Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Jolanta Sikorska

Protokolant: st. sekretarz sądowy Małgorzata Kunińska

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2019 r. w Toruniu sprawy z powództwa (...) 2 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G. przeciwko A. M. o zapłatę;

I.  zasądza od pozwanego A. M. na rzecz powoda (...) 2 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G. kwotę 3.459,52 zł ( trzy tysiące czterysta pięćdziesiąt dziewięć 52 / 100 zł ) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie do 8 maja 2018 do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.037,- zł ( dwa tysiące trzydzieści siedem zł ) tytułem zwrotu powodowi kosztów postępowania.

Sygn. akt X C 3273/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) 2 Funduszu Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. wniósł pozew o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym, domagając się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego A. M. kwoty 3459,52 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, iż żądanie pozwu wywodzone jest z umowy pożyczki łączącej pozwanego z wierzycielem pierwotnym, który następnie w drodze cesji przelał swoją wierzytelność na rzecz powoda.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w dniu 28 maja 2018 roku wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu, który utracił jednak moc z uwagi na sprzeciw wniesiony przez pozwanego. Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2018 roku sprawa została przekazana do Sądu Rejonowego w Toruniu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł szereg zarzutów – nieudowodnienia zasadności zgłaszanych pretensji, nieotrzymania wypowiedzenia umowy (a zatem roszczenie nie stało się wymagalne), niewykazania skutecznego przejścia wierzytelności, co miało świadczyć o braku legitymacji czynnej powoda. Pozwany wskazał również, że umowa którą zawarł z poprzednim wierzycielem zawierała klauzule niedozwolone – postanowienia dotyczące dodatkowych opłat tytułem prowizji oraz prowizji operacyjnej.

Ustosunkowując się do zarzutów podniesionych w sprzeciwie, w celu wykazania swej legitymacji procesowej, powód złożył poświadczony notarialnie wyciąg z umowy cesji. Wskazał również, że pozwany dokonał na rzecz poprzedniego wierzyciela tylko jednej wpłaty w wysokości 50 zł. Odnosząc się do zarzutu klauzul abuzywnych w treści pożyczki powód wyjaśnił, iż koszty były znane pozwanemu jeszcze przed zawarciem umowy, ponadto miał on możliwość odstąpienia od umowy. Podkreślił ponadto, że – wbrew temu co podnosi - pozwany odebrał wypowiedzenie umowy pożyczki osobiście.

W piśmie z dnia 18 lutego 2019 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, podtrzymując wcześniejsze zarzuty i podnosząc dodatkowy zarzut wygaśnięcia roszczenia. Wskazał, iż treść pisma zatytułowanego „wypowiedzenie umowy” nie wskazuje na to, że w wyniku jego odebrania rzeczywiście doszło do wypowiedzenia umowy.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 lipca 2016 roku została zwarta pomiędzy A. M. a (...) Finanse sp. z o.o. we W. umowa pożyczki. Wysokość pożyczki wyniosła 5550,00 zł, przy czym do dyspozycji pożyczkobiorcy miała zostać przekazana kwota 3000,00 zł, a kwota 2550,00 zł miała mu zostać przekazana na pokrycie opłaty przygotowawczej (50,00 zł), opłaty prowizyjnej (2080,00 zł) oraz opłaty za udzielenie pożyczki (420,00 zł). Wysokość oprocentowania ustalono na 10,00 % w stosunku rocznym, wskazano również, że odsetki za okres opóźnienia w spłacie wyniosą dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie. Całkowity koszt ustalono na 6145,96 zł. Pożyczkodawca oświadczył również, że niezwłocznie po zawarciu umowy pożyczki dokona cesji wierzytelności na rzecz
(...) Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego Funduszu Zamkniętego w W..

dowód: umowa pożyczki k. 59-61

(...) w drodze umowy cesji z dnia 27 lutego 2018 roku przelał wierzytelność przysługującą mu w stosunku do A. M. na rzecz (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G..

dowód: poświadczony notarialne wyciąg z umowy przelewu wierzytelności k. 29-36

Z uwagi na niespłacenie pożyczki umowa została wypowiedziana. Zawiadomienie o wypowiedzeniu zostało przez A. M. odebrane osobiście w dniu 23 października 2017 roku.

dowód: wypowiedzenie k. 72, dowód odbioru k. 73

Pozwany kontaktował się z powodem telefonicznie, zobowiązał się spłacać zadłużenie kwotą 200,00 zł miesięcznie.

dowód: nagranie rozmowy telefonicznej – płyta CD k. 22

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny ustalony został na podstawie dokumentów, które zasługiwały na walor wiarygodności, gdyż ich rzetelność i autentyczność nie zostały w toku procesu skutecznie podważone.

Bezsporne w sprawie było w zasadzie tylko to, że strony zawarły umowę pożyczki w dniu 15 lipca 2016 roku. Pozwany podniósł jednak szereg zarzutów odnośnie zasadności roszczenia powoda wynikającego z tej umowy.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

W pierwszej kolejności pozwany podniósł, iż powód nie wykazał legitymacji czynnej do wytoczenia powództwa. Jednakże z dokumentów złożonych przez powoda jednoznacznie wynika, iż nastąpił skuteczny przelew wierzytelności, zgodnie z art. 506 i nast. k.c. Załącznik do umowy cesji wymienia dane pozwanego oraz konkretyzuje zbywane roszczenie. Sąd nie ma zatem wątpliwości, iż roszczenie dochodzone pozwem zostało skutecznie nabyte przez powoda od poprzedniego wierzyciela.

Kolejny zarzut pozwanego dotyczył zastosowania niedozwolonych klauzul umownych. Zakwestionowane postanowienie umowne dotyczy opłaty przygotowawczej w kwocie 50,00 zł, opłaty za udzielenie pożyczki 420,00 zł oraz opłaty prowizyjnej w kwocie 2080,00 zł. W tym miejscu należy zauważyć, iż umowy konsumenckie podlegają ocenie na podstawie art. 58 § 1 k.c. w świetle klauzuli generalnej z art. 385 1 § 1 k.c. Stosownie zaś do treści art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienie umowne jest niedozwolone, jeżeli spełnia cztery przesłanki tj.:

- postanowienie nie zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem,

- ukształtowane przez postanowienie prawa i obowiązki konsumenta pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami,

- powyższe prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta

- postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron.

W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się stosowania przez pożyczkodawcę niedozwolonych klauzul. Koszty udzielenia pożyczki (opłata przygotowawcza, opłata prowizyjna, opłata za udzielenie pożyczki) stanowią ok. 50 % pożyczki, ustalenie ich w tej wysokości nie narusza zdaniem Sądu również przepisów o kredycie konsumenckim. Stanowią one uzasadniony i racjonalny koszt pożyczki, udzielonej przez instytucję, której celem jest przecież zarobek. Ponadto, pozwany w chwili zawarcia umowy miał świadomość jaki jest całkowity koszt pożyczki i jak wysokie są poszczególne raty.

Pełnomocnik pozwanego zarzucał również powodowi niewykazanie istnienia roszczenia, powołując się przy tym na brak wypowiedzenia umowy oraz na nieudowodnienie wypłacenia pożyczki. Zdaniem pełnomocnika „wypowiedzenie umowy” nie daje jasności co do jego sensu. W ocenie Sądu zarzut ten jest całkowicie bezzasadny. Zawiadomienie o wypowiedzeniu umowy jest sformułowane w sposób zrozumiały – zawiera zastrzeżenie, iż wypowiedzenie stanie się skuteczne z upływem 30 dni od jego otrzymania, chyba że do tego czasu osoba zadłużona wpłaci określoną kwotę. Pozwany nie wykazał, że w przepisanym terminie zapłacił swojemu wierzycielowi jakąkolwiek kwotę, uznać zatem należy, że wypowiedzenie umowy stało się skuteczne. Zarzut nieudowodnienia wypłacenia kwoty pożyczki również jest bezpodstawny – z załączonej do odpowiedzi na sprzeciw płyty CD wynika, iż pozwany kontaktował się z powodem w celu ustalenia sposobu zapłaty pożyczki. Trudno przyjąć, aby osoba, która nie otrzymała od pożyczkodawcy kwoty pożyczki, czyniła starania mające na celu spłatę zadłużenia. Ponadto, pomimo obowiązku wynikającego z art. 6 k.c., pozwany nie wskazał na poparcie swoich twierdzeń żadnego dowodu.

Reasumując, pozwany udowodnił swoje roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, a pozwany nie zdołał podważyć jego zasadności. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał powództwo powoda za zasadne w całości, włącznie z należnymi odsetkami za opóźnienie, których wysokość została określona w § 6 ust. 2 umowy pożyczki z dnia 15 lipca 2016 roku..

O kosztach procesu orzeczono po myśli na art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces w całości, ponosząc koszty procesu w wysokości 2037,00 zł. Pozwany jako strona przegrywająca proces winna te koszty zwrócić powodowi.