Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 507/20

Uzasadnienie dotyczy całości wyroku.

USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

2.

3.

4.

5.

S. S. (1)

D. W. (1)

M. M.

Z. Z. (1)

Ł. Ż.

Czyny opisane w pkt 1 oraz 2 wyroku.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Odnośnie czynu opisanego w pkt 1.

1. W 2017 roku w J. B. J. wyjeżdżał swoim samochodem z bocznej ulicy, na drogę którą wówczas jechał D. W. (1), jako kierowca, wraz z pasażerem E. W., siostrą S. S. (1). E. W. była wówczas w czwartym miesiącu ciąży. Oskarżony był przekonany, że dojdzie do zdarzenia obu pojazdów, więc skręcił w pole, zahaczając jednocześnie o latarnię. B. J. nie zatrzymując się odjechał.

2. W maju 2019 r. gdy pokrzywdzony wychodził z Hotelu (...) w J., gdzie był wówczas zatrudniony, został zaczepiony przez oskarżonych S. S. (1) oraz D. W. (1). Obaj mężczyźni zażądali od niego 600 zł, co miało stanowić koszt naprawy samochodu uczestniczącego w wyżej opisanym zdarzeniu, a należącego do D. W. (1).

3. B. J. nie reagował na te żądania i chciał wsiąść do swojego samochodu. Wówczas D. W. (1) uderzył go pięścią w twarz, wyznaczając pięć dni na przekazanie pieniędzy. Z kolei S. S. (1) podciął mu nogi, w wyniku czego pokrzywdzony upadł na ziemię, a potem kopał po go całym ciele. Chcąc uniknąć dalszej przemocy, B. J. przekazał D. W. (1) 100 zł.

Odnośnie czynu opisanego w pkt 2.

4. W dniu 12.11.2019 r. w J. przed godziną 19:00 do sklepu (...) przyjechał B. J., gdzie został zauważony przez kolegów S. S. (1), tj. oskarżonych M. M. oraz Z. Z. (1). M. M. polecił, aby pokrzywdzony pozostał na parkingu przed sklepem, gdzie wszyscy mieli poczekać na S. S. (1), z którym miał się rozliczyć. Gdy B. J. nie chciał się temu podporządkować, to oskarżony szarpnął go za rękę i zastąpił mu drogę. Dołączył do nich Z. Z. (1), który zadzwoniło po S. S. (1) i również kazał pokrzywdzonemu czekać. W efekcie cała trója pozostała na parkingu, aż do przyjazdu współoskarżonego.

5. Około godz. 19:06 na w/w parking przyjechał S. S. (1) wraz z oskarżonym Ł. Ż.. S. S. (1) od razy, po wyjściu ze swojego samochodu V. (...), uderzył pokrzywdzonego łokciem w twarz i zażądał pieniędzy za naprawę uszkodzonego samochodu D. W. (1). W tym czasie pozostali oskarżeni nic nie mówili do pokrzywdzonego, tylko stali przed maską jego samochodu, a Z. Z. (1) stał przy drzwiach od strony kierowcy.

6. B. J. nie miał przy sobie pieniędzy, więc S. S. (1) zadecydował, że wszyscy pojadą do domu pokrzywdzonego, żeby oskarżony wiedział gdzie ma go szukać za kilka dni. S. S. (1) wsiadł do samochodu pokrzywdzonego z przodu na miejscu pasażera, zaś Z. Z. (1) usiadł z tyłu, samochodem kierował B. J.. Z kolei Ł. Ż. oraz M. M., wykonując polecenie S. S. (1), pojechali za nimi jego samochodem V. (...).

7. Po dojechaniu pod dom pokrzywdzonego w I., S. S. (1) zażądał od niego 600 zł, na co dał mu trzy dni. Jednocześnie oskarżony zabrał z samochodu należące do B. J. radio marki S. o wartości około 300 zł, a Z. Z. (1) zabrał walizkę z ośmioma profesjonalnymi nożami kuchennymi o wartości około 500 zł. Rzeczy te miały stanowić zastaw i jak zapewniali oskarżeni zostałyby zwrócone po przekazaniu przez pokrzywdzonego żądanej kwoty 600 zł.

8. W tym czasie pozostali dwaj oskarżeni czekali na współoskarżonych w samochodzie S. S. (1), którym razem odjechali.

zeznania świadka:

- B. J.

- K. C.

dowody rzeczowe:

- nagranie z monitoringu

- protokół zatrzymania rzeczy

- protokół przeszukania

- kserokopia faktury VAT

- protokół oględzin

częściowo wyjaśnienia oskarżonych

- S. S. (1)

- D. W. (1)

- Z. Z. (1)

- Ł. Ż.

- M. M.

zeznania E. W.

k.354-356v. 4-5, 35-36, 96-97, 98-99, 101-102, 61-62

k.378, 23

k.38-39

k.92-95

k.11-16

k.31-32

k.227-238

k.325v.-326v., 59, 68, 172-174

k.326v.-327, 221

k.327-327v., 125

k.327v.-328, 53, 71, 246

k.328-328v., 119

k.398v.-399

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

2.

3.

4.

5.

S. S. (1)

D. W. (1)

M. M.

Z. Z. (1)

Ł. Ż.

Czyny opisane w pkt 1 oraz 2 wyroku.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Odnośnie czynu opisanego w pkt 1 oraz 2.

1. B. J. był sprawcą zdarzenia drogowego opisanego w pkt 1 (tabela 1.1). Żądane pieniądze w kwocie 600 zł był to dług pokrzywdzonego za naprawę samochodu D. W. (1).

2. Agresywne zachowanie S. S. (1) oraz D. W. (1) wobec B. J. (w obu przypadkach) było sprowokowane lekceważeniem przez pokrzywdzonego zagrożenia dla zdrowia E. W., jakie stworzył wymuszając pierwszeństwo.

3. Żaden z oskarżonych nie zatrzymywał B. J. pod sklepem (...), został tam z własnej woli.

4. Radio oraz walizka z nożami zostały zabrane za zgodą B. J., ponieważ był to zastawa. Rzeczy te zostałyby zwrócone, ale dopiero po przekazaniu pieniędzy.

wyjaśnienia oskarżonych:

- S. S. (1)

- D. W. (1)

- Z. Z. (1)

- Ł. Ż.

- M. M.

zeznania E. W.

k.325v.-326v., 59, 68, 172-174

k.326v.-327, 221

k.327-327v., 125

k.327v.-328, 53, 71, 246

k.328-328v., 119

k.398v.-399

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1 – 8

zeznania świadków:

- B. J.

- K. C.

dowody wymienione na k.399, 399v.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom B. J. oraz K. C., albowiem są one spójne i co istotne, każdy ze świadków zeznawał zgodnie z tym, jak zaobserwował i zapamiętał opisywane przez siebie zdarzenia. Oczywiście sąd zwrócił uwagę na fakt, że pokrzywdzony opisując zdarzenie z dnia 12.11.2019 r. mylił nazwiska oskarżonych, podał chociażby, że wśród napastników był D. W. (2), jednakże jest to wyłącznie wynikiem tego, że żadnego z oskarżonych nie znał osobiście, ich nazwiska poznał dopiero w trakcie postępowania przygotowawczego prowadzonego w niniejszej sprawie. Taki wniosek potwierdza również fakt, że mimo kilkukrotnego przesłuchania oraz szczegółowych pytań stron, B. J. za każdym razem opisywał przedmiotowe zdarzenia zbieżnie z poprzednimi zeznaniami, nie wyolbrzymiał roli żadnego z oskarżonych. Przykładowo, zeznał, że w maju 2019 r. gdy został przewrócony przez S. S. (1), to D. W. (1) „już mnie nie kopał, tylko się przyglądał” (k.35). Jeśli zaś chodzi o zdarzenie z dnia 12.11.2019 r. to pokrzywdzony stwierdził, że gdy wypełnił polecenie oskarżonych i czekał na przyjazd S. S. (1), to wówczas „do żadnych rękoczynów nie doszło” (k.36). Został uderzony dopiero przez S. S. (1). B. J. zeznał także, że nigdy nie przyjął na siebie niepodważalności za wyżej opisane zdarzenie drogowe, a żądanie wydania 600 zł, traktował jako wyłudzenie od niego tych pieniędzy.

Prawdziwość, autentyczność i rzetelność sporządzenia ujawnionych w sprawie dowodów nieosobowych, nie była przedmiotem zarzutów stron oraz nie wzbudziła wątpliwości sądu. W tym także oba nagrania z monitoringu sprzed sklepu (...), które w całości pokrywają się z opisem zdarzenia z dnia 12.11.2019 r., jak przestawił to w swoich zeznaniach B. J.. Zostały one sporządzone poprawnie, kompleksowo i w sposób zgodny ze standardami rzetelnego postępowania, z tych też względów sąd nie odmówił im wiarygodności.

Wprawdzie prokurator wniósł o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku w całości, a więc należy domniemywać, że aktualnie ma zarzutu co do poczynionych w sprawie ustaleń, w tym także w zakresie ustaleń co do winy oskarżonych. Jednakże wobec faktu, że nie zostały one sądowi przedstawione, to tym samym sąd nie może się do nich obecnie odnieść.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1, 2, 3, 4

częściowo wyjaśnienia oskarżonych:

- S. S. (1)

- D. W. (1) Z. Z. (1)

- Ł. Ż.

- M. M.

zeznania E. W.

Wyjaśnienia oskarżonych w zakresie w jakim nie przyznają się do popełnienia zarzucanych im czynów, są niewiarygodne nie tylko dlatego, że pozostają w sprzeczności z zeznaniami B. J., ale także i z tego powodu, że w zasadniczych kwestiach są wzajemnie niespójne. M. M. przekonywał, że zareagował na agresywne zachowanie S. S. (1), że zapytał się go, dlaczego uderzył pokrzywdzonego. Jednakże nie potwierdził tego ani S. S. (1), ani też pozostali współoskarżeni. M. M. stwierdził także, że po powrocie do samochodu, S. S. (1) oraz Z. Z. (1) „mówili, że ten B. wpadł na taki pomysł, że na razie da im te rzeczy ( radio i noże), do puki nie odda pieniędzy” (k.119). Z kolei Z. Z. (1) wyjaśnił, że „S. powiedział, że je ( noże) zabieramy i ja je wziąłem” (k.125), czyli nie była to propozycja pokrzywdzonego. W ocenie sądu, wyjaśnienia oskarżonych zmierzały jedynie do umniejszenia ich roli w przebiegu przedmiotowych zdarzeń i niejako obciążenie B. J. choćby częściową odpowiedzialnością. Według ich wersji, to pokrzywdzony lekceważył zagrożenie jakie stworzył wmuszając pierwszeństwo, to on także niejako miał prowokować do agresji, wyśmiewając S. S. (1) oraz D. W. (1), za ich roszczenia wobec niego. Taki opis już w sam w sobie jest niewiarygodny, ponieważ zmierza do przedstawienia pokrzywdzonego, jako osobę zdecydowaną, odważną na tyle aby stawić opór oskarżonym. Tym czasem, sąd miał możliwości obserwować pokrzywdzonego w czasie gdy składał zeznania i w ocenie sądu to osoba nieporadna, prostolinijna, nie umie ukrywać sowich emocji, stwierdzając choćby na kolejne pytanie obrońcy, że „już mnie nie męczcie, głowa mnie boli” (k.355), czy też, że „nie uznaje pytań za zastraszające, ale się denerwuje” (k.356v.).

Potwierdzeniem w/w wersji wydarzeń nie są także, zdaniem sądu, zeznania E. W., którym zasadniczo sąd dał wiarę, co do tego, że opisywała ona przedmiotowe zdarzenie drogowe zgodnie z własną subiektywną oceną jego przebiegu. Jednakże nie stanowi to podstawy do przyjęcia, że B. J. z tego tytułu miał jakikolwiek dług wobec D. W. (2).

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1, 2

S. S. (1)

D. W. (1)

M. M.

Z. Z. (1)

Ł. Ż.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżeni swoimi czynami realizowali znamiona występku z art.282kk, który stanowi m.in., że odpowiedzialności karnej podlega każdy, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przemocą, groźbą zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym. Z tym, że korzyść majątkowa , to każde przysporzenie majątku sobie lub innej osobie, zaś przemoc musi być użyta w celu doprowadzenia innej osoby do rozporządzenia mieniem wyżej opisanym. Czyli przedmiotem ochrony jest mienie, oraz zdrowie, wolność i nietykalność cielesna człowieka, tzw. przedmiot uboczny (por. Dąbrowska-Kardas, Kardas [w:] Zoll III, s. 164). Z kolei czynność sprawcza polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym, przy czym środkami służącymi do osiągnięcia tego celu są przemoc, groźba zamachu na życie lub zdrowie albo gwałtownego zamachu na mienie.

Odnośnie czynu opisanego w pkt 1.

S. S. (1) oraz D. W. (1) działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. wydania im przez pokrzywdzonego 600 zł, uderzając go przy tym w twarz, a następnie przewracając i kopiąc po całym ciele. W efekcie B. J. przekazał oskarżonym 100 zł i jak zeznał, to „jak dałem te 100 zł, to nie obiecywałem, że dam więcej, ja jestem zastraszany” (k.354v.).

Odnośnie czynu opisanego w pkt 2.

S. S. (1), M. M., Z. Z. (1) oraz Ł. Ż. działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. wydania S. S. (1) przez pokrzywdzonego 600 zł, poprzez uniemożliwienie mu odjechania z miejsca zdarzenia oraz uderzenie w twarz. Czym doprowadzili B. J. do wydania radia samochodowego i walizki z nożami kuchennymi, wszystko o łącznej wartości około 700 zł. Należy w tym miejscu wskazać, że na w/w parkingu pokrzywdzony nie pozostał z własnej woli, tylko na skutek działania M. M. oraz Z. Z. (1). B. J. nie miał wątpliwości, że oskarżeni zaczepili go przed sklepem, zaś M. M. szarpnął go za rękę i uniemożliwił dalsze przejście i wejście do samochodu. Odnośnie zaś w/w rzeczy, to pokrzywdzony wprost stwierdził, że „ja im powiedziałem nie bierz mi tego, bo to jest mi potrzebne, bo to jest moje narzędzie pracy, bo przecież kucharzem jestem” (k.355). Choć jednocześnie przyznał, że „jak zabierali mi te rzeczy, to ja ich nie powstrzymywałem, bo bałem się, że znów mnie uderzy” (k.5).

W ocenie sądu, nie ma także wątpliwości, że wszyscy w/w oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. Jedną z postaci współsprawstwa, jest tzw. współsprawstwo właściwe. Jego cechą jest to, że każdy ze współdziałających wypełnia tylko część znamion czynu zabronionego, jednak łącznie ich zachowania stanowi na tyle pełne wyczerpanie ustawowego opisu czynu określonego typu przestępstwa, że pozwala to na postawienie wszystkim współdziałającym zarzutu co najmniej usiłowania albo dokonania przestępstwa. Przy współsprawstwie właściwym udział poszczególnych współsprawców w realizacji znamion wspólnie popełnionego przestępstwa nie musi być równy. Może być również tak, że jeden ze współsprawców zrealizuje całość znamion cechujących dany typ przestępstwa, a drugi tylko część z nich. Jak wynika z poczynionych ustaleń to każdy z oskarżonych miał swoją rolę w przebiegu zdarzeń z dnia 12.11.2019 r. M. M. oraz Z. Z. (1) uniemożliwili pokrzywdzonemu odjechanie z parkingu przed sklepem, a następnie Z. Z. (1) wsiadł do samochodu B. J. skąd zabrał walizkę z nożami. Z kolei Ł. Ż. przyjechał razem z S. S. (1) a później pojechał jego samochodem za pojazdem pokrzywdzonego.

Należy w tym miejscu wskazać, że do porozumienia pomiędzy sprawcami może dojść w każdej formie także w sposób dorozumiany nawet w trakcie czynu. Dlatego też mimo, że de facto rola Ł. Ż. była najmniejsza, nie eliminuje to jego współsprawstwa. Wprawdzie Ł. Ż. przekonywał, że nie był on współsprawcą wyżej opisanego czynu, co najwyżej jego postronnym obserwatorem, jednakże pozostaje to w sprzeczności choćby z jego wyjaśnieniami, gdzie stwierdził, że „ja słyszałem ich rozmowę pod sklepem, więc wiedziałem, że jedziemy do miejsca, gdzie on ( pokrzywdzony) mieszka” (k.328). Czyli skoro słyszał rozmowę, to musiał zauważyć, że B. J. był przestraszony, że otrzymał cios w twarz od S. S. (1), że nie była to zwykła towarzyska rozmowa, „dogadanie” (jak wyjaśnił), a mimo to nie tylko jej nie przerwał, ale także wykonał polecenie S. S. (1) i pojechał za samochodem pokrzywdzonego. Zwłaszcza, że z drugiej strony Ł. Ż. jednocześnie wyjaśnił, że „ja się przestraszyłem widząc, że pokrzywdzonemu leci krew z nosa” (k.71v). Te sprzeczności wykazują, że oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, tak jak i pozostali współoskarżeni, co najmniej co do tego, że B. J. nie działa zgodnie ze swoją swobodną wolą, ale jest do wyżej opisanego zachowania zmuszony poprzez przemocy i zastraszenie, choćby poprzez tak znaczną przewagę liczebną napastników. Wprawdzie Z. Z. (1) bierną postawę swoją jak i pozostałych współoskarżonych wobec agresywnego zachowania S. S. (1), tłumaczył wyjaśniając, że „nikt nie stanął w obronie tego chłopaka, bo S. uderzył go raz i odszedł od niego” (k.125). Jednakże takie wyjaśnienie nie jest wiarygodne, ponieważ całe zdarzenie nie ograniczyło się do jednego ciosu jaki zadał B. J. S. S. (1). Najpierw Z. Z. (1) oraz M. M. zatrzymali pokrzywdzonego na parkingu pod sklepem, uniemożliwili mu odjechanie, zastawiając drzwi od strony kierowcy, potem wszyscy pojechali z S. S. (1), nadal nie odcinając się do jego żądań wobec pokrzywdzonego. Należy w tym miejscu wskazać, że z kolei M. M. stwierdził, że „jak S. uderzył B., to ja zapytałem się po co on to zrobił, tym bardziej, że ten B. jest chory, tzn. nie wiem czy jest chory, ale na pewno miał ciężki wypadek” (k.119). To z kolei jest w sprzeczności z wyjaśnieniami pozostałych współoskarżonych, co tylko dowodzi, że te wyjaśnienia nie są wiarygodne, służą jedynie wykazaniu, że nie był to działania w porozumieniu.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

1, 2

S. S. (1)

D. W. (1)

M. M.

Z. Z. (1)

Ł. Ż.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odnośnie czynu opisanego w pkt 1.

Prokurator przyjął, że oskarżeni w ramach jednego czynu zarówno usiłowali dokonać wymuszenia rozbójniczego co do kwoty 600 zł oraz dokonali wymuszenie co do kwoty 100 zł. Jednakże taka kalifikacja jest nieprawidłowa, skoro pokrzywdzony dokonał rozrządzenia mieniem, czyli zostało ono z tą chwilą dokonane.

Odnośnie czynu opisanego w pkt 1 oraz 2.

W obu przypadkach sąd przyjął, że mamy tutaj do czynienia z wypadkiem mniejszej wagi. Wprawdzie ustawodawca nie przewidział definicji wypadku mniejszej wagi. Należy go jednak określić jako uprzywilejowaną postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzującą się przewagą łagodzących elementów przedmiotowo-podmiotowych (por. wyrok SN z 9.10.1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997/3–4, poz. 27; uchwała SN (7) z 15.07.1971 r.). Za wypadek mniejszej wagi uznaje się więc te odmiany czynów typu podstawowego, w których stopień społecznej szkodliwości oraz wina sprawcy są znacznie niższe niż w przypadku typu podstawowego, a nie są jeszcze subminimalne, jak w razie znikomości tych znamion, zupełnie odejmującej czynowi charakter przestępczy. Wypadek mniejszej wagi jest stanem pośrednim między brakiem treści materialnej przestępstwa a stanem uznawanym za przestępstwo typu podstawowego (wyrok SA w Krakowie z 5.06.2002 r., II AKa 128/02 KZS 2002/6, poz. 16). O przyjęciu wypadku mniejszej wagi zdecydowało zachowanie się i sposób działania oskarżonych, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej pokrzywdzonemu. Zasadniczo działanie współoskarżonych było ograniczone, główną ich rolą było wzbudzenie strachu u B. J. poprzez ich znaczną liczebną przewagę nad pokrzywdzonym. Także użyte środki przemocy w obu czynach nie był intensywne, co zostało już wyżej opisane. Fakt stosunkowo niedużego natężenia przemocy wobec B. J. dobrze widoczny jest na nagraniu z monitoringu (k.39), gdzie koło godz. 19:06 przejechał S. S. (1) i wszyscy odjechali już około godz. 19:11.

Z kolei dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia (niezwykle ważne są z jednej strony odcienie umyślności – premedytacja, dokładność w przygotowywaniu przestępstwa, upór w dążeniu do osiągnięcia przestępnego celu, a z drugiej strony – przypadkowość, wpływ innej osoby, obawa przed skutkami odmowy działania itp.) oraz motywy i cel działania sprawcy (por. wyrok SA we Wrocławiu z 29.09.2010 r., II AKa 270/10, LEX nr 621279; wyrok SN z 4.04.1997 r., V KKN 6/97, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 7; wyrok SN z 9.10.1996 r., V KKN 79/96). Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że działanie oskarżonych nie był wcześniej zaplanowane, co potwierdził D. W. (1) wyjaśniając, że „to był przypadek, że byliśmy razem z S., wracaliśmy z jakiegoś sklepu, (…), to była spontaniczna sytuacja, tu nic nie było ustalone” (k.327). Także odnośnie czynu z pkt 2 S. S. (1) stwierdził, że „gdy Z. do mnie zadzwonił, to nie mówiłem mu jaki mam plan, bo to wszystko wyszło spontanicznie, nikt nie zamierzał pokrzywdzonego bić, ani nic” (k.326v.). Na uwzględnienie zasługuje również fakt, że oskarżeni nie działali ze skarnie niskich pobudek, tj. z chęci jedynie wzbogacenia się kosztem pokrzywdzonego, jak stwierdził S. S. (1), że „mi nie chodziło o same pieniądze, tylko o fakt, że moja siostra była w ciąży” (k.326) w trakcie w/w zdarzenia drogowego. Ewentualne zagrożenie dla jej ciąży tylko potęgowało uczycie krzywdy u S. S. (1) i D. W. (2). Oczywiście należy w tym miejscu wskazać, że zdaniem sądu nie stanowi to usprawiedliwienia ich zachowania i nie wyłącza winy, zwłaszcza że ocena obu oskarżonych, że pokrzywdzony był sprawcą przedmiotowego wypadku, jest bardzo subiektywna, za takiego sprawcę nie uważał się B. J.. Jednakże nie zmienia to faktu, że właśnie to poczucie krzywdy motywowało nie tylko ich działanie, ale także pozostałych współoskarżonych, którzy znali wyłącznie wersję zdarzenia opisywaną przez D. W. (1).

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

--------------

-------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

-------------------------------------

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

-----------

---------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

--------------------------------------------

☐

1.7.  Uniewinnienie

------------

---------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

----------------------------

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.

2.

3.

4.

5.

S. S. (1)

D. W. (1)

M. M.

Z. Z. (1)

Ł. Ż.

1 a-b

2 a-d

3

W ocenie sądu, odnosząc się do dyrektyw wymiaru kary określonych w art.53kk, należało wymierzyć S. S. (1) oraz D. W. (1) kary ograniczenia wolności, zaś pozostałym oskarżonym kary grzywny. Są to kary adekwatne do stopnia ich winy i stopnia społecznej szkodliwości w/w czynów. Kary te uwzględniają cele wychowawcze w stosunku do wszystkich oskarżonych i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, mimo że zostały orzeczone w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Wybór rodzaju kary podyktowany był także tym, że główną rolę w popełnieniu oby czynów miał S. S. (1), zaś D. W. (1) był już uprzednio kilkukrotnie karany w tym także za występek z art.158§1kk (k.390).

Z kolei na wymiar kary decydując wpływ miał fakt, że wprawdzie oskarżeni zasadniczo nie przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów, ale jednocześnie kilkukrotnie przeprosili za swoje zachowanie, przeprosili także pokrzywdzonego. Sąd nie mógł także pominąć podstawowej okoliczności łagodzącej wysokość kary, tj. stopień ich zawinienia, za czym przemawia sposób działania oskarżonych, co zostało już wyżej opisane, jak i wysokość szkody, jaką poniósł B. J.. Do okoliczności łagodzących sąd zaliczył także fakt dotychczasowej niekaralności S. S. (3), M. M., Z. Z. (1) oraz Ł. Ż., co dowodzi, że przedmiotowe zachowania miały charakter jednostkowy. Przeprowadzony w sprawie proces już uzmysłowił oskarżonym nagannych charakter ich czynów. Należy w tym miejscu wskazać, że ilość stawek dziennych grzywny została zróżnicowana z uwagi na role poszczególnych oskarżonych w zakresie ich współdziałania.

Zgodnie z art.85§1kk i art.86§1kk, bacząc by kara łączna nie była mniejsza niż najwyższa z kar jednostkowych i nie wyższa od ich sumy, sąd orzekł wobec S. S. (1) karę łączną roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Wyrokując w niniejszej sprawie, sąd doszedł do przekonania, że w/w kary spełnią swe cele zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, tj. uświadomią wszystkim oskarżonym, że nie ma przyzwolenia i społecznej akceptacji na wyżej opisane zachowanie. Sąd miał na uwadze także względy prewencji ogólnej, czyli kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa. Nie można także pominąć faktu, że z samej definicji kary wynika, że musi ona stanowić pewną dolegliwość dla sprawcy przestępstwa.

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

-------

-----------

--------------------------------------

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr 387/20 pod poz. 1 (k. 283) został zwrócony A. B., czyli osobie od której został zatrzymany.

KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6

Z uwagi na fakt, że sytuacja finansowa każdego z oskarżonych nie stanowiła przeszkody w zasądzeniu do nich kosztów sądowych, sąd orzekł od S. S. (1) oraz D. W. (1) kwotę po 280, w tym po 180 zł tytułem opłaty, od M. M. kwotę 350 zł, w tym 250 zł, tytułem opłaty, od Z. Z. (1) kwotę 400 zł, w tym 300 zł, tytułem opłaty, od Ł. Ż., w tym 250 zł tytułem opłaty.

1Podpis