Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2020 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2020 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko P. K.

o zapłatę

powództwo oddala.

sygn. akt I C 1547/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej P. K. kwoty 4.413,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwana jest dłużnikiem (...) sp. z o.o., z którą w dniu 10.12.2018 r. zawarła w formie elektronicznej umowę pożyczki nr (...). Środki pieniężne pożyczkodawca przelał na indywidualny rachunek pozwanej, która zobowiązała się do spłaty wszelkich należności wynikających z umowy. Z uwagi na niewywiązywanie się przez pozwaną z umowy, została jej ona wypowiedziana i całość stała się wymagalna. Dalej powód wskazał, że na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 27.06.2019 r. nabył od (...) sp. z o.o. wierzytelność do pozwanej, która o sprzedaży została poinformowana. Wraz z zawiadomieniem, powód wezwał pozwaną do spłaty należności, ale wezwanie nie odniosło żadnego skutku.

Pozwana P. K., zawiadomiona w trybie art. 139 § 1 kpc nie złożyła odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27.06.2019 r. została zawarta pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. umowa cesji wierzytelności, na mocy której (...) sp. z o.o. sprzedał powodowi m.in. wierzytelność pozwanej (dowód: umowa k. 29- 35).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Żądanie strony powodowej znajduje swoją podstawę prawną w art. 720 k.c., zgodnie z którym pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości.

Stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ciężar dowodu w rozumieniu cytowanego przepisu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów, albowiem po myśli art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar dowodu spoczywa na tym, kto twierdzi, a nie na tym, kto zaprzecza określonym faktom (ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat). Jest to o tyle zrozumiałe, iż nie sposób obciążać określonej strony ciężarem dowodzenia wystąpienia okoliczności negatywnych (vide - wyrok SN z dnia 18 lutego 2010 r., II CSK 449/09).

W świetle powyższego należy przyjąć, iż to rolą powoda było wykazanie, że pomiędzy pozwanym a wierzycielem pierwotnym doszło do zawarcia umowy pożyczki o określonej treści, oraz że należność dochodzona w rozpoznawanej sprawie wynika z tej umowy, a ponadto na wykazaniu, że należność tę powód nabył w drodze umowy cesji od wierzyciela pierwotnego.

Powód, celem wykazania okoliczności zawarcia umowy pożyczki przedłożył wydruk zawartej pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a pozwaną ramowej umowy pożyczki oraz umowę pożyczki (k. 16 – 27). Umowy te nie zostały przez pozwaną podpisane, a powód nie wykazał, że pozwana je zaakceptowała w innych sposób, w związku z czym nie wiadomo czy pozwana zaakceptowała warunki na jakich umowę zawarto, w szczególności wysokość odsetek i kosztów poza odsetkowych pożyczki.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1). Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość.

Wynika z powyższego, iż zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość, jednakże nie zwalnia to powoda z wykazania, że pozwana warunki umowy zaakceptowała lub, że zostały jej wcześniej przedstawione. Przedłożony przez powoda dowód wpłaty przez pozwaną opłaty w kwocie 1 zł (k. 28) jest dowodem jedynie na to, że pozwana dokonała swojej weryfikacji w systemie wierzyciela pierwotnego, a nie na to, że zaakceptowała warunki umowy, tym bardziej, że weryfikacji pozwana dokonywała w dniu 08.06.2017 r. tj. 1,5 roku wcześniej przed wskazaną przez powoda umową pożyczki.

W ocenie sądu powód nie wykazał również skutecznie swojej legitymacji czynnej albowiem nie udowodnił, iż umową cesji objęta została kwota żądana w pozwie. W załączniku do umowy cesji z wykazem wierzytelności (k. 34-35) znajduje się wprawdzie imię i nazwisko pozwanej oraz numer umowy pożyczki, której wierzytelność dotyczy, ale brak jest wskazania kwoty wierzytelności, którą zakupiono. Powód mógł żądać od pozwanej jedynie takiej kwoty, której górna granica nie przekraczała wierzytelności zakupionej od wierzyciela pierwotnego, tymczasem powód nie udowodnił w ogóle w jakiej wysokości wierzytelność zakupił. Dodatkowo zauważyć należy, że powód nie przedłożył dokumentów potwierdzających zapłacenie wynagrodzenia za nabyte przez powoda wierzytelności, a z § 2 ust. 2 i 4 umowy wynika, że cena nabycia miała zostać przelana przez powoda w terminie 7 dni od daty zawarcia umowy oraz że przeniesienie wierzytelności następuje z dniem wpływu ceny nabycia na rachunek bankowy wierzyciela pierwotnego. W związku z nieprzedłożeniem dowodu uiszczenia przez powoda ceny zakupu, uznać należy, że brak dowodu na to, że przeniesienie wierzytelności na powoda nastąpiło.

W związku z powyższym, sąd oddalił powództwo co do należności głównej i odsetek oraz co do żądanych przez powoda kosztów procesu.