Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2020 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Rafał Rogiński

Protokolant: sekr. sądowy Monika Grodzka

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2020 roku w Ostrołęce

na rozprawie sprawy z powództwa

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G.
KRS (...)

przeciwko

(...) Spółka Akcyjna w W.
KRS (...)

o zapłatę 5 988,11 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna
w W. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 5 718,50 zł (pięć tysięcy siedemset osiemnaście złotych pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- 5 380,25 zł od dnia 12 lipca 2019 roku do dnia zapłaty;

- 338,25 zł od dnia 06 września 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 191,53 zł, w tym kwotę 1 800,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

4.  nakazuje zwrócić powodowi (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ostrołęce kwotę 25,47 zł tytułem zwrotu niewykorzystanej zaliczki uiszczonej w poczet wynagrodzenia biegłego.

Sędzia

Rafał Rogiński

Sygn. akt V GC 885/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. w pozwie skierowanym przeciwko (...) Spółka Akcyjna
w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 5 988,11 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 08 lipca 2019 r. w wyniku zdarzenia komunikacyjnego doszło do uszkodzenia pojazdu marki (...) o nr rej. (...) należącego do A. S.. Sprawca zdarzenia miał zawartą z pozwanym umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany tytułem szkody wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 3 866,02 zł brutto.

W dniu 05 sierpnia 2019 r. poszkodowana zawarła z (...) z siedzibą
w N. umowę cesji wierzytelności przysługujących cedentowi, a (...)
w dniu 06 sierpnia 2019 r. zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z. umowę cesji przysługujących mu wierzytelności. W dniu 07 sierpnia 2019 r. (...)Sp. z o. o. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności przysługujących mu
w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody.

W dniu 15 października 2019 r. wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Od nakazu zapłaty pozwany złożył sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda oraz argumentował, że powód nie wykazał, iż szkoda powstała po jego stronie była wyższa od wypłaconej mu kwoty jak również zakwestionował wydatki poniesione przez powoda na opinię prywatnego rzeczoznawcy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 08 lipca 2019 r. doszło zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) nr rej (...) będący własnością A. S.. Sprawca zdarzenia miał zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z (...) Spółka Akcyjna w W.. Przedmiotowa szkoda została zgłoszona przez poszkodowaną pozwanemu
i zarejestrowano ją pod numerem (...). Na mocy decyzji z dnia 11 lipca 2019 r. wypłacono poszkodowanej odszkodowanie w wysokości 3 866,02 zł.

Poszkodowana uznając , że wypłacona kwota nie jest wystarczająca na naprawę pojazdu zawarła z (...) w N. umowę cesji wierzytelności przysługującej jej w stosunku do pozwanego wynikającej ze szkody numer (...). W dniu 06 sierpnia 2019 r. (...). zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Z. umowę cesji nabytych wierzytelności. Następnego dnia
(...)Sp. z o. o. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności przysługujących jej w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Powód zlecił firmie (...) sporządzenie kalkulacji naprawy celem ustalenia kosztów przywrócenia pojazdu poszkodowanej do stanu w jakim pojazd ten znajdował się przed zdarzeniem, w wyniku którego został uszkodzony. Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 338,25 zł

Wezwaniem do zapłaty z dnia 29 sierpnia 2019 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5 988,11 zł. Pozwany pismem z dnia 03 września 2019 r. poinformował powoda, o tym że w jego ocenie odszkodowanie odpowiada stracie powstałej
w majątku osoby poszkodowanej oraz iż nie znajduje podstaw do zwrócenia kosztów sporządzenia kosztorysu naprawy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: pismo (...) z dnia 11.07.2019 r. k - 18, umowa przelewu wierzytelności z dnia 05.08.2019 r. k -19, oświadczenie k- 20, umowa przelewu wierzytelności z dnia 06.08.2019 r. k – 21, umowa przelewu wierzytelności z dnia 07.08.2019 r. kalkulacja naprawy k – 23-25, faktura k – 26, wezwanie do zapłaty k – 27, pismo (...) k - 29, zeznań świadka A. S. k – 63, akt szkody na płycie CD k - 41

Sąd zważył co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W przedmiotowej sprawie przedmiotem sporu jest kwota przysługująca powodowi z tytułu naprawienia szkody powstałej w wyniku wypadku komunikacyjnego oraz obowiązek poniesienia kosztów sporządzonej kalkulacji naprawy.

Przede wszystkim Sąd nie podzielił podnoszonego w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzutu braku legitymacji czynnej.

Na podstawie art. 509 § 1 k.c wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew ) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Nie można mówić o sprzeczności umowy przelewu z naturą stosunku jaki powstał na skutek szkody czy o naruszeniu zasad współżycia społecznego. Zdaniem Sądu z treści umów przelewu wierzytelności wynika strony, że jej strony
w prawidłowy sposób oznaczyły wierzytelności. Ponadto stwierdzić należy, że
w przypadku odpowiedzialności in solidum chodzi o całkowicie odmienne zobowiązania, związane z jednym celem, zwykle w postaci naprawienia jednej szkody. Powyższe skutkuje tym, że w wyniku zdarzenia rodzącego odpowiedzialność posiadacza pojazdu mechanicznego powstają samodzielne zobowiązania tak po stronie sprawcy szkody, jak i ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej, a odrębność tych tytułów prawnych powoduje, iż losy tych zobowiązań mogą być różne. Konsekwencją tego stanu rzeczy musi być zachowanie niezależności poszczególnych stosunków prawnych w czasie ich trwania. Stanowisko takie zajął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 maja 2014 r. III CSK 224/13.

Dlatego zdaniem Sądu ze względu na niezależny byt zobowiązania każdego z dłużników ( ubezpieczyciela i ubezpieczonego ) jak również specyfikę odpowiedzialności in solidum uprawnione jest zbycie przez poszkodowanego przysługującej mu wierzytelności względem tylko jednego z dłużników.

Na podstawie art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz.1152 ze zm.) obowiązkowym ubezpieczeniem objęta jest odpowiedzialność cywilna posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Z art.34 ust.1 i art.36 ust. 1 w/w ustawy wynika, że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawała sama odpowiedzialność pozwanego za sprawcę szkody. Pozwany podnosił jednak, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił odszkodowanie, a powód nie wykazał aby koszty naprawy
w żądanej wysokości rzeczywiście zostały poniesione. Ponadto pozwany argumentował, że oferowała poszkodowanej naprawę pojazdu w warsztatach z nim współpracujących.

W ocenie Sądu należne poszkodowanemu odszkodowanie powinno odpowiadać niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy pojazdu a jedynym kryterium ustalenia wysokości odszkodowania jest koszt należycie wykonanej naprawy niezależny od tego czy pojazd został faktycznie naprawiony a jeżeli został to za jaką kwotę. Stanowisko takie znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie czemu wyraz dał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 20 lutego 2019 r.
( Sygn. akt III CZP 91/18 ) oraz uzasadnieniu wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r.
( Sygn. akt II CNP 41/17 )

Z oświadczenia złożonego przez poszkodowaną wynika, że wypłacona przez pozwanego kwota nie była wystarczająca na pokrycie kosztów naprawy jej samochodu. Fakt ten został potwierdzony przez poszkodowaną w trakcie składanych przed Sądem zeznań. Jednak kluczowym dowodem w sprawie określającym wysokość kwoty niezbędnej do naprawy uszkodzonego pojazdu była opinia biegłego. W ocenie Sądu sporządzona opinia jest rzetelna i wyczerpująca i nie ma jakichkolwiek podstaw do jej zakwestionowania. Na uwagę zasługuje również fakt, że strony nie złożyły żadnych zastrzeżeń do tej opinii.

Biegły odpowiadając na postawione pytania wskazał, że koszt naprawy samochodu (...) na miesiąc i rok powstania szkody ( 08.07.2019 r. )
z zastosowaniem oryginalnych części sygnowanych logiem producenta pojazdu
i stawki za roboczogodzinę w wysokości 100,00 netto wynosi z podatkiem VAT
9 246.27 zł. Co należy podkreślić to to, że wysokość kosztów naprawy wskazanych przez biegłego odbiega tylko w niewielkim stopniu od wysokości kosztów podanych w dołączonej do pozwu kalkulacji naprawy ( różnica to kwota 269,61 zł ).

Sąd nie podzielił również stanowiska pozwanego, kwestionującego zasadność wydatków poniesionych przez powoda na opinię rzeczoznawcy. W uchwale z dnia
02 września 2019 r. ( Sygn. akt III CZP 99/18 ) Sąd Najwyższy stwierdził że ,,poszkodowanemu oraz cesjonariuszowi roszczeń odszkodowawczych z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii ( ekspertyzy ) rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania.

Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie powód bez prywatnej ekspertyzy nie mógłby nie tylko określić wysokości żądanej kwoty lecz w ogóle mógł mieć wątpliwości co do celowości wniesienia powództwa. Tak więc mając na uwadze treść zacytowanej uchwały Sąd uznał, zasadność domagania się przez powoda od pozwanego kwoty 338,25 zł z tytułu wydatków poniesionych na sporządzenie prywatnej ekspertyzy.

Z uwagi na powyższe w ocenie Sądu pozwany powinien zapłacić na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem.

Powództwo zostało oddalone tylko co do kwoty stanowiącej różnicę kosztów naprawy wskazanych w opinii biegłego, a kosztów określonych w prywatnej ekspertyzie dołączonej do pozwu ( kwota 269,61 zł ).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 i 100 k.p.c. Ponieważ powód uległ tylko co do nieznacznej części swego żądanie to zasądzono obowiązek zwrotu wszystkich kosztów od pozwanego.

Na koszty procesu w sprawie, poniesione przez stronę powodową składają się opłata od pozwu w wysokości 400,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1 800,00 zł oraz uiszczona zaliczka w poczet wynagrodzenia biegłego, z której wypłacono biegłemu kwotę 974,53 zł. Sąd nakazał również zwrócić powodowi kwotę 25,47 zł uiszczoną tytułem zaliczki w poczet wynagrodzenia biegłego, która nie została wykorzystana.

Sędzia Rafał Rogiński

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...) Sędzia Rafał Rogiński