Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w G.Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Strumiński

Protokolant: Sebastian Jankowski

po rozpoznaniu na rozprawie 19 marca 2019 roku w G.

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.

przeciwko P. R.

o zapłatę

1.  zasądza od P. R. na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. kwotę 286,76 zł (dwieście osiemdziesiąt sześć złotych i 76/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 06 września 2018 roku, do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

3.  zasądza od P. R. na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G. kwotę 63,40 zł (sześćdziesiąt trzy złote i 40/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nadaje wyrokowi w punktach jeden i trzy rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Paweł Strumiński

Sygn. akt I C 2512/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 06 września 2018 roku wniesionym pierwotnie do Sądu Rejonowego L. Z.w L.powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. R. kwoty 1446,98 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że 12 grudnia 2014 roku pozwany zawarł z (...) S.A. umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z postanowieniami umowy w przypadku niewywiązywania się przez pozwanego ze spłaty zadłużenia, poprzedni wierzyciel był uprawniony do wypowiedzenia tej umowy oraz naliczania od kwoty powstałego zadłużenia odsetek umownych za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych, zgodnych z stopami procentowymi aktualnymi w dacie naliczania tych odsetek. Powód zaznaczył, ze pozwany zaprzestał spłacania rat, do których zobowiązał się zgodnie z postanowieniami ww. umowy. W związku z tym poprzedni wierzyciel wypowiedział pozwanemu umowę pożyczki numer (...), ze skutkiem na dzień 16 września 2015 roku. Następnie przedmiotowa wierzytelność została nabyta na rzecz (...), a kolejno w dniu 23 września 2016 roku na rzecz powoda w ramach transakcji sekurytyzacji. Powód wskazał, że wzywał pozwanego do zapłaty, jednak wezwania te okazały się bezskuteczne. Łączna wysokość roszczenia dochodzonego pozwem na 06 września 2018 roku została stwierdzona dokumentem księgowym w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda i wynosi 903,72 zł tytułem kapitału oraz 543,26 zł tytułem odsetek.

Postanowieniem z 01 października 2018 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym L. Z.w L.stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi.

W piśmie procesowym z 16 stycznia 2019 roku powód sprecyzował datę wymagalności roszczenia, podając że jest nią dzień 16 września 2015 roku. Ponadto powód zaznaczył, że umowa pożyczki została zawarta przez pozwanego z poprzednim wierzycielem 12 grudnia 2014 roku, na okres 45 tygodni, a wypowiedziana w dniu 16 września 2015 roku. Natomiast powód wniósł pozew w przedmiotowej sprawie 06 września 2018 roku w związku z tym przedmiotowe roszczenie nie uległo przedawnieniu.

Pomimo skutecznego wezwania pozwanego na termin rozprawy i doręczenia odpisu pozwu, pozwany nie wniósł odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

12 grudnia 2014 roku pozwany P. R. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki, zgodnie z którą całkowita kwota do zapłaty wynosiła 1 860,35,76 zł. Zgodnie z postanowieniami, czas obowiązywania umowy miał wynosić 45 tygodni, a raty miały być płatne tygodniowo, z czego ostatnia rata miała wynosić 40,95 zł, a każda pozostała 41,35 zł.

/dowód: umowa pożyczki (k. 19v-20v)/

Pozwany zaprzestał spłacania rat, do których zobowiązał się zgodnie z postanowieniami umowy.

/okoliczności bezsporne/

Umową cesji z 23 września 2016 roku powód nabył wierzytelność w stosunku do pozwanego od (...) z siedzibą w L., która wcześniej nabyła wierzytelność od pierwotnego wierzyciela.

/dowód: umowa przelewu wierzytelności (k. 23-24), wyciąg z załącznika do umowy cesji (k. 26)/

Pismem z 28 października 2016 roku powód zawiadomił pozwanego do dokonanej cesji. Ponadto wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1225,66 zł. Powód ponownie, pismem z 26 kwietnia 2017 roku wezwał pozwanego do zapłaty. Wezwania te okazały się bezskuteczne.

/dowód: pismo z 28.10.2016 r. wraz z załącznikami (k. 15-17), zawiadomienie o przelewie wierzytelności (k. 18), pismo z 26.04.2017 r. (k. 12)/

Zgodnie z wyciągiem ksiąg rachunkowych na dzień 06 września 2018 roku zadłużenie pozwanego wynosi 1 446,98 zł. Na kwotę tą składa się kapitał w wysokości 903,72 zł oraz odsetki w wysokości 543,26 zł.

/dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych (k. 11)/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości w oparciu o przedłożone do akt sprawy dokumenty.

Sąd pominął dowód z przesłuchania stron wobec ich nieusprawiedliwionego niestawiennictwa. Dowód z przesłuchania stron ma charakter posiłkowy, dopuszczalność jego przeprowadzenia powstaje tylko wówczas, gdy za pomocą innych środków dowodowych nie można dojść do wyjaśnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Subsydiarny charakter dowodu z przesłuchania stron powoduje, że dowód ten powinien być dopuszczony dopiero po przeprowadzeniu pozostałych dowodów w sprawie i tylko, co do faktów, które w ten sposób nie zostały jeszcze wyjaśnione. Jeżeli zatem fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały wyjaśnione w toku dotychczasowego postępowania dowodowego, to brak jest podstaw do przesłuchania stron (wyr. SN z 18.8.1982 r., I CR 258/82, L.).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny, bowiem zachodziły przesłanki określone w treści art. 339 k.p.c. Przepis ten wskazuje, że Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powódki o okolicznościach faktycznych wskazanych w pozwie, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości. Nie oznacza to jednak, że pomimo niepodjęcia obrony przez pozwanego Sąd może pominąć okoliczności istotne dla oceny zasadności roszczenia, a wynikające z dowodów przedstawionych przez powódkę. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 r., III CRN 30/72).

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego P. R. na swoją rzecz kwoty 1 446,98 zł tytułem należności wynikającej z umowy pożyczki z 12 grudnia 2014 r.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia jest art. 720 i następne kodeksu cywilnego oraz przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jednolity Dz. U. 2014 r. poz. 1497 ze zm.).

Po dokonaniu analizy postanowień umowy i okoliczności faktycznych sprawy, Sąd uznał, że powództwo w części, podlega oddaleniu z uwagi na brak skutecznego wypowiedzenia przez powoda umowy pożyczki zawartej 12 grudnia 2014 r., co skutkowało uznaniem, że każda rata pożyczki stawała się wymagalna po dniu następnym, od dnia w którym przypadał termin płatności tejże raty. W przedmiotowej sprawie powód powoływał się na wypowiedzenie umowy 16 września 2015 roku, wskazując, że taką informację nabył od poprzedniego wierzyciela.

W myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, tzw. onus probandi spoczywa na tym, kto przedstawia określone twierdzenia, a nie na tym, kto im przeczy. W omawianym zakresie, istotną rolę pełnią także przepisy proceduralne, kształtując zasadę tzw. kontradyktoryjności postępowania cywilnego. Art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Ciężar dowodu z reguły spoczywa na powodzie aż do momentu wykazania zasadności podnoszonego roszczenia. Zgodnie z art. 6 k.c. ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Podkreślić należy, że w przepisie tym chodzi nie o każdy fakt, lecz o fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a więc o fakty prawotwórcze, czyli wskazujące istnienie prawa, oraz fakty niweczące lub tamujące prawo, czyli wskazujące na to, że żądanie strony jest nieuzasadnione. Przepis ten wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą - generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza "zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu" jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi "ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu", od której wyjątki wskazywać mogą niektóre przepisy szczególne. Z pierwszej reguły, wyrażonej w art. 6 k.c., wynika, że samo przyznanie faktu przez drugą stronę ewentualnego sporu nie może stanowić wystarczającego dowodu istnienia danego faktu, który musi być zawsze ponadto potwierdzony całokształtem materiału dowodowego lub innymi poznanymi już okolicznościami. Wyrazem tego jest regulacja art. 229 k.p.c. wymagającego, aby przyznanie faktu przez drugą stronę nie budziło wątpliwości, co wymaga właśnie uwzględnienia innych okoliczności. W myśl ogólnych zasad postępowania dowodowego na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego żądanie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. Samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok SN z 22.11.2001r., I PKN 660/00). Stosownie zaś do treści art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Natomiast w niniejszej sprawie powód nie wykazał, że doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki z 12 grudnia 2014 roku, albowiem na tę okoliczność nie przedłożył żadnego dowodu. Dlatego też jak już wspomniano powyżej, należało uznać, że dla każdej z rat, przypada inny termin wymagalności. Zgodnie z umową pożyczki, jej czas obowiązywania miał wynosić 45 tygodni, a raty miały być płatne tygodniowo, z czego ostatnia rata miała wynosić 40,95 zł, a każda pozostała 41,35 zł. Termin płatności pierwszej raty przypadał na dzień 19 grudnia 2014 roku, natomiast ostatniej na dzień 23 października 2015 roku. W związku z tym termin wymagalności roszczenia przypadał na następny dzień po dniu płatności raty pożyczki.

Dlatego też Sąd uznał, że należało rozstrzygnąć kwestię ewentualnego przedawnienia roszczenia, z uwagi na potencjalny brak konieczności dalszego merytorycznego rozpoznania sprawy.

Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 k.c.). W myśl art. 117 § 2 ¹ k.c., wprowadzonym ustawą z 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 poz.1104), po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Zgodnie z art. 5 ust. 4 wskazanej ustawy roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejście w życia cytowanej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej, w brzmieniu nadanym cytowaną ustawą. Ustawa z 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw weszła w życie z dniem 9 lipca 2018 roku. Należy więc przyjąć, iż w roszczeniach przysługujących przeciwko konsumentowi okoliczność przedawnienia Sąd bierze pod uwagę z urzędu, bez względu na datę wniesienia pozwu.

Przedmiotowa umowa bez wątpienia zawarta była przez pozwanego, jako przez konsumenta w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. Tym samym, w przypadku gdy pozwany nie podnosi zarzutu przedawnienia roszczenia, Sąd musi tę okoliczność wziąć pod uwagę z urzędu, a skutkiem tego jest brak możliwości dochodzenia przedmiotowego roszczenia przez powoda.

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi (…) dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Bez wątpienia roszczenie dochodzone w tej sprawie związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej i to zarówno przez cedenta wierzytelności jak i przez powoda. Stąd termin przedawnienia wynosi 3 lata od dnia wymagalności roszczenia dochodzonego w tej sprawie.

Skoro więc roszczenie dochodzone w tej sprawie stało się wymagalne z dniem 19 grudnia 2014 roku (1 rata), 26 grudnia 2014 roku, 02 stycznia 2015 roku, 09 stycznia 2015 roku, 16 stycznia 2015 roku, 23 stycznia 2015 roku (…), 11 września 2015 roku, 18 września 2015 roku, 25 września 2015 roku, 02 października 2015 roku, 09 października 2015 roku, 16 października 2015 roku, 23 października 2015 roku (45 rata) to roszczenie to przedawniło się w zakresie rat od 19 grudnia 2014 roku do 04 września 2015 roku, albowiem powództwo w niniejszej sprawie zostało wniesione 06 września 2018 roku. Wraz z przedawnieniem roszczenia głównego doszło przy tym również do przedawnienia żądanych pozwem i skapitalizowanych odsetek. Co więcej, nie zostało w żaden sposób wykazane, by w niniejszej sprawie doszło do przerwania biegu przedawnienia wskutek czynności dokonywanych przez powoda.

Biorąc pod uwagę powyższe, należało uznać, że jedynie raty w zakresie od 11 września 2015 roku do 23 października 2015 roku nie uległy przedawnieniu. Zgodnie z umową z 12 grudnia 2014 roku wysokość każdej z rat wynosić miała 41,35 zł, przy czym ostatnia rata wynosiła 40,95 zł. Dlatego też, Sąd uznał, że zasadnym będzie przyznanie powodowi od pozwanego kwoty 286,76 zł tytułem umowy pożyczki z 12 grudnia 2014 roku tj. 6 rat x 41,35 zł + 1 rata x 40,95 zł.

W związku z powyższym Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O odsetkach od zasądzonej kwoty orzeczono na podstawie art. 481 § 1, 2 i 2 ¹ k.c.

Sąd wydając w niniejszej sprawie orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu, orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Powód ze swoim żądaniem utrzymał się w 19,82%, w związku z czym pozwany winny jest ponieść 19,82% kosztów postępowania, a powód 80,18%. Na koszty jakie poniósł powód złożyła się opłata od pozwu w wysokości 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego profesjonalnego pełnomocnika powoda w wysokości 270 zł zgodnie z § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015. 1804 z późn. zm). Zatem w oparciu o powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 63,40 zł.

SSR Paweł Strumiński