Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział III Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Alicja Przybylska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Motylińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2020 r. w S.

w sprawie z powództwa R. R.

przeciwko Agencji Mienia Wojskowego w W.

o ustalenie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda R. R. na rzecz pozwanej Agencji Mienia Wojskowego w W. kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 1185/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 maja 2019 r. powód R. R., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o ustalenie, że pomiędzy nim, a pozwaną Agencją Mienia Wojskowego Oddział (...) w S. istnieje stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego w M. przy ul. (...).

W uzasadnieniu wskazał, że jego ojciec – E. R. był żołnierzem zawodowym, pełniącym służbę w jednostce wojskowej w M.. W celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych otrzymał w 1987 r. przydział mieszkania przy ul. (...), (...)-(...) M.. E. R. zmarł w dniu 6 grudnia 2015 r. W chwili jego śmierci, wraz z nim w ww. lokalu, zamieszkiwała żona L. R. oraz powód, wraz z którym w lokalu tym zamieszkują – jego konkubina i dwójka małoletnich dzieci. Po śmierci E. R. najemczynią lokalu została jego żona, a matka powoda – L. R., która w dniu 26 stycznia 2016 roku zawarła z Agencją Mienia Wojskowego umowę najmu przedmiotowego lokalu. L. R. zmarła w dniu 5 kwietnia 2019 r.

Powód wskazał, że stosownie do treści art. 691 § 1 i 2 k.c. wstąpił w stosunek najmu po zmarłym ojcu. Podniósł, że skoro zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu wraz ze swoim ojcem do chwili jego śmierci w dniu 6 grudnia 2015 roku, to bezspornym jest, iż spełnione zostały przesłanki z art. 691 k.c. Wskazał, że podjął próbę polubownego zakończenia sporu, jednak pozwana odmówiła zawarcia umowy najmu z powodem.

Pismem z dnia 2 lipca 2019 r. powód sprecyzował żądanie pozwu w ten sposób, że wniósł o ustalenie, że wstąpił w stosunek najmu przedmiotowego lokalu po śmierci ojca E. R..

W odpowiedzi na pozew z dnia 2 października 2019 r. pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana wskazała, że lokal mieszkalny przy ul. (...) w M. został oddany w najem L. R., na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) z dnia 26 stycznia 2016 roku. L. R. zmarła w dniu 5 kwietnia 2019 roku, co skutkowało wygaśnięciem umowy najmu. Powód nie spełniał wymogów wskazanych w art. 29 w zw. z art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, w związku z czym nie mógł wstąpić w stosunek najmu po zmarłej. Ponadto w sprawie nie znajdują zastosowania przepisy Kodeksu cywilnego regulujące kwestię wstąpienia w stosunek najmu, albowiem przepisy Kodeksu cywilnego stosuje się jedynie w zakresie nieuregulowanym ww. ustawą, sporna kwestia jest zaś uregulowana kompleksowo.

Podczas rozprawy w dniu 21 listopada 2019 r. pełnomocnik powoda podniósł, że ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych jest niekompletna i istniejącą w niej lukę dotyczącą dzieci powyżej 25 roku życia należy uzupełnić właściwymi przepisami Kodeksu cywilnego. Ponadto za uwzględnieniem powództwa przemawiają zasady współżycia społecznego. W odpowiedzi na to stanowisko pełnomocnik pozwanej wskazał, że przepisy Kodeksu cywilnego stosuje się jedynie w zakresie nieuregulowanym w ustawie, tymczasem art. 26 ust. 3 reguluje kompleksowo kwestię możliwości zawarcia umowy najmu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. R. – ojciec R. R. był żołnierzem zawodowym.

W 1987 r. E. R. otrzymał w ramach przydziału na zaspokajanie swoich potrzeb mieszkaniowych lokal mieszkalny położny w M. przy ul. (...). Numeracja tego lokalu została następnie zmieniona na 1A/1.

Wraz z E. R. w lokalu tym zamieszkała jego żona – L. R. oraz ich dzieci – R. R., D. R. i B. R..

E. R. zmarł w dniu 6 grudnia 2015 r.

Po śmierci E. R. lokal mieszkalny został oddany w najem jego żone – L. R. na podstawie umowy najmu zawartej w dniu 26 stycznia 2016 r.

Niesporne, nadto dowód:

- decyzja przydziału – k. 44-44v,

- odpis skrócony aktu zgonu – k. 36,

- zeznania E. S. (1) – k. 37v.,

- przesłuchanie R. R. – k. 37v.-38.

R. R. w lokalu przy ul. (...) w M. zamieszkuje nieprzerwanie od 1987 r. do dnia dzisiejszego. Wspólnie z rodzicami prowadził gospodarstwo domowe i ponosił koszty utrzymania nieruchomości. W lokalu tym jest również zameldowany od dnia 17 października 2002 r.

L. R. zmarła w kwietniu 2019 r.

Dowód:

- zaświadczenie – k. 6,

- zeznania E. S. (1) – k. 37v.,

- przesłuchanie R. R. – k. 37v.-38.

Aktualnie w lokalu przy ul. (...) w M. zamieszkują oprócz R. R. jego konkubina – E. S. (1) oraz ich dzieci – trzynastoletni C. i trzyletnia L.. E. S. (1) zamieszkuje w tym lokalu od 2005 r.

Dowód:

- zeznania E. S. (1) – k. 37v.,

- przesłuchanie R. R. – k. 37v.-38.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo R. R. przeciwko Agencji Mienia Wojskowego Oddziałowi Regionalnemu w S. okazało się nieuzasadnione i podlegało oddaleniu.

Stan faktyczny niniejszej sprawy był w całości niesporny i został ustalony na podstawie dokumentów złożonych przez strony postępowania, które Sąd uznał za w pełni wiarygodne oraz na podstawie dowodów z zeznań świadka E. S. (2) i przesłuchania powoda, którym to osobom Sąd dał wiarę w całości. Strony były zgodne co do tego, że E. R., jako żołnierz zawodowy otrzymał przydział lokalu mieszkalnego i w lokalu tym mieszkał wraz ze swoją rodziną do dnia śmierci. Strona pozwana nie kwestionowała też twierdzeń powoda odnoszących się do faktu stałego zamieszkiwania przez niego w nieruchomości, której dotyczyło niniejsze postępowanie. Spór między stronami koncentrował się natomiast wokół tego, czy w świetle ustalonego stanu faktycznego sprawy, możliwym było dokonanie jego oceny pod kątem przesłanek z art. 691 Kodeksu cywilnego, a ściślej rzecz ujmując, czy przepis ten mógł mieć w ogóle w niniejszym postępowaniu zastosowanie.

Wskazaną przez powoda podstawą prawną powództwa był przepis art. 189 k.p.c. w zw. z art. 691 k.c.

Stosownie do treści art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Zgodnie natomiast z treścią art. 691 k.c. w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był zobowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą (§1). Osoby te wstępują w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jeżeli stale zamieszkiwały z najemcą w tym lokalu do chwili jego śmierci (§2).

W ocenie Sądu powód miał interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie istnienia stosunku prawnego – tu istnienia umowy najmu pomiędzy nim, a pozwaną. Interes prawny powoda wynikał z jego potrzeby ochrony prawnej, wobec kwestionowania przez pozwaną prawa zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym przy ulicy (...) w M.. Jak bowiem wynikało z twierdzeń pozwu Wojskowa Agencja Mieszkaniowa pismem z dnia 19 kwietnia 2019 roku odmówiła zawarcia umowy najmu z powodem. Pozwana kwestionowała wstąpienie powoda w stosunek najmu po śmierci ojca, który otrzymał przydział tego lokalu jako żołnierz zawodowy.

Powód upatrywał zasadności swego roszczenia w twierdzeniu, iż na podstawie art. 691 k.c., wstąpił w stosunek najmu po śmierci swojego ojca E. R.. Zdaniem Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie zarówno przy przyjęciu w/w podstawy faktycznej, jak i w przypadku rozważania następstwa prawnego po L. R., która po śmierci męża zawarła z pozwaną umowę najmu spornego lokalu.

W sprawie znajdowały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (tj. z dnia 23 listopada 2018 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 2356, dalej ustawa) w brzmieniu na dzień 6 grudnia 2015 r. – tj. dzień śmierci ojca powoda i to jedynie przepisy tej ustawy mogły stanowić materialnoprawną podstawę żądania R. R..

E. R. był żołnierzem zawodowym i na podstawie decyzji otrzymał przydział kwatery stałej. Z pozwaną Agencją Mienia Wojskowego nigdy nie łączył go stosunek cywilnoprawny w postaci umowy najmu lokalu przy ul. (...) w M..

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 w/w ustawy przez kwaterę należy rozumieć lokal mieszkalny przeznaczony do zakwaterowania żołnierza zawodowego i ujęty w wykazie kwater sporządzanym na podstawie ustawy z dnia 10 lipca 2015 r. o Agencji Mienia Wojskowego. Przy czym w chwili, w której E. R. otrzymywał przydział lokalu, definicję osobnej kwatery stałej wyznaczał przepis art. 8 ustawy z dnia 20 maja 1976 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych, w myśl którego osobna kwatera stała jest przeznaczona na zakwaterowanie stałe żołnierza zawodowego i jego rodziny (ust. 1). Osobną kwaterą stałą jest samodzielny lokal mieszkalny (ust. 2).

Zgodnie z art. 23 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w razie śmierci żołnierza służby stałej, który do dnia śmierci zajmował lokal mieszkalny lub nie otrzymał decyzji o przydziale lokalu mieszkalnego, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 21 ust. 6, o ile do dnia śmierci nabył prawo do emerytury wojskowej lub jego śmierć pozostaje w związku ze służbą wojskową,

- wspólnie zamieszkałym z nim w dniu jego śmierci: małżonkowi, zstępnym, wstępnym, osobom przysposobionym i osobom przysposabiającym przysługują uprawnienia, o których mowa w ust. 4, a w przypadku żołnierza, o którym mowa w pkt 5 – uprawnienie, o którym mowa w ust. 4 pkt 1.

Zgodnie z art. 23 ust. 4 ustawy osobom, o których mowa w ust. 3, przysługują:

1) odprawa mieszkaniowa, o której mowa w art. 47, wypłacona uprawnionym w częściach równych:

a) w wysokości obliczonej według ilości norm przysługujących zmarłemu żołnierzowi w dniu jego śmierci,

b) w wysokości 80 % wartości przysługującego lokalu mieszkalnego, obliczonej według zasad określonych w art. 47 , o ile śmierć żołnierza pozostaje w związku ze służbą wojskową, albo

2) zajmowany lokal mieszkalny, lokal zamienny w przypadku zajmowania kwatery, jeżeli Agencja ma taki w swoim zasobie mieszkaniowym i internatowym, za ich zgodą, albo

3) lokal mieszkalny odpowiadający uprawnieniom żołnierza w dniu jego śmierci, ustalonym na zasadach określonych w art. 26 ust. 1-4, będący w zasobie mieszkaniowym i internatowym Agencji, w wybranej przez nich miejscowości, o ile śmierć żołnierza pozostaje w związku ze służbą wojskową, na ich wniosek.

W myśl art. 23 ust. 7 w przypadku skorzystania przez żołnierza zawodowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit.a, przez osoby, o których mowa w ust. 3, albo przez żołnierza zawodowego, o którym mowa w ust. 6, z prawa do lokalu zamiennego albo innego lokalu mieszkalnego, dyrektor oddziału regionalnego zawiera z tymi osobami umowę najmu lokalu mieszkalnego.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że ojca powoda i pozwaną nie łączył stosunek najmu przedmiotowego lokalu. E. R. otrzymał prawo do zakwaterowania w tym lokalu w drodze decyzji. Następnie, po śmierci E. R. z uprawnienia wskazanego w art. 23 ust. 4 ustawy skorzystała L. R. – matka powoda, która zawarła z pozwaną w dniu 26 stycznia 2016 r. umowę najmu przedmiotowego lokalu, stosowanie do art. 26 ust. 7 ustawy.

Jako ugruntowany w doktrynie i orzecznictwie należy już uznać pogląd, iż ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w sposób kompleksowy i wyczerpujący reguluje kwestie zakwaterowania żołnierzy zawodowych i uprawnienia przysługujące członkom ich rodzin w tym zakresie.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 30 czerwca 1979 r. (III CZP 33/79) oraz w wyroku z dnia 16 lipca 1997 r. (II CKN 218/97) przepis art. 691 k.c., przewidujący na wypadek śmierci najemcy wstąpienie w stosunek najmu osób mu bliskich wspólnie z nim zamieszkałych, nie ma zastosowania do osobnych kwater stałych w rozumieniu ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych. Rozważania zawarte w w/w orzeczeniach pozostają aktualne także na gruncie obecnie obowiązującego stanu prawnego. Zarówno poprzednia, jak i aktualnie obowiązująca ustawa zawierają bowiem ograniczenia wiekowe w zakresie uprawnienia zstępnych, co do możliwości dalszego zajmowania lokalu po śmierci żołnierza zawodowego. Obie ustawy zawierają regulacje szczególne dotyczące uprawnień przysługujących członkom rodziny, w związku ze śmiercią żołnierza zawodowego, uwzględniając specyfikę wykonywania zawodu i zakres związanych z nim uprawnień. Skoro zatem ustawodawca wprowadził w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych, odrębny mechanizm, który pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych małżonków i zstępnych zmarłego, w tym zakresie wyłączone jest stosowanie przepisu art. 691 Kodeksu cywilnego.

Mając na uwadze podnoszoną przez pełnomocnika powoda argumentację, a także treść złożonej odpowiedzi na pozew, Sąd poczynił także rozważania nad możliwością wstąpienia przez powoda w stosunek najmu po zmarłej L. R.. Matka powoda była „inną osobą” w rozumieniu art. 29 ust. 2 ustawy, zajmującą sporny lokal na podstawie umowy najmu.

Zgodnie z przepisem art. 29 ust. 2 ustawy osoba inna niż żołnierz zawodowy, która zajmuje lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu, uiszcza opłaty za używanie lokalu mieszkalnego i opłaty pośrednie na zasadach i w wysokości określonych w art. 36. Zgodnie zaś z ust. 3 w przypadku śmierci osoby, o której mowa w ust. 2, członkowie rodziny, o których mowa w art. 26 ust. 3, stale z nią zamieszkujący do chwili jej śmierci, mają prawo zajmowania lokalu mieszkalnego. W takim przypadku dyrektor oddziału regionalnego zawiera na ich wniosek umowę najmu do końca okresu obowiązywania tytułu prawnego, który przysługiwał osobie zmarłej.

W myśl art. 26 ust. 3 ustawy członkami rodziny żołnierza zawodowego, których uwzględnia się przy ustalaniu przysługującej powierzchni użytkowej podstawowej, są:

1) małżonek;

2) wspólnie zamieszkałe dzieci własne, przysposobione, przyjęte na wychowanie na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego, dzieci małżonka, zwane dalej "dziećmi", do czasu zawarcia przez nie związku małżeńskiego, nie dłużej jednak niż do dnia ukończenia 25 roku życia, chyba że przed tym dniem stały się niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji i nie zawarły związku małżeńskiego.

Zgodnie zaś z art. 29a ustawy do osób innych niż żołnierze zawodowi, które zajmują lokale mieszkalne będące w zasobie mieszkaniowym i internatowym Agencji, w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny oraz ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.).

Zgodnie z przytoczonym już art. 29 ust. 3 ustawy w przypadku śmierci osoby, o której mowa w ust. 2, członkowie rodziny, o których mowa w art. 26 ust. 3, stale z nią zamieszkujący do chwili jej śmierci, mają prawo zajmowania lokalu mieszkalnego. W takim przypadku dyrektor oddziału regionalnego zawiera na ich wniosek umowę najmu do końca okresu obowiązywania tytułu prawnego, który przysługiwał osobie zmarłej.

Bezspornie powód spełnił przesłankę stałego zamieszkiwania z L. R., podobnie jak ze swoim ojcem. Powód nie spełnił natomiast wymogów z art. 26 ust. 3 ustawy, albowiem w dniu śmierci L. R. ukończył 25 rok życia, nie jest też osobą niezdolną do pracy lub samodzielnej egzystencji.

Pełnomocnik powoda powoływał się przy tym na okoliczność, iż regulacja zawarta w przepisie art. 29 ust. 2 nie ma charakteru kompleksowego i na podstawie art. 29a ustawy należy stosować odpowiednio przepisy ustawy Kodeks cywilny, w tym także art. 691 k.c.

W ocenie Sądu ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej nie zawiera jakiejkolwiek luki w zakresie katalogu osób uprawnionych do zajmowania lokalu po śmierci najemcy, o którym mowa w art. 29 ust. 2. Kwestia ta jest uregulowana kompleksowo. Przepis art. 29a ustawy stanowi natomiast jednoznacznie, że przepisy kodeksu cywilnego stosuje się w zakresie nieuregulowanym. Nie jest zatem tak, jak twierdził powód, że ustawa ta zawiera lukę dotyczącą dzieci powyżej 25 roku życia. Fakt, iż strona nie spełnia ustawowych przesłanek do nabycia określonych uprawnień, nie pozwala na wnioskowanie o istnieniu luki prawnej. O istnieniu braku regulacji pozwalającej na stosowanie norm Kodeksu cywilnego w zw. z art. 29a ustawy, można byłoby mówić jedynie wówczas, gdyby w ustawie o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych nie znajdowały się żadne przepisy regulujące uprawnienia przysługujące członkom rodziny byłego najemcy. Przepis taki został natomiast wprowadzony do ustawy i to na jego podstawie należy wyznaczać krąg osób uprawnionych do zajmowania lokalu. Skoro ustawodawca zdecydował się na takie ograniczenie katalogu osób uprawnionych do dalszego zajmowania lokalu, to jego rozszerzenie na dzieci powyżej 25 roku życia na podstawie art. 691 k.c., czyniłoby ustawowe ograniczenie martwym. Nie znajduje to w ocenie Sądu racjonalnego uzasadnienia.

Podkreślić ponadto należało, że nawet w przypadku spełnienia przesłanki wieku przez syna L. R., powództwo w sprawie niniejszej nie zasługiwałoby na uwzględnienie. Treść ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych, która jak już podniesiono kompleksowo reguluje w/w materię, wskazuje na przysługujące uprawnienie do zawarcia umowy najmu lokalu. Umowa taka zawierana jest na wniosek zainteresowanego z dyrektorem oddziału regionalnego (art. 23 ust. 7 i art. 29 ust. 3). Dalsze, mające swą podstawę prawną, zajmowanie lokalu mieszkalnego, może odbywać się zatem nie na skutek wstąpienia w stosunek najmu z mocy prawa, a poprzez zawarcie umowy z dyrektorem oddziału regionalnego. W związku z powyższym dochodzenie roszczenia o zawarcie takiej umowy nie może przybierać kształtu powództwa o ustalenie.

Podczas rozprawy w dniu 21 listopada 2019 r. pełnomocnik powoda podniósł także, że za uwzględnieniem powództwa przemawiają zasady współżycia społecznego.

Zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 k.c. są pojęciem pozostającym w nierozłącznym związku z całokształtem okoliczności danej sprawy i w takim całościowym ujęciu wyznaczają podstawy, granice i kierunki jej rozstrzygnięcia w wyjątkowych sytuacjach, które przepis ten ma na względzie. Dlatego do zastosowania tego przepisu konieczna jest ocena całokształtu szczególnych okoliczności danego, rozpatrywanego wypadku w ścisłym powiązaniu nadużycia prawa z konkretnym stanem faktycznym. Z tej przyczyny w świetle art. 5 k.c., na podstawie zasad współżycia społecznego, nie można konstruować dyrektyw o charakterze ogólnym. Na treść zasad współżycia społecznego składają się elementy etyczne i socjologiczne, kształtowane przez oceny moralne i społeczne.

Zgodnie z ugruntowanym i jednolitym orzecznictwem Sądu Najwyższego, który sąd w całości podziela, art. 5 k.c., nie może stanowić samodzielnej podstawy powództwa. Przepis ten służy obronie, nie zaś atakowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2000 r., V CKN 126/00, wyrok z 14 listopada 2013 r., sygn. akt II CSK 78/13). Stąd też oparcie powództwa o ten przepis nie może doprowadzić do uwzględnienia roszczenia powoda.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo, o czym orzekł w punkcie I. sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Na podstawie w/w przepisu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) (§ 1). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony (§ 3). Mając na względnie fakt, że strona powodowa przegrała proces w całości, w punkcie II. wyroku Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 900 zł odpowiadającą wysokości poniesionych przez stronę pozwaną kosztów procesu, na które składało się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015.1800 z późń. zm.).

Sygn. akt III C 1185/19

S., dnia 4 lutego 2020 roku

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

3.  opublikować w portalu.