Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 404/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 3 września 2019 r., sygn. akt IV K 118/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia I

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut 1.

1.

1. Na podstawie 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia zawartego w punkcie I i mający wpływ na jego treść polegający na nieprawidłowej ocenie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w zakresie zamiaru z jakim działał oskarżony, co skutkowało zmianą kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu w punkcie I aktu oskarżenia i zakwalifikowaniem tego czynu jako występku z art. 190 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zw. z art. 31 § 2 k.k., podczas gdy wnikliwa analiza i prawidłowa ocena zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie konieczne jest uczynienie uwagi natury ogólnej odnośnie do zakresu zaskarżenia
i wywiedzionego wniosku odwoławczego: mimo wskazania, w punkcie 1 petitum apelacji, że wyrok został zaskarżony w całości na niekorzyść oskarżonego, to w istocie jak wynika z punktu 2 i uzasadnienia apelacji zaskarżeniu podlegał punkt I wyroku – orzeczenie w nim zawarte
i przyjęta kwalifikacja prawna. Zupełnie niezrozumiałe, a przy tym pozbawione podstawy prawnej jest w związku z tym domaganie się przez skarżącego wydania wyroku kasatoryjnego co do całości zaskarżonego wyroku.

Zarzut 1 - niezasadny. Przeprowadzona kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku wykazała, że Sąd Okręgowy przeprowadził w sprawie całościowe postępowanie dowodowe i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych (s. 1-2 uzasadnienia) w oparciu o wnikliwą analizę poszczególnych dowodów i ich ocenę zgodną z treścią art. 7 k.p.k. (s. 2-5 uzasadnienia). Wyprowadzone na tej podstawie wnioski co do zawinienia oskarżonego, kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów (s. 5-6 uzasadnienia), a w konsekwencji wymierzonej mu kary (kar jednostkowych i kary łącznej), braku środka kompensacyjnego i zastosowanego środka zabezpieczającego (s. 6 i n. uzasadnienia) na aprobatę w pełni zasługują.

Nie ma zatem racji skarżący, że Sąd Okręgowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, który - jak należy wnosić z treści apelacji – miałby przybrać postać tzw. błędu dowolności, wynikającego z naruszenia zasad oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. Ściślej zaś rzecz ujmując błędna ocena dotyczyła, zdaniem apelującego, zamiaru z jakim działał oskarżony, co skutkowało dokonaniem nieprawidłowej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego mu w punkcie I zaskarżonego wyroku.

Skarżący nie zgadza się bowiem z przyjętą przez sąd a quo tezą, że: „Gdyby oskarżony
w niniejszej sprawie rzeczywiście miał bezpośredni zamiar pozbawienia życia M. K., gdyby chciał ją zabić, to zabiłby ją, gdyż dysponował czasem znacznie przekraczającym potrzebny do przecięcia tętnicy szyjnej, czy tchawicy przy użyciu rozbitej szklanej butelki (s. 5 uzasadnienia). Odwołując się dalej do zapisu, że: „W omawianym czasie ani D. L., ani D. L. (1) nie zdołaliby zatrzymać oskarżonego, gdyby rzeczywiście chciał pozbawić pokrzywdzoną życia, gdyż znajdowali się kilka metrów od niego”, autor apelacji konstatuje, że jest to słuszne stwierdzenie, ale jedynie w kontekście, że wówczas mielibyśmy do czynienia z zabójstwem. Rzecz jednak w tym, że skarżący w swej argumentacji odwołuje się do przytoczenia niepełnego wywodu sądu a quo w tej materii, co ma zasadniczy wpływ na ocenę nietrafności ww. stwierdzenia. Trzeba bowiem wskazać na całość rzeczonego wywodu, a mianowicie: „W omawianym czasie ani D. L., ani D. L. (1)nie zdołaliby zatrzymać oskarżonego, gdyby rzeczywiście chciał pozbawić pokrzywdzoną życia, gdyż znajdowali się kilka metrów od niego, a całą sytuację zastali już w momencie, gdy oskarżony trzymał rozbitą butelkę przy szyi pokrzywdzonej”. Ten ostatni fragment, pominięty przez oskarżyciela, dobitnie wskazuje właśnie na trafność argumentacji sądu meriti, że oskarżony nie miał zamiaru pozbawienia życia pokrzywdzonej. Bezsprzecznie bowiem miał on wystarczająco dużo czasu dla urzeczywistnienia zamiaru zabójstwa. I nie jest tak jak twierdzi to skarżący,
że Sąd Okręgowy w swoim rozumowaniu „znacznie uprościł powyższe zagadnienie”.
Z przytoczonych w uzasadnieniu apelacji fragmentów zeznań świadkówD. L. (1)
i D. L. nic takiego nie wynika. Wypowiadane przez oskarżonego słowa i fakt oswobodzenia się przez pokrzywdzoną nie mogą pozostawać w oderwaniu także od zeznań tej ostatniej. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny całości relacji pokrzywdzonej M. K. (s. 3 uzasadnienia). Nie można zatem nie dostrzegać tej jej wypowiedzi, przywołanej przez sąd a quo, gdy opisywała wyswobodzenie się z ucisku oskarżonego
i wskazała, iż „nastąpiło to z „ obopólnej inicjatywy stron, tj. jej i napastnika”, który po prostu puścił ją (albo wskutek rozproszenia uwagi, albo własnej decyzji), zaś ona odstąpiła od napastnika, który nie starał się ją zatrzymać, nie łapał jej, nie przytrzymywał” (ibidem, s. 3). Słusznie sąd meriti stwierdził, że korespondowało to z wyjaśnieniami oskarżonego, że puścił pokrzywdzoną, gdyż wbrew wykrzyczanym groźbom nie miał zamiaru pozbawienia jej życia. Rozważania czynione w tej mierze przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji, jak należy wnosić z ich treści w kontekście możliwości zastosowania bądź nie przepisu art. 15 § 1 k.k., są w tej sytuacji bezprzedmiotowe, ponieważ Sąd Okręgowy, odnosząc się do okoliczności zdarzenia, słusznie nie podzielił stanowiska oskarżyciela, że to zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. Rozważania sądu a quo w tej materii (s. 5-6 uzasadnienia) Sąd Apelacyjny w pełni podziela. Mają one bowiem charakter kompleksowej oceny okoliczności zdarzenia i są logiczne.

Autor apelacji, jakkolwiek dostrzega okoliczności wynikające z treści opinii sądowo
– psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego, odnoszące się do podawanego przez niego odczuwania zagrożenia związanego z jego powrotem do Irlandii (kłopoty z mafią ormiańską), to jednak także wybiórczo odnosi się do wywodu sądu meriti w kwestii ustaleń stanu zdrowia psychicznego oskarżonego i dokonanej oceny opinii sądowo-psychiatrycznej i psychologicznej wydanej po przeprowadzonej obserwacji oskarżonego w zakładzie leczniczym (s. 4-5 uzasadnienia). Dostrzegając wnioski biegłych lekarzy psychiatrów, że oskarżony miał poczucie zagrożenia, był w lęku, którego nasilenie graniczyło z lękiem psychotycznym, odwołuje się jednak bezkrytycznie do przywołanego przez sąd a quo stwierdzenia, że spowodowało to „utratę kontroli i zachowanie otwarcie agresywne”, i wywodzi, że skoro tak, to nie można z całą pewnością wywodzić, że oskarżony nie miał zamiaru pozbawienia życia, a jedynie grożenie pokrzywdzonej. Dla obalenia tej argumentacji konieczne jest znowu przytoczenie całego wywodu sądu meriti, który wskazał, że: „omawiana opinia biegłych w pełni korespondowała
z treścią wyjaśnień oskarżonego, który w czasie zdarzenia znajdował się w stanie silnego napięcia, lęku, którego nasilenie graniczyło z lękiem psychotycznym, wywołanego obawą przez powrotem do przesadnie ocenianego zagrożenia, co spowodowało utratę kontroli i zachowanie otwarcie agresywne, które stanowiło sposób uniknięcia tego niebezpieczeństwa. Biegłe wskazały wprost, że w omawianej sytuacji oskarżony chciał wyzwolić się z silnego lęku przed sytuacją, którą oceniał jako zagrożenie, chciał uzyskać poczucie bezpieczeństwa, trafiając do aresztu. Areszt był pierwszym miejscem, które przyszło oskarżonemu do głowy jako bezpieczne, wolne od subiektywnie odczuwanego zagrożenia” (s. 5 uzasadnienia). Przywołane stwierdzenie sądu a quo o utracie przez oskarżonego kontroli nie może być wyrywane
z kontekstu wniosków płynących z omawianej opinii, tj., że tempore criminis oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu, jednak jego zdolność do pokierowania swoim postępowaniem była ograniczona w stopniu znacznym (k. 375), bo jest to ustalenie, którego sam skarżący również nie podważa. Nadmienić zarazem trzeba to, że Sąd Okręgowy zasadnie przyjął również rzeczoną opinię jako podstawę ustaleń w zakresie rzeczywistej motywacji oskarżonego co tego, że jego zamiarem nie było pozbawienie życia pokrzywdzonej. Autor apelacji dostrzega wprawdzie to, że biegłe wskazały w zakresie ewentualnej motywacji oskarżonego, że chciał on uzyskać poczucie bezpieczeństwa trafiając do aresztu, jednakże tylko polemiczne jest jego stwierdzenie, że to również nie znaczy, iż nie można mu przypisać usiłowania zabójstwa. Nie sposób podzielić takiej argumentacji, jako wystarczającej do podważenia rzeczowego, przemyślanego i przekonywującego stanowiska sądu a quo.

Reasumując, Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona występku określonego w art. 190 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zw. z art. 31 § 2 k.k. Ponownie trzeba wskazać, że Sąd ten zasadnie wskazał z jakich powodów nie przypisał oskarżonemu czynu w kształcie wskazanym w akcie oskarżenia, tj. działania z zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonej. Przekonywująca jest w szczególności argumentacja, że gdyby oskarżony chciał to zrobić, to nikt nie był mu w stanie w tym przeszkodzić, gdyż miał ku temu wystarczająco dużo czasu, a pojawienie się na klatce schodowej świadków D. L. i D. L. (1)nie świadczy o tym, że oskarżony odstąpił od zamiaru zabójstwa, bo takiego nie miał. Uwolnienie się zaś pokrzywdzonej nie wiązało się z koniecznością obezwładnienia oskarżonego i w tej mierze miarodajne są właśnie zeznania M. K.. Warto w tej mierze odwołać się do jej zeznań złożonych na rozprawie w dniu 19 września 2019 r.,
w których opisuje ona okoliczności zdarzenia (k. 443). Rozsądna i obiektywna jest też i ta jej wypowiedź, będąca wyrazem odbioru działania oskarżonego: „Ja nie żywię urazy do tego Pana, myślę, że nie chciał mi zrobić krzywdy, ale ma problemy natury psychicznej. (…) ten człowiek jest chory. Nie mam do niego pretensji, wręcz współczuję jemu i jego rodzinie”
(k. 443v). Wpisuje się to jak najbardziej w ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy.

Sąd Apelacyjny ze swej strony dodaje jeszcze, że nikt rozsądnie oceniający zaistniałą sytuację nie dopatrywałby się w niej usiłowania zabójstwa. Żadnej determinacji oskarżony w tej mierze nie wykazywał. Co istotne, zdarzenie nie trwało długo, a przeniesienie agresji przez oskarżonego na świadków A. L. i D. L. nie było reakcją na przeszkodzenie mu w zabójstwie. Z kolei obezwładnienie oskarżonego przez ww. świadków nie miało skomplikowanego przebiegu. Oskarżony po chwili był już spokojny i podobnie zachowywał się po przybyciu funkcjonariuszy Straży Granicznej, tłumacząc swoje zachowanie. Wszystko to wskazywało na to, że osiągnął zamierzony cel wynikający z obawy ponownego znalezienia się w Irlandii. Dodać też należy, że słusznie sąd a quo nie dopatrzył się w okrzyku oskarżonego „Zajebię cię suko” zamiaru dokonania jej zabójstwa, a tylko wyrażenia w ten dosadny, wulgarny sposób groźby pozbawienia życia, czemu towarzyszyło przystawienie butelkowego „tulipana” do jej szyi. W kontekście przeprowadzonych rozważań trzeba przy tym podkreślić, że to przystawienie nie spowodowało na szyi pokrzywdzonej żadnych obrażeń, co także przemawia za brakiem zamiaru zabicia pokrzywdzonej, do tego osoby, która oskarżonemu nie była uprzednio w ogóle znana. Niezależnie od tego, że sąd meriti słusznie przyjął, że oskarżony w niebezpieczny dla pokrzywdzonej sposób posługiwał się ostrym narzędziem w postaci rozbitej butelki.

Trafnie zatem sąd a quo skonstatował, że „oskarżony A. C. nie działał
z zamiarem pozbawienia życia M. K., lecz groził jej pozbawieniem życia
w celu publicznego zademonstrowania swojego przestępczego działania, aby zostać zatrzymanym i osadzonym w miejscu, które uważał za bezpieczne, wolne od wpływu osób, uważanych przez niego za zagrożenie” (s. 6 uzasadnienia). Groźba oskarżonego oczywiście wzbudziła w pokrzywdzonej obawę, że zostanie spełniona i należało uznać ją za uzasadnioną zarówno w świetle wulgarnego zapowiedzenia pozbawienia życia, jak też w świetle przystawienia ostrego narzędzia do szyi. Takim działaniem oskarżony wyczerpał znamiona występku z art. 190 § 1 k.k..

Posługiwanie się oskarżonego w niebezpieczny dla pokrzywdzonej sposób rozbitą butelką słusznie doprowadziło sąd meriti do wniosku, że oskarżony musiał przewidywać i przewidywał, że w wyniku dynamiki, gwałtowności ruchów, pokrzywdzona może zostać skaleczona tą butelką i na to się godził, przez co spowodował u niej ranę ciętą grzbietowej części prawej dłoni, a więc naruszenie czynności narządów ciała (narządu ruchu, powłok ciała) na czas nie dłuższy niż siedem dni, czym wyczerpał znamiona występku z art. 157 § 2 k.k. Tej okoliczności skarżący już nie kwestionował. Podobnie jak przyjętego działania oskarżonego w warunkach art. 31 § 2 k.k. Wszystko to zostało ujęte w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu.

Skarżący nie kwestionował przy tym trafności dokonanych ustaleń odnośnie do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II zaskarżonego wyroku, tj. przestępstwa z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Mając na uwadze to, że choć skarżący nie sformułował wniosków co do kary, to jednak nominalnie zaskarżył wyrok w całości, Sąd Apelacyjny stwierdza następnie, że wymierzona oskarżonemu kara roku pozbawienia wolności za przypisane mu przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. zw. z art. 31 § 2 k.k. i kara roku pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k., a następnie wymierzona kara łączna roku pozbawienia wolności spełniają kryteria kar sprawiedliwych, wyważonych. Kary jednostkowe zostały wymierzone przy uwzględnieniu stwierdzonych okoliczności łagodzących i obciążających, w tym także faktu pojednania się oskarżonego z pokrzywdzoną M. K. i jej stanowiska co do braku pretensji wobec oskarżonego
i niedomagania się przez nią zadośćuczynienia (s. 6-7 uzasadnienia). Przekonywujące są zarazem rozważania sądu a quo odnośnie do wymierzenia oskarżonemu kary łącznej
z zastosowaniem zasady absorpcji (s. 7-8 uzasadnienia) oraz wyjaśnienie dlaczego oskarżony nie zasłużył na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania tej kary. Orzeczenie zaś środka zabezpieczającego w postaci terapii uwzględnia wskazania wynikające z wydanej
w sprawie opinii biegłych psychiatrów i psychologa (s. 8 uzasadnienia).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadny, wobec wyników przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego i braku zasadności postawionego zarzutu, a w konsekwencji z powodu braku podstaw do wydania orzeczenia kasatoryjnego określonych w art. 437 § 2 k.p.k. Skarżący w ogóle nie wyjaśnił
w czym upatrywał zasadności swojego wniosku.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość rozstrzygnięcia o winie, karze i środku zabezpieczającym.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Uznanie za bezzasadne zarzutów podnoszonych w wywiedzionej apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

3.

2. Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S.
- Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 738 złotych brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym - na mocy § 2 pkt 1, § 3, § 4 ust. 1 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2019, poz. 18, t.j.), przy uwzględnieniu stawki podatku od towarów i usług, o której mowa w § 4 ust. 3 cyt. rozporządzenia.

3. Kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa - na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.

1PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny – Prokurator Prokuratury Rejonowej G.w G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Orzeczenie zawarte w pkt. I zaskarżonego wyroku

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana