Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2021 roku

Sąd Rejonowy w Kielcach VIII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Agnieszka Kierkowska

Protokolant sekretarz sądowy Karolina Błachut

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2021 roku w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A.

przeciwko Z. Ł.

o zapłatę

zasądza od Z. Ł. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w S. 16418,19 zł (szesnaście tysięcy czterysta osiemnaście złotych i dziewiętnaście groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 7 maja 2020 roku do dnia zapłaty i 1017 zł (tysiąc siedemnaście złotych) kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Agnieszka Kierkowska

Sygn. akt VIII C 589/20

POSTANOWIENIE

Dnia 10 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Kielcach VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący - sędzia Agnieszka Kierkowska

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2021 roku w Kielcach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S.A.
w S.

przeciwko Z. Ł.

o zapłatę

p o s t a n a w i a:

uzupełnić wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach z 11 maja 2021 r. VIII C 589/20 w ten sposób, że zasądzić od Z. Ł. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w S. 3600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) koszów zastępstwa procesowego.

SSR Agnieszka Kierkowska

Sygn. akt: VIII C 589/20

UZASADNIENIE

W pozwie z 7.05.2020 r. powód (...) S.A. w S. zawarł żądanie zasądzenia od pozwanego Z. Ł. 16.418,19 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu tego żądania wskazał, że wypłacił odszkodowanie w kwocie dochodzonej pozwem jako zakład ubezpieczeń odpowiedzialny za szkodę w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej,
a sprawcą szkody był kierujący pojazdem pozwany, który zbiegł z miejsca zdarzenia. Żądanie pozwu oparte jest na podstawie art. 43 pkt. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

W uwzględnieniu żądania pozwu w dniu 20.05.2020 r. za sygn. akt VIII C 589/20 wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. (k.87)

Pozwany Z. Ł. 2.06.2020 r. złożył sprzeciw od tego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości. Zarzucił, że nie jest sprawcą kolizji, podczas której doszło do wyrządzenia szkody w dniu 6.12.2016 r., ponieważ w okresie od 16.10.2016 r. do 17.12.2016 r. przebywał na terenie Niemiec i tam pracował. Do spowodowania kolizji przyznał się na prośbę kolegi. (k.92-93) W piśmie
z 24.09.2020 r. pozwany dodatkowo zgłosił zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że powód od kwietnia 2017 r., gdy zapadł wyrok skazujący za wykroczenie, wiedział kto jest sprawcą kolizji, a zatem w chwili wniesienia pozwu trzyletni termin przedawnienia już upłynął. (k.124-125)

W sprawie pozostaje niesporne, że:

W dniu 6.12.2016 r. na ul. (...) w K. doszło do kolizji, którą spowodował kierujący samochodem O. (...) o nr rejestracyjnym (...), gdyż nie dostosował prędkości do panujących na drodze warunków, utracił panowanie nad pojazdem, zjechał na pobocze i uderzył w zaparkowany pojazd marki C.. Kierowca O. zbiegł z miejsca zdarzenia.

Posiadacz O. był objęty ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej przez (...) S.A. w S.. Następcą prawnym tej spółki jest (...) S.A. w S.. (k.16) Odszkodowanie dla właściciela uszkodzonego samochodu marki C. zostało przez (...) S.A. wypłacone w łącznej kwocie 16.418,19 zł. (k.69-81)

W sprawie IX W 480/17 za winnego spowodowania kolizji z 6.12.2016 r.
i oddalenia się z miejsca zdarzenia bez podania danych prawomocnym wyrokiem
z 20.04.2017 r. został uznany Z. Ł..(k.19-20) Z. Ł. był wzywany przez (...) S.A. do zwrotu odszkodowania w wysokości 16418,19 zł pismem z 17.10.2018 r. (k.82)

Sąd ustalił:

W toku postępowania w sprawie IX W 480/17 ustalono, że właścicielem pojazdu O. (...) jest według (...) R. L., zaś umowę ubezpieczenia tego samochodu zawarł P. Z.. P. Z. zakupił samochód w lipcu 2016 r. Przesłuchiwany jako świadek w dniu 26.01.2017 r. zeznał, że w dnu 6.12.2016 r. samochód był w posiadaniu J. R.. J. R. przesłuchiwany w charakterze świadka w dniu 13.03.2017 r. zeznał, że
w dniu 6.12.2016 r. samochodem kierował Z. Ł.. Z. Ł. w tym samym dniu w swoich wyjaśnieniach przyznał się do tego, zeznał, że oddalił się
z miejsca wypadku i wniósł o ukaranie go grzywną oraz przeprowadzenie rozprawy bez jego udziału. Na posiedzeniu sądu 20.04.2017 r. w sprawie IX W 480/17, po którym ogłoszono wyrok skazujący, Z. Ł. się nie stawił. Nie złożył wniosku o uzasadnienie ani apelacji. Zapłacił wymierzoną karę grzywny
20.06.2017 r. ( dowód: akta sprawy IX W 480/17)

Z. Ł. miał zakupiony w dniu 11.10.2016 r. bilet na podróż autokarem z K. do miejscowości T. w Niemczech na 15.10.2016 r. i zakupiony
w dniu 3.12.2016 r. bilet powrotny z T. do K. na 17.12.2016 r. ( dowody: bilety k.94) Był wpisany do rejestru działalności gospodarczej w Niemczech w listopadzie 2016 r. ( dowody: pismo F. T. k.96, tłumaczenie fragmentu tego pisma k.108) Był wpisany do niemieckiego zrzeszenia zawodowego 8.12.2016 r. ( dowody: pismo (...) k.95, tłumaczenie fragmentu tego pisma k.109)

Ustalenia zostały oparte na dowodach z dokumentów, natomiast zeznania pozwanego (k.183) Sąd ocenił jako niewiarygodne i nie poparte innymi dowodami. Przedstawione przez pozwanego dowody potwierdzają, że prowadził w 2016 r. działalność gospodarczą na terenie Niemiec, ale nie jest w ich świetle wykluczone, że 6.12.2016 r. był w K. i prowadził O. (...) na ul. (...), powodując kolizję. Sam się do tego przyznał i w toku postępowania w sprawie IX W 480/17 temu nie zaprzeczał. Wydanego wyroku nie kwestionował i wykonał orzeczoną karę. Dokumenty w aktach IX W 589/20 mają charakter dokumentów urzędowych i zgodnie z art. 244 k.p.c. stanowią dowód tego co zostało w nich urzędowo zaświadczone.
W myśl art. 252 k.p.c. strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu urzędowego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenia organu, od którego dokument pochodzi, są niezgodne z prawdą, powinna okoliczności te udowodnić. Skoro pozwany zaprzeczał, że to on kierował pojazdem O. (...).12.2016 r. i spowodował kolizję, powinien był to udowodnić.

Żaden przedstawiony przez pozwanego dowód nie potwierdza, że
w konkretnym dniu tj. 6.12.2016 r. przebywał w Niemczech. Nawet jeśli kupił bilet na autokar do (...).12.2016 r. i nawet jeśli jechał tym autokarem 17.12.2016 r., nie wyklucza to, że był w (...).12.2016 r. Jego zeznania w niniejszej sprawie mają na celu uniknięcie odszkodowawczej odpowiedzialności cywilnej za spowodowaną kolizję, daleko bardziej dolegliwej niż orzeczona kara grzywny 300 zł za popełnione wykroczenie. Z tego powodu Sąd nie dał im wiary.

Sąd zważył:

Powództwo zasługuje w całości na uwzględnienie. Zgodnie z art. 43 pkt. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 854 t. jednolity) zakładowi ubezpieczeń przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący zbiegł z miejsca zdarzenia. W sprawie nie było sporne, że powód wypłacił odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych na rzecz właściciela samochodu C., który został uszkodzony 6.12.2016 r. w kolizji spowodowanej przez kierującego samochodem O. (...). Nie było sporne, że wypłacone odszkodowanie opiewało na kwotę dochodzoną pozwem. Pozwany tym okolicznościom nie zaprzeczył,
a załączone do pozwu dokumenty je potwierdzają. Jedyna sporna okoliczność to ta, czy to pozwany był kierującym, który spowodował to zdarzenie i zbiegł. Podstawą do ustalenia przez Sąd, że tym kierującym był pozwany Z. Ł., był prawomocny wyrok w sprawie IX W 589/20.

W tym stanie rzeczy, skoro powód wypłacił odszkodowanie w kwocie 16418,19 zł, na podstawie powołanego przepisu może żądać zwrotu tej sumy od pozwanego, jako kierującego pojazdem, który zbiegł z miejsca zdarzenia. Powództwo uwzględniono zatem w całości.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 455 k.c. w zw. z art. 481 k.c. Pozwany był zobowiązany spełnić świadczenie na rzecz powoda w terminie wynikającym z art. 455 k.c. tj. niezwłocznie po wezwaniu. Jak wynika
z niekwestionowanych dokumentów, załączonych do pozwu (k.82) powód wzywał pozwanego do zapłaty w październiku 2018 r. i pozwany wówczas świadczenia nie spełnił. Dopuszcza się zatem opóźnienia w spełnieniu świadczenia, za które należą się powodowi odsetki ustawowe za opóźnienie. Zostały one zasądzone od dnia wniesienia pozwu, zgodnie z żądaniem pozwu, gdyż w dniu wniesienia pozwu 7.05.2020 r. pozwany opóźniał się ze spełnieniem świadczenia.

Nie jest zasadny zarzut przedawnienia, podniesiony przez pozwanego. Roszczenie powoda przedawnia się z upływem 3 lat, zgodnie z art. 118 k.c. Termin przedawnienia rozpoczyna bieg od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, w myśl art. 120§1 k.c. Skoro w niniejszej sprawie z uwagi na termin spełnienia świadczenia wynikający z art. 455 k.c., wymagalność roszczenia powoda zależała od wezwania pozwanego do zapłaty przez powoda, bieg terminu przedawnienia rozpoczął się od dnia, w którym powód w najwcześniej możliwym terminie mógł skierować takie wezwanie. Co oczywiste, powód nie mógł domagać się zwrotu wypłaconego odszkodowania przed jego faktycznym wypłaceniem. Do wypłaty pierwszej części odszkodowania doszło natomiast 22.08.2017 r. (k.81) Bieg terminu przedawnienia rozpoczął się 23.08.2017 r. i w dacie wniesienia pozwu termin ten nie upłynął. Dochodzone pozwem roszczenie nie przedawniło się i pozwany nie może uchylać się jego zaspokojenia. (art. 117 k.c. a contrario)

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98§1 k.p.c., obciążając pozwanego jako stronę, która w całości przegrała proces, obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda poniesionych przez niego kosztów. Koszty te objęły:

-

1000 zł opłaty od pozwu,

-

17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa udzielonego przez powoda pracownikowi.