Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Kwidzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Halina Maliszewska

Protokolant: stażysta Edyta Baranowska

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2019 r. w Kwidzynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko W. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego W. K. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwotę 19.471,75 zł (dziewiętnaście tysięcy czterysta siedemdziesiąt jeden złotych 75/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 lipca 2019 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego W. K. na rzecz powoda (...) z siedzibą w W. kwotę 3.917,00 zł (trzy tysiące dziewięćset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Halina Maliszewska

Sygn. akt I C 1473/19 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w W. wystąpił w dniu 29 lipca 2019 r. z roszczeniem przeciwko pozwanemu W. K. o zapłatę kwoty 19.471,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu. Wniósł również o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Powód wnosił o rozpoznanie jego sprawy w postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 18 października 2018 r. pozwany zawarł z (...) we W. umowę pożyczki. Wierzyciel pierwotny w dniu 23 października 2018 r. dokonał cesji wierzytelności na rzecz (...) z siedzibą w W.. Pozwany nie wywiązał się zobowiązania spłaty pożyczki wobec czego w dniu 29 kwietnia 2019 r. umowa został wypowiedziana. Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się:

⚫

niespłacony kapitał w kwocie 9.239,05 zł,

⚫

niespłacona opłata za udzielenie pożyczki w kwocie 2.315,20 zł,

⚫

niespłacona prowizja w kwocie 6.945,60 zł,

⚫

odsetki umowne w kwocie 727,89 zł,

⚫

odsetki karne w kwocie 187,24 zł

⚫

odsetki naliczone po wypowiedzeniu umowy w kwocie 56,77 zł.

(k. 3-5 akt ).

Sąd Rejonowy w Kwidzynie uwzględniając roszczenie powoda wydał w dniu 6 sierpnia 2019 r. w postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty kwoty 19.471,75 zł wraz z odsetkami i kosztami postępowania zgodnie z żądaniem pozwu ( k. 32 akt ).

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany W. K. złożył w terminie sprzeciw. Wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu zarzucił: brak legitymacji powoda, nie istnienie roszczenia, nie wykazanie wykonania umowy przez powoda, nie udowodnienie roszczenia co do zasady i wysokości, nie udowodnienie wymagalności roszczenia, nieważność postanowień umownych w części dotyczącej opłat i prowizji z uwagi na brak indywidualnego uzgodnienia, sprzeczność z zasadami współżycia społecznego i rażące wygórowanie tych opłat ( k. 35-38 akt ).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 października 2018 r. pozwany zawarł z (...) we W. umowę pożyczki w kwocie 20.000 zł na okres od dnia zawarcia umowy do dnia 20 października 2021 r. nr (...). Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 23.225,78 zł, na którą składały się:

⚫

wypłacona pożyczka w kwocie 10.000 zł,

⚫

kwota umownych odsetek 3.225,78 zł,

⚫

opłata za udzielenie pożyczki w kwocie 2.500 zł i

⚫

prowizja w kwocie 7.500 zł.

Pozwany zobowiązał się spłacić tę kwotę w 36 ratach miesięcznych po 645,16 zł każda, płatnych do 20-go, każdego miesiąca poczynając od listopada 2018 r.

W umowie w § 6 ust. 2 strony przewidziały naliczenie maksymalnych odsetek za opóźnienie w przypadku opóźnienia w płatności.

W umowie w § 1 ust. 4 strony ustaliły, że niezwłocznie po zawarciu umowy, pożyczkodawca dokona cesji wierzytelności wynikających z tej umowy pożyczki na rzecz powoda - (...) z siedzibą w W. a pozwany jako pożyczkobiorca oświadczył, że przyjmuje ten fakt do wiadomości.

Pożyczka została wypłacona pozwanemu przez (...) we W. i przekazana przelewem pieniężnym na konto bankowe wskazane w § 2 ust.2 umowy.

Pozwany na poczet umowy pożyczki wpłacił dwie raty:

⚫

21 listopada 2018 r. kwotę 645 zł, z której na poczet kapitału zaliczono kwotę 344,07 zł, na poczet odsetek umownych kwotę 134,41 zł, na poczet prowizji kwotę 124,74 zł, na poczet opłaty za udzielenie pożyczki kwotę 41,58 zł i na poczet odsetek za opóźnienie 0,20 zł oraz

⚫

15 stycznia 2019 r. kwotę 1.290 zł, z której na poczet kapitału zaliczono kwotę 416,88 zł, na poczet odsetek umownych kwotę 295,41 zł, na poczet prowizji kwotę 429,66 zł, na poczet opłaty za udzielenie pożyczki kwotę 143,22 zł i na poczet odsetek za opóźnienie 4,83zł.

Z kwot tych na poczet kapitału zaliczono zatem kwotę 760,95 zł. Do zapłaty z tytułu kapitału pozostało 9.239,05 zł. Na poczet odsetek umownych zaliczono kwotę 429,82 zł. Do zapłaty pozostało 3.225,78 zł. Na poczet prowizji zaliczono kwotę 554,40 zł. Do zapłaty z tytułu prowizji pozostało 6.945,60 zł. Na poczet opłaty za udzielenie pożyczki zaliczono kwotę 184,80 zł i do zapłaty pozostało 2.315,20 zł.

( dowód : umowa pożyczki k. 6-10v akt, rozliczenie wpłat dokonanych przez pozwanego k. 14 akt )

Na kwotę dochodzoną pozwem składają się:

⚫

niespłacony kapitał w kwocie 9.239,05 zł,

⚫

niespłacone odsetki umowne w kwocie 727,89 zł,

⚫

niespłacona prowizja w kwocie 6.945,60 zł

⚫

niespłacona opłata za udzielenie pożyczki w kwocie 2.315,20 zł oraz

⚫

skapitalizowane odsetki za opóźnienie w kwocie 244,01 zł naliczone przez kolejnych wierzycieli.

( bezsporne )

W dniu 11 września 2015 r. (...) z siedzibą we W. zawarł z (...) z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności. Umowa dotyczyła wierzytelności istniejących szczegółowo wymienionych w załączniku oraz wierzytelności przyszłych zawieranych przez (...) i dłużników po 14 września 2015 r. Odnośnie wierzytelności przyszłych strony postanowiły w umowie, że cedent zobowiązuje się w terminie 30 dni od dnia przelewu dla każdej cedowanej wierzytelności przekazać cesjonariuszowi podpisane oświadczenie o dokonaniu przelewu. Postanowiły, że oświadczenia będą przekazywane w formie elektronicznej.

Na podstawie uchwały wspólników z dnia 18 grudnia 2015 r. (...) z siedzibą we W. została przekształcona w (...) z siedzibą we W., która to udzieliła pożyczki pozwanemu..

Oświadczeniem z dnia 23 października 2018 r. skierowanym do (...) z siedzibą w W., (...) z siedzibą we W. oświadczyła i potwierdziła, że w dniu 23 października 2018 r. dokonała przelewu wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki nr (...) z dnia 18 października 2018 r. zawartej pomiędzy cedentem a pozwanym W. K.. Oświadczenie zostało popisane przez J. M. – członka Zarządu uprawnionego do jednoosobowego reprezentowania cedenta.

( dowód : umowa przelewu wierzytelności z dnia 11.09-2015 r. k. 15-16 akt, postanowienie SR dla Wrocławia Fabrycznej Wydziału Gospodarczego o wpis do (...) z siedzibą we W. k. 21 akt, odpis (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą we W. k. 18 akt, oświadczenie (...) z siedzibą we W. z dnia 23.10-2018 r. k. 23 akt )

Pismem z dnia 29 kwietnia 2019 r. (...) SA z siedzibą we W., w imieniu (...) z siedzibą w W., wypowiedziało pozwanemu umowę pożyczki z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy pozwany otrzymał w dniu 6 maja 2019 r.

( dowód : pismo z dnia 29.04-2019 r. k. 12-12v akt, zpo doręczenia wypowiedzenia pozwanemu k. 13-13v akt )

Sąd zważył, co następuje:

Mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd uznał roszczenie powoda za uzasadnione.

Stan faktyczny Sąd ustalił wyłącznie na podstawie dokumentów przedłożonych przez powoda. Pozwany bowiem nie zaoferował Sądowi żadnych dowodów. Wezwany zaś przez Sąd do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania, bez usprawiedliwienia nie stawił się na rozprawie, wobec czego Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego.

Okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd ustalił na podstawie umowy pożyczki zawartej przez wierzyciela pierwotnego i pozwanego i przedstawionej przez powoda oraz dokumentów stanowiących integralną część tej umowy. Kwestie rozwiązania umowy pożyczki Sąd ustalił również na podstawie dokumentów przedstawionych przez powoda. Podobnie jak kwestię nabycia wierzytelności przez powoda. Wiarygodność tych dowodów nie budzi wątpliwości Sądu a pozwany nie zakwestionował skutecznie wiarygodności tych dowodów. Pozwany w toku procesu ograniczył się do zaprzeczenia wszystkim twierdzeniom i tezom powoda, do sformułowania wszystkich możliwych zarzutów i bez udowodnienia zasadności swoich twierdzeń. W ocenie Sądu zarzuty pozwanego wynikały wyłącznie z przyjętej przez niego linii obrony i zostały zgłoszone wyłącznie na użytek niniejszego procesu.

Wbrew zarzutom pozwanego roszczenie powoda jest uzasadnione co do zasady i co do wysokości. Zawarł on bowiem umowę pożyczki z (...) z siedzibą we W. w dniu 15 października 2018 r. o nr (...) i powód tę okoliczność udowodnił przedkładając umowę pożyczki podpisaną przez pozwanego. Pozwany nie kwestionował ani swojego podpisu na umowie pożyczki ani faktu zawarcia umowy.

Wbrew zarzutom pozwanego powód wykazał, że pożyczka została pozwanemu wypłacona. Zgodnie z umową pożyczka miała być wypłacona na rachunek bankowy pozwanego w Banku (...), którego numer wskazano w § 2 ust. 2 umowy. Powód nie wykazał co prawda dokumentem potwierdzenia wykonania tej transakcji płatniczej ale okoliczności wypłacenia pożyczki nie budzą wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania. Skoro pozwany rozpoczął spłatę pożyczki i na jej poczet dokonał wpłat w łącznej kwocie 1.935 zł to musiał ją wcześnie otrzymać. Gdyby nie otrzymał pożyczki nie dokonywałby jej spłaty. Pozwany nie wykazał by kwota pożyczki nie wpłynęła na jego konto, nie wykazał by wypłacono mu pożyczkę w innej kwocie niż wynikająca z umowy. Nie wykazał też, że wpłaty na poczet pożyczki nie pochodziły od niego.

Bezpodstawny okazał się też zarzut pozwanego o braku legitymacji czynnej.

Wbrew zarzutom pozwanego na podstawie umowy cesji z dnia 11 września 2015 r. (...) z siedzibą we W. dokonał przelewu wierzytelności dochodzonej w niniejszym procesie na rzecz (...) z siedzibą w W.. Umowa dotyczyła bowiem wierzytelności istniejących szczegółowo wymienionych w załączniku ale także wierzytelności przyszłych zawieranych przez (...)i dłużników po 14 września 2015 r. I w orzecznictwie sądowym i w doktrynie nie budzi wątpliwości, że przelew wierzytelności przyszłych jest dopuszczalny. W kwestii tej wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2003 r. V CKN 345/01 i wcześniej w uchwale z dnia 19 września 1997 r. III CZP 45/97. W dacie przelewu cedent przenosi na Cesjonariusza jedynie ekspektatywę przyszłego prawa a pełny skutek umowa wywiera dopiero z chwilą powstania wierzytelności. Sąd orzekający w pełni podziela ten pogląd.

Odnośnie wierzytelności przyszłych strony postanowiły w umowie, że cedent zobowiązuje się w terminie 30 dni od dnia przelewu dla każdej cedowanej wierzytelności przekazać cesjonariuszowi podpisane oświadczenie o dokonaniu przelewu. Postanowiły, że oświadczenia będą przekazywane w formie elektronicznej. Na podstawie uchwały wspólników z dnia 18 grudnia 2015 r. (...) z siedzibą we W. została przekształcona w (...) z siedzibą we W.. Oświadczeniem z dnia 23 października 2018 r. skierowanym do (...) z siedzibą w W., (...)z siedzibą we W. oświadczył i potwierdził, że w dniu 23 października 2018 r. dokonał przelewu wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki nr (...) z dnia 18 października 2018 r. zawartej pomiędzy cedentem a pozwanym W. K.. Oświadczenie zostało popisane przez J. M. – członka Zarządu uprawnionego do jednoosobowego reprezentowania cedenta. Wbrew zarzutom pozwanego wykazanie cesji wierzytelności nie wymaga przedłożenia pełnej umowy przelewu wierzytelności. W ocenie Sądu przedłożone przez powoda oświadczenie wierzyciela pierwotnego o przelewie wierzytelności, podpisane przez osobę upoważnioną do reprezentowania wierzyciela pierwotnego, jest wystarczającym dowodem na przejście tej wierzytelności na rzecz powoda. Wskazać należy, że już w umowie pożyczki, w § 1 ust. 4 strony ustaliły, że niezwłocznie po zawarciu umowy, pożyczkodawca dokona cesji wierzytelności wynikających z tej umowy pożyczki na rzecz powoda - (...) z siedzibą w W. a pozwany jako pożyczkobiorca oświadczył, że przyjmuje ten fakt do wiadomości.

Dłużnik nie bierze udziału przy dokonywaniu przelewu, który dochodzi do skutku bez jego zgody. W wyniku przelewu wierzytelności następuje zmiana osoby względem której dłużnik jest zobowiązany. W okolicznościach niniejszej sprawy nie ma znaczenia czy pozwany został zawiadomiony o przelewie wierzytelności. Sytuacja prawna dłużnika nie uległa bowiem zmianie na skutek przelewu. Zmienił się tylko wierzyciel. Zawiadomienie o przelewie służy zapewnieniu spełnienia świadczenia do rąk właściwego adresata. W niniejszej sprawie pozwany nie podnosił by spełnił świadczenie do rąk wierzyciela pierwotnego, dlatego zarzut nie zawiadomienia go przelewie pozostaje bez wpływu na legitymację czynną powoda. Wskazać też należy, że pomimo przelewu wierzytelności bez zmian dla pozwanego pozostał rachunek bankowy do spłaty pożyczki. Wynika to z wypowiedzenia umowy pożyczki. W wypowiedzeniu powód wskazał ten sam numer rachunku bankowego do spłaty zaległych rat pożyczki, który został wskazany w samej umowie pożyczki.

Chybiony okazał się też zarzut pozwanego nie wykazania sposobu wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem. Powód wskazał dokładnie jaką kwotę pozwany zobowiązany był zapłacić pożyczkobiorcy z tytułu umowy pożyczki i w jakich terminach. Jakie były składowe tej kwoty 23.225,78 zł. Wskazał jakich wpłat i w jakiej dacie pozwany dokonał i w jaki sposób zaliczył każdą z dokonanych wpłat. Sposób zaliczenia tych wpłat jest zgodny z § 6 umowy. Wysokość zadłużenia pozwanego nie budzi wątpliwości. Pozwany nie wskazał i nie wykazał by dokonał jakichkolwiek innych wpłat na poczet umowy poza wskazanymi przez powoda. Z kwot wpłaconych na poczet kapitału zaliczono kwotę 760,95 zł ( 344,07 zł + 416,88 zł ). Do zapłaty z tytułu kapitału pozostało 9.239,05 zł ( 10.000 zł – 760,95 zł ). Na poczet odsetek umownych zaliczono kwotę 429,82 zł ( 134,41 zł + 295,41 zł ). Do zapłaty pozostało 3.225,78 zł, przy czym powód dochodzi z tego tytułu mniejszej kwoty bo 727,89 zł. Na poczet prowizji zaliczono kwotę 554,40 zł ( 124,74 zł + 429,66 zł ). Do zapłaty z tytułu prowizji pozostało 6.945,60 zł ( 7.500 zł – 554,40 zł ). Na poczet opłaty za udzielenie pożyczki zaliczono kwotę 184,80 zł ( 41,58 zł + 143,22 zł ) i do zapłaty pozostało 2.315,20 zł ( 2.500 zł – 184,80 zł ). Powód prawidłowo wyliczył też odsetki za opóźnienie na kwotę 244,01 zł. Znając termin płatności i kwotę należną do zapłaty, które wynikają z harmogramu spłaty oraz wysokość odsetek za opóźnienie, które wynikają z umowy, bez trudu przy pomocy kalkulatora odsetkowego można zweryfikować zasadność roszczenia powoda. Dlatego zarzut nie wykazania sposobu wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem jest nieuzasadniony i świadczy o nie dokonaniu przez pozwanego stosownych i pracochłonnych przeliczeń i braku weryfikacji wyliczeń powoda. Pozwany nie wskazał jaka kwota jego zdaniem jest uzasadniona z tego tytułu ani nie wskazał nieprawidłowości wyliczeń przez powoda.

Sąd nie podzielił też zarzutu pozwanego, że roszczenie jest bezzasadne bo umowa pożyczki zawiera klauzule abuzywne z uwagi na nadmierne i nieuzasadnione koszty nie uzgodnione indywidualnie z pozwanym.

Stosownie do art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W ocenie Sądu orzekającego postanowienie określające wysokość prowizji i opłaty za udzielenie pożyczki stanowi postanowienie określające wynagrodzenie pożyczkodawcy. Prowizja jest bowiem jest niczym innym jak wynagrodzeniem podmiotu z tytułu dokonanej czynności prawnej. Tak jest rozumiana w potocznym tego słowa znaczeniu jak i z puntu widzenia prawnego. Powszechnie jest pobierana przez banki, firmy pożyczkowe i firmy pośredniczące w transakcjach handlowych jako wynagrodzenie za świadczone usługi. Podobnie formą wynagrodzenia jest opłata za udzielenie pożyczki. Samo sformułowanie „opłata za udzielenie pożyczki” przesądza o wynagrodzeniowym charakterze tej opłaty. Dlatego postanowienia umowy w części dotyczącej wynagrodzenia wierzyciela pierwotnego nie wymagały indywidulanego uzgodnienia z pozwanym. Wynagrodzenie to zostało sformułowane w sposób jednoznaczny. Wyraźnie wskazano w umowie w § 2 ust. 4 i w § 4 ust. 2 kwoty naliczone z tytułu opłaty za udzielnie pożyczki i z tytułu prowizji. Dwukrotnie w umowie wskazano, że opłata za udzielenie pożyczki wynosi 2.500 zł a prowizja 7.500 zł. Pozwany po zapoznaniu się z projektem umowy miał pełną swobodę decyzji czy zawrzeć ją na warunkach wskazanych przez pożyczkodawcę czy umowy nie zawierać. Dlatego też brak podstaw do zastosowania w sprawie art. 385 ¹ § 1 k.c. w oparciu o argumenty podniesione przez pozwanego.

Na marginesie wskazać należy, że pozwany jest przedsiębiorcą – prowadzi działalność gospodarczą ( k. 8 akt ). Nie jest więc osobą nieporadną, która nie rozumiała treści zawieranej umowy czy nie rozumiała i nie akceptowała kosztów zawieranej umowy.

Odrębną kwestią jest wysokość wynagrodzenia naliczonego w umowie pożyczki i zgodność wynagrodzenia z prawem. Nie budzi wątpliwości, że pozwany zawierając umowę był konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. Zgodnie bowiem z jego treścią konsumentem jest osoba fizyczna dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Umowa pożyczki nie była związana z działalnością ani zawodową ani gospodarczą pozwanego a przynajmniej powód tej okoliczności nie wykazał.

Do umowy pożyczki zawartej przez pozwanego mają zatem zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy ( tekst jednolity Dz. U. 2016. 1528 z późn. zm. ). Przepisy ustawy uprawniają pożyczkodawcę do naliczania dodatkowych opłat poza odsetkami i określają maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów pożyczki. Zgodnie z art. 36a ustawy Maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

w którym poszczególne symbole oznaczają:

MPKK - maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Zgodnie z tym wzorem w niniejszej sprawie pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogłyby przekroczyć kwoty 11.500 zł, przyjmując, że okres spłaty wyrażony w dniach wynosił 1095 dni. Zgodnie jednak z ust. 2 cytowanego art. 36a ustawy, pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu a ta wynosiła 10.000 zł. W umowie pożyczki którą zawarł pozwany limit ten nie został przekroczony, bo naliczono prowizję w kwocie 7.500 zł i opłatę za udzielenie pożyczki w kwocie 2.500 zł czyli łącznie 10.000 zł a zatem obciążono pozwanego maksymalnymi ale dopuszczalnymi pozaodsetkowymi kosztami. Skoro koszty umowy nie przekraczają granicy wyznaczonej przez ustawodawcę dla pozaodsetkowych kosztów kredytu, brak jest podstaw do uznania postanowień o kosztach pożyczki za sprzeczne z prawem i nieważne. Wskazać należy, że strony mogą dowolnie kształtować stosunki prawne byleby nie były one sprzeczne z właściwością zobowiązania, ustawą i zasadami współżycia społecznego. Brak podstaw do uznania za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego postanowień umownych, które same w sobie stanowią realizację wyraźnych unormowań prawnych. Sąd jest związany ustawą i zobowiązany jest do stosowania ustaw. Nie jest rolą Sądu powszechnego ingerowanie i ocenianie władzy ustawodawczej przez ocenianie elementów umowy stypizowanej ustawowo pod kątem zasad współżycia społecznego. Wbrew zatem zarzutom pozwanego umowa pożyczki nie jest nieważna, ponieważ nie jest sprzeczna ani z prawem ani z zasadami współżycia społecznego ( art. 58 § 1 i 2 k.c. )

Pozwany miał świadomość na jakich warunkach może zawrzeć umowę i swobodę decyzji co do zawarcia umowy.

Wbrew wreszcie zarzutom pozwanego roszczenie powoda jest wymagalne. Umowa została skutecznie wypowiedziana pozwanemu.

Pozwany ostatniej wpłaty na poczet umowy dokonał w dniu 15 stycznia 2019 r. Po tej dacie zaprzestał wpłat. W § 6 ust. 6 umowy strony ustaliły, że pożyczkodawca ma prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia w razie opóźnienia w zapłacie dwóch pełnych rat w terminie. Pozwany nie zapłacił rat pożyczki w miesiącu lutym i marcu 2019 r.. Dodatkowo w listopadzie zapłacił kwotę 645 zł zamiast 645,16 zł. W grudniu nie zapłacił w ogóle raty pożyczki. Dopiero w styczniu 2019 r. zapłacił 1.290 zł zamiast 1.290,32 zł. Pismem z dnia 29 kwietnia 2019 r. (...) SA z siedzibą we W., w imieniu (...) z siedzibą w W., wypowiedziało pozwanemu umowę pożyczki z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy pozwany otrzymał w dniu 6 maja 2019 r. Cała nie spłacona pożyczka stała się zatem wymagalna po upływie umówionego okresu wypowiedzenia.

Z tych względów Sąd stosownie do art. 720 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę dochodzona pozwem łącznie z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu. Powód wystąpił z roszczeniem w dniu 29 lipca 2019 r. i w tej dacie niewątpliwie całe roszczenie powoda było wymagalne.

O kosztach procesu Sad postanowił na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. obciążając nimi pozwanego jako stronę przegrywającą spór.

Na zasądzona od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.617 zł składają się poniesione przez powoda:

⚫

opłata od pozwu kwocie 300 zł ( k. 28a akt ),

⚫

koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł w stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity Dz. U. 2018 poz. 265) oraz

⚫

opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł ( k. 28v akt ).

Sędzia Halina Maliszewska