne, jednakże podkreślił, iż świadek ten, wiedzę o zdarzeniu uzyskał w związku z wykonywaniem czynności służbowych. Z pewnością nie jest zatem prawdą, jakoby jego relacja nie została uwzględniona. Również poczynione przez świadka adnotacje w notatniku służbowym, o których wspomina apelujący, nie budzą wątpliwości sądu, a dowód ten uznany został za wiarygodny i nie był kwestionowany przez strony. Należy jednak zaznaczyć, że w zestawieniu chociażby z zeznaniami samego pokrzywdzonego, omawiane dowody nie były wystarczające dla ustalenia, że oskarżony uderzył go, powodując obrażenia opisane przez biegłych opiniujących w sprawie.

Niczego w kwestii oceny osobowego materiału dowodowego nie zmieniają opinie wywołane w sprawie niniejszej, opisujące obrażenia jakich doznał M. K. i mechanizm ich powstania, których wnioski sąd I instancji podzielił w całości (k. 27, 141 – 144, 158 - 159). Rzecz bowiem w tym, że już chociażby z tej z dnia 12 marca 2019 roku, sporządzonej przez Katedrę i Zakład Medycyny Sądowej Uniwersytetu Medycznego w L. wynika, że obrażenia powstały u pokrzywdzonego w wyniku zadziałania z bardzo dużą energią bliżej nieokreślonego narzędzia twardego, tępego, lub tępokrawędzistego. Mogły one powstać w następstwie silnego uderzenia pięścią w okolicę prawego oka, jednak skutkiem takich uderzeń są w zdecydowanej większości jedynie obrażenia zewnętrzne, bez uszkodzeń kości. Zatem bardziej prawdopodobne według biegłych jest to, że doznał on obrażeń w wyniku upadku z własnej wysokości, z następowym uderzeniem twarzą o elementy otoczenia (k. 144).

2. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść.

Sąd odwoławczy nie mógł również uznać za trafny zarzutu dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż skarżący nie wykazał, aby rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego nie uwzględniało całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego bądź, by ocena poszczególnych dowodów, sprzeczna była z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego, czy też wskazaniami wiedzy.

Natomiast kwestionowanie stanowiska sądu meriti, nie może sprowadzać się wyłącznie do prezentowania innej wersji faktycznej zdarzenia. Konieczne jest bowiem wykazanie, jakich konkretnie uchybień, w zakresie zasad rozumowania dopuścił się sąd. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu błędu.

Sąd Rejonowy zasadnie uznał, iż wynik postępowania dowodowego nie dał wystarczających podstaw do przypisania M. Ł. zarzucanego mu czynu. Brak jest jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu potwierdzającego, iż zadał on M. K. cios, bądź ciosy, które skutkowały powstaniem stwierdzonych u niego obrażeń. Wbrew argumentacji użytej przez skarżącego, zeznania pokrzywdzonego nie stanowią takiego dowodu. Nie ulega wątpliwości, że dostarczyły one podstaw do przyjęcia, iż oskarżony wykazał się agresywną postawą w stosunku do M. K., jednakże nie jest to wystarczające do przypisania mu sprawstwa zarzucanego czynu, zwłaszcza w świetle relacji pokrzywdzonego. Za słuszne należy uznać zatem wnioskowanie Sądu Rejonowego, iż zebrane w sprawie dowody nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do przypisania oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu czynu.

Dlatego też omawiany zarzut, mógł być postrzegany wyłącznie w kategoriach polemiki ze stanowiskiem wyrażonym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wnioski

Wniosek złożony w apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznana.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznana jest niezasadny w świetle dowodów prawidłowo ocenionych przez Sąd Rejonowy, świadczących o niepopełnieniu przez M. Ł. zarzucanego mu czynu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Kraśniku z dnia 3 stycznia 2020 roku wydany w sprawie o sygn. akt II K 653/17 utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie sądu I instancji jest prawidłowe, natomiast zarzuty zawarte w złożonej apelacji - niezasadne.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-

Zwięźle o powodach zmiany

-

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-

4.1.

-

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na mocy art. 636 § 1 k.p.k. wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPISy

Mariusz Jaroszyński

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku Sądu Rejonowego w Kraśniku z dnia 3 stycznia 2020 roku, wydanego w sprawie o sygn. akt II K 653/17

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana