Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2017 roku

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Katowicach Marka Wójcika

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2017 roku sprawy

wnioskodawcy M. R. s. B. i M.

w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia

na skutek apelacji pełnomocnika wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 20 lipca 2017 roku, sygn. akt XXI Ko 36/16

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

SSO del. Andrzej Ziębiński SSA Michał Marzec SSA Aleksander Sikora

II AKa 505/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 20 lipca 2017 roku zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy M. R. kwotę 120 000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia wyroku w związku z oczywiście niesłusznym tymczasowym aresztowaniem, oddalając wniosek w pozostałym zakresie.

Apelacje od tego wyroku w zakresie oddalenia w pozostałej części żądania zadośćuczynienia w wysokości 700 000 złotych wniósł pełnomocnik wnioskom. Zarzucił obrazę art. 445 § 1 kc w zw. z art. 445 § 2 kc i art. 552 § 1 kpk poprzez przyznanie zadośćuczynienia w wysokości nieadekwatnej do doznanej krzywdy. Wniósł o zmianę wyroku poprzez podwyższenie kwoty zadośćuczynienia o dalsze 580 000 złotych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie okazała się zasadna.

Apelacja nie wskazuje żadnych istotnych okoliczności mogących mieć wpływ na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, których nie miały na uwadze Sąd I instancji. Apelacja przywiązuje do części z tych okoliczności większe znaczenie niż uczynił to Sąd Okręgowy i z tego wywodzi zasadność swego zarzutu.

W pierwszej kolejności należy jednak wskazać, że pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób pełny i jasny nie tylko przedstawia oceny Sądu Okręgowego, które miały decydujący wpływ na treść wyroku, ale zawiera analizę okoliczności, które podnosi w apelacji pełnomocnik wnioskodawcy. Sąd Apelacyjny wywody zawarte w tym uzasadnieniu w pełni akceptuje i odsyła apelującego do jego treści.

Odnosząc się szczegółowo do argumentacji apelacji należy podnieść, iż cierpienia moralne wnioskodawcy związane pobytem w warunkach izolacyjnych były niewątpliwe i z tego powodu stały się jedną z podstawowych przesłanek zasądzenia zadośćuczynienia w wysokości 120 000 złotych. Sad Okręgowy posiłkując się opinią biegłego psychiatry uwzględnił, że pobyt w areszcie pogłębił problemy nerwicowe wnioskodawcy. Z zeznań świadków, czemu sąd dał wiarę wynikało, że jego stan psychiczny wpłynął na pogorszenie zarówno stosunków rodzinnych i małżeńskich wnioskodawcy, ale i na relacje ze znajomymi. Sąd Okręgowy uwzględniając opinię biegłego kardiologa, której apelacja nie kwestionowała uznał, że pobyt w areszcie nie przyczynił się do powstania lub pogłębienia istniejących u wnioskodawcy schorzeń kardiologicznych. Wszystkie te okoliczności oceniane poprzez pryzmat treści art. 445 § 2 kc pozwoliły sądowi I instancji na ocenę, iż zadośćuczynienie w wysokości 120 000 złotych jest adekwatne do doznanej krzywdy. Sąd Okręgowy jednoznacznie też wskazał, że zadośćuczynienie w żądanej wysokości 700 000 złotych byłoby źródłem nadmiernego wzbogacenia. Także zdaniem Sądu Apelacyjnego kwota 120 000 złotych za prawie 12 miesięczny okres niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania jest adekwatna do krzywdy doznanej przez wnioskodawcę, uwzględnia uwarunkowania społeczno-gospodarcze, w tym stopnień zamożności społeczeństwa, oraz wszystkie inne elementy mające istotne znaczenie dla określenia wysokości kwoty zadośćuczynienia. Kwota zasądzonego zadośćuczynienia spełnia wymóg „odpowiedniości” w rozumieniu art. 445 § 2 kc gdyż nie ma charakteru ani symbolicznego, ani znacznie wygórowanego, prowadzącego do niestosownego wzbogacenia. Nie można przyjąć, by doszło do obrazy prawa cywilnego materialnego art. 445 § 1 kc w zw. z art. 445 § 2 kc i art. 552 §1 kpk tylko dlatego, że apelujący prezentuje odmienną ocenę przesłanek rzutujących na wysokość dochodzonego zadośćuczynienia.

Podnoszona w apelacji okoliczność związana z nie podjęciem przez wnioskodawcę pracy u S. G. w styczniu 2009 roku nie może mieć wpływu na zaprezentowaną ocenę wysokości zasądzonego zadośćuczynienia. W tym kontekście należy tylko podnieść, że pełnomocnik nie kwestionował w apelacji tej części zaskarżonego wyroku, w której oddalono żądanie wnioskodawcy w zakresie odszkodowania, a u podstaw tej oceny leżał również nie kwestionowany fakt, iż wnioskodawca w chwili zatrzymania nie pracował, gdyż do pracy w punkcie skupu złomu prowadzonym przez S. G. mimo takiej możliwości, w początkach stycznia 2009 roku się nie stawił.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego jest konsekwencją wydanego wyroku.

SSO del. Andrzej Ziębiński SSA Michał Marzec SSA Aleksander Sikora