Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Marcin Schoenborn

Sędziowie Kazimierz Cieślikowski (spr.)

del. Patryk Poniatowski

Protokolant Aleksandra Studniarz

przy udziale Urszuli Grzeni Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2019 r.

sprawy:

1. G. G. syna S. i J.,

ur. (...) w G.

oskarżonego art.286§1 k.k. w zw. z art. 297§1 k.k. przy zast. art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 297§1 k.k. przy zast. art. 11§2 k.k., art. 242§3 k.k.

2. M. Z. córki K. i E.,

ur. (...) w Z.

oskarżonej z art.286§1 k.k. w zw. z art. 297§1 k.k. przy zast. art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 13§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 297§1 k.k. przy zast. art. 11§2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżyciela publicznego i obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 28 marca 2019 r. sygnatura akt II K 881/17

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk i art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk w zw. z art. 635 kpk i art. 624§1 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na mocy art. 72§1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżoną M. Z. do informowania kuratora na piśmie o przebiegu okresu próby w odstępach trzymiesięcznych liczonych od daty prawomocności wyroku;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. J. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego G. G. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4.  zasądza od oskarżonej M. Z. na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nią wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 10 zł (dziesięć złotych) i wymierza jej opłatę za II instancję w kwocie 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych);

5.  zwalnia oskarżonego G. G. od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając przypadającymi na niego wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 643/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 28 marca 2019 roku, sygn. akt II K 881/17 oskarżony G. G. został uznany za winnego przestępstwa z art. 286 § 1 kk w związku z art. 297 § 1 kk przy zastosowania art. 11 § 2 kk, w związku z art. 12 kk, a także przestępstwa z art. 13 § 1 kk w związku z art. 286 § 1 kk w związku z art. 297 § 1 kk przy zastosowaniu art. 11 § 2 kk. Sąd przyjął, że obydwa te występki stanowią ciąg przestępstw i za ten ciąg przestępstw wymierzył oskarżonemu katrę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności (punkt 1). Uznał też oskarżonego G. G. za winnego występku z art. 242 § 3 kk i wymierzył za ten czyn karę 4 miesięcy pozbawienia wolności (punkt 2). Sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (punkt 3). Orzekł Sąd o kosztach obrony z urzędu (punkt 6), a oskarżonego zwolnił z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku Sądu Rejonowego apelację wniósł obrońca oskarżonego, który postawił orzeczeniu zarzuty: obrazy przepisu prawa procesowego, a to art. 7 kpk, a także błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

Domagał się zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się bezzasadna.

Uniknął Sąd I instancji takich uchybień, które stanowiłyby bezwzględne przyczyny odwoławcze. Wprawdzie prowadzący sprawę przed Sądem I instancji sędzia dokument na k. 415 nazwał zarządzeniem wydanym z upoważnienia Prezesa Sądu Rejonowego w Zabrzu, ale dokument ten zawiera wszelkie cechy orzeczenia i podkreślono tam, że poczytalność oskarżonego zarówno w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu jak i w czasie postępowania nie budzi wątpliwości i w aktualnym stanie zdrowia psychicznego może on samodzielnie brać udział w czynnościach postępowania, a także to, że udział obrońcy w dalszym postępowaniu nie jest obowiązkowy. Istotne jest również to, że dokument został podpisany przez sędziego wyznaczonego do rozpoznania sprawy. Nie dopuścił się także Sąd I instancji obrazy przepisów postępowania karnego, która miałaby wpływ na treść wyroku. Zaakceptować należy też ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji. Rozstrzygnięcie o karze także Sąd Okręgowy akceptuje.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że choć apelacja obrońcy oskarżonego zaskarża wszystkie rozstrzygnięcia dotyczące G. G. i domaga się uniewinnienia go od wszystkich zarzucanych mu czynów to ani w zarzutach odwoławczych, ani w uzasadnieniu środka odwoławczego o wadliwości orzeczenia z punktu 2 nie ma najmniejszej wzmianki. W tym zakresie zatem należy stwierdzić z urzędu, iż ustalenia Sądu I instancji dotyczące czynu zarzucanemu orzeczeniu w punkcie IV części wstępnej wyroku nie budzą żadnych zastrzeżeń, a kara 4 miesięcy orzeczona w punkcie 2 musi być uznana za karę wyważoną.

Wszystkie zarzuty i argumenty środka odwoławczego zostały skierowane przeciwko punktowi 1 wyroku.

W pierwszej kolejności dotyczy to okoliczności czy M. Z., A. E., R. D. i M. K. pozostawali w stosunku zatrudnienia z prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...). Powołuje się apelujący na zeznania E. P., A. E., R. D. i M. K.. Tymczasem z zeznań R. D. (k. 505-506) wynika jednoznacznie, że nie pozostawał z oskarżonym w stosunku zatrudnienia, a jedynie została sporządzona umowa o pracę, która była fikcyjna. Trzeba też wziąć pod uwagę okoliczność, że R. D. nie został zgłoszony w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych jako pracownik przez oskarżonego (k. 217). Co się tyczy A. E. to także i on nie został zgłoszony przez oskarżonego jako pracownik. Z jego zeznań także jasno wynika, że pracy nie podjął i nie uzyskiwał żadnych zarobków, bo nie zdążył (k. 527). Tak więc wystawione przez oskarżonego zaświadczenie znajdujące się na k. 195 jest nierzetelne w rozumieniu art. 297 § 1 kk. Zaświadczenie bowiem wskazuje na to, że w dacie wystawienia dokumentu A. E. był zatrudniony już niemal 6 miesięcy w firmie oskarżonego. Bezsporne jest też w świetle zeznań A. E., że dokument przekazał mu osobiście oskarżony G. G.. Wprawdzie M. K. w swoich zeznaniach utrzymywał, że był zatrudniony przez rodziców M. Z. w firmie mieszczącej się w Z. (...) ale pracę wykonywać miał w D.. Fakt, że M. K. nie zna ani nazwy firmy, ani też jej adresu, a nawet tego kto był jego pracodawcą, choć był zatrudniony tam podobno ponad 8 miesięcy, przy uwzględnieniu okoliczności, że także on nie został zgłoszony przez oskarżonego jako pracownik w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych nakazuje przyjąć za udowodnione, że M. K. nie był zatrudniony w firmie oskarżonego. Jeśli chodzi o zatrudnienie w firmie oskarżonego samej M. Z. to o jej zatrudnieniu miałyby świadczyć jedynie zeznania E. P. i fakt, że M. Z. została zgłoszona jako pracownik w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (k. 219). Jednakże dokument z k. 554-555 wykazuje zupełnie bezspornie, że M. Z. nie składała deklaracji podatkowych za lata 2015 i 2016. Oznacza to także, iż nie były ani deklarowane, ani odprowadzane na rachunek właściwego Urzędu Skarbowego zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie jej dotyczącym. Tak więc i w tym wypadku należy przyjąć, że istnienie stosunku zatrudnienia, które kilkakrotnie M. Z. deklarowała w składanych drogą elektroniczną (...) Bankowi (...) oświadczeniach było nieprawdziwe, a same oświadczenia nierzetelne. Nie dopuścił się zatem Sąd I instancji uchybienia poprzez nieprawidłową ocenę wiarygodności dowodów ani też błędu w ustaleniach faktycznych, o którym pisze obrońca oskarżonego w punkcie 2 zarzutów odwoławczych.

Jeśli chodzi o 3 zarzut odwoławczy to obrońca oskarżonego dostrzega jedynie część okoliczności ale inne okoliczności pomija. Nie dostrzega obrońca oskarżonego, że zeznania R. D. i A. E., a także dokument, który znajduje się na k. 195 dowodzą, że oskarżony był w pełni zaangażowany w proceder przestępczy wraz z M. Z.. Nie ma tu żadnego znaczenia okoliczność w jaki sposób i czy w ogóle M. Z. dzieliła się z oskarżonym pieniędzmi uzyskanymi z (...) Bank (...).

Kara orzeczona za przypisane oskarżonemu w punkcie 1 wyroku przestępstwa (1 rok i 2 miesiące pozbawienia wolności) przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości tych czynów, a także wielokrotnej karalności oskarżonego (k. 590-593) musi być uznana za karę stosunkowo łagodną. Również kara łączna orzeczona w punkcie 3, przy uwzględnieniu zasady asperacji za rażąco niewspółmiernie surową uchodzić nie może.

Dlatego też Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok w zakresie dotyczącym oskarżonego G. G. utrzymał w mocy.