Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział II Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Agnieszka Chmielowiec

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 14 lutego 2014r. i 04 kwietnia 2014 r.

sprawy

1. T. K.

syna C.i W.z d. K.

ur. (...) we W.

2. B. K. z d. B.

córki A. i C. z d. B.

ur. (...) we W.

obwinionych o to, że

w dniu 18 kwietnia 2013 roku w godz. 4.00-5.30 w miejscowości C. 2a wspólnie i w porozumieniu zakłócili ciszę nocną A. R. poprzez głośne krzyki i awantury,

tj. o wykroczenie z art. 51 § 1 k.w.;

orzeka:

I.  na podstawie art. 5 § 1 pkt. 2 k.p.w. uniewinnia obwinionego T. K. od zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku;

II.  uznaje obwiniona B. K. za winną tego, że w dniu 18 kwietnia 2013 roku około godz. 5.00 w miejscowości C. 2a, poprzez głośne krzyki zakłóciła spoczynek nocny A. R., tj. popełnienia wykroczenia z art. 51 § 1 k.w. i za to na, podstawie art. 51 § 1 k.w. w zw. z art. 39 § 1 i 2 k.w. wymierza jej karę nagany;

III.  na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. kosztami postępowania związanymi ze sprawą obwinionego T. K. obciąża Skarb Państwa;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. i art. 17 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. opłatach w sprawach karnych, zwalnia obwinioną B. K. od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE WYROKU

Komisariat Policji w K. obwinił B. K. i T. K. o to, że w dniu 18 kwietnia 2013 r. w godz. 04:00-05:30 w miejscowości C. 2a wspólnie i w porozumieniu zakłócali cisze nocną A. R. poprzez głośne krzyki i awantury, tj. o wykroczenie z art. 51 § 1 k.w.

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Obwinieni - małżonkowie T. K. i B. K. zamieszkują w miejscowości C. 2a wraz z synem i córką. W tym samym budynku mieszka także A. R. wraz z narzeczonym M. S..

Dowód:

zeznania świadka A. R., k. 25v – 26,

zeznania świadka M. S., k. 41v – 42,

wyjaśnienia obwinionego T. K., k. 24v,

wyjaśnienia obwinionej B. K., k. 24v – 25;

Rodziny R. i K. pozostają w wieloletnim konflikcie, czego odzwierciedleniem są m.in. sprawy toczące się między nimi w Sądzie Rejonowym w Środzie Śląskiej.

Dowód:

fakt znany z urzędu;

W dniu 18 kwietnia 2013r. A. R. spała w swoim mieszaniu, w pokoju znajdującym się na piętrze budynku. W tym czasie, około godz. 5.00 rano, w lokalu obwinionych znajdującym się na parterze, doszło do kłótni pomiędzy B. K. i T. K.. B. K. miała pretensje do męża, dotyczące rozłożenia przez niego bron na posesji. Obwiniona wykrzykiwała głośno do T. K., zaś ten odpowiadał jej, lecz nie krzyczał. W pewnym momencie córka obwinionych K. K. zaczęła głośno wołać „ratunku”, co zbudziło A. R.. Usłyszała wówczas krzyki B. K., jak też znacznie cichszy głos T. K.. A. R. obudziła M. S. i zaczęła nagrywać telefonem odgłosy dobiegające do jej mieszkania, po to aby mieć dowód gdy na miejsce przyjedzie wezwana przez nią Policja. Następnie A. R. wraz z M. S. zeszli na parter, w pobliże drzwi lokalu K. i nadal rejestrowali ich kłótnię.

Dowód:

zeznania świadka A. R., k. 25v – 26,

zeznania świadka M. S., k. 41v – 42,

częściowo wyjaśnienia obwinionego T. K., k. 24v,

częściowo wyjaśnienia obwinionej B. K., k. 24v – 25,

protokół odtworzenia nagrania, k. 42;

Po otworzeniu drzwi przez obwinionych, M. S. poinformował ich że wezwał Policję. Patrol który przybył na miejsce nie stwierdził podstaw do interwencji i pouczył A. R. o możliwości złożenia zawiadomienia o wykroczeniu, co ta uczyniła w dniu 19 kwietnia 2013r.

Dowód:

zeznania świadka A. R., k. 25v – 26,

zeznania świadka M. S., k. 41v – 42,

wyjaśnienia obwinionego T. K., k. 24v,

wyjaśnienia obwinionej B. K., k. 24v – 25;

Obwiniona B. K. ma 53 lata, jest zatrudniona na stanowisku dozorczyni i osiąga miesięcznie 1.200 zł. Obwiniony T. K. ma 56 lat, jest kierowcą zawodowym, uzyskuje miesięcznie około 1400 zł. Obwinieni mają na utrzymaniu 23 – letniego syna i 19 – letnią córkę. Nie byli karani sądownie.

Dowód:

wyjaśnienia obwinionego T. K., k. 24v,

wyjaśnienia obwinionej B. K., k. 24v – 25.

B. K. i T. K. nie przyznali się do zarzucanego im czynu. Wyjaśnili, że nie krzyczeli lecz mówili podniesionym głosem, zaś zawiadomienie sąsiadów jest wynikiem złośliwości z ich strony.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego sąd poczynił przede wszystkim w oparciu o wiarygodne zeznania świadków A. R. i M. S., jak też korespondujący z nimi dowód w postaci protokołu odtworzenia nagrania na płycie CD-R. Opierając się na wskazanych dowodach sąd wziął jedynie częściowo pod uwagę wyjaśnienia obwinionych B. K. i T. K.. Sąd dał im wiarę jedynie w takim zakresie w jakim pokrywały się z dowodami stanowiącymi podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, uznając je w pozostałej części za wyraz przyjętej przez nich linii obrony.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sąd ustalił sprawstwo i winę B. K. w zakresie wykroczenia z art. 51 § 1 k.w. oraz uniewinnił od tegoż czynu obwinionego T. K..

Przypisując B. K. popełnienie czynu zabronionego z art. 51 § 1 k.w. sąd uznał, że zrealizowała jego znamiona tak w zakresie strony przedmiotowej, jak i podmiotowej. Odnośnie tej pierwszej kwestii, nie budziło wątpliwości sądu to, że B. K. w porze kiedy obowiązuje cisza nocna, swoim krzykiem zakłóciła spoczynek nocny A. R.. Jak wynika bowiem z relacji pokrzywdzonej, po tym jak się przebudziła wskutek krzyku córki obwinionych, wyraźnie słyszała w swoim mieszkaniu donośny głos B. K., co zakłóciło jej dalszy sen. Powyższe potwierdza jednoznacznie protokół odtworzenia nagrania na płycie CD-R, przedłożonej przez A. R.. Sąd mając na uwadze to, w jaki sposób B. K. wykrzykiwała do męża w dniu 18 kwietnia 2013r. uznał, że było to tak głośno, że niewątpliwie przewidywała i godziła się na to, że może to zakłócić spoczynek nocny sąsiadów. Powyższe spowodowało przypisanie B. K. czynu z art. 51 § 1 k.w.

Odmienne stanowisko sąd przyjął w przypadku obwinionego T. K.. Ustalając co prawda, że wziął on udział w kłótni z B. K., sąd jednocześnie stwierdził, iż jego zachowanie nie wykraczało poza powszechnie przyjęte normy. T. K. mówił wszakże podniesionym głosem, lecz nie krzyczał, tak jak jego małżonka. Powyższe potwierdzili w swoich zeznaniach A. R. i M. S.. Ta pierwsza stwierdziła przy tym wprost, że gdyby nie krzyki córki obwinionych i B. K., to nie obudziłaby się na słowa wypowiadane przez obwinionego. Tym samym sąd uznał, że zachowanie T. K. nie wyczerpuje znamion ustawowych czynu z art. 51 § 1 k.w. i uniewinnił go od zarzucanego mu czynu.

Wymierzając obwinionej B. K. karę za przypisane jej wykroczenie sąd uznał za zasadne zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia i na podstawie art. 39 § 1 i 2 k.w. wymierzył jej naganę. Zdaniem sądu całokształt okoliczności sprawy, tj. czas popełnienia wykroczenia (godz. 5.00 tuż przed godz. 6.00, stanowiącą zwyczajowo koniec ciszy nocnej), to że obwiniona nie działała z zamiarem bezpośrednim zakłócenia spoczynku nocnego sąsiadom, jak również właściwości i warunki osobiste obwinionej, przemawiają za łagodniejszym potraktowaniem jej czynu. Kara nagany stanowi sankcję o charakterze adekwatnym, przez którą realizują się wszelkie dyrektywy wskazane w art. 33 k.w.

Orzekając o kosztach sądowych sąd zwolnił B. K. od ich ponoszenia, mając na uwadze niską wysokość jej dochodów. W przypadku T. K., który został uniewinniony do zarzucanego mu czynu, sąd na podstawie art. 118 § 2 k.w. kosztami postępowania związanymi z jego sprawą obciążył Skarb Państwa.