Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 sierpnia 2020 roku

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2020 roku na rozprawie w L.

sprawy z powództwa L. B. (1)

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz L. B. (1) kwotę 30.000 (trzydzieści tysięcy)zł. tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz L. B. (1) kwotę 6.939 (sześć tysięcy dziewięćset trzydzieści dziewięć)zł. 50 (pięćdziesiąt)gr. tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 lipca 2020r. do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  Ustala zasady ponoszenia kosztów procesu w ten sposób, że obciąża tymi kosztami pozwanego Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. w 87,30 % i powoda L. K. w 12,70 % , pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 535/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 maja 2018 roku (data prezentaty Biura Podawczego) L. B. (1), działając przez pełnomocnika (adwokata K. B.), wniósł o zasądzenie od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na swoją rzecz kwoty 32.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty. Nadto, powód domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wedle norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, że pozwany w dniu l czerwca 2017 roku około godziny 10:00 w L. na ul. (...) został poszkodowany w wyniku wypadku drogowego. Sprawcą był kierujący pojazdem marki C. o nr rej. (...). Pojazd ten w chwili zdarzenia nie posiadał ważnej polisy OC. W wyniku wypadku powód doznał wielu urazów, które odcisnęły piętno na jego zdrowiu. W ocenie strony powodowej kwota zadośćuczynienia w dalszej wysokości 32.000,00zł jest kwotą adekwatną do okoliczności zdarzenia, jego skutków i czasu oraz przebiegu leczenia. (pozew k. 3-7, pełnomocnictwo- k. 8, dowód uiszczenia opłaty od pełnomocnictwa k. 9)

Nakazem zapłaty z dnia 14 czerwca 2018 roku wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt I Nc 440/18 Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 19).

Pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, działając przez pełnomocnika (radcę prawnego M. K. (1)), w dniu 10 lipca 2018 roku złożył sprzeciw od nakazu zapłaty wnosząc jednocześnie o oddalenie

powództwa w całości oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego według norm przepisanych lub na podstawie spisu kosztów w przypadku jego przedstawienia. Pozwany wniósł także o przypozwanie w trybie art, 84 k.p.c. W. W.- sprawcę szkody i posiadacza pojazdu, który nie dopełnił obowiązku zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC oraz zawiadomienie go o toczącym się postępowaniu pomiędzy powodem a pozwanym oraz wezwanie go do wzięcia w nim udziału w charakterze interwenienta ubocznego.

Pełnomocnik pozwanego podniósł, że roszczenie jest bezzasadne. Pozwany przyznał, że sprawca szkody w dniu zdarzenia faktycznie ni posiadał ważnej umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC ani nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami. Pozwany przyznał również, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powoda 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za powstałą krzywdę, 832,00 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich oraz 308,86 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia. Pozwany zakwestionował tym samym roszczenie powoda o wypłatę dalszego zadośćuczynienia w sprawie i podniósł, że podniesienie kwoty wypłaty jest bezzasadne i nieudowodnione. (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 23-26, pełnomocnictwo, k. 27j

Mimo wysłania zawiadomienia wraz z odpisem sprzeciwu i pismami dla W. W. nie odebrał on korespondencji i nie przystąpił do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego, (dowód k-189)

Pismem z dnia 6 grudnia 2018 roku powód zmienił powództwo, w ten sposób, że oprócz zgłoszonego w pozwie roszczenia o zasądzenie kwoty 32.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wniósł o zasądzenie na podstawie art. 444 § l k.c. od pozwanego na rzecz powoda kwoty 600,00 zł tytułem częściowego odszkodowania za część kosztów opieki wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty.

(pismo z dnia 6 grudnia 2018 roku k. 199)

Pismem procesowym z dnia 18 grudnia 2018 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa, również w rozszerzonym zakresie (pismo procesowe k. 212-213).

Pismem z dnia 7 lipca 2020 roku powód ponownie zmienił powództwo, w ten sposób, że oprócz zgłoszonego w pozwie roszczenia o zasądzenie kwoty 32.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz zgłoszonego w piśmie procesowym z dnia 6 grudnia 2018 roku roszczenia o zasądzenie kwoty 600,00 zł tytułem odszkodowania wniósł o zasądzenie na podstawie art. 444 § l k.c. od pozwanego na rzecz powoda kwoty 9.705,50 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 lipca 2020 roku do dnia zapłaty. (pismo z dnia 7 lipca 2020 roku k. 397)

Pismem procesowym z dnia 20 lipca 2020 roku pozwany ponownie wniósł o oddalenie powództwa, również w ponownie zmodyfikowanej wersji (pismo procesowe k. 405-407).

W toku procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie, (protokół rozprawy z dnia 23.10.2018-67-69 r. - k. 36, protokół rozprawy z dnia 6 grudnia 2018- k.201-203, protokół rozprawy z dnia 30 lipca 2020- k.410-411, protokół rozprawy z dnia 6 grudnia 2018- k.201-203)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu l czerwca 2017 roku ok. godziny 10:00 w L. na ulicy (...) doszło do wypadku drogowego. L. B. (1), schodząc z oznakowanego przejścia dla pieszych, został potrącony przez pojazd marki C. o nr rej. (...), kierowany przez W. W.. Kierowca prowadził pojazd mimo wydanej decyzji o cofnięciu uprawnień. Pojazd, który prowadził w chwili zdarzenia nie posiadał ważnej polisy OC.

/bezsporne, notatka urzędowa k. 39, odpowiedź cepik- k. 34-35, zeznania powoda k. 67v-69, 410-411/

Poszkodowanego L. B. (1) karetka pogotowia przewiozła do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej MSWiA w L. przy ul. (...). Tam, w prawym stawie kolanowym, stwierdzono: wieloodłamowe złamanie kłykcia bocznego k. piszczelowej z obniżeniem (do ok. 1,5 cm) powierzchni stawowej i częściowym zaklinowanie odłamów; drobne awulsyjne złamanie guzka przyśrodkowego wyniosłości międzykłykciowej; drobne awulsyjne złamanie warstwy korowej kłykcia przyśrodkowego k. udowej; drobne zwapnienie ew. mniej prawdopodobne niewielkie awulsyjne złamanie kłykcia przyśrodkowego kości piszczelowej oraz dużą ilość krwistego płynu w stawie a także boczne przemieszczenie rzepki o ok. 10 mm i boczne jej pochylenie. W stawie kolanowym lewym stwierdzono awulsyjne złamanie górnej obwodowej części głowy strzałki. L. B. (2) został zakwalifikowany do otwartej repozycji i stabilizacji złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej prawej z użyciem płyty ChM w trybie nagłym. Po zabiegu noga prawa została umieszczona w opatrunku gipsowym. Łącznie L. B. (2) przebywał w szpitalu 12 dni z rozpoznaniem złamania nasady bliższej piszczeli, rozszczepienno-zagnieceniowym złamaniem kłykcia bocznego prawej piszczeli oraz awulsyjnym złamaniem głowy kości strzałkowej lewej. Został wypisany do domu w stanie dobrym, w dniu 12 czerwca 2017 roku, z zaleceniem elewacji kończyny, ćwiczeniami palców, chodzeniem bez obciążenia kończyny z 2 laskami łokciowymi ograniczonym do minimum higienicznego. Miał także zażywać leki przeciwbólowe w razie potrzeby i zgłosić się do poradni ortopedycznej za 2 dni. /bezsporne, wynik badania TK stawów kolanowych k. 86, historia choroby k. 73-76, kwalifikacja do zabiegu operacyjnego k. 77, protokół zabiegu operacyjnego k. 91, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 92-93, karta informacyjna (...)k. 104-105, opinia lekarska z dnia 18.10.2019 roku - k. 337-351/

Poszkodowany po powrocie do domu przez około 1,5 miesiąca korzystał z wózka inwalidzkiego, co było uciążliwe z uwagi na fakt, że mieszka na 2 piętrze a schody są strome i drewniane. Betonowe podłoże usytuowane przed budynkiem jest nierówne a w domu znajdują się wysokie progi, przeszkadzające w sprawnym poruszaniu się. W codziennych obowiązkach pomagał mu syn (robił zakupy, przygotowywał posiłki, sprzątał, robił pranie czy załatwiał sprawy), pomagał też w czynnościach higienicznych co utrudnione było z uwagi na infrastrukturę łazienki powoda.

/zeznania L. B. (1) k. 67v-69, 410-411, dokumentacja fotograficzna k. 12-18/

L. B. (2) w dniu l sierpnia 2017 roku został przyjęty celem leczenia usprawniającego na oddział rehabilitacyjny SP ZOZ MSWiA w L., na którym przebywał do dnia 22 sierpnia 2017 roku. W tym czasie przeszedł serie zabiegów rehabilitacyjnych polegających na ćwiczeniach wolnych czynnych, ćwiczeniach izometrycznych, odtwarzaniu gry stawowej, mobilizacji małych stawów, poizometrycznej relaksacji mięśni, nauce czynności lokomocyjnych, nauce chodu o kulach i innym sprzęcie pomocniczym oraz kąpieli wirowej kończyn dolnych. W wyniku zastosowanych zabiegów rehabilitacyjnych uzyskano redukcję dolegliwości bólowych, ustąpienie obrzęku kończyny oraz wzmocniono mięśnie i uzyskano znaczną poprawę wydolności chodu. (bezsporne, karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 114-115, zeznania L. B. (1) k. 67v-69, 410-411)

Sprawca zdarzenia został skazany przez Sąd Rejonowy Lublin-Z. w L., IX Wydział Karny prawomocnym wyrokiem karnym z dnia 4 grudnia 2017 roku w sprawie o sygn. akt. IX K 738/17. (bezsporne)

W związku z urazem z dnia l czerwca 2017 roku L. B. (1) doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wymiarze 13 %. W pierwszym okresie po wypadku opiniowany odczuwał znaczne dolegliwości bólowe obu stawów kolanowych. Wymagał znieczulenia, leczenia operacyjnego. Do 3 miesięcy

wymagał całkowitego odciążenia prawej kończyny dolnej, po 3 miesiącach rozpoczął chodzenie z pomocą lasek łokciowych. Po 6 miesiącach u opiniowanego doszło do zrostu prawej kości piszczelowej co zakończyło proces leczenia ortopedycznego, po uzyskaniu zrostu opiniowany rozpoczął leczenie rehabilitacyjne. Pomimo zastosowanego leczenia operacyjnego nie uzyskano pełnej stabilności bocznej prawego stawu kolanowego, (opinia biegłego z zakresu (...) - k. 337-351,369- 371)

Obecnie L. B. (1) nadal odczuwa przewlekłe dolegliwości bólowe prawego i lewego stawu kolanowego, dolegliwości bólowe lewego podudzia, niestabilność prawego kolana, utyka na prawą kończynę dolną. Dolegliwości te utrzymują się po chodzeniu, nie może biegać. Nadal wymaga leczenia rehabilitacyjnego ukierunkowanego na wzmocnienie masy i siły mięśnia czworogłowego uda prawego. U L. B. (1) utrzymuje się zanik mięśnia czworogłowego uda prawego. Obwód prawego mięśnia czworogłowego jest mniejszy o 2 cm w porównaniu do strony przeciwnej. Lewy staw kolanowy jest stabilny z pełnym zakresem ruchomości. W okresie do 6 tygodni od wypadku cierpienia L. B. (1) były znacznie nasilone, po tym okresie, do 9 miesięcy, cierpienia były miernie nasilone. Do 3 miesięcy od wypadku wymagał reżimu łóżkowego, z tego też powodu wymagał pomocy ze strony osób trzecich w wymiarze średnio do 6 godzin dziennie. Po tym okresie, do ó miesięcy, poszkodowany mógł poruszać się z pomocą lasek łokciowych, pomoc w tym zakresie mogła być konieczna średnio l -2 godziny dziennie. Przez kilka miesięcy L. B. (1) korzystał z pomocy syna G. B. przy codziennych obowiązkach (zakupy, sprzątanie, pranie, gotowanie). Syn pomagał mu w zabiegach higienicznych, sprowadzał po schodach. Cały sezon grzewczy 2017/2018 przynosił opał do pieca węglowego, palił w piecu i wynosił popiół. L. B. (1) korzystał również z pomocy M. K. (2), gdy trzeba było jechać do lekarza, na wizytę czy zabiegi. Powód płacił mu za zużyte paliwo. Z pomocą przychodziła również córka. (zeznańia L. B. (1) k. 67v-69, 410-411,

zeznania G. B. - k.201-202v, zeznania M. K. (2) k. 202v-203)

Przed wypadkiem L. B. (1) uprawiał działkę pole obsiane zbożem a na części (l 5a) miał maliny. Po przedmiotowym zdarzeniu L. B. (1) nie jest już w stanie zajmować się polem, zlecił to synowi. Negatywne skutki jakie powód wiąże z przedmiotowym zdarzeniem polegają przede wszystkim na ograniczonej możliwości ruchu oraz rezygnacji z dotychczasowego trybu życia z uwagi na utrzymujący się ból. Do strat życiowych, jakie powód wiąże ze skutkami zaistniałego zdarzenia, zalicza ona problemy z poruszaniem, nie może klęknąć na prawą nogę, nie może chodzić po drabinie aby zmienić zasłonki lub żarówkę. Codziennie utyka. Ma problem ze schodzeniem po schodach (wchodzenie jest łatwiejsze). Odczuwa także dyskomfort podczas wiązania butów. L. B. (1) odczuwa także psychiczne konsekwencje przedmiotowego zdarzenia. Boi się przechodzić przez przejście na którym został potrącony. Ma obawy podczas przechodzenia przez jezdnię.

L. B. (1) przed wypadkiem aktywnie zajmował się czwórką prawnuków z uwagi na aktywność zawodową ich matki. Odprowadzał dzieci do przedszkola/szkoły, odbierał je, spędzał z nimi wolny czas, chodził na plac zabaw czy na sanki. Obecnie nie może w pełni zajmować się dziećmi, spacer do placówki zajmuje mu dużo więcej czasu i okupiony jest bólem, także opieka w czasie wolnym jest znacząco ograniczona.

Powód jest osobą bardzo religijną (należy do (...)). Jednym z obowiązków wynikających z przynależności religijnej jest ewangelizacja. Przed wypadkiem powód głosił wiarę chodząc po domach, teraz musiał to bardzo ograniczyć, (zeznania L. B. (1) k. 67v-69, 410v, zeznania G. B. - k.201-202v)

Stawka godzinowa za świadczenie usług opiekuńczych obowiązująca od l stycznia 2017 roku wynosiła 16,50 zł za godzinę usług, (dowód: Uchwała nr 607/ (...) Rady Miasta L. - k. 400)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów nieosobowych. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty nie zostały zakwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron procesu, stąd też stanowiły one pełnowartościowy materiał dowodowy do poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Wywołany na potrzeby niniejszego postępowania dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii w osobie Z. K. (k. 337-351, 369-371) jest dla Sądu w pełni wiarygodny. Opinia w tym zakresie jest pełna, jasna, niesprzeczna oraz została sporządzona przez specjalistę w swojej dziedzinie, zgodnie ze wskazaniami wiedzy i nauki, zaś logiczność rozumowania biegłego nie budzi wątpliwości. Biegły wykonał zleconą opinię w oparciu o akta sprawy, a także wywiad i osobiste badanie lekarskie L. B. (1), wnioski zawarte w opinii sformułowane zostały przez biegłego w sposób kategoryczny i jednoznaczny oraz zostały w sposób dostateczny uzasadnione. Opinia ta uznana została w powyższym zakresie za wiarygodną, jako że jest ona spójna i logiczna, została sporządzona przez biegłego zgodnie ze wskazaniami wiedzy specjalistycznej w oparciu o obowiązujące przepisy, wiedzą praktyczną i doświadczeniem zawodowym i jako taka w pełni zasługuje na obdarzenie wiarą.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda L. B. (1) (k. 67v-69, 410v) oraz świadka G. B. (k. 201-202vj i M. K. (2) (k. 202v-203) w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia l czerwca 2017 roku oraz jego skutków. Zeznania te są spójne, jasne i logiczne, a nadto pokrywają się z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w znacznej części.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na swoją rzecz kwoty 32.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 600,00zł i 9.705,50 zł tytułem odszkodowania wniósł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi:

a) od kwoty 32.000,00zł od dnia 4 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty;

b) od kwoty 600,00 zł od dnia 6 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty;

c) od kwoty 9.705,50 zł od dnia 7 lipca 2020 roku do dnia zapłaty.

W niniejszej sprawie bezsporna była zasada odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela, który już w toku postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia z dnia l czerwca 2017 roku. W toku postępowania dowodowego sporna była natomiast wysokość należnego powodowi dalszego odszkodowania i zadośćuczynienia.

Zgodnie z art. 805 § l ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks Cywilny (tekst jedn. Dz. Z 2019 r., póz. 1145, dalej również jako: „k.c."), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić

składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie, przy czym przy ubezpieczeniu majątkowym - zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§ 2 pkt. 1). Przepis art. 822 § l i 4 k.c. wskazuje natomiast, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Podstawy prawnej odpowiedzialności pozwanego należy upatrywać w ogólnej normie zawartej w art. 415 k.c., zgodnie z którą to regulacją, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej opartej na przepisie art. 415 k.c. jest zatem wina. Z punktu widzenia odpowiedzialności cywilnej każdy stopień winy uzasadnia nałożenie na sprawcę szkody obowiązku jej naprawienia (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 10 października 1975 roku, I CR 656/75, L. nr 19032, Kodeks cywilny. Komentarz, Tom I, pod redakcją prof. dr hab.

9

K. P., Wydawnictwo C.H. B., W. 2005, str. 1090). Należy zauważyć, iż w doktrynie przyjmuje się, że do sfery bezprawności należy także zaliczyć zachowania się sprzeczne z zasadami uważnego postępowania, czyli niedołożenie należytej staranności (M. K., Należyta staranność - problem bezprawności czy winy, PiP (...), str. 32 i nast).

Zgodnie z art. 822 § l i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanego konieczne jest więc wykazanie, że za szkodę wyrządzoną powodowi ponosi odpowiedzialność ubezpieczający.

Zgodnie z art. 34 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., póz. 2214, dalej również jako: „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych.") z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Z wykładni przytoczonych norm należy wywieść wniosek, iż ubezpieczyciel odpowiada w takich samych granicach, w jakich odpowiadałby sprawca szkody. Przepis art. 436 § l k.c. statuuje w tym zakresie podstawową regułę odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez niego na zasadzie ryzyka, z wyłączeniem tylko

10

takich sytuacji, gdy szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady, przyznając, iż w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej sprawcy wypadku wypłacił stosowne zadośćuczynienie dla pokrzywdzonego w kwocie 10.000 zł oraz odszkodowanie w kwocie 832,00 zł (za koszty opieki osób trzecich) oraz 308,86 zł (za poniesione koszty leczenia) wnosząc o oddalenie niniejszego powództwa. Tym samym to do strony powodowej należało udowodnienie zasadności niniejszego powództwa.

Odnosząc się do kwestii wysokości świadczenia należnego powodowi tytułem zadośćuczynienia zauważyć trzeba, iż zadośćuczynienie, w przeciwieństwie do odszkodowania, dotyczy szkody niemajątkowej, a więc nieprzeliczalnej na określoną kwotę pieniężną. Ustawodawca nie wprowadził przy tym żadnych kryteriów, jakimi powinien kierować się sąd przy ustalaniu wysokości należnego poszkodowanemu zadośćuczynienia, ograniczając się jedynie do stwierdzenia, iż ma być ono odpowiednie. Już z powyższego wynika zatem, iż pojęcie „sumy odpowiedniej" jest pojęciem o charakterze niedookreślonym. Z tego względu w orzecznictwie, a także w doktrynie wskazuje się kryteria, którymi należy kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Winno ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że „wartość odpowiednia" to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Zadośćuczynienie powinno być przyznane w wysokości umożliwiającej pokrzywdzonemu uzyskanie satysfakcji adekwatnej do cierpień i krzywd, jakich doznał, dlatego w pierwszym rzędzie Sąd powinien ocenić rozmiar krzywdy.

Ustalając „odpowiednią sumę" należy mieć na względzie rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, stopień tych cierpień, intensywność i długotrwałość

11

(pobyt w szpitalu, konieczność poddania się zabiegom), prognozy na przyszłość, wiek i płeć poszkodowanego, konsekwencje, jakie naruszenie wywołało w życiu osobistym i społecznym.

W niniejszej sprawie, w wyniku przedmiotowego zdarzenia powód doznał wielołamowego złamania kłykcia bocznego kości piszczelowej z obniżeniem (do ok. 1,5 cm) powierzchni stawowej i częściowym zaklinowaniem odłamów, leczonego operacyjnie wygojonego z następową niestabilnością boczną I stopnia oraz awulsyjnego złamania lewej kości strzałkowej. Skutki zdarzenia powód odczuwa do dnia dzisiejszego, a doznany przez niego uszczerbek na zdrowiu w wyniku upadku wynosi 13 % i ma on charakter trwały. W okresie do 6 tygodni od zdarzenia, zakres niezbędnej pomocy można średnio określić do 6 godzin dziennie. W pierwszym okresie po wypadku cierpienia L. B. (1) należy określić jako znacznie nasilone i związane były one z samym wypadkiem, jego okolicznościami, koniecznością leczenia operacyjnego, koniecznością reżimu łóżkowego i elewacji kończyn. Po tym okresie do 9 miesięcy cierpienia należy określić jako miernie nasilone i były one związane z koniecznością odciążania kończyny dolnej prawej za pomocą lasek łokciowych. Obecnie powód wymaga komplementacji diety z zastosowaniem glukozaminy, witaminy C i D oraz wapna. Leczenie pourazowe ortopedyczne zostało zakończone po uzyskaniu zrostu kostnego, czyli po 6 miesiącach od wypadku. Nadal powinno być kontynuowane leczenie rehabilitacyjne. Obecnie odczuwalne dolegliwości zmuszają go do zmiany trybu życia. L. B. (1) musiał zrezygnować z uprawiania pola, mocno ograniczyć pomoc przy prawnukach a także swoją aktywność religijną. Obecnie jest On osobą względnie samodzielną, a rokowania na przyszłość są umiarkowanie korzystne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż należało powodowi przyznać kwotę 30.000zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przy uwzględnieniu wypłaconej w toku postępowania likwidacyjnego na rzecz L. B. (1) zadośćuczynienia w kwocie 10.000,00 zł. oraz przyznanej nawiązki w

12

kwocie 3.000zł. oddalając powództwo w pozostałym zakresie uznając je za niezasadne.

Odnosząc się do roszczenia strony powodowej z tytułu dopłaty odszkodowania w związku z opieką osób trzecich w łącznej kwocie 10.305,50zł, Sąd postanowił uwzględnić roszczenie częściowo.

Zgodnie z art. 444 § l k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego, zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Swoje żądanie w tym zakresie L. B. (1) motywował zwiększonymi potrzebami z tytułu kosztów opieki. Zgodnie z opinią powołanego w niniejszej sprawie biegłego sądowego, L. B. (1) potrzebował pomocy osób trzecich w okresie do 3 miesięcy od zdarzenia w wymiarze 6 godzin dziennie. Pomoc ta miała dotyczyć wszystkich czynności wymagających poruszania się. Po tym okresie do 6 miesięcy opiniowany mógł poruszać się z pomocą lasek łokciowych, pomoc w tym okresie mogła być konieczna średnio l—2 godziny dziennie w czynnościach wymagających chodzenia. Pomoc w opiece była sprawowana przez dzieci powoda i M. K. (2). Zgodnie z Uchwałą nr 607/ (...) Rady Miasta L. § l pkt. l pełna opłatność za jedną godzinę specjalistycznych usług opiekuńczych w tym czasie wynosiła 16,50 zł. Sąd uznał, iż powód wymagał opieki przez 90 dni w wymiarze po 6 godzin oraz 90 dni w wymiarze po 1,5 godziny. Mając na uwadze, iż w omawianym okresie powód 34 dni przebywał w placówkach, w których miał zapewnioną opiekę i nie potrzebował opieki osób trzecich, za ten okres nie należy mu się zwrot kosztów opieki. Powodowi wypłacono w postępowaniu likwidującym szkodę kwotę 832zł., zatem powodowi należy się kwota 6.939,50zł. (90-34=56dni x 6h x 16,50zł. 5.544zł; 90dni x 1,5 x 16,50zł. 2.227,50zł. ; 5.544zł +2.227,50zł.=7771,50zł. - 832zł.)

13

Żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie zasługuje na uwzględnienie w części. Zgodnie z art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie nie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Podkreślić należy, że zgodnie z normą szczególną art. 14 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenia odszkodowawcze w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, oczywiście z zastrzeżeniem sytuacji, o której mowa w ust. 2 art. 14 cytowanej ustawy, z którą jednak nie mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

Powód, żądając zadośćuczynienia i odszkodowania, domagał się również zapłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu należnych mu świadczeń, liczonymi:

a) od kwoty 32.000,00zł od dnia 4 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty;

b) od kwoty 600,00 zł od dnia 6 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty;

c) od kwoty 9.705,50 zł od dnia 7 lipca 2020 roku do dnia zapłaty.

Sąd uznał, że odsetki ustawowe od zadośćuczynienia należą się od dnia 4 kwietnia 2018 roku (zgodnie z żądaniem pozwu od wydania decyzji przez pozwanego ), zaś od odszkodowania w dniu 14 lipca 2020 roku (7 dni od złożonego pisma pełnomocnika powoda), bowiem żądanie zapłaty odsetek było uzasadnione poczynając od tych dni, gdyż od tych dni pozwany pozostawał w opóźnieniu.

Reasumując, Sąd zasądził na pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz powoda L. B. (1) zasądził tytułem zadośćuczynienia kwotę 30.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 4 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty (punkt l wyroku). Sąd zasądził także tytułem odszkodowania kwotę 6.939,50zł wraz z

14

ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 14 lipca 2020 roku do dnia zapłaty (punkt 2 wyroku) oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt 3 wyroku).

W myśl art. 108 § l k.p.c., sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Zgodnie zaś z przepisem art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Należało zatem stosunkowo rozliczyć koszty procesu. Roszczenie powoda uwzględniono w części, tj. w kwocie 36.939,50 zł z dochodzonej kwoty 42.305,50 zł. Wynik wskazuje, że powód utrzymał się z żądaniem w około 87,30%, a pozwany w 12,70%. Kierując się zasadą wyrażoną w 108 § l k.p.c., szczegółowe wyliczenie kosztów procesu Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu (punkt 4 wyroku).