Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia Jolanta Sikorska

Protokolant: ----------------------------

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2021 r. w Toruniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa (...) S.A. w W. przeciwko E. S. o zapłatę;

I.  zasądza od pozwanej E. S. na rzecz powoda (...) SA w W. kwotę 4.837,03 zł ( cztery tysiące osiemset trzydzieści siedem 03 / 100 zł ) z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 4 lipca 2019 do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda 978,- zł ( dziewięćset siedemdziesiąt osiem zł ) tytułem kosztów postępowania w sprawie.

Sygn. akt X C 2325/19

UZASADNIENIE

Pozwem z 5 lipca 2019 (...) SA w W. wniosła o zasądzenie od E. S. kwoty 4.837,03 zł u umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 4 lipca 2019 do dnia zapłaty. Uzasadniając żądanie wskazała, że pozwana w dniu 27 listopada 2017 zawarła z powodem umowę pożyczki za pośrednictwem systemu elektronicznego udostępnionego jej przez powoda. Umowa została zawarta na czas określony, pozwana nie wywiązała się z umowy a kwota należności głównej stała się wymagalna 11 czerwca 2018. Powód wezwał pozwaną do zapłaty pismem z 11 czerwca 2019, jednakże pozwana zaległości nie uregulowała.

Pozwana w sprzeciwie od doręczonego jej nakazu zapłaty zaprzeczyła jakoby zawarła umowę ze stroną powodową a w przypadku ustalenia przez sąd, że do zawarcia takiej umowy doszło – postawiła zarzut nieprzekazania do jej dyspozycji jakiejkolwiek sumy pieniężnej tytułem pożyczki, podkreślając przy tym, że potwierdzenie przelewu jej zdaniem nie jest dowodem faktycznego przekazania środków pieniężnych bo nie dowodzi, ze transakcja faktycznie doszła do skutku a mogła nie dojść choćby z powodu awarii systemu płatnika. Ponadto zdaniem pozwanej roszczenie nie zostało udowodnione co do wysokości i nie jest wymagalne a nadto nie doręczono jej przedsądowego wezwania do zapłaty z 11 czerwca 2019. Umowa w ocenie pozwanej zawiera klauzule abuzywne.

Sąd ustalił co następuje :

W dniu 16 maja 2017 E. S. zawarła z (...) SA w W. umowę pożyczki nr (...). Umowa została zawarta na odległość z wykorzystaniem systemu elektronicznego udostępnionego przez powódkę. Powód zobowiązał się udostępnić pozwanej kartę przedpłacową wydaną przez bank i ją aktywować oraz udzielić pozwanej dostępu do odnawialnej linii kredytowej. Za pomocą karty pozwana mogła dokonywać transakcji w ramach kwoty udzielonej pożyczki. Zgodnie z postanowieniami umowy pożyczkę, uważa się za udzieloną z chwilą udostępnienia klientowi środków na karcie. Powódka zobowiązała się oddać do dyspozycji pozwanej kwotę 3.000,- zł a koszt pożyczki udzielonej na sześć miesięcy ustalono na 1.009,80 zł – pozwana zobowiązała się oddać po 6 miesiącach sumę 4009,80 zł, (...) wyniosła 89,13 %. W dniu 16 maja 2017 karta przedpłacowa nr (...), której posiadaczką była E. S., została zasilona sumą 3.000,- zł. Już od dnia następnego kartą dokonywano transakcji w znakomitej większości w miejscowości zamieszkania pozwanej a często nawet blisko miejsca jej zamieszkania czyli C. w C. : były to zakupy w C. ul. (...), sklepie (...), stacji (...), wielokrotnie wypłacała gotówkę z bankomatu położonego na (...) w C. itd. ( dowód : umowa k. 22 – 24, potwierdzeni zasilenia konta k. 25 oraz zaświadczenie banku k. 39 i wyciąg operacji na karcie : wpływ 3.000 zł i transakcje od dnia następnego k. 40 – 43 ).

W dniu 10 czerwca 2019 powód wystosował do pozwanej wezwanie do zapłaty, wzywając ją do zapłaty sumy 4.800,89 zł zaległej na 10 czerwca 2019 ( dowód : wezwanie k. 32 ).

Sąd ustalił co następuje :

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, którym – w przypadku dokumentów prywatnych - sąd dał wiarę także w zakresie prawdziwości ich treści ( art. 245 kpc ).

Pozwana nieskutecznie zdaniem sądu kwestionowała fakt zawarcia umowy. Umowa została zawarta za pośrednictwem środków porozumiewania się drogą elektroniczną zgodnie z art. 39 ustawy z 30 maja 2014 o prawach konsumenta, w żadnym zatem razie na umowie nie był potrzebny fizyczny podpis pozwanej. Również całokształt okoliczności związanych z samą umową a wynikający z jej treści przeczy temu aby pozwana rocznik 1968, a zatem osoba w wieku 49 lat w chwili zawierania umowy, wskazanej umowy nie zawierała. Kto - jeśli nie pozwana - podał powodowi dokładny adres jej zamieszkania, właściwy PESEL i właściwy numer dowodu osobistego ? Pozwana nie wskazała przy tym, co znamienne, aby składała w 2017 doniesienie do Prokuratury lub Policji o zagubieniu dokumentów albo ich kradzieży, nie powoływała się także na to aby po zawiadomieniu jej o sprawie czyli po lipcu 2019 ( data nakazu ) donosiła organom ścigania o tym, ze podmiot nieuprawniony posłużył się jej danymi osobowymi i naraził ja na szkodę materialną, co także musi być ocenione jako okoliczność znacząca.

Nie był przekonujący także zdaniem sądu argument o tym, że polecenie przelewu środków na konto karty, której dysponentem była pozwana, nie dowodzi jeszcze przelewu bo przecież np. mogło dojść do awarii systemu i próba przelewu okazałaby się nieskuteczna. Abstrahując już od kuriozalności i naiwności tego argumentu, wskazać tu trzeba na wyciąg operacji na rachunku karty związanej ze sporną umową k. 40 i następne, z którego jednoznacznie wynika, że środki nie tylko wpłynęły ale i natychmiast były wydatkowane i to w miejscowości zamieszkania pozwanej a rachunek karty został, jak wskazuje dokument k. 39, zamknięty 2. X. 2017.

Analiza spornej umowy w zakresie kosztów pozaodsetkowych z nią związanych także zdaniem sądu nie pozwala przyjąć aby jej postanowienia zawierały klauzule abuzywne. Pożyczka 3.000,- zł na sześć miesięcy z kosztami w wysokości 1.009,80 zł z punktu widzenia art. 36 a ustawy o kredycie konsumenckim, mieści się w granicach dozwolonych ustawą ( maksymalne koszty pozaodsetkowe to w tym przypadku .1191 zł wedle ustaleń sądu ).

Jak wynika z treści dokumentu k. 32 v, wezwanie do zapłaty zaległości z 10 czerwca 2019 zostało wysłane do pozwanej listem poleconym nr (...).

W tej sytuacji w oparciu o przepis art. 720 kc oraz powołane wyżej przepisy ustawy o kredycie konsumenckim i ustawy o prawach konsumenta, orzeczono jak w punkcie I wyroku. Żądane odsetki wynikały z umowy.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 kpc : pozwana winna zwrócić powodowi 900 zł wynagrodzenia pełnomocnika, 17,- zł opłaty od pełnomocnictwa oraz 61,- zł opłaty sądowej od pozwu.