Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 stycznia 2021 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marek Jasiński

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2021 r. w Gdańsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. Ś.

przeciwko (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G.

zapłatę

postanawia

oddalić wniosek pełnomocnika powoda o przywrócenie terminu do zajęcia ostatecznego stanowiska w sprawie;

na podstawie art. 15zzs2 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, zamknąć rozprawę.

Sygn. akt. I C 1092/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2021 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 stycznia 2021 r.

sprawy z powództwa A. Ś.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w G.

zapłatę

1.oddala powództwo;

2.na podstawie art. 102 k.p.c., odstępuje od obciążania powoda kosztami procesu.

Sygn. akt I C 1092/17

UZASADNIENIE

Pozwem z 16 sierpnia 2017 r. powód A. Ś. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. kwoty 10 000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych polegającego na nękaniu go przez pozwanego wezwaniami do zapłaty i rozmowami telefonicznymi w sprawie windykacji nieistniejących wierzytelności. W ocenie powoda, działania pozwanego miały charakter bezprawny.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut braku legitymacji biernej, bowiem nie był on wierzycielem powoda – był nim B. (...) (...) z siedzibą w G.. Pozwany zaprzeczył również, aby doszło do naruszenie dóbr osobistych powoda.

Pozwany wskazał, że to na wierzycielu spoczywała decyzja, czy wszcząć przeciwko pozwanemu windykację. Niezasadny był również zarzut, że czynności windykacyjne wobec powoda podejmowane przez pozwanego były bezpodstawne, zaś kwestia istnienia wierzytelności powinna być przedmiotem sporu pomiędzy wierzycielem powoda i powodem. Pozwany zaprzeczył również, aby stosował nieodpowiednie praktyki windykacyjne. Zarzucił, że powód nie uprawdopodobnił, że naruszone zostały jego dobra osobiste ani ich nie skonkretyzował.

Na rozprawie 4 lutego 2020 r. powód skonkretyzował podstawę faktyczną powództwa w ten sposób, że naruszenie dóbr osobistych powoda miało polegać na nękaniu go telefonami i wezwaniami, mimo jego złego stanu zdrowia, a także skłonienia go do podpisania ugody dotyczącej częściowo przedawnionego roszczenia.

Sąd ustalił następujący, istotny dla rozstrzygnięcia, stan faktyczny:

B. (...) (...) z siedzibą w G. nabył w drodze umowy przelewu wierzytelności (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w stosunku do A. Ś. z tytułu umów pożyczek.

dowód: zawiadomienia o przelewie wierzytelności – k. 16, 17, umowa o pożyczkę – k. 34,

7 listopada 2016 r. pomiędzy B. (...) (...) z siedzibą w G., reprezentowanym przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w G. i A. Ś. zawarte zostały ugody dotyczące zobowiązań A. Ś. w stosunku do (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej, nabytych w drodze umowy cesji przez B. (...), w wysokości odpowiednio: 5 719,43 zł i 2 326,98 zł. A. Ś. zobowiązał się do spłaty w 48 miesięcznych ratach, począwszy od 30 listopada 2016 r. Ugody zawierały oświadczenia A. Ś. o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia.

dowód: ugody z 7 listopada 2016 r. – k. 15, 18

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G., działając na zlecenie B. (...) (...)– nabywcy wierzytelności (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej, prowadził postępowanie windykacyjne przeciwko A. Ś.. W ramach powyższego postępowania, wystosował do A. Ś. m. in. wezwania do zapłaty z 7 września 2016 r., 22 maja 2017 r., 30 czerwca 2017 r., 7 lipca 2017 r.

dowód: wezwanie do zapłaty – k. 14, 19-20, 30, pismo z 21 listopada 2016 r. – k. 33.

W ramach czynności windykacyjnych (...) S.A. stosowała windykację telefoniczną, która polegała na informowaniu o koniczności spłaty zadłużenia z tytułu umów pożyczek, pod rygorem skierowania sprawy do postępowania egzekucyjnego lub przeprowadzenia tzw. windykacji terenowej. Połączenia telefoniczne odbywały się trzy razy w tygodniu, w godzinach 6 – 21, również w soboty. Powodowało to u A. Ś.

dowód: przesłuchanie powoda – k. 217.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy, istotny dla rozstrzygnięcia stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów w postaci wyżej opisanych dokumentów, których autentyczność i wiarygodność nie była w toku procesu kwestionowana, nie budziła również wątpliwości Sądu. Odnośnie dowodu z przesłuchania powoda, Sąd podszedł do niego z dużą ostrożnością, bowiem informacje o stanie faktycznym sprawy pochodziły od strony inicjującej postępowanie sądowe, bezpośrednio zainteresowanej określonym rozstrzygnięciem sprawy, dlatego tak ważna była możliwość skonfrontowania twierdzeń powoda z innym materiałem dowodowym, zwłaszcza w sytuacji zaprzeczenia przez pozwanego twierdzeniom powoda, co zostanie szerzej omówione w dalszej części uzasadnienia.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu pozwanego braku legitymacji procesowej biernej. Zarzut ten w ocenie Sądu był bezzasadny i nie zasługiwał na uwzględnienie. Pozwany uzasadniał go tym, że nie był on wierzycielem powoda i czynności windykacyjne podejmował na zlecenie wierzyciela – B. (...) (...) z siedzibą w G. i to ten podmiot winien być pozwanym w sprawie. Należy jednak zważyć, że powód naruszenia jego dóbr osobistych upatrywał nie tylko w samym fakcie prowadzenia w stosunku do niego czynności windykacyjnych, ale również sposobie ich prowadzenia – licznych wezwaniach do zapłaty i połączeniach telefonicznych – a te czynności, co było w sprawie bezsporne podejmowane były przez pozwanego. Posiadanie przez pozwanego legitymacji procesowej w sprawie nie budziło zatem wątpliwości Sądu.

Na uwzględnienie zasługiwał za to zarzut nieudowodnienia przez powoda tego, że czynności windykacyjne prowadzone przez pozwanego naruszały jego dobra osobiste.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego (po zmianach wprowadzonych ustawą z dnia 1 marca 1996 r. o zmianie kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej - Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. nr 43, poz. 189), rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne [por. wyrok SN z 17. grudnia 1996 r. I CKU 45/96 OSNC 1997 nr 6-7 poz. 76]. Jest to wyrazem zasady, iż to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie Sądowi wybranych przez siebie dowodów.

Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie.

Zgodnie z przepisem art. 23 k.c., dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Zgodnie natomiast z przepisem art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Biorąc pod uwagę opisane wyżej zasady rozkładu ciężaru dowodu, to na powodzie spoczywał obowiązek udowodnienia, że pozwany swoimi działaniami naruszył jego dobra osobiste, przy czym to które dobro osobiste powoda zostało naruszone również wymagało skonkretyzowania. W ocenie Sądu powód nie podołał tym obowiązkom i zaoferowany przez niego materiał dowodowy nie pozwalał na uwzględnienie powództwa.

W pierwszej kolejności powód zarzucał, że pozwany prowadził w stosunku do niego windykację przedawnionego roszczenia. Należy jednak pamiętać, że powód załączył do pozwu dwie, podpisane przez niego, ugody które, niezależnie od zawartych w nich oświadczeniach o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia, stanowiły również tzw. niewłaściwe uznanie długu, zatem również przerywały bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt. 2 k.p.c.). Jak wynikało z załączonego do pozwu postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Kraśniku R. W. z 2 września 2016 r. (k. 5), wcześniej toczyła się w stosunku do powoda w wniosku pierwotnego wierzyciela ( (...) Banku (...)) egzekucja na podstawie nakazu zapłaty z 14 kwietnia 2015 r. sygn. akt VI Nc-e 544333/15. Egzekucja ta umorzona została na wniosek wierzyciela. Powód wywodził z tego, że poprzedni wierzyciel stwierdził nieistnienie roszczenia w stosunku do niego. Zestawiając to jednak z datami wskazanymi w zawiadomieniu powoda przez fundusz sekurytyzacyjny o nabyciu wierzytelności (22 lipca 2016 r. – cesja wierzytelności – k. 25), można wyciągnąć wniosek, że decyzja o zakończeniu postępowania egzekucyjnego w stosunku do powoda wynikała ze zbycia wierzytelności przez Bank na inny podmiot – fundusz sekurytyzacyjny.

Powód również nie udowodnił, aby złożone przez niego oświadczenia woli polegające na zawarciu kwestionowanych przez niego ugód, dotknięte były wadami oświadczeń woli, o których mowa w art. 82 – 87 k.c., lub że złożył w terminie określonym w art. 88 § 2 k.c. oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczeń woli o zawarciu przedmiotowych ugód.

Pozostawała kwestia tego, czy sposób prowadzenia przez pozwanego czynności windykacyjnych naruszał dobra osobiste powoda. Jak wynikało z twierdzeń powoda, prowadzone przez pozwanego czynności windykacyjne, zwłaszcza ich ilość i natężenie, przekładały się na pogorszenie jego stanu zdrowia. Jak wyżej wspomniano, ciężar udowodnienia tych faktów spoczywał na powodzie, tym bardziej, że w toku procesu pozwany konsekwentnie im zaprzeczał. Jeżeli chodzi o pisemne wezwania do zapłaty, to pomijając zawiadomienia o nabyciu wierzytelności czy obligatoryjne informacje o przetwarzaniu danych osobowych, powód złożył do akt sprawy pięć takich wezwań. Zarówno ich liczba, jak i treść nie wykraczały poza dopuszczalną, rozsądną normę i nie mogła, w ocenie Sądu, być uznana za bezprawne nękanie. Opisywana przez powoda nerwowa reakcja na nie wynikała z subiektywnego przeświadczenia powoda o przedawnieniu roszczeń.

Odnośnie opisywanych przez powoda kwestii związanych z połączeniami telefonicznymi – ich ilością, natężeniem, porami dnia i dniami tygodnia ich wykonywania przez pracowników pozwanego, powód jako jedyny dowód dla potwierdzenia tych okoliczności przedstawił przesłuchanie go w charakterze strony. Biorąc jednak pod uwagę konsekwentne zaprzeczenie przez pozwanego w toku procesu tym zarzutom, powód winien zaoferować Sądowi materiał dowodowy pozwalający na weryfikację twierdzeń powoda, choćby poprzez zwrócenie się do operatora telekomunikacyjnego o wykaz połączeń telefonicznych. Taki wniosek nie został przez powoda złożony. Nie został również wykazany, poza siłą rzeczy subiektywnymi twierdzeniami powoda, związek przyczynowy pomiędzy działaniami windykacyjnymi podejmowanymi przez pozwanego, a deklarowanym przez powoda pogorszeniem stanu zdrowia.

Reasumując, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie był wystarczający do uwzględnienia powództwa.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych przypadkach, Sąd może zasądzić od strony przegrywającej spór tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Okolicznościami przemawiającymi za odstąpieniem od obciążenia powoda kosztami była wywołana stanem zdrowia i wiekiem oczywista nieporadność powoda, jego subiektywne przeświadczenie o zasadności roszczenia, połączony z faktem, że pozwany korzysta ze stałej profesjonalnej obsługi prawnej.

Sygn. akt I C 1092/17

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

3.(...)

SSR Marek Jasiński

Sygn. akt I C 1092/17

ZARZĄDZENIE

Dnia 28 stycznia 2021 r.

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

SSR Marek Jasiński