Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2021 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Przemysław Chrzanowski

Protokolant protokolant sądowy Beata Ignaczak

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2021 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa A. B.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o wydanie świadectwa pracy, wynagrodzenie za pracę, ekwiwalent pieniężny za urlop

1.  nakazuje (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wydać A. B. świadectwo pracy ze wskazaniem:

a.  okresu zatrudnienia od 31.08.2015r. do 31.08.2019r. (w okresie od 31.08.2015r. do 31.12.2015r. w (...) Sp. z o.o.; w okresie od 1.01.2016r. do 31.08.2019r. w (...) Sp. z o.o.),

b.  rodzaju wykonywanej pracy: projektant,

c.  wymiaru czasu pracy: pełen etat,

d.  zajmowanego stanowiska: projektant,

e.  miejsca wykonywanej pracy: W.,

f.  trybu rozwiązania stosunku pracy: rozwiązanie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia na mocy oświadczenia złożonego przez pracownicę (art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy),

2.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz A. B. kwotę 11.250 zł (jedenaście tysięcy dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem wynagrodzenia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

a.  2.250 zł od dnia 11 maja 2019 roku do dnia zapłaty,

b.  2.250 zł od dnia 11 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty,

c.  2.250 zł od dnia 11 lipca 2019 roku do dnia zapłaty,

d.  2.250 zł od dnia 10 sierpnia 2019 roku do dnia zapłaty,

e.  2.250 zł od dnia 11 września 2019 roku do dnia zapłaty,

3.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz A. B. kwotę 2.258,60 zł (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 września 2019 roku do dnia zapłaty tytułem ekwiwalentu pieniężnego za urlop,

4.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz A. B. kwotę 2.700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

5.  przyznaje adwokatowi N. D. kwotę 1.080 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt złotych) netto, powiększając ją o kwotę należnego podatku od towarów i usług, tytułem zwrotu kosztów kuratora (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w sprawie o sygn. akt VI P 43/20, której wypłatę zleca Skarbowi Państwa – konto bankowe Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie,

6.  odstępuje od obciążania stron kosztami sądowymi,

7.  nadaje wyrokowi w punkcie 2 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.250 zł (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt złotych).

Sygn. akt VI P 43/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 lutego 2020 roku (data prezentaty) powódka A. B. wniosła o zobowiązanie pozwanej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. do wydania jej świadectwa pracy, a także o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kwoty 11.250,00 zł wraz z odpowiednio liczonymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem wynagrodzenia za pracę oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kwoty 2.258,60 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, również z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że była zatrudniona w pozwanej spółce od dnia 31 sierpnia 2015 roku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, na stanowisku projektanta, na pełen etat. Powódka dalej podniosła, że w związku ze śmiercią jedynego wspólnika i członka zarządu pozwanej spółki, pozwana zaprzestała wykonywania obowiązków pracodawcy, w tym wypłacania wynagrodzenia za pracę, uiszczania składek ubezpieczeniowych. Powódka jednak nadal codziennie stawiała się do pracy, aż do momentu wymiany zamków w biurze; wtedy jednak kontaktowała się z bliskimi zmarłego i deklarowała gotowość do pracy. Powódka wskazała, że stosunek pracy ustał z dniem 31 sierpnia 2019 roku, nie otrzymała jednak świadectwa pracy, ani należnego jej wynagrodzenia za pracę i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

(pozew – k. 1 – 8)

Postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2020 roku Sąd na podstawie art. 69 § 1 KPC w związku z art. 460 § 2 KPC ustanowił dla (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kuratora w osobie adwokata N. D..

(postanowienie z dnia 20.04.2020r. – k. 80)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana podała, że w rzeczywistości do rozwiązania umowy o pracę pomiędzy stronami doszło wcześniej niż twierdzi powódka, bowiem pracodawca w sposób dorozumiany, poprzez zaprzestanie działalności po śmierci prezesa zarządu i jedynego wspólnika spółki, wyraził wolę rozwiązania stosunku pracy. Pozwana podniosła, że do ustania stosunku pracy doszło po upływie skróconego miesięcznego okresu wypowiedzenia, który rozpoczął bieg w dniu śmierci prezesa zarządu.

(odpowiedź na pozew – k. 96 – 98)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka A. B. była zatrudniona w pozwanej spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (poprzednio (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.) na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 31 sierpnia 2015 roku. Powódka pracowała na stanowisku projektanta, na pełen etat. Aneksem z dnia 1 stycznia 2016 roku podwyższono wynagrodzenie powódki do minimalnego wynagrodzenia za pracę, ze wskazaniem, że będzie ono co roku aktualizowane do poziomu tego wynagrodzenia ogłaszanego w rozporządzeniu, bez potrzeby podpisywania dodatkowych aneksów do umowy o pracę.

(dowód: umowa o pracę – k. 9, zawiadomienie o przejściu zakładu pracy – k. 10, aneks z dnia 01.01.2016r. – k. 11, odpis z KRS pozwanej spółki – k. 12 – 18)

Dnia 20 kwietnia 2019 roku zmarł A. M., który był jedynym wspólnikiem i jednocześnie członkiem zarządu pozwanej spółki. Po jego śmierci powódka, tak jak i inni pracownicy pozwanej spółki, przychodziła przez 1,5 tygodnia do pracy. Po tym czasie zmieniono zamki w drzwiach biura i powódka nie mogła się do niego dostać. Po śmierci A. M. pracownicy spółki kończyli jeszcze projekty, które były wcześniej rozpoczęte. Powódka po zamknięciu biura dalej była gotowa do świadczenia pracy, odbierała wówczas telefony od klientów pozwanej, starała się o tyle, o ile mogła, dokończyć wcześniejsze projekty. Powódka dzwoniła do syna zmarłego z pytaniem o dalsze losy spółki, nie był on w stanie udzielić jej żadnej odpowiedzi, dopiero po 6 miesiącach powiedział jej, że rodzina odrzuciła spadek.

(dowód: odpis z KRS pozwanej spółki – k. 12 – 18, odpis aktu zgonu – k. 37, zeznania świadka J. K. – protokół rozprawy z dnia 22.02.2021r. od 00:03:43 do 00:09:56, zeznania powódki A. B. – protokół rozprawy z dnia 22.02.2021r. od 00:10:11 do 00:16:42)

Pismem z dnia 15 maja 2019 roku powódka złożyła pozwanej oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. Oświadczenie powódki zostało odebrane przez pracodawcę dnia 16 maja 2019 roku.

(dowód: wypowiedzenie umowy o pracę – k. 19, potwierdzenie nadania i odbioru oraz wydruk z systemu śledzenia przesyłek – k. 20 – 22, zeznania powódki A. B. – protokół rozprawy z dnia 22.02.2021r. od 00:10:11 do 00:16:42)

Po śmierci A. M. dwóch kontrahentów pozwanej spółki skierowało do Sądu rejestrowego wnioski o ustanowienie kuratora dla tej spółki.

(dowód: wnioski o ustanowienie kuratora – k. 138 – 139)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane wyżej dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania. Sąd oparł się również na zeznaniach świadka J. K. i na zeznaniach powódki, które były ze sobą spójne i wiarygodne w całości.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest roszczenie powódki o wydanie jej świadectwa pracy, a także o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za pracę i ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

W pierwszej kolejności Sąd zajął się roszczeniem o wydanie świadectwa pracy. Zgodnie z art. 97 § 1 KP w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany wydać pracownikowi świadectwo pracy w dniu, w którym następuje ustanie stosunku pracy, jeżeli nie zamierza nawiązać z nim kolejnego stosunku pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy. Z kolei zgodnie z art. 97 ¹ § 1 KP w przypadku niewydania przez pracodawcę świadectwa pracy pracownikowi przysługuje prawo wystąpienia do sądu pracy z żądaniem zobowiązania pracodawcy do wydania świadectwa pracy.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że powódka była zatrudniona w pozwanej spółce od dnia 31 sierpnia 2015 roku, na stanowisku projektanta, na pełen etat, na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony. Po śmierci jedynego wspólnika i członka zarządu pozwanej spółki powódka nadal przychodziła do pracy, rozwiązując umowę o pracę poprzez złożenie pracodawcy wypowiedzenia tej umowy, ze skutkiem na dzień 31 sierpnia 2019 roku.

W toku postępowania strona pozwana argumentowała, że w rzeczywistości stosunek pracy ustał już wcześniej, z upływem miesięcznego okresu wypowiedzenia od dnia śmierci A. M.. Nie jest to jednak argumentacja trafna. Sąd miał na uwadze, że pracodawcą powódki jest spółka kapitałowa – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka taka ma odrębną od swoich wspólników osobowość prawną, wobec czego nawet śmierć jedynego wspólnika i zarazem jedynego członka zarządu spółki nie powoduje automatycznie ustania bytu samej spółki. Tym samym pomimo śmierci A. M. spółka nadal istniała i nadal istnieje. Pozwana nadal jest wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego. Powódka miała więc nadal swojego pracodawcę. Ponadto powódka po śmierci A. M. przychodziła przez kolejne 1,5 tygodnia do pracy, wykonując swoje obowiązki pracownicze. Po 1,5 tygodnia zaś doszło do wymiany - przez nieustaloną osobę lub osoby -zamków w drzwiach biura, co uniemożliwiło powódce świadczenie pracy w biurze, jednak powódka cały czas zgłaszała gotowość do świadczenia pracy, kontaktując się w tej sprawie z synem zmarłego A. M.. Jednocześnie ze strony spółki, czy potencjalnych spadkobierców jedynego wspólnika, brak było skierowania wobec powódki jakiegokolwiek oświadczenia, co do ustania stosunku pracy. Nie można przyjąć wyrażenia przez spółkę oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką w sposób dorozumiany, bowiem Kodeks pracy wymaga dla wypowiedzenia umowy o pracę, czy rozwiązania jej bez wypowiedzenia, formy pisemnej (art. 30 § 3 KP). Jednocześnie nie można domniemywać złożenia oświadczenia woli pracodawcy o wypowiedzeniu powódce umowy o pracę, w szczególności nie przemawia za tym wymiana zamków w drzwiach do biura. Takie działanie stanowi uniemożliwienie pracownikowi dalszego świadczenia pracy i powinno być kwalifikowane na podstawie art. 81 KP, o czym będzie mowa jeszcze niżej, ale nie może stanowić podstawy dla przyjmowania dorozumianego oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy o pracę. Nie można też mówić o jakimkolwiek porozumieniu rozwiązującym umowę o pracę pomiędzy powódką, a pozwaną spółką, powódka bowiem cały czas kontaktowała się z synem zmarłego, wykazując swoją gotowość do pracy. Dopiero po dokonaniu przez pracownicę analizy zaistniałej sytuacji i uznaniu, że nie ma przesłanek do kontynuowania stosunku pracy, sama powódka złożyła pracodawcy oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, które zostało odebrane przez spółkę, a jednocześnie spółka nic w tym przedmiocie nie odpowiedziała, chociażby kwestionując istnienie stosunku pracy.

Wobec powyższego Sąd uznał, że to powódka rozwiązała umowę o pracę, a nie pozwana, tym samym stosunek pracy trwał do upływu okresu wypowiedzenia. Sąd ustalił, że oświadczenie powódki o rozwiązaniu umowy o pracę zostało doręczone pozwanej dnia 16 maja 2019 roku, zaś okres wypowiedzenia, biorąc pod uwagę staż pracy powódki, wynosił 3 miesiące, zgodnie z art. 36 § 1 pkt 3 KP. Co prawda powódka w swym oświadczeniu zawarła wniosek o skrócenie okresu wypowiedzenia do 1 miesiąca, jednak wobec braku jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony pracodawcy należy uznać, że wniosek ten nie został zaakceptowany. Wobec tego okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące, a co za tym idzie, stosunek pracy pomiędzy stronami ustał z dniem 31 sierpnia 2019 roku. Sąd ustalił dalej, że pracodawca pomimo ustania stosunku pracy nie wydał powódce świadectwa pracy. Wobec tego zasadne jest jej roszczenie o wydanie tego świadectwa.

Odnośnie treści świadectwa pracy, w toku postępowania strona pozwana nie kwestionowała początkowej daty zatrudnienia powódki, ani jej stanowiska pracy, rodzaju wykonywanej pracy, miejsca wykonywania pracy, czy wymiaru czasu pracy. Wobec tego zasadnym było nakazanie pozwanej, aby wydała powódce świadectwo pracy z wpisanym rodzajem wykonywanej pracy – projektant, wymiarem czasu pracy – pełen etat, zajmowanym stanowiskiem – projektant, miejscem wykonywania pracy – W.. Znajduje to również potwierdzenie w treści przedłożonej przez powódkę umowy o pracę zawartej z pozwaną. Również początkowa data powstania stosunku pracy nie była kwestionowana. Pozwana kwestionowała jedynie tryb rozwiązania stosunku pracy oraz datę zakończenia tego stosunku. Jednak jak wyżej wskazano, w niniejszej sprawie to powódka rozwiązała umowę o pracę za wypowiedzeniem, a sam stosunek pracy ustał z dniem 31 sierpnia 2019 roku, po upływie okresu trzymiesięcznego wypowiedzenia.

Wobec powyższego, na podstawie ww. przepisów, zasadnym było nakazanie pozwanej wydania powódce świadectwa pracy z oznaczeniem okresu zatrudnienia od 31 sierpnia 2015 roku do 31 sierpnia 2019 roku (w tym w okresie od 31 sierpnia 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku pracodawcą powódki był poprzednik prawny pozwanej – spółka (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., co także nie było kwestionowane przez strony) oraz ze wskazaniem trybu rozwiązania stosunku pracy jako rozwiązanie umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia na mocy oświadczenia złożonego przez pracownicę (art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy). Wobec powyższego powództwo w zakresie roszczenia o wydanie świadectwa pracy w kształcie podanym przez powódkę jest zasadne.

Kolejnym roszczeniem podniesionym przez powódkę jest jej roszczenie o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej spółki wynagrodzenia za pracę za okres od 1 kwietnia 2019 roku do 31 sierpnia 2019 roku. Jak już wyżej wskazano stosunek pracy powódki trwał do dnia 31 sierpnia 2019 roku. Jednocześnie do 20 kwietnia 2019 roku, czyli do dnia śmierci A. M., oraz przez następne 1,5 tygodnia, powódka wykonywała pracę w biurze pozwanej spółki. Zgodnie z art. 80 KP wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną, wobec czego za wskazany wyżej okres powódka powinna otrzymać wynagrodzenie za pracę. Jednocześnie zgodnie z art. 80 zd. 2 KP za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Zgodnie zaś z art. 81 § 1 KP pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów. W niniejszej sprawie, jak wynika z ustaleń Sądu, powódka zgłaszała dalszą gotowość do pracy po zmianie zamków w drzwiach biura, w tym celu dzwoniła do syna zmarłego A. M. i dowiadywała się jakie będą dalsze losy spółki. Jednocześnie nie świadczyła wówczas pracy nigdzie indziej, sam pracodawca zaś nie złożył jej wypowiedzenia, ani nie rozwiązał z nią stosunku pracy w inny sposób. Pracodawca uniemożliwił za to powódce dalsze świadczenie pracy, zamykając jej dostęp do biura i znajdujących się w nim narzędzi pracy. Tym samym należy uznać, że powódka doznała przeszkód w świadczeniu pracy ze strony pracodawcy.

Wobec powyższego powódka zachowuje prawo do wynagrodzenia za pracę za okres trwający do 31 sierpnia 2019 roku. Miała ona określone wynagrodzenie w stałej stawce miesięcznej, było ono równe aktualnemu minimalnemu wynagrodzeniu za pracę, czyli w 2019 roku wynosiło 2.250,00 zł brutto. Wobec powyższego powódka ma prawo do wynagrodzenia za pracę w kwocie po 2.250,00 zł brutto miesięcznie za miesiące kwiecień, maj, czerwiec, lipiec i sierpień 2019 roku, za które wynagrodzenie to nie zostało jej wypłacone. Sąd zasądził więc na jej rzecz wynagrodzenie za pracę za te miesiące. Powódka domagała się również odpowiednio obliczanych odsetek ustawowych za opóźnienie. Sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 85 § 2 KP wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. Daty początkowe naliczania odsetek podane przez powódkę nie były kwestionowane przez stronę pozwaną, wobec czego Sąd zasądził wskazane wyżej wynagrodzenie za pracę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dat wskazanych w pozwie do dnia zapłaty.

Wreszcie ostatnim roszczeniem podniesionym przez powódkę jest roszczenie o zasądzenie na jej rzecz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Zgodnie z art. 171 § 1 KP w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny. W pozwie powódka wskazała, że nie wykorzystała w toku zatrudnienia w pozwanej spółce 21 dni urlopu, do których nabyła prawo. Jednocześnie przedstawiła też wyliczenia, z których wynika, że kwota należna tytułem tego ekwiwalentu wynosi 2.258,60 zł. Pozwana w toku postępowania nie kwestionowała liczby dni urlopu wypoczynkowego, przysługującego powódce i przez nią niewykorzystanego, nie kwestionowała również wskazanych w pozwie obliczeń.

Wobec powyższego Sąd zasądził na rzecz powódki tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy żądaną przez nią kwotę 2.258,60 zł. Odnośnie odsetek Sąd miał na uwadze, że roszczenie o ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy staje się wymagalne z dniem zakończenia stosunku pracy, czyli w tym wypadku z dniem 31 sierpnia 2019 roku. Wobec tego Sąd zasądził wskazaną wyżej kwotę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 września 2019 roku do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie wskazanych przepisów orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 KPC oraz § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800, ze zm.), zasądzając na rzecz powódki od pozwanej kwotę 2.700,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W przedmiocie kosztów kuratora procesowego Sąd orzekł na podstawie § 1 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018r., poz. 536), przyznając na rzecz kuratora kwotę 1.080,00 zł, powiększoną o kwotę należnego podatku od towarów i usług, stanowiącą 40% z kwoty 2.700,00 zł, czyli stawki minimalnej obliczanej na podstawie § 9 ust. 1 pkt 2 wskazanego wyżej rozporządzenia w sprawie opłat za czynności adwokackie.

W pozostałym zakresie Sąd odstąpił od obciążania stron kosztami sądowymi.

Na podstawie art. 477 ² § 1 KPC Sąd nadał również wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.250,00 zł.