Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 19 listopada 2020 r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu V Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Marta Ścisła

Protokolant:Joanna Flajszer

po rozpoznaniu w dniu 01 października 2020 r. w(...)

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko M. C.

- o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego M. C., na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. w W., kwotę 9.253,46 złotych (dziewięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt trzy 46/100 ) z odsetkami:

- ustawowymi za opóźnienie, od kwoty 626,25 złotych, od dnia 20 grudnia 2018 r., do dnia zapłaty,

- umownymi, w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 8.627,21 złotych, od dnia 20 grudnia 2018 r., do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1933,00 złote tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Marta Ścisła

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 19 grudnia 2018 r. do Sądu Rejonowego Lublin- Zachód w Lublinie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedziba w W. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego M. C. kwoty 9.253,46 zł. Na powyższą kwotę zgodnie z twierdzeniami powoda składały się:

-

należność główna w kwocie 7.500 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty;

-

odsetki umowne za opóźnienie w spłacie pożyczki naliczone zgodnie z warunkami umowy, za okres od dnia 14 maja 2018 r. do dnia 19 grudnia 2018 r. w kwocie 626,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty;

-

prowizja przy obsłudze pożyczki naliczona zgodnie z warunkami umowy w kwocie 1.127,21 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany w dniu 12 marca 2018 r. zawarł z powodem umowę pożyczki za pośrednictwem portalu internetowego V..pl. (...) rejestracji w systemie pożyczkowym, złożeniu wniosku o pożyczkę, zaakceptowaniu regulaminu, a nadto przelewie potwierdzającym tożsamość pozwanego powód dokonał przelewu kapitału pożyczki w kwocie 7.500 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 8 lutego 2019 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin- Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu aby w ciągu dwóch tygodni od jego doręczenia uiścił na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem oraz kwotę 1.316 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W sprzeciwie z dnia 11 marca 2019 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował dochodzone pozwem roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Stanowisko pozwanego w przeważającej części opierało się również na twierdzeniu, że powód nie wykazał, aby doszło między stronami do zawarcia umowy pożyczki.

Wobec skutecznie wniesionego sprzeciwu postanowieniem z dnia 10 kwietnia 2019 r. przekazano sprawę do Sądu Rejonowego Poznań- Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu. Sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą akt V C 1034/19.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Celem skorzystania z usług pożyczkowych oferowanych przez powoda (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., pozwany M. C. za pośrednictwem strony internetowej vivus.pl, utworzył profil klienta i wpłacił tytułem opłaty rejestracyjnej kwotę 0,01 zł, przy czym uiszczenie tej opłaty służyło również weryfikacji jego danych – w szczególności numeru rachunku bankowego. Ponadto pozwany celem weryfikacji potwierdzenia autentyczności podanego przez niego adresu poczty elektronicznej, wysłał w dniu 11 grudnia 2017 r. wiadomość e-mail na adres (...)

Dokonanie płatności opłaty rejestracyjnej oraz weryfikacja danych podanych przez pozwanego podczas tworzenia profilu klienta na stronie internetowej należącej do powoda zakończyła procedurę rejestracji.

W dniu 12 marca 2018 r. pozwany M. C. za pośrednictwem Internetu zawarł z powodem (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kolejną umowę pożyczki, która oznaczona została numerem (...). Na mocy powyżej wskazanej umowy powód udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 7.500 zł, przy czym zgodnie z umową całkowity koszt tej pożyczki wynosił 1350 zł (suma odsetek w kwocie 61,60 zł oraz prowizji w kwocie 1.288,40 zł). Okres trwania pożyczki został ustalony w umowie pożyczki na okres 30 dni.

Zgodnie z § 6 ust. 1 lit. a) i b) powyżej wskazanej umowy pożyczki pożyczkobiorca zobowiązuje się do zapłaty na rachunek bankowy pożyczkodawcy łącznej kwoty wszystkich prowizji, odsetek i opłat określonych w umowie, w tym prowizji za udzielenie pożyczki i oraz odsetek naliczonych od pożyczki. W przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki, umowa w § 9 ust. 1 zastrzegała dla pożyczkodawcy możliwość naliczania odsetek za czas opóźnienia w wysokości równej dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych (odsetki maksymalne za opóźnienie).

Kwota pożyczki w wysokości 6.500 złotych została wypłacona poprzez przelew na konto bankowe pozwanego w dniu 12 marca 2018 r. Pozostała część kapitału pożyczki w kwocie 1000,00 zł została przelana na konto bankowe pozwanego w dniu 28 marca 2018 r.

Dowód: umowa pożyczki z dnia 12 marca 2018 r. (k. 35-37v), potwierdzenie transakcji- opłata rejestracyjna (k. 39), potwierdzenia przelewu kapitału pożyczki (k. 40-41), wydruk wiadomości e-mail z dnia 11 grudnia 2017 r. (k. 56), wydruk treści wiadomości sms o przyznaniu pożyczki (k. 63).

Na rachunku bankowym powoda w dniu 18 lipca 2018 r. został zaksięgowany przelew na kwotę 200 zł, który to stanowił wpłatę pozwanego z tytułu spłaty pożyczki nr (...), dokonaną z należącego do pozwanego rachunku bankowego.

Dowód: potwierdzenie transakcji (k. 62, 96).

W dniu 21 czerwca 2018 r. pozwany za pośrednictwem poczty elektronicznej zwrócił się do powoda z pytaniem o to czy istnieje możliwość rozłożenia należności wynikającej z zawartej między stronami umowy pożyczki na raty.

W związku z brakiem płatności powód w dniu 30 lipca 2018 r. powód przesłał pozwanemu za pośrednictwem poczty elektronicznej ostateczne wezwanie do zapłaty, w treści którego wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 8.860,30 zł. Na powyższą kwotę składał się kapitał udzielonej pożyczki w kwocie 7500,00 zł, całkowity koszty pożyczki w kwocie 1132,40 zł oraz odsetki za nieterminową płatność w kwocie 227,90 zł.

W odpowiedzi na wiadomość powoda z dnia 30 lipca 2018 r. pozwany zwrócił się do powoda z prośbą o rozłożenie zadłużenia wynikającego z umowy nr (...) na cztery raty po 2215,07 zł.

W dniu 10 stycznia 2019 r. pozwany zwrócił się do powoda o rozłożenie zadłużenia na raty. Powód w treści wiadomości e-mail z dnia 8 lutego 2019 r. ponownie wezwał pozwanego do spłaty zobowiązania.

Powód w dniu 12 lutego 2019 r. skierował do pozwanego wiadomość e-mail, w treści której poinformował go, że saldo zadłużenia wynikającego z niespłaconej pożyczki o numerze (...) wynosi 10.758,07 zł oraz wskazał, że zawarcie porozumienia w sprawie jego spłaty uzależnione jest od dokonania przez pozwanego wpłaty inicjującej w kwocie 1.900 zł do dnia 20 lutego 2019 r.

Dowód: wiadomość e- mail dnia 21 czerwca 2018 r. (k. 57), wiadomości e- mail z dnia 30 lipca 2018 r. (k. 58), ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 30 lipca 2018 r. (k. 38), wiadomość e-mail z dnia 10 stycznia 2019 r. (k. 59), wiadomości e-mail z dnia 8 lutego 2019 r. oraz wiadomość e-mail z dnia 12 lutego 2019 r. (k 60- 60v).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyszczególnionych powyżej dokumentów.

Dokumentom zebranym w aktach sprawy Sąd dał w pełni wiarę. Jak trafnie wskazywała strona powodowa. pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy w postaci wydruków "inny środek dowodowy", o jakim mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c. Poza tym Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie, jak już wcześniej wskazano, powód domagał się od pozwanego zapłaty łącznej kwoty 9.253,46 zł. Roszczenie strony powodowej obejmowało należność główną w kwocie 7.500 zł z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty; odsetki umowne za opóźnienie w spłacie pożyczki naliczone zgodnie z warunkami umowy, za okres od dnia 14 maja 2018 r. do dnia 19 grudnia 2018 r. w kwocie 626,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty a nadto prowizję przy obsłudze pożyczki naliczona zgodnie z warunkami umowy w kwocie 1.127,21 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty. Dochodzone pozwem roszczenie powód wywodził z zawartej między stronami niniejszego postępowania umowy pożyczki z dnia 12 marca 2018 r. Przedmiotowa umowa pożyczki została zawarta za pośrednictwem środka porozumiewania się na odległość- sieci Internet.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Jednocześnie zważyć należy, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r. poz. 1083) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy o kredycie konsumenckim). Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy o kredycie konsumenckim). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 287) przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z tego faktu wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem powyżej wskazanego przepisu jest art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie.

Z przytoczonych powyżej przepisów bezpośrednio wynika, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Nie zasługuje na uwzględnienie zatem pogląd strony pozwanego, który wskazuje, że do zawarcia umowy pożyczki mogło dojść jedynie w formie pisemnej. Jak już wcześniej wskazano, wbrew stanowisku pozwanego, wydruki komputerowe zgodnie z przyjętą powszechnie wykładnią art. 308 k.p.c., mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym, albowiem stanowią one "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. W niniejszej sprawy, w świetle dodatkowo przedstawionych przez powoda dowodów, w szczególności korespondencji mailowej z pozwanym oraz dowodu spłaty pożyczki (k. 62), nie było podstaw do zakwestionowania mocy dowodowej przedłożonych przez powoda wydruków.

Wbrew twierdzeniom strony pozwanej powód sprostał ciążącym na nim obowiązkom dowodowym w zakresie wykazania dochodzonych pozwem roszczeń. Powód wykazał bowiem istnienie łączącej strony postępowania umowy pożyczki gotówkowej nr (...). Na potwierdzenie utworzenia przez pozwanego profilu klienta powód złożył bowiem potwierdzenie uiszczenia opłaty weryfikacyjnej (k. 39). Nadto, oprócz wydruku samej umowy powód przedłożył dowód przelania pozwanemu kwoty pożyczki (łącznie: 7500 zł), a ponadto dodatkowo przelew samego pozwanego, w tytule której M. C. jednoznacznie wskazał, iż celem transakcji była „spłata pożyczki nr (...)”. Jak wynika z korespondencji e-mail między stronami pozwany, ponaglany przez przedstawicieli powoda do dokonywania spłaty w żaden sposób nie kwestionował faktu zawarcia umowy pożyczki nr (...) ani istnienia zadłużenia, którego źródłem była zawarta między stronami umowa. Pozwany w korespondencji e-mail z powodem wnosił jedynie o rozłożenie należnego powodowi świadczenia na raty. Nie umknęło uwadze Sądu, iż korespondencja mailowa prowadzona była z adresu poczty nie pozwalającego na jednoznaczna identyfikacją pozwanego jako autora, jednak zgodność numeru pożyczki wskazana w treści wiadomości, jak również przelewu wykonanego bezsprzecznie z rachunku bankowego pozwanego, pozwala na jednoznaczne przyjęcie, iż to pozwany prowadził w/w korespondencję.

Wobec powyższego twierdzenia pozwanego, że powód nie wykazał, aby pozwany wnioskował o udzielnie pożyczki i że zawarł konkretną umowę pożyczki nie zasługują na aprobatę.

Dla wykazania wysokości roszczenia powód w pierwszej kolejności przedstawił potwierdzenia transakcji (k. 40, 41), z których bezpośrednio wynika, że na rachunek powoda został przelany kapitał pożyczki w łącznej kwocie 7.500 zł.

W ocenie Sądu, na uwzględnienie zasługiwało także roszczenie powoda w zakresie odsetek umownych za czas opóźnienia w spłacie pożyczki naliczanych przez stronę powodową zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki (z § 9 ust. 1 umowy pożyczki z dnia 12 marca 2018 r.) w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Odsetki były naliczane od kwoty należności głównej oraz zostały skapitalizowane przez stronę powodową za okres od dnia 14 maja 2018 r. (a zatem od ponad 30 dni od dnia wypłaty drugiej transzy pożyczki – co jest korzystne dla pozwanego), do dnia 19 grudnia 2018 r., Powód ma również prawo do domagania się odsetek umownych za opóźnienie od kapitału, za dalszy okres, tj. od 20 grudnia 2018 r., do dnia zapłaty.

Odnosząc się do zarzutu co do wysokości naliczonej przez powoda wysokości prowizji również i on nie zasługuje na uwzględnienie. Na mocy § 6 ust. 1 lit. a) pozwany zobowiązał się bowiem do zapłaty łącznej kwoty wszystkich prowizji, odsetek i opłat określonych w umowie. Kwota prowizji została wyraźnie określona w zawartej między stronami umowie pożyczki na kwotę 1288,40 zł i nie naruszała swoją wysokością treści art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim.

Zgodnie z art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim maksymalną kwotę pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

w którym poszczególne symbole oznaczają:: (...) maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, K - całkowitą kwotę kredytu, n - okres spłaty wyrażony w dniach, R - liczbę dni w roku.

Pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalne pozaodsetkowe koszty kredytu obliczone w sposób określony w ust. 1 lub całkowitą kwotę kredytu. (art. 36a ust. 2 i 3 ustawy o kredycie konsumenckim).

Maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu mogła być zatem mniejsza lub równa kwocie ok. 2.055 zł (7,500 zł x 0,25) + [7.500 zł x (30/365) x 0,30] . Mając powyższe na uwadze nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej, iż naliczona prowizja zmierza do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. W ocenie Sądu powód był uprawniony do naliczenia opłaty prowizyjnej w wysokości 1.288 zł, bowiem nie przekracza ona maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów pożyczki.

Ponadto Sąd podzielił stanowisko strony powodowej uznając, że żądanie zapłaty prowizji w wysokości określonej w umowie nie narusza interesów konsumenta. Naliczanie prowizji jest powszechną praktyką rynkową, która nie godzi w dobre obyczaje w obrocie finansowym. Kwota prowizji powinna być określona w rozsądnych granicach, zaś przedstawienie jej konsumentowi powinno być jednoznacznie. Wysokość prowizji wskazanej w umowie pożyczki z dnia 12 marca 2018 r. mieści się w granicach maksymalnej wysokości kosztów pozaodsetkowych wskazanych w art. 36a ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, a nadto sama kwota prowizji była w sposób wyraźny wskazana w umowie.

Wskazać należy, iż żądanie powoda uwzględnia wpłatę w wysokości 200 zł dokonaną przez pozwanego, bowiem powód nie domaga się odsetek kapitałowych (łącznie 61.60 zł), a z należnej prowizji w wysokości 1288,40 zł domaga się 1127,21 zł, a zatem mniej, aniżeli wynika z umowy; (1350-200 = 1150 zł) Zaliczenie takie wynika z §7 ust. 5 umowy.

Podsumowując, materiał dowodowy wskazuje, że roszczenie strony powodowej jest uzasadnione tak co do zasady, jak i co do wysokości. Uznać za słuszne należało zatem żądanie strony powodowej w zakresie kwoty 7.500 zł (kwota kapitału pożyczki), 626,25 zł (skapitalizowane odsetki umowne za opóźnienie od kwoty niespłaconego kapitało za okres od dnia 14 maja 2018 r. do dnia 19 grudnia 2018 r.) oraz 1.127,21 zł (kwota prowizji). Nadto słusznie powód domaga się dalszych odsetek umownych za opóźnienie tak od kwoty kapitału, jak i zaległej prowizji.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie 1 sentencji wyroku zasądził zatem od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9253,46 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 626,25 zł od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 8.627,21 zł od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty.

O ustawowych odsetkach za opóźnienie od kwoty 626,25 zł Sąd orzekł na mocy 481 § 1 i 2 k.c., zaś o odsetkach umownych od należności głównej liczonych od dnia 20 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. oraz art. 481 § 2 ^1-3 w zw. § 9 ust. 1 umowy pożyczki z dnia 12 marca 2018 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt 2 sentencji wyroku na podstawie z art. 98 § 1 k.p.c. obciążając nimi , zgodnie z obowiązującą zasadą odpowiedzialności stron za wynik procesu, pozwanego w całości jako stronę, która przegrała spór w niniejszej sprawie. W związku z tym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1933,00 zł. Na koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 116 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 1.800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

sędzia Marta Ścisła