Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 26 lipca 2013 r. sygn.(...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 1141/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.przyznał J. K. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 14 czerwca 2013r. do 30 listopada 2015r..

W odwołaniu od powyższej decyzji złożonym w dniu 13 sierpnia 2013 roku wnioskodawca wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego diabetologa oraz kardiologa oraz przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na powyższe odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. (1) urodził się (...). Posiada wykształcenie wyższe. Z zawodu jest mgr inżynierem elektrykiem. W okresie aktywności zawodowej pracował w (...) S.A (...) Kopalnia (...) od 23 listopada 1982r. do 20 grudnia 2012r., początkowo w charakterze sztygara zmianowego, następnie starszego mistrza, a ostatnio w charakterze starszego inspektora. Na stanowisku starszego inspektora wykonywał prace z przewagą wysiłku umysłowego.

(dowód: świadectwo pracy k.4, w aktach rentowych, wywiad zawodowy – w dokumentacji medycznej ZUS)

W dniu17 maja 2013 roku wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

(dowód: wniosek o rentę k. 1-3 akt rentowych)

Orzeczeniem z dnia 17 czerwca 2013 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 30 listopada 2015 roku. Taki wniosek wywiódł ze stopnia zaawansowania rozpoznanego u niego schorzenia w postaci wielonaczyniowej choroby wieńcowej, powikłanej zawałem serca w 2011 roku, cukrzycy typu II oraz nadciśnienia tętniczego. W oparciu o powyższe Lekarz Orzecznik ZUS uwzględniając wysoki poziom kwalifikacji badanego uznał, że J. K. (1) jest częściowo niezdolny do pracy, a rokowania wobec poprawy stanu zdrowia są niepewne.

( dowód : orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 czerwca 2013 roku k.10 w aktach orzeczniczych ZUS)

Od powyższego orzeczenia wnioskodawca wniósł sprzeciw.

Komisja lekarska ZUS w dniu 17 lipca 2013 roku, po rozpoznaniu u wnioskodawcy : przewlekłej choroby niedokrwiennej serca wielonaczyniowej, po przebytym OZW z uniesieniem ST – 6 czerwca 2011 roku, leczonym PCI PTW z implantacja dwóch stenów metalowych w dniu 14 czerwca 2011 roku uznała, że stwierdzony stopień naruszenia sprawności organizmu nie powoduje u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy . W ocenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 17 lipca 2013 roku wnioskodawca jest okresowo, częściowo niezdolny do pracy od pierwszego dnia zasiłku chorobowego tj. od dnia 14 grudnia 2012 roku.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 17.07.2013 k.14 , sprzeciw wnioskodawcy z dnia 25 czerwca 2013 roku k.21 – teczka akt orzeczniczych, wraz z dokumentacja orzeczniczą)

Zaskarżoną decyzją z dnia 26 lipca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyznał J. K. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 14 czerwca 2013r. tj. od dnia zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego do 30 listopada 2015r.

(dowód: decyzja z 26 lipca 2013r. – k. 19 akt rentowych)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

- przewlekła choroba wieńcowa;

- stan po zawale ściany dolnej serca z uniesieniem odcinka ST(4 czerwca 2011 roku) leczonym angioplastyką prawej tętnicy wieńcowej z implantacją dwóch stenów metalowych (14 czerwca 2011 roku) ;

- stan po nieskutecznej próbie angioplastyki gałęzi przedniej zstępującej (07 2011 roku)

- pozawałowa dysfunkcja mięśnia lewej komory z EF ok. 35% w klasie niewydolności serca NYHA-II;

- nadciśnienie tętnicze;

- cukrzyca typu 2 leczona insuliną ;

- polineuropatia cukrzycowa obwodowa czuciowa;

Występujące u wnioskodawcy schorzenia nie powodują całkowitej niezdolności do pracy. Wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, a niezdolność ta ma charakter okresowy tj. do dnia 30 listopada 2015 roku.

(dowód: opinia łączna kardiologa L. D. (1) oraz diabetologa M. S. k.13-14 w aktach sprawy)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustęp 2 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

W przedmiotowej sprawie spór sprowadzał się do ustalenia, czy stan zdrowia wnioskodawcy powoduje u niego ograniczenie sprawności organizmu w stopniu wyłączającym możliwość wykonywania przez niego jakiegokolwiek zatrudnienia. Organ rentowy twierdzi bowiem, że wnioskodawca jest obecnie jedynie częściowo niezdolny do pracy, zaś skarżący podnosi w odwołaniu, że jego stan zdrowia czyni go całkowicie niezdolnym do pracy.

W celu ustalenia zdolności do pracy wnioskodawcy Sąd dopuścił dowód z opinii łącznej biegłego kardiologa L. D. (1) oraz biegłej diabetolog M. S., biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u wnioskodawcy schorzenia. Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, jak również po przeprowadzeniu jego osobistego badania, określając, na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

Ze zgodnej opinii biegłych wynika, że występujące u wnioskodawcy schorzenia kardiologiczne (przewlekłe uszkodzenie pozawałowe serca z niską frakcją wyrzutową lewej komory)) oraz diabetologiczne ( cukrzyca typu 2 leczona insuliną powikłana neuropatią czuciową) na obecnym etapie ich zaawansowania powodują u niego jedynie częściową, a nie całkowitą, niezdolność do pracy.

Biegła kardiolog L. D. (1) stwierdziła, że wnioskodawca J. K. (2), po przebytym w 2011r. zawale ściany dolnej serca z uniesie­niem odcinka ST powikłanego obrzękiem płuc, poddany został leczeniu angioplastyką prawej tętnicy wieńcowej z implantacją dwóch stentów metalowych ( w dniu 14 czerwca 2011 roku). Angioplatyka oraz montowanie prawej tętnicy wieńcowej przyniosło bardzo dobry efekt. Nieskuteczna okazała się jedynie podjęta także w 2011r. próba udrożnienia przewlekle zamkniętej lewej tętnicy wieńcowej. W badaniu echokardiograficznym biegła kardiolog stwierdziła u wnioskodawcy rozległe odcinkowe zaburzenia kurczliwości lewej komory z frak­cją wyrzutową ok. 35%, bez jawnych klinicznych cech niewydolności serca. Stan zdrowia wnioskodawcy z uwagi na wysokie kwalifikacje zawodowe, czyni go osobą częściowo, ale nie całkowicie, niezdolną do pracy.

Biegła diabetolog M. S. podniosła, że występująca u wnioskodawcy cukrzyca typu 2 jest dość dobrze wyrównana metabolicznie, jedynym jej powikłaniem jest obecnie tylko neuropatia czuciową, co nie daje podstaw do stwierdzenia całkowitej niezdolności.

Sąd w pełni podzielił opinie biegłych, gdyż są one spójne, pełne, logiczne i należycie uzasadnione.

Należy podkreślić, że po doręczeniu wnioskodawcy opinii biegłych, co nastąpiło w dniu 17 stycznia 2014r. (potwierdzenie odbioru k.23 akt), miał on zakreślony przez Sąd 7- dniowy termin na zgłoszenie uwag do opinii. Pomimo upływu tego terminu z dniem 24 stycznia 2014r. wnioskodawca nie zgłosił jakichkolwiek uwag czy też zastrzeżeń do opinii. Dopiero na rozprawie w dniu 4 lutego 2014r. wnioskodawca zgłosił takie uwagi, które w głównej mierze był zarzutami pod adresem biegłej kardiolog L. D. (1) co do jej bezstronności przy wydawaniu opinii. Podniósł bowiem, że biegła była ordynatorem oddziału kardiologicznego, na którym był hospitalizowany w 2011r. i że wówczas mówiła, że nie nadaje się on do żadnej pracy, a obecnie uznała go jedynie za częściowo niezdolnego do pracy. Wnioskodawca zasugerował, iż biegła może być do niego źle nastawiona, gdyż nie podjął u niej prywatnego leczenia i z tego powodu wniósł o jej „wykluczenie”.

Wniosek o wyłączenie biegłego należy złożyć po wyznaczeniu biegłego w postanowieniu dowodowym, a przed rozpoczęciem czynności przez biegłego. Jeżeli strona zgłasza wniosek o wyłączenie biegłego po rozpoczęciu przez niego czynności, obowiązana jest uprawdopodobnić, że przyczyna wyłączenia powstała później lub że przedtem nie była jej znana (art. 281 k.p.c.).. Strona musi uprawdopodobnić, że dołożyła należytej staranności w poznaniu osoby biegłego i jego ewentualnych stosunków ze stroną przeciwną. Wniosek można złożyć do ukończenia czynności biegłego, przez co rozumie się chwilę złożenia przez niego opinii lub żądanego ewentualnie przez sąd ustnego wyjaśnienia opinii.

Zgłoszony zatem przez skarżącego wniosek o wyłączenie biegłej dopiero po sporządzeniu opinii należy uznać za spóźniony. Wnioskodawca dysponował bowiem wiedzą co do faktu bycia przez biegłą L. D. ordynatorem Szpitala, w którym był hospitalizowany już przed sporządzeniem opinii, gdyż wynikała ona z kart informacyjnych z jego leczenia szpitalnego z 2011r. Nic zatem nie stało na przeszkodzie, aby skarżący wcześniej zgłosił taki wniosek, a nie dopiero po tym jak biegła sporządziła opinię dla niego niekorzystną. Sugestie skarżącego co do złego nastawienia biegłej do niego, z uwagi na nie podjęcie u niej prywatnego leczenia, należy uznać za zgłoszone li tylko na potrzeby przedmiotowej sprawy, które jako gołosłowne nie zasługują na uwzględnienie. Ponadto należy zaznaczyć, że jak wynika z oświadczenia wnioskodawcy oraz karty informacyjnej z jego hospitalizacji w 2011r., biegła L. D. (1) nigdy nie była jego lekarzem prowadzącym. Biegła była jedynie ordynatorem Oddziału Kardiologicznego, na którym był hospitalizowany wnioskodawca, co zdaniem Sądu nie jest okolicznością, która mogłaby wywoływać wątpliwości co do bezstronności biegłej. Nie zachodzi zatem żadna okoliczność, która skutkowałaby wyłączeniem jej osoby od sporządzenia opinii w sprawie w rozumieniu art. 48 i 49 k.p.c. w zw. z art. 54 k.p.c. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd oddalił wniosek o wyłączenie biegłej jako spóźniony i bezzasadny.

Co do pozostałych zgłoszonych na rozprawie zarzutów do opinii biegłych, to należy je uznać za gołosłowną polemikę wnioskodawcy, odmiennie oceniającego swój stan zdrowia, z prawidłowymi ustaleniami biegłych sądowych, specjalistów o niekwestionowanym poziomie wiedzy, specjalistów praktyków z doświadczeniem klinicznym. Polemika taka nie może odnieść zamierzonego skutku. Dodatkowo należy podnieść, że zarzuty te jak już wyżej podniesiono, zostały zgłoszone po upływie wyznaczonego terminu, co uprawnia Sąd na podstawie art. 207§6 k.p.c. do ich pominięcia jako spóźnionych. Wnioskodawca nie usprawiedliwił w jakikolwiek sposób nie zgłoszenia w terminie uwag do opinii biegłych.

Za gołosłowne należy uznać także twierdzenia wnioskodawcy co do pogorszenia jego stanu zdrowia w październiku 2013r. W tym czasie skarżący był badany przez biegłych sądowych, którzy nie potwierdzili tej okoliczności w opinii. Również wnioskodawca nie przedstawił jakichkolwiek dowodów medycznych celem wykazania pogorszenia swojego stanu zdrowia. Poza tym pogorszenie stanu zdrowia po wydaniu zaskarżonej decyzji nie może prowadzić do jej zmiany. Sąd w postępowaniu odwoławczym ocenia bowiem prawidłowość decyzji w dacie jej wydania. Pogorszenie stanu zdrowia w późniejszym okresie uprawnia ubezpieczonego do złożenia nowego wniosku rentowego.

Sąd oddalił wniosek skarżącego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka K. S.- kardiologa, u którego skarżący się leczy od 2012 roku na okoliczność stwierdzenia jego całkowitej niezdolności do pracy jako bezprzedmiotowy. Dowód ze świadków może być powoływany jedynie w celu stwierdzenia konkretnych faktów (art. 258 k.p.c.). Przedmiotem zeznania świadka powinny być osobiste spostrzeżenia świadka, a nie jego sądy o faktach tworzone w drodze wnioskowań czy wartościowania. Lekarz prowadzący wnioskodawcę może zatem jedynie zeznawać na okoliczność występujących u niego schorzeń, stopnia ich zaawansowania oraz podjętego leczenia. Tymczasem cała dokumentacja medyczna z leczenia wnioskodawcy znajduje się już w aktach sprawy i aktach organu rentowego. Nie ma natomiast uprawnień do oceny wpływu stanu zdrowia wnioskodawcy na jego zdolność do pracy, tak jak to określił w tezie dowodowej skarżący.

Reasumując występujące u 58-letniego wnioskodawcy schorzenia, na obecnym etapie zaawansowania, nie prowadzą do takiego naruszenia sprawności jego organizmu, który wykluczałby wykonywanie przez niego jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Brak zatem podstaw prawnych do przyznania wnioskodawcy prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.