Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Zofia Pawelczyk-Bik

Ławnicy: Jadwiga Pawlik, Adam Borysiewicz

Protokolant: starszy protokolant sądowy Aleksandra Łaszuk

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko(...) w S.

o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, zadośćuczynienie za mobbing, sprostowanie świadectwa pracy

1.  nakazuje, aby pozwana(...) w S. sprostowała świadectwo pracy z dnia 27.12.2018r. poprzez wpisanie w jego pkt 1, że stosunek pracy powódki trwał do dnia 18.12.2018r.;

2.  umarza postępowanie w zakresie roszczenia o zadośćuczynienie za mobbing;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza na rzecz pozwanej(...)w S. od powódki M. D. kwotę 2.085,00 zł (słownie: dwa tysiące osiemdziesiąt pięć złotych 00/100) tytułem zwrot kosztów zastępstw procesowego;

5.  przejmuje na rachunek Skarbu Państwa koszty postępowania poniesione w toku postepowania tymczasowo przez Skarb Państwa.

J. Z. P. A. B.

Sygn. akt VI P 11/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 stycznia 2019 roku (data nadania) powódka M. D. wniosła o przywrócenie do pracy w pozwanej (...) w S., a także o zasądzenie od pozwanej wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, zasądzenie odszkodowania za niewydanie świadectwa pracy oraz zasądzenie wynagrodzenia za pracę za okres od 15 grudnia 2018 roku do 18 grudnia 2018 roku.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że dnia 18 grudnia 2018 roku otrzymała od pracodawcy oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. W ocenie powódki przyczyny rozwiązania z nią umowy o pracę są zbyt ogólne, nieskonkretyzowane, a ponadto nieprawdziwe i nieuzasadnione.

(pozew – k. 1 – 7)

Pismem procesowym z dnia 31 stycznia 2019 roku powódka rozszerzyła powództwo wnosząc dodatkowo o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kwoty 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek mobbingu. Powódka sprecyzowała, że tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wnosi o zasądzenie na jej rzecz kwoty 8.568,00 zł. Powódka wniosła również o sprostowanie świadectwa pracy zamiast roszczeń o wydanie świadectwa pracy i o odszkodowanie za niewydanie go w terminie.

(pismo procesowe z dnia 31.01.2019r. – k. 26 – 27)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu stanowiska pozwana podała, że powódka wielokrotnie nie wypełniała prawidłowo swoich obowiązków służbowych, zaś jej zachowania związane z zabraniem pieniędzy przeznaczonych na rozliczenie zdjęć i faktur za ksero były decydujące dla pracodawcy przy podejmowaniu decyzji o jej zwolnieniu.

(odpowiedź na pozew – k. 33 – 54)

Na rozprawie w dniu 16 października 2019 roku strona powodowa cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie roszczenia o zadośćuczynienie za mobbing.

(protokół rozprawy z dnia 16.10.2019r. – k. 476 verte)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka była zatrudniona w pozwanej (...) w S. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 września 2002 roku, na stanowisku sekretarki. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 2.856,00 zł brutto.

(dowód: umowa o pracę – k. 13, zaświadczenie o wynagrodzeniu - k. 125)

Dnia 18 grudnia 2018 roku powódka odebrała oświadczenie pracodawcy w przedmiocie rozwiązania z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia. W uzasadnieniu tego oświadczenia pracodawca wskazał, że przyczyną rozwiązania umowy o pracę z powódką jest:

1)  ciężkie naruszenie przez powódkę jej podstawowych obowiązków, tj. terminowego, rzetelnego wykonywania obowiązków wynikających z zajmowanego stanowiska sekretarki;

2)  popełnienie przez powódkę w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa przywłaszczenia pieniędzy za fotografie wykonane przez firmę (...) z siedzibą w M. uczniom (...) w S. w roku szkolnym 2017/2018;

3)  popełnienie przez powódkę w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa przywłaszczenia wpłat rodziców uczniów na papier ksero na rok szkolny 2018/2019 w wysokości ponad 1.800,00 zł, co uniemożliwia dalsze zatrudnianie powódki na zajmowanym stanowisku;

4)  utrata zaufania przełożonego do powódki.

(dowód: rozwiązanie umowy o pracę – k. 8)

Powódka na stanowisku sekretarki była odpowiedzialna między innymi za przyjmowanie i wysyłanie korespondencji, prowadzenie wykazu pism przychodzących i wychodzących ze (...), przyjmowanie telefonów, informowanie dyrekcji o sprawach służbowych zgłaszanych telefonicznie, prowadzenie dokumentacji dotyczącej pracowników (...), zaopatrywanie pracowników (...) w legitymacje służbowe i ubezpieczeniowe, przedłużanie ważności tych legitymacji, przechowywanie akt i dokumentów, prowadzenie archiwum szkolnego, a także inne czynności wynikające z potrzeb (...) lub zlecone przez dyrekcję.

Wieloletnią praktyką u pozwanego (w innych szkołach również) było przyjmowanie przez sekretarkę (...) wpłat za zdjęcia, składki ubezpieczeniowe uczniów, czy wpłaty na ksero. Nauczyciele przekazywali powódce pieniądze zebrane od uczniów swoich klas, powódka przyjmowała te pieniądze i wkładała je do kopert, które trzymała w różnych miejscach, w szafie pancernej albo w swojej szufladzie. Powódka przyjmowała też pieniądze od rodziców poszczególnych uczniów, były to wpłaty na ksero. Powódka zwykle nie wydawała żadnych pokwitowań przyjęcia pieniędzy nauczycielom, wydawała zaś takie pokwitowania na żądanie rodziców uczniów.

(dowód: zakres obowiązków – k. 128, zeznania świadka E. L. – protokół rozprawy z dnia 12.06.2019r. od 00:42:53 do 00:52:54, zeznania świadka K. R. - protokół rozprawy z dnia 12.06.2019r. od 01:01:24 do 01:09:42, zeznania świadka A. S. - protokół rozprawy z dnia 12.06.2019r. od 01:09:49 do 01:21:40, zeznania świadka J. N. – protokół rozprawy z dnia 12.06.2019r. od 00:53:08 do 01:01:22, zeznania świadka B. J. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 00:26:02 do 00:40:14, zeznania świadka K. O. - protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 00:40:30 do 01:09:56, zeznania świadka M. O. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 01:10:13 do 01:35:39, zeznania świadka R. O. - protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 01:35:52 do 02:05:19, pokwitowania – k. 179, 182, 196 – 200)

W roku szkolnym 2015/2016 powódka była odpowiedzialna za zebranie pieniędzy na składki ubezpieczeniowe od uczniów, a następnie opłacenie polisy dla uczniów pozwanej (...). Polisa powinna być opłacona do końca października 2015 roku, jednak powódka w tym terminie nie przelała pieniędzy na konto ubezpieczyciela. Na pytania dyrektorki co do opłacenia ubezpieczenia powódka twierdziła, że wszystko jest opłacone. Dopiero po pewnym czasie przyznała, że nie wpłaciła tych pieniędzy na konto ubezpieczyciela. Ostatecznie powódka opłaciła składkę dopiero dnia 15 stycznia 2016 roku, przelew wpłynął na konto firmy ubezpieczeniowej dnia 18 stycznia 2016 roku. Opłacenie składki po terminie mogło powodować brak ubezpieczenia uczniów w razie zaistnienia zdarzenia. Dyrektorka pozwanej (...) uznała wówczas, że musi zareagować na to zachowanie powódki. Dyrektorka ukarała powódkę karą nagany, nie chciała jej bowiem zwalniać.

(dowód: zeznania świadka J. S. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 00:09:29 do 00:19:48, zeznania dyrektorki pozwanej G. K. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 02:33:57 do 03:37:23, mail z dni 15.02.2019r. i raport historii inkasa – k. 271 – 272, potwierdzenie wpłaty – k. 274, nagana – k. 336)

Powódka w 2017 roku nie była w stanie terminowo wywiązać się z wyrobienia nowych legitymacji dla nauczycieli pracujących w pozwanej szkole. Z kolei na początku 2018 roku wprowadziła w błąd jedną z nauczycielek twierdząc, że nie należy się jej dodatek stażowy.

(dowód: zeznania świadka B. J. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 00:26:02 do 00:40:14, zeznania świadka R. O. - protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 01:35:52 do 02:05:19, zeznania dyrektorki pozwanej G. K. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 02:33:57 do 03:37:23)

W marcu 2018 roku pozwana szkoła zawarła z firmą fotograficzną umowę na wykonanie zdjęć klasowych uczniom pozwanej. Zdjęcia zostały wykonane 21 marca 2018 roku. Po wykonaniu zdjęć nauczyciele zbierali od uczniów pieniądze za zdjęcia i przekazywali je powódce. Powódka trzymała te pieniądze w kopercie. Powódka powinna rozliczyć się za zdjęcia do końca maja 2018 roku. Do końca roku szkolnego 2017/2018 powódka nie rozliczyła się jednak z fotografem. Pani dyrektor pozwanej (...) pytała się powódki w czerwcu 2018 roku, czy zapłaciła za zdjęcia, na co powódka poinformowała ją, że umówiła się na rozliczenie do końca czerwca 2018 roku. Powódka jednak nie dotrzymała również i tego czerwcowego terminu. Pracownik firmy fotograficznej kilkukrotnie próbował się skontaktować z Panią dyrektor pozwanej (...), w związku z brakiem płatności za zdjęcia, jednak za każdym razem telefon odbierała powódka, która mówiła, że dyrektorki nie ma, czy że jest chora. Powódka nie informowała Pani dyrektor, że umowa z fotografem nie została rozliczona, nie mówiła też dyrektorce o telefonach z firmy fotograficznej.

Dnia 26 października 2018 roku, w piątek, dyrektor pozwanej (...) rozmawiała z powódką na temat dodatku stażowego jednej z nauczycielek. Podczas tej rozmowy dyrektor zapytała powódkę o rozliczenie z firmą fotograficzną, powódka odparła, że zdjęcia nie zostały rozliczone, ale rozmawiała z właścicielką firmy fotograficznej, a także że jest to kwestia kwoty około 6.000 zł. Następnie Pani dyrektor zapytała powódkę o to gdzie są te pieniądze. Na co powódka odpowiedziała, że nie ma ich w szkole, bo obawiała się, że może je ktoś ukraść. Dyrektor poprosiła powódkę o kontakt telefoniczny do firmy fotograficznej, powódka podała jej numer telefonu stacjonarnego, który jednak nie odpowiadał. Po tym zdarzeniu z piątku dnia 26 października 2018 roku powódka od poniedziałku nie przyszła do pracy. Poinformowała Panią dyrektor, że jest na zwolnieniu lekarskim. Początkowo miała być na zwolnieniu do końca tygodnia, jednak później okazało się, że zwolnienie zostanie przedłużone, ostatecznie do końca roku powódka nie wróciła do pracy.

W czasie nieobecności powódki przebywającej na zwolnieniu lekarskim, Pani dyrektor porządkowała dokumenty w związku z kontrolą z kuratorium. Znalazła umowę zawartą z firmą fotograficzną i zadzwoniła na numer podany w umowie, kontaktując się z właścicielką firmy (...) – miało to miejsce około 14 listopada 2018 roku. Wówczas Pani dyrektor pozwanej dowiedziała się, że powódka nadal nie uregulowała płatności za zdjęcia wykonane w marcu 2018 roku oraz, że przez dłuższy czas nie dopuszczała do kontaktu fotografa z Panią dyrektor. Fotograf nie była jednak w stanie podać dyrektor kwotę, na jaką opiewa zaległość (...). Informację co do kwoty zadłużenia, Pani dyrektor uzyskała dopiero pod koniec listopada 2018 roku. Po uzyskaniu tej informacji dyrektorka próbowała skontaktować się z powódką, ale bezskutecznie. W końcu wysłała jej dnia 7 grudnia 2018 roku sms-a, w którym prosiła powódkę o rozliczenie umowy z fotografem. Powódka odpisała, że nie ma tych pieniędzy, bo są one w szkole. Jednak w dalszej korespondencji przyznała, że ma te pieniądze ze sobą, a także poprosiła o czas na rozliczenie się z nich do świąt. Następnie powódka spotkała się z dyrektor pod szkołą, wówczas powódka zadeklarowała, że rozliczy się z tych pieniędzy, ale prosi o czas do końca stycznia 2019 roku. Dyrektor dała jej czas do 14 grudnia 2018 roku. Powódka na tym spotkaniu podpisała oświadczenie, w którym zobowiązała się do zwrotu kwoty 6.000 zł za zdjęcia oraz 1.842 zł za ksero do dnia 14 grudnia 2018 roku. Dnia 14 grudnia 2018 roku powódka znowu przyjechała na spotkanie z dyrektorką pozwanej (...). Na tym spotkaniu dyrektorka zaproponowała powódce rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem, powódka jednak nie podpisała tego porozumienia. Powódka nie zwróciła również dyrektorce pieniędzy za zdjęcia i za ksero.

Ostatecznie powódka dnia 14 grudnia 2018 roku wpłaciła przekazem pocztowym na konto firmy fotograficznej kwotę 6.000 zł tytułem rozliczenia za wykonanie zdjęć w marcu 2018 roku. Powódka zgodnie z umową zawartą z firmą fotograficzną była osobą odpowiedzialną z ramienia (...) za rozliczenie tej umowy.

We wcześniejszych latach również były problemy z terminowym rozliczeniem się (...) z firmą fotograficzną za zdjęcia zrobione uczniom.

(dowód: zeznania świadka A. B. – protokół rozprawy z dnia 16.10.2019r. od 00:09:06 do 00:25:57, zeznania świadka E. L. – protokół rozprawy z dnia 12.06.2019r. od 00:42:53 do 00:52:54, zeznania dyrektorki pozwanej G. K. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 02:33:57 do 03:37:23, korespondencja sms – k. 162 – 171, przekaz pocztowy – k. 14, umowa nr (...) – k. 474, oświadczenie – k. 176)

W roku szkolnym 2018/2019 powódka zbierała od nauczycieli pieniądze na ksero. W pozwanej szkole od każdego ucznia nauczyciele pobierali co miesiąc 2 zł i środki te przekazywali potem powódce. Powódka zapisywała w zeszycie wpłacone jej z tego tytułu pieniądze. Środki te były przeznaczone na zakup papieru do kserokopiarki. Łącznie powódka zebrała 1.840 zł. We wrześniu 2018 roku powódka zamówiła do (...) papier do ksero, ale nie opłaciła faktury za ten papier, której termin płatności został wyznaczony do dnia 25 września 2018 roku. Powódka zabrała do domu pieniądze przeznaczone na ksero. W okresie przebywania przez powódkę na zwolnieniu lekarskim po dniu 26 października 2018 roku tych pieniędzy nie było w szkole. Dyrektor (...) dowiedziała się o niezapłaconej fakturze za papier dopiero w grudniu 2018 roku. Zwracała się w korespondencji sms-owej z dnia 7 grudnia 2018 roku do powódki również o zwrot pieniędzy na ksero.

Powódka w oświadczeniu napisanym dnia 7 grudnia 2018 roku zobowiązała się do zwrotu tych pieniędzy dyrektorce (...) do dnia 14 grudnia 2018 roku. Jednak tych pieniędzy nie zwróciła w tym terminie. W dniu 17 grudnia 2018 roku powódka wpłaciła kwotę 1.840 zł na konto (...) funkcjonującej w pozwanej szkole. Faktura za papier dostarczony we wrześniu 2018 roku została opłacona dopiero 28 grudnia 2018 roku, faktura opiewała na kwotę 610,40 zł.

(dowód: zeznania świadka K. R. - protokół rozprawy z dnia 12.06.2019r. od 01:01:24 do 01:09:42, zeznania świadka A. S. - protokół rozprawy z dnia 12.06.2019r. od 01:09:49 do 01:21:40, faktura VAT (...) – k. 257, mail z dnia 08.10.2018r. – k. 256, zestawienie faktur – k. 444 – 445, potwierdzenie wpłaty – k. 14, korespondencja sms – k. 162 – 171, zeznania dyrektorki pozwanej G. K. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 02:33:57 do 03:37:23, oświadczenie – k. 176)

Powódka w zakresie swoich obowiązków miała również otwieranie i zamykanie szafy pancernej, dysponowała kluczem do tej szafy.

(dowód: zeznania dyrektorki pozwanej G. K. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 02:33:57 do 03:37:23)

Dyrektor pozwanej (...) złożyła na Policji zawiadomienie o możliwości popełnienia przez powódkę przestępstwa przywłaszczenia kwoty 1.800 zł za ksero oraz kwoty 6.000 zł za zdjęcia. Postanowieniem z dnia 28 lutego 2019 roku prokurator umorzył dochodzenie w tej sprawie, wobec braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa. Na to postanowienie pozwana szkoła wniosła zażalenie.

(dowód: przyjęcie zgłoszenia na Policji – k. 172, postanowienie z dnia 28.02.2019r. – k. 481 – 484, zażalenie – k. 485 - 488)

W lutym 2019 roku okazało się, że zaginęła teczka akt osobowych powódki. Dyrektor (...) zgłosiła zaginięcie tej teczki na Policję. Postępowanie również zostało umorzone wobec niewykrycia sprawcy.

(dowód: przyjęcie zgłoszenia na Policji – k. 173, zeznania świadka S. U. – protokół rozprawy z dnia 25.11.2019r. od 00:20:46 do 00:25:28)

W świadectwie pracy wystawionym powódce dnia 14 grudnia 2018 roku pracodawca wskazał w pkt 1, że stosunek pracy powódki trwał od dnia 2 stycznia 2004 roku do dnia 14 grudnia 2018 roku, zaś jako datę urodzenia powódki pracodawca wskazał dzień 14 stycznia 1970 roku. Powódka wniosła do pracodawcy o sprostowanie tego świadectwa pracy poprzez wpisanie prawidłowej jej daty urodzenia (14.01.1980r.), prawidłowego numeru PESEL, adresu zamieszkania, miejsca urodzenia, a także o wskazanie poprawnego okresu zatrudnienia od dnia 1 września 2002 roku. W odpowiedzi pracodawca sprostował świadectwo pracy zgodnie z wnioskiem powódki. Powódka jednak jeszcze raz, pismem z dnia 5 marca 2019 roku, wniosła o sprostowanie poprawionego świadectwa pracy, tym razem poprzez wpisanie prawidłowego okresu przebywania przez nią na urlopie wychowawczym. Pracodawca w odpowiedzi na ten wniosek sprostował okres urlopu wychowawczego wpisując okres od 01.11.2008r. do 31.12.2008r. i tak sprostowane świadectwo pracy przesłał powódce w kwietniu 2019 roku. Powódka nie składała kolejnych wniosków o sprostowanie świadectwa pracy.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 14.12.2018r. i wniosek o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 28.01.2019r. – k. 28, wniosek o sprostowanie świadectwa pracy – k. 375, świadectwo pracy z dnia 27.12.2018r. – k. 440 – 442)

W 2018 roku pozwana wypłaciła powódce wynagrodzenie za 33 dni niezdolności powódki do pracy z powodu choroby.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 27.12.2018r. – k. 440 – 442)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane dowody z dokumentów, których wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana przez strony w toku postępowania.

Sąd oparł się również na dowodach z zeznań świadków i stron, różnie jednak oceniając ich wiarygodność.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków E. L., J. N., K. R., A. S., B. J., K. O., R. O., M. O., są one bowiem ze sobą zgodne i spójne. Wiarygodne w pełni są również zeznania świadka S. U., znajdują potwierdzenie w dokumentach złożonych do akt sprawy dotyczących zgłoszeń na Policję dokonywanych przez dyrektor pozwanej (...).

Sąd uznał również za w pełni wiarygodne zeznania świadków A. B., właścicielki zakładu fotograficznego, z którym powódka nie rozliczyła umowy, oraz J. S., która była agentem ubezpieczeniowym odpowiedzialnym za ubezpieczenie dzieci w roku szkolnym 2015/2016.

Odnośnie zeznań powódki Sąd nie dał im wiary, w zakresie, w jakim powódka twierdziła, że nie miała w zakresie swoich obowiązków przyjmowania pieniędzy za zdjęcia, czy za ksero, rozliczania umowy z fotografem, opłacania faktur za papier do drukarki. Sąd miał bowiem na uwadze, że ze zgodnych zeznań pozostałych świadków, którzy pracowali razem z powódką wynika, że powódka od wielu lat zawsze przyjmowała takie wpłaty od nauczycieli i zajmowała się rozliczaniem wszelkich faktur i umów. Ponadto jeśli chodzi o samą umowę z fotografem to w jej treści było wpisane, że osobą odpowiedzialną za jej rozliczenie jest właśnie powódka. Sąd nie dał też wiary powódce w zakresie, w jakim twierdzi, że nie mogła pozostawić pieniędzy w szafie, ponieważ każdy miał do niej dostęp, a niektórzy pracownicy potrafili sobie pożyczyć pieniądze z szafy, nie znajduje to bowiem potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. W szczególności Sąd miał na uwadze, że z zeznań dyrektorki (...) wynika, że szafa ta była zamykana na klucz, a kluczem dysponowała tylko powódka, wobec czego jeśli nawet szafa stała otwarta, to powódka była odpowiedzialna za to, żeby ją zamknąć. Powódka nie może więc powoływać się na fakt, że szafa stała otwarta, skoro wynika to tylko z jej zaniedbania. Nie są również wiarygodne zeznania powódki co do tego, że brakowało jej około tysiąc złotych z kwoty zebranej na zapłatę za zdjęcia. Nie zostało to w toku postępowania w żaden sposób wykazane, w szczególności Sąd miał na uwadze, że powódka powinna po zauważeniu takiego braku natychmiastowo powiadomić dyrektorkę (...), aby podjąć odpowiednie działania w celu wyjaśnienia tej sytuacji. Tymczasem nic takiego nie miało miejsca, przed październikiem 2018 roku powódka w ogóle nie mówiła dyrektorce o jakimkolwiek braku pieniędzy, nie zawiadomiła jej nawet o tym, że umowa za zdjęcia nadal pozostaje nierozliczona. Nie bez znaczenia jest fakt, że powódka nie rozliczyła się z firmą fotograficzną przez cały czas od momentu zebrania pieniędzy przez nauczycieli, co miało miejsce od maja 2018 roku, aż do grudnia 2018 roku, kiedy ostatecznie wysłała przelew. Przez cały ten czas powódka nie zawiadomiła nikogo, że brakuje pieniędzy, nie rozliczyła się też chociażby częściowo z firmą fotograficzną. Powyższe prowadzi do wniosku, że nie było żadnego braku pieniędzy ( z powodu zabrania przez innych pracowników (...)), a zeznania powódki w tym zakresie są jedynie jej wersją przyjętą na potrzeby postępowania. Sąd nie dał też wiary powódce co do jej twierdzeń, że nauczyciele pożyczali sobie pieniądze znajdujące się również w kopertach trzymanych przez powódkę, nic takiego nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach nauczycieli, czy dyrektora. Wreszcie sama powódka też nie wykazała, aby kiedykolwiek takie sytuacje zgłaszała. Nie są też wiarygodne zeznania powódki co do tego, że nie wiedziała w jakim zakresie naruszyła swoje podstawowe obowiązki, o których mowa w rozwiązaniu umowy o pracę. Sąd miał na uwadze, że doręczenie powódce oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę poprzedzone było wieloma rozmowami pomiędzy nią a dyrektor (...) na temat pieniędzy na rozliczenie za zdjęcia i ksero. Dyrektor dwukrotnie spotykała się z powódką w tej sprawie. Na ostatnim spotkaniu dyrektor otwarcie zakomunikowała powódce, że jej zachowanie związane z zabraniem tych pieniędzy ze (...) oraz z brakiem rozliczenia umowy z fotografem i faktury za ksero, jest niedopuszczalne, pracodawca nie może tego dłużej tolerować. W związku z tym zaproponowała jej rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron, a w przypadku, gdyby powódka się na to nie zgodziła dyrektor oznajmiła, że będzie oznaczało to rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Wobec powyższego Sąd uznał, że powódka miała świadomość, że przyczyną rozwiązania z nią umowy o pracę są jej rażące zaniedbania co do rozliczenia umowy z fotografem, rozliczenia faktury za ksero oraz zabranie pieniędzy ze (...) do swojego domu i niezwracanie ich. Powódka wiedziała, że to właśnie te konkretne zachowania doprowadziły pracodawcę do wniosku, że nie może dłużej kontynuować współpracy z powódką. Powódce zostało jasno zakomunikowane, że jeśli nie podpisze porozumienia, to te właśnie zachowania będą podstawą rozwiązania z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia. W ocenie Sądu powódka doskonale zdawała sobie sprawę z tego, o jakie konkretnie naruszenia jej podstawowych obowiązków chodziło pracodawcy w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Wreszcie Sąd nie dał wiary powódce, w zakresie, w jakim twierdziła, że w dniu 14 grudnia 2018 roku chciała oddać pieniądze, ale dyrektor nie chciała ich od niej przyjąć. Sąd miał bowiem na uwadze, że to dyrektor chciała, aby do tego dnia powódka oddała jej pieniądze, więc nie jest wytłumaczalne w żaden logiczny sposób, dlaczego miałaby nie chcieć ich od powódki przyjąć.

Sąd oparł się również na oświadczeniu z k. 176 akt sprawy. Sąd miał na uwadze, że powódka potwierdziła, że je podpisała. Co prawda powódka twierdziła, że podpisała to oświadczenie, ponieważ dyrektorka (...) na nią krzyczała, jednak należy zauważyć, że nie uchyliła się skutecznie od złożenia oświadczenia woli pod wpływem błędu, czy groźby. Tych okoliczności powódka nie wykazała.

Zeznania dyrektor pozwanej (...) G. K. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Sąd miał na uwadze, że znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, a także są zgodne z zeznaniami świadków, którzy pracowali razem z powódką oraz pozostałych świadków.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest szereg roszczeń powódki. Roszczenie o przywrócenie powódki do pracy podlegało oddaleniu z następujących powodów:

Podstawą materialnoprawną dla tego roszczenia jest art. 56 §1 KP, zgodnie z którym pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Przesłanką zasadności roszczenia jest uznanie, że rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało dokonane z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie. W szczególności chodzi tutaj o art. 52 § 1 KP, który wskazuje, w jakich przypadkach pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia.

W uzasadnieniu wręczonego powódce oświadczenia o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia z jej winy pracodawca jako jego przyczyny wskazał na:

1)  ciężkie naruszenie przez powódkę jej podstawowych obowiązków, tj. terminowego, rzetelnego wykonywania obowiązków wynikających z zajmowanego stanowiska sekretarki;

2)  popełnienie przez powódkę w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa przywłaszczenia pieniędzy za fotografie wykonane przez firmę (...) z siedzibą w M. uczniom (...) w S. w roku szkolnym 2017/2018;

3)  popełnienie przez powódkę w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa przywłaszczenia wpłat rodziców uczniów na papier ksero na rok szkolny 2018/2019 w wysokości ponad 1.800,00 zł, co uniemożliwia dalsze zatrudnianie powódki na zajmowanym stanowisku;

4)  utratę zaufania przełożonego do powódki.

Jeśli chodzi o przyczynę wskazaną w pkt 4 rozwiązania umowy o pracę, czyli utratę zaufania do pracownika, to taka przyczyna nie może uzasadniać rozwiązania umowy o pracę w trybie bez wypowiedzenia. Mogłaby jedynie uzasadniać rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem, gdyby pracodawca podał zachowania, które oceniane obiektywnie, doprowadziły do owej utraty zaufania. Sama utrata zaufania nie jest jednak ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków przez powódkę, nie mieści się również w katalogu pozostałych przyczyn rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z art. 52 § 1 KP.

Z kolei przyczyny wskazane w pkt 2 i 3 rozwiązania umowy o pracę należy kwalifikować jako przyczyny podane w art. 52 § 1 pkt 2 KP, czyli popełnienie przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem. Pracodawca zarzucił powódce popełnienie dwóch przestępstw przywłaszczenia pieniędzy za fotografie oraz za ksero. Jednak w toku postępowania nie zostało wykazane, aby faktycznie powódka popełniła te przestępstwa, czy też, aby ich popełnienie było dla pracodawcy oczywiste. W szczególności nie został wydany skazujący wyrok karny w tej sprawie, a postępowanie karne jest na etapie złożenia przez pracodawcę zażalenia na postępowanie o umorzeniu postępowania wydane w fazie przygotowawczej. Z ustaleń poczynionych przez Sąd wynika, że powódka cały czas wyrażała wolę zwrotu pieniędzy, które zabrała ze (...) do domu. Ostatecznie powódka rozliczyła się z fotografem, a także rozliczyła się z pieniędzy za ksero. Z uwagi na brak wyroku skazującego powódkę za podane w oświadczeniu przestępstwa, przyczyny wskazane w pkt 2 i 3 oświadczenia pracodawcy nie mogą uzasadniać skutecznie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W pkt 1 oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia pracodawca wskazał na ciężkie naruszenie przez powódkę jej podstawowych obowiązków, tj. terminowego, rzetelnego wykonywania obowiązków wynikających z zajmowanego stanowiska sekretarki. Pracodawca podał, że chodzi tu o ciężkie naruszenie przez powódkę jej podstawowych obowiązków, a więc o przyczynę z art. 52 § 1 pkt 1 KP. Wobec tego opisane przez niego zachowanie należy ocenić pod kątem spełniania przez nie przesłanek owego ciężkiego naruszenia. W tym miejscu należy wskazać, że ocena, czy naruszenie obowiązku [przez pracownika] jest ciężkie, powinna uwzględniać stopień jego winy oraz zagrożenie lub naruszenie interesów pracodawcy. W użytym w powołanym przepisie pojęciu "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych" mieszczą się trzy elementy. Są to: bezprawność zachowania pracownika (naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego), naruszenie albo zagrożenie interesów pracodawcy, a także zawinienie obejmujące zarówno winę umyślną, jak i rażące niedbalstwo (wyrok SN z dnia 20 grudnia 2013 roku, sygn. akt II PK 81/13).

W treści rozwiązania umowy o pracę pracodawca sformułował przyczynę w pkt 1 w sposób ogólny, podając, że chodzi o naruszenie obowiązku terminowego i rzetelnego wykonywania obowiązków wynikających z zajmowanego stanowiska sekretarki. Zgodnie ze stanowiskiem zawartym w wyroku SN z dnia 1 marca 2017 roku, sygn. akt II PK 382/15, sprostanie przez pracodawcę wymaganiom określonym w art. 30 § 4 KP polega na wskazaniu przyczyny wypowiedzenia w sposób jasny, zrozumiały i dostatecznie konkretny. Do naruszenia tego przepisu dochodzi zatem wówczas, gdy pracodawca w ogóle nie wskazuje przyczyny wypowiedzenia lub gdy jest ona niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała dla pracownika i nieweryfikowalna. Jednak w tym samym judykacie SN podaje także, że nieprecyzyjne wskazanie przez pracodawcę przyczyny wypowiedzenia nie narusza art. 30 § 4 KP, jeżeli w okolicznościach danej sprawy, z uwzględnieniem informacji podanych pracownikowi przez pracodawcę w inny sposób, stanowi to dostateczne sprecyzowanie tej przyczyny. Wymaganie wskazania przez pracodawcę konkretnej przyczyny wypowiedzenia nie jest równoznaczne z koniecznością sformułowania jej w sposób szczegółowy, drobiazgowy, z podaniem opisów wszystkich faktów i zdarzeń oraz wskazaniem poszczególnych działań czy zaniechań, składających się w ocenie pracodawcy na przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie. Wymaganie konkretności może być spełnione poprzez wskazanie kategorii zdarzeń, jeżeli z okoliczności wynika, że szczegółowe motywy wypowiedzenia są pracownikowi znane. Z kolei w wyroku z dnia 8 marca 2017 roku, sygn. akt II PK 404/15, SN stwierdził, że oceniając prawdziwość i zasadność przyczyn wypowiedzenia, jak również wypowiedzenia zmieniającego, sądy mogą brać pod uwagę jedynie przyczyny wskazane przez pracodawcę w wypowiedzeniu, choćby w sposób ogólny, jeżeli są one oczywiste lub były znane pracownikowi. W ocenie sądu powódka wiedziała, że w ramach przyczyny dotyczącej nieterminowego i nierzetelnego wykonywania jej obowiązków chodzi o nierozliczenie się przez nią z firmą fotograficzną za zdjęcia zrobione w marcu 2018 roku, nieopłacenie faktury za kupno papieru do drukarki, także wprowadzania w błąd pracodawcy co tych rozliczeń. Również dyrektorka pozwanej potwierdziła, że rozwiązanie umowy o pracę z powódką było spowodowane sytuacją z nierozliczeniem zakupu zdjęć szkolnych. Warto również wskazać, że rozwiązanie umowy o pracę było poprzedzone ujawnieniem faktu braku rozliczenia się przez powódkę za zdjęcia, a także kilkukrotnymi rozmowami pomiędzy powódką a dyrektor (...) w tym temacie. Wobec tego należy uznać, że powódka wiedziała dokładnie o jakie konkretnie zachowania chodzi pracodawcy w pierwszym punkcie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Dlatego przyczyna ta nie jest niekonkretna.

Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że obowiązek rozliczenia umowy dotyczącej zdjęć szkolnych, czy obowiązek opłacenia faktury za materiały do druku były faktycznie obowiązkami wynikającymi z zajmowanego przez powódkę stanowiska. Powódka w ramach swoich obowiązków pracowniczych miała zajmować się rozliczaniem się za zdjęcia z firmą fotograficzną, przyjmowaniem w tym celu pieniędzy od nauczycieli, przyjmowaniem od nauczycieli również pieniędzy zebranych od uczniów tytułem opłaty za ksero, zakupem materiałów potrzebnych do drukowania i kserowania oraz opłacaniem faktur. Co prawda, takie obowiązki nie wynikają wprost z zakresu obowiązków przedstawionego w toku postępowania, jednak Sąd miał na uwadze, że świadkowie, którzy pracowali razem z powódką w tej samej szkole przyznali, że powódka od wielu lat przyjmowała pieniądze za zdjęcia, czy za ksero i zajmowała się ich rozliczeniem. Zresztą powódka nie sprzeciwiała się wykonywaniu tych obowiązków. Jeżeli chodzi o samo rozliczenie z fotografem, to wprost w treści umowy zawartej z firmą fotograficzną wskazano, że osobą odpowiedzialną za jej rozliczenie jest powódka.

W tym miejscu należy przejść do oceny zachowań powódki pod kątem spełniania przez nie przesłanki ciężkiego naruszenia jej podstawowych obowiązków pracowniczych. Pozwana zarzuciła powódce naruszenie obowiązku terminowego i rzetelnego wykonywania obowiązków wynikających z zajmowanego stanowiska. Zgodnie z art. 100 § 1 KP pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Jest to podstawowy obowiązek pracownika, w jego ramach niewątpliwie mieści się terminowe i rzetelne wykonywanie obowiązków wynikających z zajmowanego stanowiska. Jak już wcześniej wskazano obowiązek rozliczenia się z firmą fotograficzną oraz rozliczenia faktury za ksero był obowiązkiem wynikającym z zajmowanego przez powódkę stanowiska. Jak wynika z ustaleń stanu faktycznego powódka nie rozliczyła się z fotografem. Pierwotnie do rozliczenia miało dojść w maju 2018 roku, potem termin został przesunięty na koniec roku szkolnego. Powódka jednak i tego terminu nie dotrzymała. Ponadto blokowała możliwość kontaktu przedstawicieli firmy fotograficznej z dyrektor (...). Rozliczenie nastąpiło dopiero w grudniu 2018 roku, a więc ponad pół roku po terminie. Powódka nie zapłaciła również w terminie faktury za papier do kserokopiarki. Faktura powinna być opłacona do 25 września 2018 roku, powódka jednak nigdy jej nie opłaciła, zaś pieniądze za ksero ostatecznie zwróciła do rady rodziców dopiero w drugiej połowie grudnia 2018 roku. Powódka nierzetelnie i nieterminowo wypełniała obowiązki wynikające z jej stanowiska. Tym samym naruszyła swój podstawowy obowiązek pracowniczy.

Sąd uznał również, że powódce należy przypisać winę umyślną. Sąd miał bowiem na uwadze, że powódka była świadoma do kiedy ma zapłacić za zdjęcia. Ponadto po terminie zapłaty kilkukrotnie rozmawiała z przedstawicielami firmy fotograficznej, wiedziała więc, że nie rozliczyła się za te zdjęcia w terminie. Nie bez znaczenia jest również zachowanie powódki, która nie przekazywała rozmów telefonicznych z firmą fotograficzną dyrektor, nie informowała jej o nieopłaceniu zdjęć, ani nie pozwalała na bezpośredni kontakt dyrektora z fotografem. Nawet po ujawnieniu braku rozliczenia w październiku 2018 roku powódka podała dyrektor nieaktualny numer telefonu, uniemożliwiając jej skontaktowanie się z fotografem. Wszystkie powyższe zachowania pozwalają uznać, że powódka wiedziała, że nie opłaciła umowy dotyczącej wykonania zdjęć szkolnych, była świadoma przekroczenia terminu rozliczenia tej umowy. Powódka umyślnie nie opłaciła tej umowy, w toku postępowania nie zostały jednak ujawnione przyczyny, dla których tego nie zrobiła. Również jeśli chodzi o nieopłacenie faktury za materiały do druku powódka wiedziała jaki jest termin zapłaty wystawionej przez kontrahenta faktury, otrzymała bowiem maila w tym przedmiocie. Nie zrobiła jednak nic, aby zapłacić tę fakturę, nie powiadomiła dyrektor o jakichkolwiek problemach z płatnością. Nawet po upomnieniu się przez firmę dostarczającą papier do drukarki oraz po wezwaniu przez dyrektor do zwrotu zabranych ze (...) pieniędzy na ksero, powódka nie oddała tych pieniędzy, a dopiero pod koniec grudnia wpłaciła je na konto rady rodziców, co umożliwiło zapłatę za fakturę dopiero 28 grudnia 2018 roku. Powódka miała świadomość tego, co robi, wiedziała jaki jest termin zapłaty za fakturę, wiedziała też jaki jest termin rozliczenia za zdjęcia z firmą fotograficzną, a mimo to nie dokonała odpowiednich przelewów z posiadanych przez nią pieniędzy pochodzących ze zbiórki przeprowadzonej przez nauczycieli (...). Wobec tego powódce należy co do obu zachowań przypisać winę umyślną.

Wreszcie należy też uznać, że zachowanie powódki stanowiło zagrożenie ingresów pracodawcy. Warto bowiem zauważyć, że powódka nie płacąc w terminie fotografowi, czy firmie dostarczającej papier do drukarki narażała pozwaną szkołę na ewentualne dochodzenie należności na drodze sądowej, co wiązałoby się ze zwiększonymi kosztami, chociażby w postaci odsetek za opóźnienie. Takie działania powódki narażały także pracodawcę na szkodę wizerunkową.

Tak więc, zostały spełnione wszystkie przesłanki, które pozwalają na uznanie, że powódka dopuściła się ciężkiego naruszenia swoich podstawowych obowiązków pracowniczych. Prawdziwa jest przyczyna podana w pkt 1 rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, a jednocześnie przyczyna ta stanowi przyczynę z art. 52 § 1 pkt 1 KP.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na kwestię zachowania terminu z art. 52 § 2 KP, zgodnie z którym rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy. Dyrektorka (...) początkowo uzyskała od powódki informację dnia 28 października 2018 roku, że umowa z fotografem nie jest rozliczona, jednak powódka nie była jej w stanie wówczas powiedzieć o jaką konkretnie kwotę chodzi, nie była też w stanie przedstawić dyrektorce umowy zawartej z firmą fotograficzną, aby dyrektorka mogła samodzielnie sprawdzić tę kwotę. Dopiero w połowie listopada 2018 roku, około 14 listopada, dyrektorka rozmawiała telefonicznie z fotografem i wtedy uzyskała potwierdzenie, że umowa nie została rozliczona. Dyrektorka jednak nie uzyskała jeszcze w tej pierwszej rozmowie z fotografem informacji co do wysokości kwoty, jaką szkoła jest winna fotografowi. Taka informacja została jej przekazana przez fotografa dopiero po pewnym czasie, pod koniec listopada 2018 roku. Dyrektorka pozwanej (...) uzyskała więc pełne informacje na temat nierozliczenia umowy z fotografem dopiero pod koniec listopada 2018 roku, zaś rozwiązanie umowy o pracę zostało doręczone powódce dnia 18 grudnia 2018 roku, a więc przed upływem terminu miesięcznego od tej rozmowy. Z kolei jeśli chodzi o fakturę za materiały do drukarki, to powódka nie przekazała dyrektorowi e-maila zawierającego fakturę wystawioną przez firmę, która te materiały dostarczyła. Dyrektor (...) dowiedziała się o zalegającej płatności dopiero w grudniu 2018 roku, kiedy powódki nie było już w pracy i dyrektorka sama zajmowała się obsługą sekretariatu. Także więc i w tym przypadku nie minął termin miesięczny pomiędzy dowiedzeniem się przez dyrektorkę o niezapłaconej fakturze za papier do drukarki, a doręczeniem powódce oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Biorąc więc pod uwagę powyższe należy uznać, że doszło do ciężkiego naruszenia przez powódkę jej podstawowych obowiązków pracowniczych, zaś oświadczenie o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia zostało jej doręczone z zachowaniem miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 52 § 2 KP. Tak więc, rozwiązanie umowy o pracę z powódką bez wypowiedzenia z jej winy jest zgodne z prawem, a roszczenie powódki o przywrócenie jej do pracy jest niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Sąd oddalił również roszczenie powódki o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, jest to bowiem roszczenie związane z roszczeniem o przywrócenie do pracy.

Powódka wnosiła również o sprostowanie świadectwa pracy. Zgodnie z art. 97 § 2 KP w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach. Z kolei art. 97 § 2 ¹ KP stanowi, że pracownik może w ciągu 14 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy. W przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy, żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy.

W niniejszej sprawie powódka wniosła o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wpisanie jej prawidłowej daty urodzenia, adresu zamieszkania, numeru PESEL, a także początkowej daty zatrudnienia. Sąd miał jednak na uwadze, że pracodawca sprostował świadectwo pracy zgodnie z jej wnioskiem. Następnie powódka wnosiła jeszcze o sprostowanie poprawionego już świadectwa pracy, tym razem w zakresie dat wykorzystanego urlopu wychowawczego, pracodawca jednak również i w tym zakresie świadectwo pracy sprostował. Wobec powyższego należy uznać, że pracodawca sprostował świadectwo pracy zgodnie z wnioskiem powódki. Sąd miał jednak na uwadze, że w swym roszczeniu (k. 27 akt sprawy) powódka wnosiła również o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wpisanie prawidłowej daty zakończenia stosunku pracy. Co prawda, w tym zakresie nie składała do pracodawcy wniosku o sprostowanie świadectwa pracy, ale należy tu wskazać, że nawet w przypadku, gdyby powód uchybił wymogom z art. 97 § 2 ¹ KP co do terminów składania poszczególnych pism, czy co do wyczerpania drogi sprostowania świadectwa pracy przed pracodawcą, to również jego pozew mógłby być merytorycznie rozpoznawany (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2016 roku, sygn. akt I PZ 4/16). Wobec tego nic nie stoi na przeszkodzie merytorycznemu rozpoznaniu przez Sąd roszczenia powódki w zakresie sprostowania świadectwa pracy poprzez wpisanie w jego treści prawidłowej daty zakończenia stosunku pracy. W świadectwie pracy wpisano bowiem dzień 14 grudnia 2018 roku, jednak oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę zostało przez nią odebrane dopiero dnia 18 grudnia 2018 roku (wtedy doszło do złożenia oświadczenia powódce o rozwiązaniu umowy o pracę). Wobec tego prawidłową datą zakończenia stosunku pracy jest dzień 18 grudnia 2018 roku. Taką też datę należy wpisać w treści świadectwa pracy, w tym zakresie więc roszczenie powódki o sprostowanie świadectwa pracy jest zasadne.

Roszczenie powódki o zasądzenie na jej rzecz wynagrodzenia za pracę za okres od 15 grudnia 2018 roku do 18 grudnia 2018 roku nie mogło zostać uwzględnione. Jak już wyżej wskazano stosunek pracy pomiędzy stronami trwał faktycznie do dnia 18 grudnia 2018 roku. Jednocześnie jednak Sąd ustalił, że od dnia 29 października 2018 roku powódka przebywała nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim, do końca jej zatrudnienia nie wróciła już do pracy w szkole. Zgodnie zaś z art. 92 § 1 pkt 1 KP pracodawca wypłaca pracownikowi w razie jego niezdolności do pracy w związku z chorobą wynagrodzenie za pierwsze 33 dni jego nieobecności. Po tym okresie obowiązek wypłacenia zasiłku chorobowego przejmuje ZUS. W niniejszej sprawie okres 33 dni niezdolności powódki do pracy minął przed dniem 15 grudnia 2018 roku, również w treści świadectwa pracy wskazano, że wypłacono powódce wynagrodzenie za 33 dni (k. 441 akt sprawy). Stosunek pracy trwał do 18 grudnia 2018 roku, to jednak za okres od 15 grudnia 218 roku do 18 grudnia 2018 roku powódka nie zachowuje prawa do wynagrodzenia za pracę, ale za to ma prawo do zasiłku chorobowego wypłacanego przez ZUS. Co więcej, powódka w żaden sposób nie sprecyzowała owego roszczenia co do jego wysokości, ani też co do sposobu rachunkowego jego wyliczenia. Wobec tego również i to roszczenie powódki podlegało oddaleniu.

Sąd miał również na uwadze, że w toku postępowania powódka cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie roszczenia o zadośćuczynienie za mobbing. Mając na uwadze treść art. 203 § 1 KPC oraz art. 469 KPC Sąd uznał, że powódka skutecznie cofnęła pozew. Zgodnie z art. 355 § 1 KPC Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. Wobec tego Sąd umorzył postępowanie w zakresie roszczenia o zadośćuczynienie za mobbing.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

W kwestii kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 KPC oraz §9 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800, ze zm.). Sąd miał na uwadze, że powództwo zostało oddalone w zakresie roszczenia o przywrócenie do pracy oraz o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy – w tym więc zakresie powódka jest stroną przegrywającą. Z kolei w zakresie roszczenia o zadośćuczynienie postępowanie zostało umorzone, ponieważ powódka cofnęła pozew. W zakresie roszczenia cofniętego również należy powódkę uznać za stronę przegrywającą. Powódka jednocześnie wygrała w zakresie roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy. Koszty zastępstwa za poszczególne roszczenia wynoszą: za roszczenie o przywrócenie do pracy – 180,00 zł (§9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia), za roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy – 1.350,00 zł (§9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia), za roszczenie o zadośćuczynienie za mobbing – 675,00 zł (§9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia). Razem daje to kwotę 2.205,00 zł i są to koszty należne od powódki dla pozwanej. Z kolei koszty zastępstwa należne powódce od strony pozwanej to koszty za roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy, które wynoszą 120,00 zł (§9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia). Po wzajemnym potrąceniu Sąd zasądził na rzecz pozwanej od powódki kwotę 2.085,00 zł (2.205,00 zł – 120,00 zł = 2.085,00 zł) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa koszty postępowania poniesione w toku postępowania tymczasowo przez Skarb Państwa w postaci kosztów wynagrodzenia mediatora, czy kosztów opłaty od pozwu, mając na uwadze treść art. 113 ust. 1 i art. 97 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.