Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Brodnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2020 r. w Brodnicy

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w W.

przeciwko F. B.

o zapłatę

1/ oddala powództwo,

2/ ustala, że koszty procesu ponosi strona powodowa.

Sędzia

/ Magdalena Pniewska/

Sygn. akt I C 506/20

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. sp. k. w W. w dniu 28 maja 2020 roku (data stempla pocztowego) wniósł do tutejszego Sądu pozew o zasądzenie od pozwanego F. B. kwoty 1.898,83 zł wraz z odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonych od dnia 12 sierpnia 2017 roku od kwoty 1.650,00 zł oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem (...) sp. z o.o. umowę pożyczki nr (...) w dniu 04.06.2016 roku, na okres 30 dni w wysokości 1.650 zł. Wskazał, że pozwany nie spłacił pożyczki w terminie, a ponadto uznał dług wpłacając w dniu 02.07.2016 roku kwotę 270 zł, następnie w dniu 11.08.2017 roku kwotę 200 zł. Na dochodzoną kwotę składały się 55,05 zł tytułem odsetek, 193,78 zł tytułem prowizji i 1.650,00 zł tytułem kapitału. Wskazał, że spłata części długu stanowiła uznanie roszczenia i tym samym nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia. Prawo do wierzytelności nabył natomiast w drodze cesji od pierwotnego wierzyciela.

Pozwany nie stawił się na rozprawie i nie zajął stanowiska w sprawie, wobec czego Sąd wydał wyrok zaoczny.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 24 września 2015 roku pozwany F. B. zaakceptował warunki umowy pożyczki (...). poprzez przelanie 0,01 zł na rzecz (...) sp. z o.o. w W.. W dniu 04 czerwca 2016 roku zawarł z (...) sp. z o.o. w W. umowę pożyczki nr (...). Z umowy wynikało, iż na jego wniosek udzielono mu pożyczki w kwocie 1650 zł, na okres 30 dni, do spłaty do dnia 04 lipca 2016 roku. Koszty pożyczki stanowiły kwoty 13,52 zł tytułem odsetek i 450,26 zł tytułem prowizji. Łącznie do zapłaty miała być kwota 2.113,78 zł. W przypadku braku spłaty pożyczki zastrzeżono prawo naliczania odsetek za opóźnienie w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych. Tego samego dnia pozwanemu na wskazany rachunek przelano kwotę 1650 zł.

(dowód: potwierdzenie przelewu na kwotę 0,01 zł – k. 10 akt, kopia umowy – k. 7 – 9 akt, dowód wypłaty kwoty 1650 zł – k. 11 akt)

Wierzytelność wynikająca z powyższej umowy została przeniesiona na rzecz powoda - (...) sp. z o.o. sp. k. w W..

(dowód: oświadczenie zbywcy – k. 12 akt)

Pozwany spłacił kwotę 270 zł w dniu 02.07.2016 roku na rzecz pierwotnego wierzyciela, a następnie 200 zł, w dniu 11.08.2017 roku na rzecz powoda.

(dowód: dowody wpłat – k. 19 i 16 akt)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przedłożone przez powoda dokumenty oraz ich kopie. Nie były one kwestionowane, dlatego też stanowiły wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych.

Zgodnie z art. 340 § 1 k.p.c. Sąd wyda wyrok zaoczny, jeżeli mimo niezłożenia odpowiedzi na pozew skierowano sprawę do rozpoznania na rozprawie, a pozwany nie stawił się na tę rozprawę, albo mimo stawienia się nie bierze w niej udziału. Wyrok wydany w nieobecności pozwanego nie będzie zaoczny, jeżeli pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności lub składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (§ 2).

Strony łączyła umowa pożyczki, która została zawarta drogą elektroniczną.

Do roszczenia dochodzonego przez powoda zastosowanie będzie mieć przepis art. 720 § 1 k.c., który stanowi - przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z przepisem art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z przepisem art. 510 § 1 k.c., umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Powód nie przedłożył umowy cesji, ale oświadczenie zbywcy wierzytelności, że została ona przeniesiona na rzecz powoda. Okoliczność ta nie była kwestionowana.

Sąd zbadał kwestię przedawnienia dochodzonego roszczenia, albowiem zgodnie z treścią przepisu art. 117 § 2 ¹ k.c., dodanego ustawą z dnia 13.04.2018 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1104), która weszła w życie 9.07.2018 r. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Nie ulega wątpliwości, że w realiach niniejszej sprawy mamy do czynienia z umową zawartą przez przedsiębiorcę, a pozwanym osobą fizyczną czyli konsumentem (art. 22 ¹ k.c.). Powód natomiast jest podmiotem, który nabył wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanego w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, jako przedsiębiorca (art. 43 ¹ k.c.). Do roszczeń powoda zastosowanie znajdzie zatem 3 letni okres przedawnienia.

Zgodnie z art. 118 k.c., który stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Wskazać należy, że pożyczka miała być spłacona w dniu 04 lipca 2016 roku.

Powód wskazywał, że poprzez uznanie roszczenia doszło do przerwania biegu przedawnienia.

Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 2 k.c., bieg przedawnienia przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje.

Wskazać należy, że uznanie, nawet niewłaściwe winno być jednoznaczne na tyle, aby nie budzić wątpliwości co do intencji pozwanego. Sam fakt spłaty przez pozwanego pewnej części zadłużenia w ocenie Sądu nie świadczy jednoznacznie, że uznaje on całe roszczenie przysługujące powodowi.

Kwalifikowanie zachowania dłużnika jako niewłaściwego uznania roszczenia musi następować powściągliwie, a przy tym tylko wówczas, gdy nie budzi ono, w świetle ustaleń faktycznych konkretnej sprawy, wątpliwości. Wykluczone jest, co oczywiste, stosowanie w tym zakresie, także z uwagi na skutki jakie wywołuje, wyłączając skutek wynikający z mających charakter gwarancyjny norm dotyczących przedawnienia roszczeń majątkowych, jakiegokolwiek automatyzmu. Tak właśnie byłoby, gdyby traktować w każdym wypadku dokonanie wpłat, które wierzyciel zalicza na poczet zobowiązania jako formę niewłaściwego jego uznania przez dłużnika (tak też: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - I Wydział Cywilny z dnia 24 września 2018 r., I ACa 1453/17, L.).

Tym samym w ocenie Sądu nie doszło do skutecznego przerwania biegu przedawnienia.

Roszczenie było zatem przedawnione i tym samym powództwo należało oddalić, o czym Sąd orzekł w punkcie pierwszym wyroku.

Orzeczenie o kosztach Sąd oparł o treść przepisu art. 108 k.p.c., uznając powoda za stronę przegrywającą proces i dlatego ustalił, że powód ponosi koszty procesu.

Sędzia

/Magdalena Pniewska/

Z/

1)  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

2)  Za 14 dni lub z wpływem.

B., 12.11.2020 roku

Sędzia