Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

Protokolant: Jolanta Migot

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2019 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 13.035,00 złotych (trzynaście tysięcy trzydzieści pięć złotych), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;:

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 5.254,00 złotych (pięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

IV. nakazuje ściągnąć od pozwanego Gminy M. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 1.893,88 złotych (jeden tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt osiem groszy) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa

V. nakazuje ściągnąć od powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 164,60 złotych (sto sześćdziesiąt cztery złote sześćdziesiąt groszy) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa

Sygn. akt I C 193/18

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. wniosła pozew przeciwko Gminie M. G. o zapłatę kwoty 10.128,36 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 listopada 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że nabyła prawo własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w G. od E. K.. Z kolei J. R. oraz M. R. w tym czasie nie dysponowali tytułem prawnym do lokalu położonego przy ul. (...), ponieważ wyrokiem z dnia 6 grudnia 2016 roku wydanym przez Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie o sygn. akt I C 346/15 nakazano ich eksmisję. Wobec tego powódka obciążała pozwaną miesięcznie kwotą 920,76 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości oraz kosztami zużycia wody i wywozu śmieci. Za okres od lutego 2017 roku do grudnia 2017 roku powódka wystawiła 11 faktur na łączną kwotę 10.128,36 zł, które nie zostały przez lokatorów zapłacone w całości ani w części. W związku z tym powódka wzywała pozwaną do zapłaty powstałych zaległości, co było bezskuteczne.

(pozew – k. 2-4)

Dnia 24 stycznia 2018 roku wydano nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty z dnia 24.01.2018r. w sprawie I Nc 91/18 – k. 29)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana zakwestionowała wysokość żądania, bowiem powódka nie wykazała zasadności żądania dochodzonej kwoty oraz okresu dochodzonego odszkodowania.

(sprzeciw – k. 33-34)

Pismem z dnia 8 listopada 2019 roku powódka wniosła o zasądzenie kwoty 14.179 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 listopada 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania według norm przepisanych. Na powyższe składały się kwoty: 13.035 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz 1.144 zł tytułem kosztów wywozu nieczystości i zużycia wody w okresie od lutego 2017 roku do grudnia 2017 roku.

(pismo z dnia 08.11.2019r. – k. 212)

Powódka w dalszym ciągu wnosiła o oddalenie powództwa.

(pismo z dnia 21.11.2019r. – k. 217-218)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 06 grudnia 2016 roku wydanym przez Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie o sygn. akt I C 346/15 nakazano J. R. i M. R., aby opuścili, opróżnili i wydali E. K. lokal mieszkalny położony w G. przy ul. (...), wstrzymując wykonanie wyroku do czasu przedstawienia eksmitowanym oferty najmu lokalu socjalnego zgodnie z orzeczeniem, że przysługuje im takie uprawnienie.

Wyrok wobec M. R. uprawomocnił się z dniem 30 grudnia 2016 roku, natomiast w stosunku do J. R. dnia 28 grudnia 2016 roku.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: wyrok z dnia 06.12.2016r. – k. 84, 85)

Dnia 20 stycznia 2017 roku powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. nabyła od E. K. prawo własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w G., stanowiącej działki ewidencyjne o numerach (...), dla której Sąd Rejonowy w Gdyni prowadzi księgę wieczystą o numerze (...).

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: akt notarialny numer A nr (...) z dnia 20.01.2017r. – k. 11-15)

Pismem z dnia 6 listopada 2017 roku pozwana poinformowała powódkę o zarejestrowaniu w dniu 10 lutego 2017 roku postępowania dotyczącego przedstawienia J. R. i M. R. oferty najmu lokalu socjalnego, odmawiając tym samym wypłaty odszkodowania z tytułu nie dostarczenia lokalu socjalnego wyżej wymienionym osobom, którego wezwaniem do zapłaty domagała się powódka.

(okoliczność bezsporna ustalona w oparciu o: pismo z dnia 06.11.2017r. – k. 27)

Do chwili wyrokowania pozwana Gmina M. G. nie przyznała J. R. i M. R. lokalu socjalnego i nadal zamieszkiwali oni w dotychczasowym lokalu. Nie uiszczali oni również opłat z tytułu bezumownego korzystania z lokalu.

(okoliczności bezsporne)

Wysokość możliwego do uzyskania przez powódkę wolnorynkowego czynszu najmu przedmiotowego lokalu za okres od lutego 2017 roku do grudnia 2017 roku, przy założeniu, że powódka miałaby możliwość swobodnego dysponowania tym lokalem w stanie opuszczonym przez osoby eksmitowane na podstawie prawomocnego wyroku sądu, wynosi 13.035 zł, przy czym stawka miesięcznego czynszu wynosiłaby w takim przypadku 1.185 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: pisemną opinię biegłego sądowego z zakresu szacowania nieruchomości A. B. – k. 172-183)

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z opinii biegłej sądowej z zakresu szacowania nieruchomości A. B..

Oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie dopatrzył się żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej dokumentów złożonych do akt sprawy oraz wyroku eksmisyjnego. Podkreślić bowiem należy, iż dokumenty w postaci orzeczeń sądowych mają charakter dokumentów urzędowych i w związku z tym korzystają one z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą wyrażonych w nich oświadczeń, których w toku niniejszego postępowania żadna ze stron nie obaliła w trybie art. 252 k.p.c. W przypadku dokumentów mających charakter dokumentów prywatnych żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów ani nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Za pozbawione znaczenia dowodowego Sąd uznał umowę najmu zawartą z eksmitowanymi J. R. oraz M. R. obowiązującą przed wydaniem wyroku eksmisyjnego oraz faktury wystawiane przez powódkę, albowiem nie były przydatne dla określenia wysokości wolnorynkowego czynszu lokalu zajmowanego przez eksmitowanych, tym bardziej, że była to kwestia sporna i w związku z tym Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego.

W ocenie Sądu brak było również podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej pisemnej opinii przestawionej w niniejszej sprawie przez biegłą sądową A. B.. Zdaniem Sądu przedmiotowa opinia stanowi pełnowartościowy dowód w sprawie, gdyż została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z dziedziny szacowania nieruchomości, a nadto opinia ta jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, zaś wnioski końcowe są kategoryczne i zostały dobrze uzasadnione. Nadto, przedstawiona opinia nie budzi żadnych wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego czy wiedzy powszechnej. Tym bardziej, że opinia wydaną przez tą biegłą nie została zakwestionowana przez strony w zakreślonym terminie. Natomiast uwagi strony pozwanej wyrażone w odpowiedzi na rozszerzone powództwo należało uznać za spóźnione. W tym stanie rzeczy opinia przedstawiona przez biegłą A. B. była pełni wiarygodnym i przydatnym środkiem dowodowym do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Natomiast nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy okazała się pisemna opinia biegłej sądowego z zakresu szacowania nieruchomości M. B., albowiem biegła ta ustaliła wartość możliwego do uzyskania czynszu najmu z pominięciem rynkowych ofert czynszu najmu nieruchomości podobnych. Przyjęta przez nią metoda ustalenia wartości możliwego do uzyskania czynszu najmu opierała się na ustaleniu wartości nieruchomości i skorygowaniu jej o odpowiednie współczynniki co w konkretnym przypadku powodowało widoczną na pierwszy rzut oka nawet dla osoby nie będącej specjalistą w dziedzinie wyceny nieruchomości, ale w oparciu o doświadczenie życiowe, zaniżoną wartość możliwego do osiągnięcia czynszu najmu przedmiotowego lokalu, przy stawce niemal niespotykanej na wolnym rynku w okresie objętym pozwem. Z tej przyczyny Sąd zasięgnął opinii innej biegłej A. B., o której opinii mowa była powyżej.

Swoje roszczenie powód oparł więc na treści art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. 2014.150.) w zw. z art. 417 k.c. Zgodnie z art. 18 ust. 5 ww. ustawy jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), natomiast w myśl art. 417 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. W świetle art. 417 k.c. do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy G. konieczne było zaistnienie łącznie trzech przesłanek: szkody po stronie powódki, niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą, a zachowaniem pozwanej.

Przechodząc do oceny roszczenia powódki pod kątem przesłanek określonych w przepisie art. 417 k.c. należy wskazać, że pozwana nie kwestionowała ani treści wyroku eksmisyjnego ani tego, że w spornym okresie nie przedstawiła byłym lokatorom oferty najmu lokalu socjalnego i osoby te nadal przebywają w tym mieszkaniu.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że powódka jako właściciel nieruchomości nie mogła wykonywać w stosunku do zajmowanych przez byłych lokatorów nieruchomości wszystkich uprawnień, jakie przysługują jej na podstawie przepisu art. 140 k.c., w szczególności nie mogła tej nieruchomości wynająć i czerpać z tego tytułu pożytków.

Brak możliwości wykonywania uprawnień właścicielskich do tej nieruchomości spowodowany był wyłącznie brakiem dostarczenia byłym lokatorom lokalu socjalnego. Powódka nie mogła bowiem samowolnie usunąć tej osoby z lokalu, z uwagi na treść wyroku eksmisyjnego. Wobec powyższego zachowanie pozwanej Gminy należało uznać za bezprawne zaniechanie, gdyż zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie lokatorów (...) obowiązek dostarczenia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Zatem jest to obowiązek bezwzględny nałożony na gminę przez ustawodawcę. Dlatego, należało uznać, iż co do zasady, pozwana odpowiada za szkodę, spowodowaną nie dostarczeniem lokalu socjalnego eksmitowanym lokatorom, jaką ponosi właściciel z uwagi na niemożność swobodnego dysponowania należącym do niego lokalem. Już samo nie przedstawienie przez pozwaną oferty umowy najmu lokalu socjalnego, tj. niewykonanie przez Gminę jej ustawowego obowiązku, stanowi zaniechanie w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. i taki pogląd należy uznać za ugruntowany w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. W wyroku z 18 lutego 2004 roku w sprawie o sygn. V CK 253/03 (LEX nr 319627), Sąd Najwyższy stwierdził, że odpowiedzialność gminy nie jest uzależniona od wykazania winy, przeciwnie, podstawą roszczenia odszkodowawczego jest sam fakt niedostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku sądowego.

Z kolei w postanowieniu z dnia 25 czerwca 2008 roku III CZP 46/08 (LEX nr 437195), Sąd Najwyższy wskazał, że „treść art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie lokatorów (...) jest jednoznaczna. Stanowi on, że jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze od gminy, na podstawie art. 417 k.c. Stwierdzenie, że roszczenie odszkodowawcze przysługuje na podstawie art. 417 k.c. oznacza, iż brak jakichkolwiek przesłanek do wprowadzenia ograniczeń w zakresie stosowania tego przepisu, a w konsekwencji do stosowania art. 361 k.c.”. Wobec powyższego Sąd uznał, iż została spełniona przesłanka bezprawnego zaniechania pozwanej Gminy M. G. przy wykonywaniu władzy publicznej. W tym stanie rzeczy uznać należało, że powództwo jest co do zasady uzasadnione.

Pomiędzy stronami sporna była natomiast wysokość roszczenia. Strona powodowa domagała się odszkodowania obejmującego utracone korzyści tj. możliwy do uzyskania w okresie od lutego 2017 roku do grudnia 2017 roku czynsz najmu za zajmowany przez osobę eksmitowaną lokal w wysokości 13.035 zł (po rozszerzeniu powództwa). Odnosząc się do pierwszego żądania, należy wskazać, iż w przypadku dochodzenia naprawienia szkody o charakterze nieosiągniętego zysku (lucrum cessans) koniecznym jest wykazanie przez właściciela nieruchomości, że w przypadku, gdyby stanowiący jego własność lokal, nie był zajmowany przez osoby prawomocnie eksmitowane, uzyskałby z tytułu jego najmu dochód w wysokości kwoty dochodzonej w pozwie. Zważyć przy tym należy, iż według poglądów zawartych w orzecznictwie, ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma zawsze charakter hipotetyczny, gdyż polega na przyjęciu, na podstawie okoliczności, które wystąpiły po okresie spodziewanych korzyści, że korzyść w okresie poprzednim zostałaby osiągnięta. Jednakże utrata korzyści musi być przez żądającego odszkodowania udowodniona (art. 6 k.c.). Ustalenie szkody w postaci utraconych korzyści ma wprawdzie charakter hipotetyczny, ale szkoda taka musi być przez osobę poszkodowaną wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, że uzasadnia ono w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, iż utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 1999r., III CKN 133/98, LEX nr 1213618, wyrok Sąd Najwyższego z dnia z dnia 3 października 1979 roku, II CR 304/79, OSNC 1980/9/164). W innym orzeczeniu z dnia 26 stycznia 2005 roku w sprawie o sygn. V CK 426/04 (LEX nr 147221) Sąd Najwyższy podniósł, iż wykazanie szkody w postaci lucrum cessans z natury rzeczy ma charakter hipotetyczny. Nie sprzeciwia się to przyjęciu, że szkoda rzeczywiście powstała, jeżeli zostanie udowodnione tak duże prawdopodobieństwo osiągnięcia korzyści majątkowej przez poszkodowanego, że rozsądnie rzecz oceniając można stwierdzić, iż poszkodowany na pewno uzyskałby korzyść, gdyby nie wystąpiło zdarzenie, w związku z którym ten skutek był niemożliwy. Podobnie przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 października 2000 roku w sprawie sygn. V CKN 111/00 (LEX nr 52740), wskazując, iż przepis art. 361 § 2 k.c. w części dotyczącej utraconych korzyści wymaga przyjęcia hipotetycznego przebiegu zdarzeń i ustalenia wysokiego prawdopodobieństwa utraty korzyści. Ustawodawca nie wskazał bliższych kryteriów budowania tych hipotez, pozostawiając je wiedzy i doświadczeniu życiowemu składu orzekającego, stosowanym odpowiednio do okoliczności sprawy. Biorąc powyższe okoliczności pod rozwagę podkreślić należy, iż rzeczą strony powodowej było w niniejszej sprawie wykazanie istnienia okoliczności, które w normalnym toku rzeczy doprowadziłyby do uzyskania utraconej korzyści. Nie wystarczy zatem, że strona powoła się na ogólną możliwość uzyskania korzyści – tj. brak możliwości dysponowania swoją własnością, gdyż w świetle powyższych rozważań powinna ona wykazać, że możliwość uzyskania utraconych korzyści (czynszu najmu) była realna w konkretnej sytuacji.

W ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu powódka wykazała, iż w spornym okresie miała możliwość wynajęcia spornego lokalu z wysokim prawdopodobieństwem na wolnym rynku i uzyskania czynszu najmu w żądanej wysokości. Taki wniosek wynika w szczególności z opinii biegłej sądowej z zakresu (...). Biegła podała, że wysokość czynszu oszacowano na podstawie analizy rynku i stawek czynszowych nieruchomości podobnych, biorąc pod uwagę rodzaj i obszar rynku, okres badania, cechy nieruchomości wpływające na wysokość stawek czynszowych oraz ilość dostępnych danych. Biegła zastosowała podejście porównawcze polegające na określeniu wartości nieruchomości przy założeniu, że wartość ta odpowiada cenom, jakie uzyskano za nieruchomości podobne, które były przedmiotem obrotu rynkowego. Ceny te korygowane są ze względu na cechy różniące nieruchomości podobne wyceniane oraz uwzględnia się zmiany poziomu cen wskutek upływu czasu. Z trzech metod porównawczych, biegła zdecydowała się na określenie szukanej wartości przy zastosowaniu metody korygowania ceny średniej, która polega na wyznaczeniu współczynników korygujących po określeniu wag i cech rynkowych. Do określenia wartości rynkowej (lub stawki czynszu, najmu – dzierżawy) dochodzi się w wyniku korygowania średniej ceny rynkowej współczynnikami przypisanymi odpowiednim cechom. Podkreślić przy tym należy, że w świetle opinii biegłej w okresie spornym oraz w oparciu o zasady doświadczenia życiowego, uprawniony jest pogląd, że istniał popyt na najem lokali w podobnym stanie i za żądaną przez powódkę stawkę czynszu. W tych okolicznościach należało uznać, iż żądanie powódki o zapłatę odszkodowania obejmującego utracone korzyści zasługuje w całości na uwzględnienie. Ustalając wysokość należnego powódce odszkodowania Sąd przyjął wysokość miesięcznej stawki czynszu na kwotę 1.150 zł. Za okres od lutego 2017 roku do grudnia 2017 roku powódce należała się zatem kwota 13.035 zł.

Powódka domagała się również odszkodowania obejmujące rzeczywiście poniesione koszty w postaci ryczałtowo naliczanych kosztów za wywóz nieczystości oraz zużycie wody i kanalizację. Jak wskazuje się w doktrynie strata ( damnum emergens) obejmuje zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów poszkodowanego, a więc rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do niego w chwili zdarzenia, za które odpowiedzialność została przypisana oznaczonemu podmiotowi (por. A. Olejniczak [w:] A. Kidyba (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, LEX 2014). Zmniejszenie aktywów następuje przez utratę, ubytek lub zniszczenie poszczególnych elementów majątkowych, które dotąd przysługiwały poszkodowanemu (por. K. Zagrobelny [w:] E. Gniewek, P. Machnikowski (red.) Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. 7, 2016). Na podstawie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że powódka nie wykazała, że poniosła szkodę w postaci straty. Wprawdzie nie było osią sporny, że przedmiotowe opłaty eksploatacyjne nie były uiszczane przez byłych lokatorów, niemniej nie wykazano, żeby koszty te poniosła sama powódka. Skoro powódka nie ponosiła kosztów eksploatacyjnych to jej aktywa nie uległy w żadnym zakresie zmniejszeniu. Zważyć również należy, iż w toku niniejszego postępowania nie wykazano także czy np. dostawcy mediów domagali się od powódki zapłaty tych kosztów. Nie jest wykluczone, że powódka w ogóle tych kosztów nie poniesie w przyszłości. Zatem szkoda w postaci damnum emergens ma charakter czysto hipotetyczny i w konsekwencji nie można przyjąć, że doszło do pomniejszenia aktywów majątku powódki, jak też powiększenia jej pasywów.

Mając zatem na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności – na mocy art. 417 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego – Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 13.035 zł tytułem odszkodowania (lucrum cessans) – punkt I., oddalając na podstawie ww. przepisów stosowanych a contrario oraz art. 361 § 2 k.c. powództwo w pozostałym zakresie (damnum emergens) – punkt II.

Jeśli natomiast chodzi o żądanie w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie, to bez wątpienia zobowiązanie dłużnika do naprawienia szkody spowodowanej czynem niedozwolonym jest zobowiązaniem o charakterze bezterminowym (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 9 listopada 2006 r., I ACa 575/06, LEX nr 298549; wyrok SA w Katowicach z dnia 8 marca 2013 r., I ACa 1043/12, LEX nr 1293605; wyrok SN z dnia 13 września 2012 r., V CSK 379/11, LEX nr 1223734; wyrok SN z dnia 8 marca 2013 r., III CSK 192/12, LEX nr 1289360). Zgodnie z treścią art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Zgodnie z przywołanym powyżej przepisem dłużnik, który otrzymał od wierzyciela wezwanie do wykonania zobowiązania, powinien je wykonać niezwłocznie, czyli bez zbędnej zwłoki. Jak podnosi się w doktrynie „niezwłoczność" powinna być rozumiana jako konieczność wykonania zobowiązania stosownie do wymagań dobrej wiary i zwyczajów uczciwego obrotu. Takie określenie umożliwia dokonywanie ocen w odniesieniu do czasu i miejsca, w którym dłużnik powinien niezwłocznie wykonać zobowiązanie. Nie ulega zatem wątpliwości, że niezwłoczność, o której mowa w przepisie art. 455 k.c., nie pokrywa się z natychmiastowością. Zawsze jednak terminy te muszą być realne, uwzględniające wymagania stawiane uczestnikom stosunku zobowiązaniowego, zwłaszcza w art. 354 i 355 k.c. (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., I ACa 426/12, LEX nr 1223147; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 21 listopada 2012 r., I ACa 1163/12, LEX nr 1267476). Ponadto, jak wskakuje się w doktrynie „niezwłoczność" oznacza konieczność respektowania czasu potrzebnego dłużnikowi do zabezpieczenia prawidłowego wykonania zobowiązania. Długość tego czasu zależna jest od istniejących w obrocie cywilnym stosunków w odniesieniu do skonkretyzowanego zobowiązania. Czasu potrzebnego do niezwłocznego wykonania zobowiązania nie da się oznaczyć sztywno określoną liczbą dni czy tygodni. W każdym razie powinien to być taki czas, w którym dłużnik, zważywszy na rodzaj i rozmiar świadczenia, powinien móc przygotować przedmiot świadczenia. Dowód na okoliczność, iż wskazany przez wierzyciela termin na wykonanie świadczenia jest zbyt krótki, obciąża dłużnika (por. Z. Gawlik [w:] A. Kidyba (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna, LEX 2014).

Zważyć należy, iż strona powodowa wykazała, że przed wytoczeniem niniejszego powództwa wezwała pozwaną do zapłaty, jednak nie wykazała terminu dokonania tej czynności ani też treści tego wezwania. Zatem za pierwsze w pełni wykazane wezwanie do zapłaty należało uznać pozew, który został doręczony pozwanej dnia 29 stycznia 2018 roku. W ocenie Sądu po upływie tygodnia od tej daty zobowiązany dłużnik, przy uwzględnieniu struktury jego działalności i zasad funkcjonowania, był w stanie wykonać zobowiązanie. Mając zatem powyższe na uwadze – na mocy art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. – Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 5 lutego 2018 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. – z uwzględnieniem stawek opłat określonych w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za radców prawnych (Dz.U.2015.1804 ze zm.) i przyjmując, że powódka wygrał proces w 92 % a pozwana w 8 %, rozdzielił koszty stosunkowo. Strona powodowa poniosła w niniejszej sprawie koszty opłaty sądowej od pozwu (507 zł), opłaty od rozszerzonego powództwa (400 zł), opłaty za czynności pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł), zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego (1.500 zł) w łącznej wysokości 6.024 zł, z czego należy mu się od przeciwnika (proporcjonalnie do wygranej) zwrot kwoty 5.542 zł. Z kolei pozwany poniósł koszty w postaci opłaty za czynności pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3.600 zł), z czego pozwanemu należy się od powódki zwrot kwoty 288 zł. Po wzajemnym skompensowaniu kosztów należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.254 zł, o czym Sąd orzekł w punkcie III.

Ponadto w punktach IV. i V. sentencji wyroku na mocy art. 100 k.p.c. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3, art. 8 ust. 1 i art. 83 i 113 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 z późn. zm.) rozstrzygnięto o nieopłaconych kosztach sądowych (niepokryta zaliczką część wynagrodzenia biegłego w wysokości 2.057,88 zł) – obciążając strony tym kosztem proporcjonalnie do ich przegranej w sprawie.

Natomiast nierozliczone zaliczki wpłacone przez strony w kwotach po 400 zł zostaną stronom zwrócone zarządzeniem.