Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Załęska (spr.)

Sędziowie: SSO Sławomir Górny

SSR (del.) Sławomir Matusiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Kubiczak - Kleśta

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2014 roku w Sieradzu

sprawy z powództwa G. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o przywrócenie do pracy i zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu - Sądu Pracy

z dnia 7 stycznia 2014 roku sygn. akt IV P 12/13

1.  prostuje wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu - Sądu Pracy w ten sposób, że w sentencji orzeczenia w miejsce (...) S.A.” wpisać (...) Spółka Akcyjna;

2.  oddala apelację;

3.  zasądza od G. B. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję.

IV Pa 25/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 grudnia 2011 roku G. B. wniósł
o uznanie za bezskuteczne oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, ewentualnie o przywrócenie do pracy, ewentualnie o umożliwienie mu dobrowolnego odejścia z pracy na mocy porozumienia z zasądzeniem odszkodowania w wysokości 49 900,00 zł, a także o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu.

Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2012 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu przywrócił powoda do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy, zasądził kwotę 17 554,35 zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy i kwotę 60,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Na skutek apelacji pozwanej Sąd Okręgowy w Sieradzu uchylił w.w wyrok
w punktach 1 i 3 i przekazał w tym zakresie sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wieluniu, pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania, ponadto uchylił wyrok w punkcie 2 i umorzył postępowanie.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy G. B. wniósł ostatecznie o przywrócenie do pracy i zasądzenie od pozwanej kwoty 17 554,35 zł brutto tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia pracy przez powoda u pozwanej, z ustawowymi odsetkami za okres od dnia podjęcia pracy przez powoda u pozwanej do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu.

Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie oraz o zasądzenie od powoda kosztów procesu.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Wieluniu wyrokiem z 7 stycznia 2014r. oddalił powództwo i obciążył powoda kosztami procesu za obie instancje na rzecz pozwanego.

Wyrok zapadł po następujących ustaleniach i wnioskach :

G. B. był zatrudniony w (...) S.A. z siedzibą w W. od dnia 02 września 1985 roku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, ostatnio na stanowisku konsultanta ds. sprzedaży bezpośredniej,

W § 3 porozumienia z dnia 01 lipca 2011 roku w sprawie zmiany warunków umowy o pracę strony ustaliły, że pozostałe warunki umowy o pracę nie ulegają zmianie, natomiast w porozumieniu z dnia 01 października 2009 roku w sprawie zmiany warunków umowy o pracę, powód zobowiązał się do przestrzegania obowiązków m.in. wynikających
z Regulaminu pracy i Kodeksu Etyki (...).Zgodnie z regulaminem pracy dla (...) S.A. z siedzibą w W. do podstawowych obowiązków pracownika należało
m.in. przestrzeganie wewnętrznych aktów normatywnych, w tym w szczególności postanowień Kodeksu Etyki (...).

Zgodnie z Kodeksem Etyki (...)pracownik ma obowiązek dbania o przestrzeganie lojalności, bezstronności i uczciwości w relacjach z klientem i dostawcami, powstrzymywania się od przyjmowania prezentów lub innych dodatkowych korzyści

( nie będzie przyjmował niczego, co ma wartość większą niż symboliczna.). Nadto pracownik nie może angażować się w żadne nielegalne działania, w szczególności w działania o charakterze korupcyjnym. Ma dbać o właściwą ochronę własności materialnej i intelektualnej (...). Jest odpowiedzialny za zapewnienie tego, aby zasoby (...)były wykorzystywane właściwie, a majątek firmy był zabezpieczony. Ma działać tak, aby uniknąć jakichkolwiek strat i nadużyć. Ma również unikać sytuacji, w których jego osobiste interesy albo interesy osób prawnych lub fizycznych, z którymi jest spokrewniony czy związany, pozostawałby w konflikcie z interesem (...) .

W dniu 12 wrześniu 2011 roku wszczęto działania kontrolne przez firmę zewnętrzną, mające na celu ujawnienie nieprawidłowości w procesie aktywacji usługi „(...)”. Raport z kontroli został sporządzony 10 października 2011 roku.

Pakiet ten był formą bezpłatnych doładowań do numerów telefonów klientów pozwanej spółki, którzy skorzystali z usługi (...), (...)i (...).

Nadużycia stwierdzono u około dwudziestu kilku osób na około tysiąc sprzedawców i obejmowały powyżej 6 doładowań na ten sam numer abonencki.

Po przeprowadzonej kontroli, pracownik centrum sprzedaży bezpośredniej S. S. w dniu 08 listopada 2011 roku odbył z powodem rozmowę, z której został sporządzony protokół. Rozmowa miała na celu wyjaśnienie czy powód aktywował kiedykolwiek „(...)”, czy następowało to za zgodą i wiedzą klienta oraz czy powód korzystał z „(...)” w taki sposób, że doładowywał nimi swoje prywatne numery telefonów.

W dniu 07 grudnia 2011 roku powód będąc na zwolnieniu lekarskim otrzymał pismo pozwanej o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jako przyczyną wypowiedzenia wskazano ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, polegających na tym, że w okresie działania promocji (...)w latach 2010 – 2011 powód świadomie dokonał nadużycia, wykorzystując zajmowane stanowisko i wykonywane zadania, polegającego na doładowywaniu numerów osób nieuprawnionych środkami z „(...)” klientów korzystających z usługi (...).
W w.w piśmie pozwana podała, że powód wskazał 11 krotnie numery (...) i (...) zarejestrowane na J. B., numer (...) zarejestrowany na M. P., numer (...) zarejestrowany na T. N., a także numer (...), zarejestrowany na A. N., do otrzymywania promocyjnych doładowań „(...)” z kont różnych klientów w celu uzyskania przez nich korzyści majątkowej.

Zgodnie z Regulaminem promocji (...)i Regulaminem promocji (...)w przypadku „(...)” abonent mógł wskazać kontrakt, do którego zostanie przypisany pakiet, a w braku wskazania, pakiet został automatycznie przypisany do wszystkich kontraktów na koncie.

Sąd Rejonowy ustalił też , że system informatyczny (...) umożliwiał aktywację umowy bez wprowadzenia bonusowego doładowania na inny kontrakt (numer abonencki). W przypadku powoda takie zamówienia w latach 2009 – 2011 były robione kilkadziesiąt razy. W wyniku dodatkowego audytu 309 858 zamówień, związanego z wcześniejszą kontrolą, 48 % stanowiły zamówienia bez podania numeru promocyjnego, 50,3 % z podanym numerem promocyjnym,

0,7 % to zamówienia zakwestionowane – powyżej 6 doładowań na ten sam numer.

W przypadku powoda doładowania z „(...)” były cykliczne co miesiąc w wysokości albo 20,00 albo 30,00 złotych przez cały okres trwania umowy, co dało około 3 880,00 zł. Po raporcie zostały one wyłączone,

I tak :

- A. N. otrzymała doładowania „(...)” z umowy zawartej przez powoda z H. M.,

- J. B. z umów zawartych z: L. B., S. D., M. D. (1), H. F., R. K., B. K., W. L., G. W., H. Ż., A. B., Z. R.,

- T. N. z umowy zawartej ze M. C.,

- a M. P. z umowy zawartej z M. D. (2).

We wszystkich tych umowach, zawartych w latach 2010-2011, wskazany jest „(...)”, a podpisywał je w imieniu pozwanej G. B. i dotyczą one usługi(...), (...)i (...).

Klient pozwanej L. B., z którym powód zawierał umowę, nie posiadał żadnej wiedzy na temat „(...)” , nikt z pozwanej firmy o tym pakiecie z nim nie rozmawiał.

Kolejni klienci, z którymi powód zawierał umowy:

- A. B. zna J. B., nie pamiętał szczegółów zawarcia umowy, w czasie jej zawierania wskazał jakiś numer do promocji, ale nie pamiętał jaki,

- B. K., Z. R., S. D., nie pamiętali szczegółów zawarcia umowy, ale nie wskazywali numeru do celów promocyjnych

- M. D. (2), H. M., H. F. nie pamiętali szczegółów zawarcia umowy,

- E. O. nie wskazywał numeru do promocji,

-W. L. nie pamiętała szczegółów zawarcia umowy, nie rozmawiała z powodem
gdyż wszystko załatwiała jej córka,

- (...)nie pamiętała szczegółów zawarcia umowy, nie podawała powodowi żadnego numeru, nie zna teścia powoda J. B.,

- G. W. nie pamiętał szczegółów zawarcia umowy, nie zna J. B. i nie wskazywał jego numeru.

Z kolei teść powoda J. B. nie utrzymuje kontaktów koleżeńskich z A. B., L. B., B. K., M. D. (2) i E. O.,

Miesięczne wynagrodzenie powoda, liczone jak ekwiwalent za urlop, wynosi 5 851,45 zł brutto.

W dniu 24 października 2011 roku została zawarta między pozwaną a związkami zawodowymi umowa społeczna wraz z porozumieniem umożliwiająca długoletnim pracownikom dobrowolne odejście z pracy z uprawnieniem do otrzymania odprawy, dla pracownika zatrudnionego powyżej 25 lat w wysokości 15 miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego.

G. B. pracował w pozwanej firmie przez 20 lat w P.. Po zlikwidowaniu tego rejonu powód dojeżdżał do pracy do R.. Następnie został oddelegowany do pracy w W.. W 2011 roku budynek w W. został sprzedany, a pracownicy zostali przeniesieni do P.. Pismem z dnia 25 listopada 2011 roku powód zwrócił się do pozwanej o rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia w ramach dobrowolnych odejść.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody nie negowane przez strony i w oparciu o ich zgodne twierdzenia, nadto na podstawie zestawienia numerów, które otrzymały dodatkowe doładowania „(...)”, kserokopii umów zawieranych przez powoda z klientami , pisma z dnia 16 maja 2012 roku , załącznika nr 1 – Aktywacja (...) w (...) , zeznań świadka A. K. ,J. R., A. S.. którym Sąd w całości dał wiarę, jako zeznaniom jasnym, logicznym, spójnym i znajdującym oparcie w zgromadzonym wyżej materiale dowodowym.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w części, w której twierdził, że przez pewien okres czasu system (...) uniemożliwiał aktywację umowy bez wprowadzenia bonusowego doładowania na inny kontrakt, uznając je za sprzeczne z zeznaniami świadków: J. R., A. S. i A. K. , podkreślając, że w wyniku dodatkowego audytu 309 858 zamówień, 48 % stanowiły zamówienia bez podania numeru promocyjnego, 50,3 % z podanym numerem promocyjnym, a to prowadzi wniosku, że system ten pozwalał na zatwierdzenie umów bez podania numeru do promocji. W omawianym zakresie z tych samych powodów sąd meriti odmówił wiary zeznaniom świadków M. P. i D. P..

Nadto Sąd Rejonowy nie dał wiary zeznaniom powoda w części, w której twierdził, że doładowania na nazwisko J. B., A. N., M. P. i T. N., nie pochodziły z umów zakwestionowanych przez stronę pozwana, uznając je za gołosłowne i sprzeczne z zeznaniami A. K. i zestawieniem przez nią sporządzonym. W ocenie Sądu I instancji świadek ten jako pracownik firmy zewnętrznej nie miała żadnego interesu, by zeznawać na niekorzyść powoda, a na korzyść pozwanej. Nadto Sąd Rejonowy podkreślał udokumentowanie przez stronę pozwaną faktu zawierania przez powoda umów oraz że w badanym okresie stwierdzone nadużycia dotyczyły umów (...), (...)i (...), w których obowiązywał „(...)”, a więc wskazanych w rozwiązaniu umowy o pracę,

Sąd Rejonowy dał także wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie klientów , z którymi powód zawierał zakwestionowane umowy w ramach promocji ,,(...)”: L. B., A. B. B. K. , M. D. (2) , E. O. , H. M. , Z. R. , W. L. , S. D. H. F., (...), G. W. i J. B., uznając je za jasne i logiczne, których strony nie kwestionowały.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w części, w której twierdził, że nie wskazywał w umowach numerów dla usługi „(...)” , bez zgody i wiedzy klientów. Zeznania powoda w tej części Sąd I instancji uznał za gołosłowne, bowiem żaden z przesłuchiwanych w sprawie klientów nie potwierdził wersji powoda, a co więcej, wielu świadków tej wersji zaprzeczyło. Sąd Rejonowy podkreślał przy tym zmienność twierdzeń powoda, początkowo wywodzącego , że klienci byli znajomymi J. B., bądź jego znajomymi, potem zeznającego, że nie kontrolował numerów wskazywanych przez klientów i nie znał numeru J. B., wreszcie ukrywającego, że J. B. jest jego teściem. Wskazując na w.w dowody w ocenie sądu meriti trudno uznać za logiczne twierdzenie, że w kilkunastu umowach klienci pozwanej wskazywali numery osób związanych z powodem i że był to czysty przypadek, skoro zebrany w sprawie materiał dowodowy temu przeczy.

Wskazując na powyższe Sąd Rejonowy uznał powództwo za podlegające oddaleniu.

Podkreślając nadzwyczajny tryb rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z art. 52 kp. ,Sąd Rejonowy wskazywał , że jego zastosowanie przez pracodawcę winno być wyjątkowe i ostrożne i znajdować uzasadnienie w całokształcie okoliczności dotyczących zdarzenia, które legło u podstaw rozwiązania stosunku pracy. Powołując się na utrwalone w tym przedmiocie orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazał , że przesłankami zastosowania normy z art. 52 § 1 pkt 1 kodeksu pracy są zachodzące łącznie: bezprawność działania, zagrożenie interesów pracodawcy i zawinienie co najmniej w stopniu rażącego niedbalstwa. Przy czym ocenę stopnia i rodzaju winy pracownika należy odnieść nie tylko do naruszenia samego obowiązku do zagrożenia lub naruszenia interesów pracodawcy .

Nadto Sąd Rejonowy przywołał art. 100 kodeksu pracy, zgodnie z którym pracownik winien przestrzegać regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie porządku.

Przechodząc do oceny postępowania powoda w aspekcie postawionego zarzutu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, sformułowanego w treści oświadczenia o wypowiedzeniu, sąd meriti wskazał, że ich istotą było wykorzystywanie usługi „(...)” w sytuacji, gdy klienci z różnych przyczyn nie wskazywali numeru doładowania. Kierując się wskazówkami Sądu Okręgowego w Sieradzu o potrzebie ustalenia, w jakich okolicznościach doszło do 11 krotnego wskazania numerów J. B., czy mogło się tak zdarzyć , czy też nie był to przypadek , Sąd Rejonowy uznał , że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że powód w sposób nieuprawniony dysponował usługą „(...)”, narażając tym samym pozwaną na szkodę. Do takiego wnioskowania doprowadziły zeznania klientów, które nie potwierdziły wersji powoda , że przy zawieraniu umowy dla usługi „(...)” podawali numer J. B. lub współpracowników powoda, gdyż tak chcieli, gdyż byli znajomymi, bądź członkami rodziny powoda. Świadkowie ci albo nie pamiętali okoliczności związanych z zawarciem umowy, co w ocenie sądu meriti nie jest jednoznaczne- jak twierdził powód - z przyznaniem, że w pełni świadomie wskazali numer J. B., bez ingerencji powoda, albo też zeznali, że żadnego numeru nie wskazywali lub że ich rola ograniczała się jedynie do podpisania umowy, gdyż resztę załatwiali członkowie rodziny, a niektórzy zeznali, że nie wiedzą co to (...). Nadto z zeznań tychże świadków wynika, iż w stosunku do powoda są osobami obcymi. Tylko jeden z nich podał, że znał J. B. oraz że podawał jakiś numer, ale nie pamiętał jaki i czego on dotyczył.

Wskazując na powyższe Sąd I instancji wywiódł, że powód w swoim działaniu wykorzystywał niewiedzę klientów, w większości zainteresowanych tylko internetem, działał w stosunku do nich nieuczciwie, pomimo możliwości zatwierdzenia umowy bez wskazania numeru dla promocji.

Takiego zaś zachowania powoda nie można było potraktować jako występku dyscyplinarnego, gdyż było ono przemyślane, podjęte z góry powziętym zamiarem, a wskazanie numerów najbliższych nacechowane chęcią przysporzenia korzyści materialnych kosztem pozwanej. W związku z tym powód swoim zachowaniem naruszył podstawowe obowiązki pracownicze określone w art. 100 kodeksu pracy, naruszył regulamin pracy i zasady etyki (...). To z kolei doprowadziło do szkody po stronie pracodawcy, gdyż doładowania z „(...)” z zakwestionowanych umów wyniosły za cały okres ich trwania 3 880 zł.

Wskazując na skutecznie zakwestionowanie przez pozwaną więcej niż 6 umów (...), (...)i (...), w ocenie Sądu Rejonowego sformułowanie zawarte w oświadczeniu o wypowiedzeniu „korzystających z usługi (...)”, przy dokładnym wyjaśnieniu w dalszej jego części o jakie sytuacje chodzi, przesądza, że przyczyna wypowiedzenia nie obejmowała jedynie umów (...)jak twierdzi powód, ale i pozostałe umowy (...)i (...)z usługą „(...)” , zawieranych w imieniu pozwanej przez powoda.

Wskazywane wyżej przez Sąd Rejonowy okoliczności doprowadziły do ostatecznego wniosku , że przyczyna rozwiązania umowy jest konkretna, rzeczywista i uzasadniona.

W ocenie sądu meriti pozwana nie naruszyła też przepisów dotyczących rozwiązania umowy o pracę. , zachowując terminy określone w kodeksie pracy, bowiem rozmowa wyjaśniająca z powodem miała miejsce 08 listopada 2011 roku, a oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powód otrzymał 07 grudnia 2011 roku. Z tych wszystkich powodów Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieuzasadnione , skutkujące jego oddaleniem.

Rozstrzygnięcie o kosztach należnych pozwanej Sąd Rejonowy oparł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 11 ust. 1 pkt 1, a także na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 11 ust. 1 pkt 2 i § 6 pkt 5, a także na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. z 2013 roku, poz. 490).a

O brakujących kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., gdyż powód stracił pracę i nie uzyskuje dochodów.

Apelację od wyroku wywiódł powód zarzucając: 1) naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy w zw. z art. 30 § 4 Kodeksu pracy poprzez błędne przyjęcie, że do rozwiązania przez pozwaną umowy o pracę zawartej z powodem nastąpiło z przyczyny wskazanej w złożonym powodowi przez pozwaną oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, a zatem poprzez błędne uznanie, iż przyczyna wskazana w oświadczeniu była rzeczywistą i konkretną.

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie:

^:- art. 217 § 3 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez dopuszczenie przez sąd dowodów niezwiązanych ze sprawą, powoływanych jedynie dla zwłoki,

- art. 227 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez oparcie zaskarżonego orzeczenia na okolicznościach niemających dla rozstrzygnięcia sprawy istotnego znaczenia, tj. poprzez
przeprowadzenie dowodów, których przedmiotem były fakty nieistotne w sprawie.

- art. 328 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez zawarcie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia rozważań co do faktów niemających związku ze sprawą,

-art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na wyprowadzeniu przez sąd z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków niezgodnych z zasadami logicznego rozumowania, tj. uznanie, że przyczyna wskazana przez pozwaną w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę zawartej z powodem bez wypowiedzenia została przez nią udowodniona.

Wskazując na powyższe apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez przywrócenie powoda do pracy na poprzednich warunkach oraz przyznanie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości 17.554,35 zł., z ustawowymi odsetkami za okres od dnia podjęcia pracy przez powoda u pozwanej do dnia zapłaty , a ewentualnie o zmianę zaskarżonego orzeczenia i przyznanie powodowi od pozwanej odszkodowania w wysokości 65.000,00 zł.

Nadto apelujący wnosił o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego w podwójnej stawce.

W uzasadnieniu apelant nie zgodził się z twierdzeniem Sądu I instancji , że materiał dowodowy dał podstawy do uznania, że przyczyna rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia była rzeczywista. Wskazywał , że w oświadczeniu o wypowiedzeniu pozwana powołała się na promocję (...)w latach 2010/2011. , wobec czego bez znaczenia dla istoty sprawy, pozostają przedłożone przez pozwaną kopie umów na usługi inne aniżeli (...), której dotyczy oświadczenie pozwanej o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Nadto apelujący podnosił , że przedmiotowe umowy sprzedaży usługi(...), dotyczą łącznie dziewięciu umów zawartych z osobami wskazanymi w piśmie z 24.04.2013 r.i pięć spośród tych osób zeznając w sprawie, wykluczyło dokonanie na nich przez powoda nadużycia w postaci doładowywania numerów osób nieuprawnionych środkami z (...). Pozwany ustalił natomiast - w ramach przyjętego arbitralnie wewnętrznego kryterium oceny działań pracowników w zakresie wykorzystania bonusu w postaci (...)-jako nieprawidłowe co najmniej sześciokrotne wskazanie tego samego numeru do doładowania (...).

Wobec tego w ocenie apelanta naruszono przepis art. 227 Kpc wskutek oparcia zaskarżonego orzeczenia na okolicznościach niemających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. poprzez przeprowadzenie dowodów, których przedmiotem były fakty nieistotne (przeprowadzenie dowodów dotyczących umów innych aniżeli (...)).

Naruszenie przepisu art. 328 § 2 Kpc uzasadniano poczynieniem przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia rozważań co do faktów niemających związku ze sprawą, tj. do usług innych aniżeli usługa (...). Z kolei naruszenie art. 217 § 2 Kpc wg. apelującego polegało na dopuszczeniu przez sąd dowodów nieistotnych dla sprawy, powoływanych jedynie dla zwłoki, tj. dotyczących umów na usługi inne niż usługa (...)wskazana w oświadczeniu pozwanej o tzw. dyscyplinarnym zwolnieniu, co doprowadziło do znacznej przewlekłości w rozpoznaniu sprawy.

W związku z tym apelujący wywiódł, że przypisywanie powodowi ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych nie znalazło potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym i stanowi nadużycie prawa podmiotowego pracodawcy. Przyczyna podana w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie jest rzeczywista, a samo wypowiedzenie zostało dokonane z naruszeniem art. 52 § 1 pkt 1 Kp.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów procesu wg. norm przepisanych. Jednocześnie wskazano , że nastąpiła zmiana nazwy pozwanej na (...) S.A., na dowód czego przedstawiono aktualny wypis z KRS potwierdzający tę okoliczność.

Strona pozwana podkreślała wskazywane przez powoda numery telefonu w celu uzyskania promocyjnych doładować „(...)" z kont różnych klientów, przez co w sposób nieuprawniony dysponował majątkiem pozwanej o określonej wartości.

Przekazanie zaś świadczeń na rzecz rodziny i powoda jest bezsporne i zostało

wykazana na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Powód wiedząc jak działa promocja przekazywał uprawnienia sobie na numer prywatny, swojej rodzinie czy znajomym, uprawnienia, które miało wymierną wartość: co miesiąc przez trwania umowy klienta (24 czy 36 miesięcy) konkretne bezpłatne minuty rozmowy o wartości około 20 zł miesięcznie z każdego doładowanego numeru (wielokrotność 9 x24 lub x 36 i pomnożone przez 20 zł).

W sytuacji, gdy klient nie chciał skorzystać z bonusa w postaci „(...)"

nie powstawałyby jego koszty po stronie pozwanej. Działanie powoda

spowodowało, że niezasadnie każdorazowo pozwana była obciążana kosztami

promocji, z której w sposób nieuprawniony korzystał powód czy jego rodzina.

Zatem stanowi to naruszenie postanowień Regulaminu pracy i Kodeksu

Etyki (...), którego podstawową zasadą jest działanie etyczne i dbanie o dobro

pracodawcy i jego mienie. Rozwiązanie stosunku pracy z powodem w trybie art. 52 kodeksu pracy było więc zasadne, a przyczyny wskazane przez pozwaną rzeczywiste i konkretne

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ:

Apelacja powoda jest bezzasadna i podlegała oddaleniu. Jej zarzuty naruszenia prawa procesowego oraz materialnego nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzut naruszenia art. 217§ 2 kpc. i związane z nimi zarzuty naruszenia art. 227 kpc. oraz art. 328§ 2 kpc nie mogą się ostać .

Powód opiera je na dopuszczeniu przez sąd meriti dowodów nieistotnych w sprawie

( art. 217§ 2 kpc.) i wydaniu wyroku opartego na tych nieistotnych dowodach (art. 227 kpc. ) oraz poczynieniu rozważań w uzasadnieniu wyroku co do faktów nieistotnych w sprawie

( art. 328§ 2 kpc ) . Wedle apelującego te nieistotne dowody dotyczą umów na inne usługi niż usługa (...), wskazana w oświadczenia pracodawcy o rozwiązania z powodem stosunku pracy.

Tego poglądu Sąd Okręgowy nie podzielił. Przede wszystkim należy podkreślić - a co pomija apelujący- że sprawa niniejsza została przekazana do ponownego rozpoznania. Uchylając poprzedni wyrok, wydany wyłącznie na podstawie bezkrytycznej oceny twierdzeń powoda , Sąd Okręgowy dostrzegł niewyjaśnienie istoty sprawy. W kontekście dokonanego G. B. wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp., do istoty sprawy należało ustalenie w jakich okolicznościach doszło do aż 11 krotnego wskazania do bezpłatnego doładowania dwóch numerów na nazwisko jednej i tej samej oraz bliskiej powodowi osoby, czyli teściowi.

Twierdzenia powoda , że było możliwe wskazywanie przez różnych klientów do darmowego doładowania numeru jednej i tej samej osoby , wymagały udowodnienia przez powoda tych twierdzeń, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 3 kpc. , na co wskazywał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku z 28 listopada 2012r.

Po ponownym rozpoznaniu powód inicjatywy dowodowej nie podjął.

Z kolei dowody zaprezentowane przez stronę pozwaną stanowiły niezwykle cenny materiał, służący właśnie wyjaśnieniu istotnych w sprawie okoliczności, mających znaczenie dla oceny podstaw zastosowanego wobec powoda trybu wypowiedzenia z art. 52 § 1 pkt 1 kp.

Wbrew błędnemu twierdzeniu apelującego, Sąd Rejonowy nie mógł tych dowodów pominąć .

Zgodnie z treścią art. 227 kpc. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia istotne znaczenie. Sąd pominie środki dowodowe , jeżeli okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione lub jeżeli strona powołuje dowody jedynie dla zwłoki (art. 217§ 2 kpc.)

Generalną zasadą postępowania dowodowego jest , że każde twierdzenie strony powinno być poparte dowodami. Przez dowód w ścisłym znaczeniu rozumie się środek dowody , tj. ten środek , który umożliwia przekonanie się o istnieniu lub nieistnieniu faktów , a tym samym o prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń o tych faktach.

Nie można pominąć dowodów jeżeli dotychczasowe postępowanie prowadzi do wniosków sprzecznych z przedstawionymi przez stronę zgłaszającą dowód ( por. orzecz. SN z 26.09.1966r. IICR 66

W niniejszej sprawie sporne okoliczności wymagały bez wątpienia wyjaśnienia , stąd przedstawione przez stronę pozwaną dowody, zasadnie Sąd Rejonowy przyjął , rozważył i ocenił. Apelujący nie mając do zaoferowania innych dowodów, poza prezentowanym nadal gołosłownym twierdzeniem o możliwości doładowania konta jednej i tej samej osoby( teścia), na podstawie umów zawieranych z różnymi klientami , wskazywał i nadal wskazuje , że przedstawiona przez niego wersja jest jedyna i prawdziwa. Tymczasem bogaty materiał, któremu zasadnie sąd meriti przypisał walor dowodowy, tym twierdzeniom przeczy.

Nadto apelujący nie dostrzega, że wobec uchylenia poprzedniego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiążą zarówno sąd , któremu sprawa została przekazana , jak i sąd drugiej instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy ( art. 386 § 6 kpc.) .

Sąd Rejonowy zasadnie zatem przyjął w poczet materiału dowodowego umowy zawierane przez powoda w ramach usług(...)i (...) i (...)i prawidłowo poczynił na ich podstawie ustalenia i rozważania .

Nie można zgodzić się z apelującym , że wobec wskazania w wypowiedzeniu usługi (...), pozostałe usługi nie mogły być przedmiotem ustaleń faktycznych i rzutować na ocenę zasadności dokonanego wypowiedzenia. Ta argumentacja apelującego jest nie do zaakceptowania. Apelant nie dostrzega lub nie chce dostrzec , iż nieprawidłowości w jego działaniu polegające na doładowywaniu ,, (...)” dotyczyły okresu 2010- 2011 i tenże pakiet dotyczył wszystkich promocji w okresie wskazanym w wypowiedzeniu. Co więcej , apelujący doskonale wiedział , że wypowiedzenie dotyczyło promocji (...)i (...)i (...), na co sam wskazuje wprost w uzasadnieniu pozwu. Aktualna argumentacja, że wypowiedzenie dotyczyło tylko usług sprzedawanych w ramach promocji(...)stanowi w ocenie Sądu Okręgowego nieudolną próbę zminimalizowania wagi i ilości nadużyć jakich dopuścił się G. B. , a tym samym należy uznać ją za nieuprawnioną .Zasadne jest zatem twierdzenie sądu meriti, że

,, (...)” dotyczył wszystkich promocji, tj. (...), (...)i (...).

Wobec powyższego , zarzuty apelacji o naruszeniu przez sąd meriti art. 227 kpc. i art. 217§ 2 kpc. oraz związanego z nimi zarzutu naruszenia art. 328§ 2 kpc okazały się chybione.

Przechodząc do naruszenia art. 233 § 1 kpc kpc. , to i ten zarzut nie może się ostać . Przede wszystkim należy zauważyć , że apelujący tego zarzutu dostatecznie nie uzasadnił , ograniczając się do twierdzenia o wyprowadzeniu przez sąd meriti wniosków niezgodnych z zasadami logicznego rozumowania, prowadzących ostatecznie do uznania zasadności przyczyny wypowiedzenia.

Podejmując ocenę tego zarzutu, zdaniem Sądu Okręgowego , sąd I instancji przeprowadził niezwykle gruntowne postępowanie dowodowe , zmierzające do wyjaśnienia istoty sprawy , mając przy tym na uwadze zasadę wyrażoną w art. 386 § 6 kpc. Ustalenia faktyczne sądu meriti należało uznać za prawidłowe (czego zresztą apelujący nie kwestionuje) i Sąd Okręgowy przyjął je za własne . W ocenie Sądu Okręgowego ocena tych dowodów i wyprowadzone na ich podstawie wnioski zostały dokonane przez Sąd Rejonowy w ramach uprawnień jakie daje art. 233 § 1 kpc. i w żaden sposób nie uchybiają zasadzie wyrażonej w tym przepisie. Wręcz przeciwnie , ocena jest logiczna i mająca pełne potwierdzenie w materiale dowodowym .

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 kpc. wymaga wykazania , że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego , to bowiem jedynie może być przeciwstawne uprawnieniu sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze ( doniosłości ) poszczególnych dowodów i ich odmiennej niż ocena sądu ( por. orzecz. Sądu Najwyższego z 6.11.1998r. , IICKN 4/98 , Z 10.04.2000R. V CKN 17/00).

Apelujący nie wykazał braku logicznego rozumowania Sądu Rejonowego przy ocenie zgromadzonych dowodów.

Co więcej, ocena zeznań przesłuchanych w sprawie świadków – klientów, z którymi powód zawierał umowy , zeznań świadków A. K., , J. R. , A. S. i samego powoda oraz nie została zakwestionowane przez apelującego . Dowody z zeznań świadków ( klientów pozwanej) oraz w.w świadków , uznane przez sąd meriti za wiarogodny materiał , w powiązaniu z dowodami w postaci umów zawieranych w ramach przedmiotowych promocji, w pełni uprawniały sąd I instancji do wnioskowania o wykorzystaniu przez powoda niewiedzy klientów przy zawieraniu z nimi umów , a wobec niewskazania przez nich numeru do darmowego doładowania (...)- przemyślanego i nieuczciwego działania, polegającego na dokonaniu przez powoda 11 krotnego nieuprawnionego doładowania konta teścia oraz doładowań kont znajomych, przez co doprowadził do powstania szkody na rzecz pracodawcy .

W tym stanie rzeczy wniosek Sądu Rejonowego o zasadności zastosowania wobec powoda art. 52 § 1 kp. przy wypowiedzeniu umowy o pracę, zasługuje w pełni na aprobatę , czyniąc tym samym postawiony zarzut naruszenia tego przepisu za pozbawiony uzasadnionych podstaw faktycznych i prawnych.

Uznając apelację za bezzasadną , Sąd Okręgowy ją oddalił, o czym orzekł na podstawie art. 385 kpc.

Z uwagi na zmianę w nazwie strony pozwanej na (...) Spółka Akcyjna , co nastąpiło w toku postępowania międzyinstancyjnego , w tym zakresie należało sprostować wyrok Sądu Rejonowego na podstawie art. 350 § 3 kpc.

O kosztach postępowania za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 kpc., a ich wysokość na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn. z 2013 roku, poz. 490).

Przewodnicząca Sędziowie

z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron