Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2020 r. w Brodnicy

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko P. W.

o zapłatę

1/ oddala powództwo,

2/ zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 934,70 zł (dziewięćset trzydzieści cztery złote 70/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia

/J. R. /

Sygn. akt I C 504/20

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w W. w dniu 1 czerwca 2018 roku wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew o zasądzenie od P. W. kwoty 4.336,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 czerwca 2018 roku oraz kosztów postępowania.

Wskazał, że dochodzona kwota wynika z umowy pożyczki zawartej przez pozwanego z poprzednim wierzycielem (...) sp. z o.o. w W., do której prawa nabył w drodze umowy cesji. Pozwany miał nie wywiązać się z umowy, wobec czego została mu ona wypowiedziana.

W dniu 9 lipca 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu. Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania – wobec czego tenże Sąd postanowieniem z dnia 3 września 2018 roku przekazał sprawę do rozpoznania zgodnie z właściwością ogólną pozwanego tutejszemu Sądowi.

Powód został wezwany do uzupełnienia braków pozwu, czego nie uczynił, wobec czego postanowieniem z dnia 26 lutego 2019 roku Sąd umorzył postępowanie w sprawie. Powód wniósł następnie o niezwracanie pozwu i wpisanie sprawy pod nowy numer.

Pismem przygotowawczym z dnia 4 sierpnia 2020 roku powód odnosząc się do sprzeciwu i zajmując stanowisko w sprawie wskazał, że stanowisko wyrażone w sprzeciwie nie może zasługiwać na uwzględnienie i obszernie odniósł się do zarzutów wyrażonych w sprzeciwie przez pozwanego.

W replice na powyższe pismem procesowym z dnia 1 września 2020 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania. Wskazał, że powód w ogóle nie udowodnił roszczenia co do zasady i wysokości, albowiem przedłożone przez niego kserokopie nie stanowią dowodów – nie są poświadczone za zgodność z oryginałem. Ponadto zakwestionował zapisy umowy w zakresie prowizji, wskazując, że w jego ocenie stanowiły one klauzule abuzywne.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód nie przedłożył umowy łączącej pozwanego z poprzednim wierzycielem, ani innych dokumentów stwierdzających dochodzone roszczenie, stąd też ich treść pozostaje dla Sądu nieznana.

Można domniemywać, że do roszczenia dochodzonego przez powoda zastosowanie będzie mieć przepis art. 720 § 1 k.c., który stanowi - przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z przepisem art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z przepisem art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Powód nie udowodnił w ogóle swej legitymacji procesowej, albowiem jak wynika z pozwu nabył on wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, przy czym nie przedłożył umowy cesji.

Na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia dochodzonego roszczenia, w tym jego wysokości, co wynika z art. 6 k.c. W przypadku cesji wierzytelności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., V CSK 187/06, Legalis numer 75688).

Wskazać należy, że rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy /art. 232 kpc/. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach /art. 3 kpc/, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie /art. 227 kpc/ spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne /art. 6 kc/ (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76, postanowienie Sądu Najwyższego z 11 lipca 2002r., IV CKN 1218/00, publikowane Lex i wyrok Sądu Najwyższego z 23 lipca 2003r., II CK 320/01, opublikowane L.).

Trudno uznać, by powód udowodnił dochodzone roszczenie. Powód nie przedłożył umowy będącej źródłem zobowiązania – tj. umowy pożyczki. Niejasne są zatem okoliczności powstania zobowiązania. Tym bardziej zatem nie można uznać, by powód udowodnił wysokość dochodzonego roszczenia. W tej sytuacji nie można się w ogóle odnieść do zarzutów pozwanego – nie można ich rozpatrywać w oderwaniu od dokumentów.

Z tych też względów powództwo należało oddalić jako nieudowodnione co do legitymacji procesowej, co do zasady i wysokości, o czym Sąd orzekł w sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach w punkcie drugim sentencji wyroku Sąd oparł o treść przepisu art. 98 § 1 k.p.c., uznając powoda za stronę przegrywającą proces i zasądzając od niego, na rzecz pozwanego kwotę 934,70 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty te składały się 900,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego pozwanego, 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i 17,70 zł, tytułem zwrotu doręczeń pism stronie przeciwnej.

Sędzia Jan Raszkowski

z.

1) odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

2) przedłożyć z apelacją lub za 14 dni.

B., 30.11..2020 roku

Sędzia