Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2021 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa K. L.

przeciwko Towarzystwo (...) SA z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powódki K. L. kwotę 10.000,00 (dziesięć tysięcy 00/100) złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powódki K. L. kwotę 7.042,00 (siedem tysięcy czterdzieści dwa 00/100) złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2019 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od powódki K. L. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W. kwotę 3.034,00 (trzy tysiące trzydzieści cztery 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu ;

5.  nie obciąża powódki K. L. kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim;

6.  nakazuje ściągnąć od pozwanego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 1.103,00 (tysiąc sto trzy 00/100) złotych tytułem kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa

Sędzia SO Alina Gąsior

Sygn. akt I C 1048/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 sierpnia 2019 roku powódka K. L., reprezentowana przez pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 70.100 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2019 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 7.192 złotych tytułem odszkodowania stanowiącego koszty koniecznej pomocy osób trzecich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2019 roku do dnia zapłaty, ponadto zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 21 września 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego z winy kierującej samochodem osobowym K. K., w wyniku którego poszkodowana została powódka. Powódka poruszała się na rowerze i sprawczyni zdarzenia nie zachowując należytej ostrożności w ruchu lądowym doprowadziła do zderzenia z powódką, która wpadła na maskę pojazdu i upadła na powierzchnię asfaltu. Sprawczyni zdarzenia została ukarana mandatem karnym. Po zdarzeniu powódka trafiła do szpitala w B., gdzie stwierdzono występowanie złamania kręgów odcinka piersiowego kręgosłupa oraz złamanie kompresyjne trzonu kręgu (...). Powódka zmuszona była do pozostawania w placówce medycznej do dnia 26 września 2018 roku. Podczas wypisu lekarz zalecił nieuczęszczanie do szkoły przez okres jednego miesiąca, przebywanie w pozycji leżącej przez trzy tygodnie, a następnie poruszanie się w gorsecie J. przez cztery miesiące. Silne dolegliwości bólowe spowodowały konieczność leczenia farmakologicznego.

Z uwagi na doznany uraz powódka korzystała z zabiegów fizjoterapeutycznych.

W związku z niemożnością samodzielnego funkcjonowania powódka poniosła niezbędne koszty opieki osób trzecich w wysokości 8.088,00 zł. Powódka przez kilka tygodni nie mogła samodzielnie poruszać się i wówczas pomocy udzielała jej matka lub siostra.

Ubezpieczyciel wypłacił powódce kwotę 9.900 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 382,29 zł tytułem kosztów leczenia i kwotę 896,00 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich. W ocenie powódki przyznane kwoty są zaniżone.

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 7 października 2019 roku pozwany reprezentowany przez pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podniósł, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce łączną kwotę 9.900 zł tytułem zadośćuczynienia, która to kwota jest ekonomicznie uzasadniona za doznany przez powódkę uszczerbek na zdrowiu.

Pozwany zakwestionował również koszty opieki osób trzecich, podnosząc że powódka pozostawała pod opieką mamy i rodzeństwa i nie może przedstawić żadnego rachunku za pomoc osób trzecich. Zdaniem pozwanego pomoc rodzinna nie może być traktowana jako profesjonalna opieka domowa.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 września 2018 roku powódka, jadąc na rowerze została potrącona przez kierującą samochodem osobowym K. K., która została ukarana mandatem karnym.

Kierująca samochodem posiadała ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie.

(okoliczność niesporna, pozew – k. 5v, dokumentacja postępowania likwidacyjnego – płyta k. 56)

Do zdarzenia doszło w pobliżu szpitala i powódka wraz ze swoją mamą, pieszo udała się do szpitala. W szpitalu zostało wykonane badanie TK kręgosłupa piersiowego, które wykazało kompresyjne złamanie trzonu kręgu (...) z niewielkim obniżeniem wysokości przedniej części trzonu bez przemieszczeń dokanałowych bez cech stenozy kanału kręgowego. Powódka została przyjęta do Oddziału Neurochirurgii, gdzie była leczona zachowawczo do 26 września 2028 roku. Została wypisana z zaleceniem bezwzględnego leżenia przez okres 3 tygodni, a następnie mogła chodzić w gorsecie J. przez 4 tygodnie.

Orzeczeniem z dnia 9 października 2019 roku powódce przyznano nauczanie indywidualne.

W trakcie wizyty w Poradni Neurochirurgicznej w dniu 30 października 2018 roku odnotowano, że powódka czuje się dobrze, a w badaniu przedmiotowym nie stwierdzono deficytów ruchowych ani czuciowych.

W czasie kolejnej wizyty w poradni w dniu 8 stycznia 2019 roku odnotowano, że powódka czuje się dobrze i została skierowana do leczenia usprawniającego.

Powódka wróciła do szkoły w styczniu 2019 roku i do końca roku szkolnego była zwolniona z zajęć wychowania fizycznego. Ostatnia wizyta w Poradni Neurochirurgicznej miała miejsce w dniu 12 marca 2019 roku i wówczas odnotowano, że powódka czuje się dobrze i że zakończono leczenie.

W trakcie zdarzenia nie doszło u powódki do obrażeń ośrodkowego układu nerwowego ani obwodowego układu nerwowego. Nie wystąpiły też powikłania neurologiczne przebytego złamania trzonu kręgu (...). Powódka nie była leczona neurologicznie.

W zakresie neurologii przebyty uraz nie spowodował u powódki trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Po przebytym złamaniu trzonu (...) powódka przez okres 3 tygodni musiała leżeć, a następnie chodziła w gorsecie J., co skutkowało koniecznością pomocy i opieki osób trzecich. Z przyczyn neurologicznych powódka nie wymagała pomocy osób trzecich.

Aktualnie u powódki nie stwierdza się objawów uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego ani objawów uszkodzenia obwodowego układu nerwowego. Po przebytym wypadku powódka nie wymagała leczenia neurologicznego i obecnie również takiego leczenia nie wymaga.

(dowód: dokumentacja lekarska – k. 12 – k. 20, orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania – k. 21, opinia biegłego neurologa – k. 63 – 64)

Po złamaniu (...) odległa wydolność dynamiczna kręgosłupa jest dobra, w obrębie stawów kończyn dolnych i górnych jest dobra, ruchy są w dobrym zakresie, obrysy zachowane, kolana stabilne zwarte.

Z ortopedycznego punktu widzenia powódka nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, a uszczerbek długotrwały wyniósł 5%. Rokowania są pomyślne, nie należy spodziewać się istotnego pogorszenia sprawności i pogorszenia dość dobrej wydolności dynamicznej kręgosłupa. Powódka nie leczy się ortopedycznie i po zakończeniu leczenia odzyskała zdolność użytecznej aktywności. Stopień cierpień był znaczny przez pierwsze 3 miesiące, a przez kolejne 3 był umiarkowany. Obecnie powódka jest sprawna fizycznie. Przez 3 miesiące powódka wymagała pomocy na poziomie 3 godzin dziennie, a po tym okresie przez 3 miesiące czas pomocy wynosił 1 godzinę na dobę. Koszt leczenia to kwota około 50 zł przez 3 miesiące, a koszt gorsetu to 120 zł.

(dowód: opinia biegłego ortopedy – k. 79, 80)

Powódka, z uwagi na dużą bolesność pourazową pleców wymagała pomocy osób trzecich. W czasie hospitalizacji opiekę tę sprawował personel szpitala i dochodząca rodzina. W znacznie mniejszym zakresie, przez okres około 3 tygodni, powódka wymagała pomocy przy czynnościach wymagających schylania i dźwigania.

Naruszenie ciągłości układu kostnego powoduje trwały, nieodwracalny stan, który skutkuje trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki w wielkości 5%.

(dowód: opinia biegłego ortopedy – k. 130, 130v)

W dacie zdarzenia powódka mieszkała z mamą i siostrą. Uczęszczała do III klasy liceum. Kiedy wyszła ze szpitala i przebywała w domu wymagała praktycznie całodobowej opieki, ponieważ przez miesiąc czasu nie mogła wstawać. Opiekę nad powódką sprawowała jej mama i siostra. Powódka musiała brać korepetycje z matematyki, była wówczas w klasie maturalnej. Nie udało jej się zdać matury w terminie i z jednego przedmiotu miała poprawkę w sierpniu. Powódka ciągle odczuwa skutki wypadku w sferze psychicznej, jest zestresowana, odczuwa lęk, boi się jeździć samochodem. Czasami bierze leki przeciwbólowe, odczuwa dolegliwości bólowe przy zmianie pogody. Wcześniej była osobą aktywną, jeździła na rowerze, natomiast po wypadku jeździ na rowerze rzadko, ciągle odczuwa strach. Przed wypadkiem powódka była zdrowa, na nic się nie leczyła.

(dowód: zeznania świadków – B. lipińskiej – protokół k. 59v, A. lipińskiej – protokół k. 60, zeznania powódki – protokół k. 148, 148v)

Powódka zgłosiła szkodę Ubezpieczycielowi w piśmie z dnia 4 kwietnia 2019 roku. Ubezpieczyciel przyznał i wypłacił powódce zadośćuczynienie w kwocie 2.000 zł, a następnie w piśmie z dnia 10 maja 2019 roku przyznał na rzecz powódki dodatkową kwotę 7.900 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 382,29 zł tytułem udokumentowanych kosztów leczenia i kwotę 896 zł tytułem kosztów opieki osób trzecich.

(dowód: zgłoszenie szkody – k.23-27, pismo z dnia 6 maja 2019 roku – k. 28, pismo z dnia 10 maja 2019 roku – k. 29, 29v)

Koszt usług opiekuńczych na terenie gminy B. w 2018 roku wynosił 22,05 zł/h.

(notatka urzędowa – k. 152)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie wskazanych dowodów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 822 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1, art. 35 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności, sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...), które przeprowadziło postępowanie likwidacyjne i wypłaciło zadośćuczynienie na rzecz powódki.

Podstawą prawną żądania zadośćuczynienia przez powódkę jest art. 445 § 1 k.c,, stosownie do treści którego Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w wypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 361 §1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Celem zadośćuczynienia jest zrekompensowanie osobie poszkodowanego krzywdy doznanej wskutek cierpień fizycznych (bólu i innych dolegliwości) oraz cierpień psychicznych (ujemnych uczuć przeżywanych w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazany przez kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim mieć walor kompensacyjny, a więc jego wysokość nie może być symboliczna, lecz musi mieć jakąś wartość ekonomicznie odczuwalną, ale przy uwzględnieniu rozmiaru krzywdy musi wysokość zadośćuczynienia być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, Lex nr 52766). Zadośćuczynienie ponadto powinno być stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności, w szczególności winne być wzięte pod uwagę takie okoliczności jak nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałe następstwa zdarzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 lipca 1977 r., IV CR 266/77).

Sąd, oceniając krzywdę, bierze pod uwagę wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia w sferze cierpień fizycznych jak i psychicznych. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. (por. wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00).

Ustalając uszczerbek na zdrowiu, Sąd oparł się na załączonych do akt sprawy dokumentach, zeznaniach powódki, świadków oraz opiniach biegłych z zakresu neurologii i ortopedii. Sąd uznał, iż powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wielkości 5%. Biegły ortopeda R. E. wskazał w swojej pierwszej opinii, iż długotrwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 5%, po czym w uzupełniającej opinii stwierdził, iż powódka nie doznała żadnego uszczerbku na zdrowiu. Kolejny biegły ortopeda, odniósł się do opinii biegłego neurologa oraz ortopedy, który wcześniej wydawał opinię i wyjaśnił, że naruszenie ciągłości układu kostnego powoduje trwały, nieodwracalny stan, którego poszkodowana nie chciała i nie miała na niego wpływu. W konsekwencji zasadnym jest zdaniem Sądu przyjęcie, że trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wyniósł 5%.

W niniejszej sprawie przy ocenie wysokości należnego powódce zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, mające wpływ na jego wysokość, a więc nie tylko procentowy rozmiar uszkodzeń ciała, ale również wiek poszkodowanej, nasilenie i długotrwałość cierpień oraz następstwa zdarzenia w sferze życiowej. Sąd miał w szczególności na uwadze, iż w chwili wypadku powód była osobą zdrową i aktywną, była w klasie maturalnej, a po zdarzeniu jej codzienne życie uległo zdecydowanej zmianie. Przez okres miesiąca powódka musiała leżeć, następnie chodziła w gorsecie, miała nauczanie indywidualne, była rehabilitowana. Stopień cierpień powódki był znaczny przez pierwsze 3 miesiące, a przez kolejne 3 był umiarkowany. Powódka w czasie kiedy leżała wymagała pomocy innych osób, a następnie także wymagała takiej pomocy przy niektórych czynnościach wymagających np. schylania czy też dźwigania. Powódka do chwili obecnej odczuwa lęk przed jazdą samochodem, rzadko jeździ na rowerze, odczuwa też dolegliwości bólowe na zmianę pogody.

W świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie, uwzględniając przy tym kwotę wypłaconą przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego w wysokości 9.900 zł, Sąd uznał, że zasadnym jest zasądzenie na rzecz powódki kwoty 10.000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia.

Zadośćuczynienie w łącznej wysokości 19.900 zł w ocenie Sądu nie jest wygórowane, a jednocześnie jest świadczeniem na tyle wymiernym ekonomicznie, aby zrekompensować powódce krzywdę, której doznała w wyniku wypadku. Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że rokowania są pomyślne i nie należy się spodziewać u powódki istotnego pogorszenia sprawności i wydolności dynamicznej kręgosłupa.

Od zasądzonej kwoty zadośćuczynienia, Sąd na podstawie art. 481 k.c. zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie, zgodnie z żądaniem pozwu od 11 maja 2019 r. do dnia zapłaty. Sąd przy zasądzaniu odsetek miał na uwadze, iż odsetki należą się, zgodnie z art. 481 k.c. za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Stanowią one zatem opartą na uproszczonych zasadach rekompensatę typowego uszczerbku majątkowego doznanego przez wierzyciela wskutek pozbawienia go możliwości czerpania korzyści z należnego mu świadczenia pieniężnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o Ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie pozwany w decyzji z dnia 10 maja 2019 roku przyznał na rzecz powódki określone kwoty tytułem zadośćuczynienia oraz odszkodowania i zdaniem Sądu od tej daty winny zostać naliczone ustawowe odsetki za opóźnienie.

Powódka wniosła również o zasądzenie odszkodowania stanowiącego koszty koniecznej opieki osób trzecich.

Zgodnie z art. 444 § 2 k.c. jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia odpowiedniej renty.

Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi szkodę przyszłą, wyrażając się w stale powtarzających się wydatkach na ich zaspokojenie np. konieczność stałych zabiegów, rehabilitacji, specjalnego odżywania. Przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 k.c. nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki. Do przyznania renty z tego tytułu wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwa czynu niedozwolonego (por. wyrok SN z 11 marca 1976 r., IV CR 50/76, OSNCP 1977, nr 1, poz. 11). Prawo poszkodowanego do żądania renty z tytułu zwiększonych potrzeb, polegających na korzystaniu z opieki osoby trzeciej, nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki. Nie pozbawia go tego prawa również okoliczność, że opiekę nad poszkodowanym sprawowali jego domownicy (por. wyrok SN z 4 marca 1969 r. I PR 28/69, OSNCP 1969, nr 12, poz. 229).

Zgodnie z opiniami biegłych powódka wymagała pomocy osób trzecich przez pierwsze 3 miesiące po wypadku w wymiarze 3 godzin dziennie, a przez kolejne 3 miesiące w wymiarze 1 godziny dziennie. Koszt usług opiekuńczych na terenie gminy B. wynosił w 2018 rok 22,05 zł/h, a zatem łączny koszt takich usług wyniósł 7.042,00 zł ( 22,05 zł x 3h x 90 dni = 5.953,50zł +22,05 zł x1h x 90 dni =1.984,50 zł).

Z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, iż powódka po wyjściu ze szpitala korzystała z pomocy matki oraz siostry, przy czym częściowo z opieki takiej korzystała również w trakcie pobytu w szpitalu.

W związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 7.042,00 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2019 roku, tj. od następnego dnia po wydaniu przez pozwanego decyzji w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił żądanie powódki jako niezasadne.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Powództwo zostało uwzględnione w około 22%, a oddalone w 78% i w takim zakresie obciążają powódkę koszty procesu.

Każda ze stron poniosła koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 5.417 zł. Łączne koszty procesu wyniosły zatem 10.834,00 zł. Odnosząc procent „przegranej” sprawy do wysokości poniesionych kosztów, powódkę obciążają koszty procesu w wysokości 78% (10.834 x 78% = 8.450,52 – 5.417,00).

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 100 k.p.c. zasądził od powódki na rzecz pozwanego koszty procesu w kwocie 3.034,00 zł.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c., Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 1.103,00 zł tytułem kosztów sądowych, na które składa się opłata sądowa od uwzględnionej części powództwa – 852 zł i część wydatków poniesionych tymczasowo na poczet wynagrodzenia dla biegłych (22% z łącznej kwoty 1.142,46 wydatków).

Jednocześnie Sąd, mając na uwadze sytuację majątkową powódki i charakter dochodzonego roszczenia nie obciążył powódki kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Alina Gąsior

z/ odpis doręczyć pełnomocnikowi pozwanego