Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2020r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2020 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. z siedzibą we W.

przeciwko M. C.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej M. C. na rzecz powoda (...) Banku S.A. z siedzibą we W. kwotę 11.203,46zł (jedenaście tysięcy dwieście trzy złote i czterdzieści sześć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od kwoty 10.185,45zł (dziesięć tysięcy sto osiemdziesiąt pięć złotych i czterdzieści pięć groszy) za okres od dnia 03.10.2019r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 1.018,01zł (jeden tysiąc osiemnaście złotych i jeden grosz) za okres od dnia 10.10.2019r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej M. C. na rzecz powoda (...) Banku S.A. z siedzibą we W. kwotę 767,00zł (siedemset sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 129/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej M. C. kwoty 11.203,46 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych liczonych od kwoty 10.185,45 zł od dnia 19.07.2019 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu. Wskazał, że zawarł z pozwaną w dniu 30.03.2016 r. umowę kredytu nr (...). Pozwana nie wywiązała się z warunków umowy, w związku z tym powód wypowiedział umowę. Pomimo prób polubownego rozwiązania sporu pozwana nie uregulowała całego zobowiązania wynikającego z umowy. Z uwzględnieniem wszystkich wpłat zaksięgowanych przed datą sporządzenia pozwu do uregulowania pozostaje kwota 10.185,45 zł niespłaconego kapitału oraz 1.018,01 zł odsetek, na które składa się suma odsetek umownych i karnych, należnych powodowi na dzień sporządzenia pozwu. Powód wskazał, że dochodzone roszczenie stało się wymagalne w dniu 19.07.2019 r.

Pozew został pierwotnie wniesiony w dniu 10 października 2019 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 02.12.2019 r. Sygn. akt (...) Sąd nakazał pozwanej zapłatę na rzecz powoda dochodzonej pozwem kwoty.

Pozwana M. C. wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty. Wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także o zwrot kosztów procesu. W odpowiedzi na pozew zarzuciła brak udowodnienia dochodzonego roszczenia. Zaprzeczyła wykonaniu umowy kredytu przez powoda. Zakwestionowała skuteczne zawarcie umowy z powodem. Ponadto pozwana zakwestionowała uprawnienia osoby zawierającej w imieniu powoda umowę, na którą powód powołuje się w pozwie. Podniosła również zarzut braku wskazania miejsca zawarcia umowy. Wskazała na obecność klauzul abuzywnych w umowie pożyczki.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 30.03.2016 r. M. C. zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą we W. umowę kredytu nr (...). Na podstawie tej umowy M. C. został udzielony kredyt w wysokości 26.263,54 zł i obejmował środki przeznaczone na cele konsumpcyjne w wysokości 4.500 zł, środki przeznaczone na spłatę zobowiązań kredytowych wynikających z umowy nr (...) w wysokości 14.341,24 zł, środki przeznaczone na sfinansowanie składki z tytułu dodatkowej usługi ubezpieczenia w kwocie 4.790,47 zł, środki przeznaczone na sfinansowanie prowizji banku za udzielenie kredytu w kwocie 2.623,73 oraz środki na przeznaczone na opłatę za przekazanie środków na cele konsumpcyjne w kwocie 8,10 zł. Odsetki z tytułu udzielonego kredytu wyniosły 5.879,70 zł, całkowita kwota do zapłaty wyniosła 32.143,24 zł. Termin spłaty kredytu upływał dnia 20.04.2020r.

(dowód: umowa o kredyt gotówkowy plus - k 23-25)

Pismami z dnia 05.09.2018 r., 17.09.2018 r., 05.12.2018 r., 20.02.2019 r. M. C. została wezwana do zapłaty w związku z nieterminową spłata zobowiązania.

(dowód: wezwania - k. 92-95)

Wobec nieuregulowania należności przez M. C. pismem z dnia 28.05.2019 r. (...) Bank S.A. z siedzibą we W. złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy numer (...). W piśmie tym bank poinformował, że w przypadku braku wpłaty, po upływie okresu wypowiedzenia będzie dochodzić spłaty kwoty całego zobowiązania, tj. 11.603,47 zł.

(dowód: oświadczenie - k. 83)

Przed podpisaniem umowy kredytu pozwana podpisała deklarację zgody na objęcie jej przez (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. ochroną ubezpieczeniową na podstawie umowy indywidualnego ubezpieczenia na życie na wypadek śmierci, trwałej i całkowitej niezdolności do pracy, czasowej niezdolności do pracy, hospitalizacji dla klientów (...) Bank S.A. z siedzibą we W.

(dowód: deklaracja, szczegółowa umowa ubezpieczenia - k. 80 - 82)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, w ocenie Sądu, jest zasadne.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dopuszczone dowody w postaci odpisów dokumentów przedłożonych przez powoda, które w ocenie Sądu były wiarygodne. W szczególności nie były one kwestionowane przez pozwaną co do swojej prawdziwości i autentyczności.

Za niezasadne Sąd uznał twierdzenia pozwanej, w których kwestionuje fakt zawarcia umowy wskazanej w pozwie. Powód przedłożył umowę kredytu nr (...) w oryginale, której prawdziwość, a w szczególności autentyczność podpisów pozwanej, nie była kwestionowana przez pozwaną. Stąd też, w ocenie Sądu, brak podstaw do kwestionowania faktu zawarcia przez strony umowy o kredyt gotówkowy nr (...).

Za pozbawiony podstaw Sąd uznał również zarzut pozwanej braku wykonania umowy kredytu przez powoda. Jak wynika z przedłożonego zestawienia spłat, pozwana przystąpiła do spłat zaciągniętego kredytu, stad rację należy przyznać stronie powodowej, iż byłoby to działanie nieracjonalne, gdyby umowa nie została wykonana przez powoda. Podkreślenia przy tym wymaga, iż większa część uzyskanego przez pozwaną kredytu, zgodnie z umową, została przeznaczona na spłatę jej zobowiązań wobec banku, tj. kwota 14 341,24 zł (pkt I.1. umowy – k. 23). W korelacji z tym faktem pozostaje także przedłożony przez powoda dowód wypłaty pozwanej kwoty 4500,00 zł dnia 30.03.2016r. (k. 76).

Zarzut pozwanej, iż nie sposób uznać za dowód na wykonanie umowy kredytu oświadczenia zatytułowanego „zestawienie spłat” gdyż jest to dokument prywatny również jest niezasadny. Dowód z dokumentu prywatnego jest dopuszczalny w postępowaniu cywilnym i podlega ocenie sądu jak każdy inny dowód, według własnego przekonania sądu, na podstawie wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego. Jak wynika z treści art. 245 KPC, dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (wyrok SA Katowice z dnia 04.09.2019 r. w sprawie I A Ca 1221/17 ). Obecna regulacja nie wyłącza dopuszczalności, a także konieczności oceny dokonywania przez Sąd wykładni oświadczeń woli zawartych w prywatnych dokumentach, a w razie niejasności zawartych w nich twierdzeń, ustalenia ich na podstawie innych dowodów. W związku ze zmianami wywołanymi orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15.03.2011 r. (sygn. akt P 7/09) pewnej modyfikacji wymaga sposób przedstawienia dowodów w postępowaniu sądowym w wypadku reprezentowania banków posługujących się wyciągiem z ksiąg bankowych jako dowodem wykazującym podstawę dochodzonego przez bank roszczenia. Wyciąg z ksiąg banku nadal jest jednym z rodzajów dowodów, którym można się posłużyć w postępowaniu sądowym. W myśl art. 243 ¹ k.p.c. przepisy Oddziału kpc „dokumenty” należy stosować do dokumentów, zawierających tekst, umożliwiających ustalenie ich wystawców, a co za tym idzie do wszelkich dokumentów tekstowych, a nie tylko do dokumentów urzędowych w rozumieniu art. 244 k.p.c. lub dokumentów prywatnych w rozumieniu art. 245 k.p.c. i nie można odmówić im jakiegokolwiek znaczenia dowodowego. Sąd nie widział podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej przedłożonych przez powoda dowodów, ponieważ zarówno kopie dokumentów, jak i kserokopie dokumentów, tworzą spójną i logiczną całość, z której jednoznacznie wynika, że pozwana zawarła z powódką umowę kredytową, którą bank w związku z brakiem wpłat wypowiedział.

Za bezzasadny należało uznać zarzut pozwanej kwestionującej uprawnienie osoby, która w imieniu banku podpisała umowę. Pozwana nie przedstawiła żadnych argumentów i dowodów podważających uprawnienie B. G. do zawarcia przedmiotowej umowy w imieniu (...) Bank S.A. z siedzibą we W.. Przy czym należy pamiętać, że zgodnie z regułą dowodową, obowiązek przedstawienia rzetelnych dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kpc) /por. Wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-76/.

Co więcej, gdyby podzielić tok wnioskowania strony pozwanej, to w kolejnym etapie należałoby zweryfikować uprawnienia osób, które udzieliły pełnomocnictwa B. G., a dalej uprawnienia osób, które uprawniły osoby, które udzieliły pełnomocnictwa B. G., a jeszcze dalej uprawnienia osób, które uprawniły osoby, które uprawniły osoby, które udzieliły pełnomocnictwa B. G.. Prowadziłoby to do absurdalnego, nieskończonego ciągu. Identyczną metodą można zakwestionować uprawnienia do wykonywania zawodu pełnomocnika strony pozwanej, żądając potwierdzenia umocowania kolejnych kręgów osób biorących udział w procesie nadawania tych uprawnień.

Kwestia miejsca podpisania umowy wprost wynika z tejże umowy: strona 3 umowy (k. 25 akt sprawy) „niniejsza umowa została zawarta przy udziale pośrednika Usługi (...) A. P., (...)-(...) K., S. 31 B. G., (...) Oddział K.”. Wobec tego zarzut pozwanej, iż z niczego nie wynika w jakim miejscu umowa została zawarta jest bezpodstawny.

Za chybiony należy uznać także zarzut strony pozwanej o abuzywności prowizji, do uiszczenia której pozwana została zobowiązana umową. Według pozwanej, zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (tzw. niedozwolone postanowienia umowne). Zdaniem sądu, obostrzenia przewidziane powyższym przepisem nie mają żadnego zastosowania w relacji stron niniejszego postępowania związanych z zawartą umową. Przede wszystkim, pozwana M. C. nie została w żaden sposób zmuszona do podpisania umowy, nie była poddana bezprawnym naciskom czy wpływom w celu zaaprobowania nieakceptowanych przez nią zapisów, w tym dotyczących prowizji. W tym zakresie strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów wskazujących na celowe, bezprawne, podstępne działanie powoda. M. C. miała możliwość zapoznania się z treścią umowy i ją zaakceptowała. Wszelkie postanowienia umowne zostały z nią indywidualnie uzgodnione, wbrew twierdzeniom zawartym w odpowiedzi na pozew. W aktach sprawy brak jest jakichkolwiek przesłanek, które mogłyby sugerować deficyt poznawczy czy intelektualny pozwanej skutkujący uznaniem, że nie była w stanie rozeznać się co do znaczenia podejmowanych decyzji kredytowych. Z okoliczności sprawy wynika przy tym, że kwota prowizji nie przekracza maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczonych w sposób określony w art. 36a ustawy z dnia 12.05.2011r. o kredycie konsumenckim (j.t.: Dz.U. z 2019r., poz. 1083). Zdaniem Sądu nie można zatem uznać, aby wysokość prowizji za udzielenie kredytu ustalona w sposób przewidziany przez ustawodawcę, była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego bądź też prowadziła do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. W ocenie Sądu brak również podstaw do twierdzenia, jakoby umowa pożyczki zawierała klauzule niedozwolone.

Za nieuzasadniony Sąd uznał również zarzut dotyczący umowy ubezpieczenia i wysokości składki należnej od niej z tego tytułu. Podkreślenia wymaga fakt, iż spór w sprawie niniejszej jest sporem pomiędzy powodem, jako bankiem i kredytodawcą, a pozwaną jako kredytobiorcą, a roszczenie powoda wynika z umowy kredytu. Przedmiot wykonania umowy ubezpieczenia przez ubezpieczyciela z punktu widzenia niniejszego procesu jest bez znaczenia, ponieważ to nie powód ustalał wysokość składki na ubezpieczenie, lecz ubezpieczyciel, a pozwana na wysokość tej składki wyraziła zgodę podpisując deklarację przystąpienia do ubezpieczenia. Ponadto podpisując umowę ubezpieczenia pozwana potwierdziła, że przyjmuje do wiadomości, iż ubezpieczenie jest dobrowolne, odpłatne i nie wpływa na decyzję o przyznaniu kredytu przez powodowy bank. Wynika z powyższego, iż w tym zakresie nie zaistniały okoliczności o jakich mowa w art. 385 ¹ § 1 k.c.

Zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Dla przyjęcia 3 -letniego terminu przedawnienia nie ma znaczenia to, czy kredytobiorca jest przedsiębiorcą, czy konsumentem. Istotne jest, że kredytodawca udzielił kredytu w związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. W rozpoznawanej sprawie kredyt stał się wymagalny, zgodnie z twierdzeniami powoda, 19.07.2019 r., natomiast termin jego spłaty zgodnie z umową upływał dnia 20.04.2020r. Mając to na uwadze należy przyjąć, iż w sprawie nie upłynął termin przedawnienia, zważywszy, iż pozew w sprawie został wniesiony dnia 10.10.2019r. Natomiast zgodnie z art. 123 § 1 bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd dał wiarę przedłożonym przez powoda dokumentom i na ich podstawie ustalił wielkość pozostałej do spłaty części kredytu, podzielając w ytym zakresie twierdzenia powoda.

Pozwana podniosła wszelkie możliwe zarzuty i zakwestionowała wszystkie okoliczności nie zważając na to, czy miały jakiekolwiek merytoryczne znaczenie dla sprawy. Pozwana kwestionowała, iż nie wskazano gdzie nastąpiło zawarcie umowy, czy zawarcie umowy kredytowej nastąpiło w lokalu powodowego banku w rozumieniu art. 97 k.c., zakwestionowała umocowanie osoby działającej w imieniu banku do zawarcia przedmiotowej umowy, wysokość odsetek, podniosła istnienie klauzul abuzywnych w stosowanych przez powoda wzorcach umownych, zakwestionowała objęcie jej jakimkolwiek ubezpieczeniem, ponadto pozwana powołała się na przedawnienie. Nie negowała natomiast istnienia przedłożonych przez powoda dokumentów, ani nie zarzuciła im braku autentyczności. Z kolei na potwierdzenie swoich zarzutów nie przedstawiła żadnych merytorycznych dowodów.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uwzględnił powództwo w całości.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98§1 i 2 k.p.c., zgodnie z zasada odpowiedzialności za wynik procesu.