Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 299/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 19 marca 2021r.

w sprawie sygn. akt II K 1596/19.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---

-------------

-------------------------

-------------------------

-------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----

------------------

------------------------------------

-------------------------------

---------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

--

--------------------

---------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

--

--------------------

---------------------------------------------------------------

​  3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez naruszenie zasady obiektywizmu oraz swobodnej oceny dowodów polegającą na:

a) kierunkowym i nieuzasadnionym uznaniu depozycji pokrzywdzonej M. N. (1) i D. W. za wiarygodne w zakresie, w jakim wskazywały one na kierowanie przez oskarżonego P. M. gróźb uszkodzenia ciała wobec pokrzywdzonej, podczas gdy zeznania rzeczonych świadków są sprzeczne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, in concreto wyjaśnieniami oskarżonego, zeznaniami świadka J. K.;

b) bezpodstawnym uznaniu zeznań świadka J. K. za niewiarygodne w zakresie, w jakim wskazywał, iż nie słyszał jakoby oskarżony P. M. kierował wobec pokrzywdzonej groźby uszkodzenia ciała;

c) pominięciu okoliczności wpływających na ocenę dowodową zeznań świadka D. W., tj. konfliktu z P. M. oraz faktu toczącego się postępowania pomiędzy w/w, a oskarżonym przed Sądem Rejonowym w Jeleniej Górze sygn. akt II K 773/20, a także zażyłej relacji z pokrzywdzoną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającą wpływ na jego treść, a polegający na nieuzasadnionym uznaniu, iż P. M. dopuścił się zarzuconego mu czynu z art. 190§1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

3. z ostrożności procesowej w razie nieuwzględnienia powyższych zarzutów błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, iż w świetle ujawnionych okoliczności sprawy, pokrzywdzona M. N. (1) w okresie inkryminowanym mogła realnie obawiać się oskarżonego przez pryzmat jego zachowania, dysproporcji siły, różnicy wieku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2.

Zarzuty z pkt. 1 i 2 apelacji adw. M. B. podlegały łącznemu omówieniu, a to dlatego, że ogniskowały się wokół tego samego zagadnienia. Błąd w ustaleniach faktycznych, który został zarzucony z pkt. 2 środka odwoławczego, wynikał wszakże, zdaniem skarżącego, z naruszenia przez Sąd Rejonowy zasady obiektywizmu oraz swobodnej oceny dowodów, co stanowiło przedmiot zarzutu z pkt. 1 apelacji.

Żaden z tych zarzutów nie zasługiwał na uwzględnienie. Adw. M. B. nie przedstawił bowiem przekonywających argumentów, które świadczyłyby o tym, że dokonana przez Sąd meriti ocena wskazanych w zarzutach dowodów była wadliwa. Sąd Rejonowy wszechstronnie bowiem ocenił zgromadzone dowody i poprawnie ustalił okoliczności, w jakich doszło do zachowania stanowiącej osnowę niniejszego procesu, czemu dał jednoznaczny wyraz w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Zdaniem Sądu ad quem przeprowadzona przez Sąd meriti ocena dowodów była swobodna, jako że uwzględniała zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena ta korzystała zatem z ochrony opartej na przesłankach opisanych w treści art. 7 k.p.k. Została ona wszakże poprzedzona prawidłowym ujawnieniem dowodów na rozprawie głównej, rozważeniem wszelkich okoliczności niniejszej sprawy, a przy tym, co już podniesiono, wnioskowanie Sądu Rejonowego czyniło zadość nakazom wyartykułowanym w treści powołanego unormowania – postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2008r. w sprawie sygn. akt IV K 149/08, OSNKW 2008/1/1419.

Przenosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy i rozważając w kontekście opisanych wyżej zarzutów środka odwoławczego dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę zgromadzonych dowodów, jak i poczynione przezeń na podstawie tej oceny ustalenia faktyczne, zaznaczenia wymagało, że doszedł on do trafnego wniosku, że P. M. w dniu 6 marca 2019r. sformułował pod adresem M. N. (1) groźbę karalną. Sąd ten oceniając wyjaśnienia P. M. i zeznania M. N. (1) prawidłowo uznał, że na wiarę zasługiwały ich depozycje, w których zgodnie wywodzili, że istniał pomiędzy nimi sąsiedzki konflikt. Słusznie wskazał Sąd meriti, że okoliczność ta znajdowała potwierdzenie w zeznaniach D. W., A. N., A. M. (1), J. K.. A. K. (1), W. K., D. Ś. (1), M. J., D. K. i A. M. (2).

Bezbłędnie Sąd Rejonowy dostrzegł również, że na kanwie tego właśnie konfliktu doszło w dniu 6 marca 2019r. pomiędzy P. M. i M. N. (1) do kolejnego nieporozumienia, które skutkowało tym, że oskarżony zagroził pokrzywdzonej uszkodzeniem jej ciała. Tę wypowiedź P. M. skierowaną do M. N. (1) słyszała przecież znajdująca się wówczas na tarasie swojego mieszkania D. W., czemu dała wyraz składając zeznania. Nie można było też pominąć tego, że również oskarżony potwierdził, że w tej dacie doszło pomiędzy nim a pokrzywdzoną do słownej wymiany zdań, jak i że gdy w trakcie tego zajścia kierował się z podwórka w stronę klatki schodowej, to D. W. wychodziła na balkon należącego do niej mieszkania. Z tych powodów miał zatem Sąd Rejonowy uzasadnione podstawy do przyjęcia, że D. W. obserwowała stanowiące przedmiot osądu zachowanie P. M.. W tym otoczeniu dowodowym Sąd ten doszedł więc do trafnego przekonania, że P. M. nie przyznając się do popełnienia tego czynu miał interes w kwestionowaniu swojego sprawstwa, jako że dążył do uniknięcia odpowiedzialności karnej za to zachowanie.

Sąd II instancji dostrzegał oczywiście to, że M. N. (1) i D. W. pozostawały w koleżeńskich relacjach i że ich stanowisko co do zarządzania nieruchomością wspólną Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul. (...) w J. było zbieżne, a przy tym to właśnie zarządzanie tą nieruchomością było pierwotną przyczyną zaistniałego pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną sporu. Należało jednak zaznaczyć, że o wiarygodności relacji M. N. (1) dobitnie świadczyło to, że chociaż P. M. zagroził jej w dniu 6 marca 2019r., to do dnia 30 lipca 2019r. nie zażądała ona jego ścigania za to zachowanie. Taki wniosek złożyła ona zaś w związku z fizycznym jej i oskarżonego kontaktem, do którego doszło w dniu 25 czerwca 2019r. na klatce schodowej tej Wspólnoty. Ta okoliczność dowodziła zatem niezbicie tego, że M. N. (1) nie pomawiała instrumentalnie P. M. o popełnienie przestępstwa, którego w istocie się nie dopuścił. Wręcz przeciwnie, świadczyła o tym, że pokrzywdzona zawiadomienie o przestępstwie stanowiącym osnowę faktograficzną niniejszego postępowania złożyła w związku z pogłębiającymi się konfliktem między nią a oskarżonym.

Sąd Okręgowy nie podzielił kategorycznej oceny zeznań złożonych przez J. K. dokonanej przez Sąd I instancji, co jednak pozostawało bez wpływu na poczynione w sprawie ustalenia faktyczne. Chociaż świadek ten, podobnie jak oskarżony, był skonfliktowany na kanwie zarządzania nieruchomością wspólną z pokrzywdzoną. Nie można było jednak wykluczyć, że w czasie, kiedy pomiędzy P. M. i M. N. (1) doszło w dniu 6 marca 2019r. do wymiany zdań, to J. K. opuścił czasowo pomieszczenie, którego okno wychodziło na podwórko od strony bramy wjazdowej i udał się do innego pomieszczenia, w którym nie mógł usłyszeć tego zajścia. Przypomnieć przy tym należało, że zarówno oskarżony, jak i pokrzywdzona potwierdzili, że w krytycznym czasie doszło pomiędzy nimi do wymiany zdań. Fakt zatem, że J. K. tej wymiany nie słyszał nie świadczył zatem o tym, że w ogóle nie miała ona miejsca.

Jednocześnie nietrafny okazał się zarzut adw. M. B. gdy wskazywał, że D. W. z tarasu swojego mieszkania nie mogła widzieć poddanego osądowi zdarzenia. Rzecz bowiem w tym, że w toku postępowania sądowego zarówno oskarżony, jak i pokrzywdzona podnosili, że wymiana zdań zaczęła się między nimi w okolicy, w której wieszał on pranie, lecz w czasie tego zajścia oskarżony zmierzał w kierunku wejścia do kamienicy.

Ad. 3.

Nie był też trafny zarzut wysłowiony w pkt. 3 apelacji adw. M. B.. Należało w pierwszej kolejności zastrzec, że znamię przedmiotowe przestępstwa z art. 190§1 k.k. w postaci uzasadnionej obawy spełnienia groźby karalnej zostaje spełnione, gdy groźba w subiektywnym odbiorze osoby pokrzywdzonej wywołała obawę spełnienia, a jednocześnie obiektywna ocena okoliczności określonego zachowania pozwoliła stwierdzić, że zagrożony mógł w danych okolicznościach w ten sposób groźbę odebrać – wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 4 lipca 2002r., II AKa 163/02, KZS 2002/7–8/38. Przenosząc te spostrzeżenia na grunt niniejszej sprawy wskazać należało, że Sąd I instancji trafnie dostrzegł, że z uwagi na zasadniczą różnicę wieku pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzoną, jak i fakt, że P. M. był mężczyzną, zaś M. N. (1) kobietą, jego wypowiedź sformułowana wobec pokrzywdzonej zarówno subiektywnie wywołała u niej obawę spełnienia wysłowionej wówczas groźby, jak i obiektywnie mogła takie przeświadczenie u niej wywołać. Argumentacja apelującego sprowadzająca się do stwierdzenia, że skoro pokrzywdzona sprowokowała analizowane zachowanie oskarżonego, wielokrotnie mu wcześniej ubliżała, to subiektywnie nie obawiała się spełnienia wypowiedzianej groźby, nie mogła zostać uznana za spójną. Rzecz bowiem w tym, że oskarżony w krytycznym czasie po raz pierwszy zagroził pokrzywdzonej uszkodzeniem ciała, co z pewnością było dla niej zaskoczeniem i z tego powodu również w jej subiektywnym odbiorze spowodowało, że obawiała się spełnienia tej jego zapowiedzi\.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak już wspomniano, Sąd Odwoławczy nie podzielił stanowiska wyrażonego przez adw. M. B. w wywiedzionej apelacji, uznając podniesione w niej zarzuty za bezzasadne. Tym samym nie było podstaw do uwzględnienia wniosku o uniewinnienie P. M. od popełnienia zarzuconego mu czynu.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

-------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

------------------------------------------------------------------------------------------

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

--------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Wobec stwierdzenia, że społeczna szkodliwość przypisanego P. M. czynu zabronionego była znikoma, to zaskarżony wyrok należało uchylić, zaś postępowanie o zarzucony mu czyn z art. 190§1 k.k. na podstawie art. 17§1 pkt. 3 k.p.k. w zw. z art. 1§2 k.k. umorzyć.

Pomimo bowiem zrealizowania poddanym osądowi zachowaniem P. M. znamion ustawowych zarzuconego mu przestępstwa z art. 190§1 k.k., substrat materialny tego zachowania w postaci społecznej szkodliwości charakteryzował się znikomością. Wszakże szereg cech indywidualizujących tenże czyn spowodował, że jego materialna zawartość okazała się nietypowo niska, co skutkowało koniecznością stwierdzenia, że nie zachodziły podstawy do uznania go za karygodny.

Zauważenia w pierwszej kolejności wymagało to, że M. N. (2) starała się tak zrelacjonować obraz zdarzenia poddanego osądowi w niniejszym postępowaniu, aby osobę P. M. przedstawić jako bezwzględnego przestępcę, który zdecydował się zaatakować bez najmniejszego powodu osobę w podeszłym wieku. Takie jej postąpienie okazało się zabiegiem cynicznym, jako że w trakcie postępowania wyświetlony został cały szereg okoliczności, które zdecydowanie łagodząco wpływały na społeczną szkodliwość zarzuconego oskarżonemu zachowania.

Rzecz bowiem w tym, że na rozprawie przeprowadzonej w dniu 15 lipca 2020r. M. N. (1) podała, iż jej konflikt z P. M. zaczął się od momentu, kiedy otrzymał mieszkanie we Wspólnocie Mieszkaniowej zaznaczając zarazem, że nie było żadnego zdarzenia, które ich konflikt zapoczątkowało. Tymczasem z wyjaśnień P. M., które znajdowały wsparcie w zeznaniach złożonych przez J. K. i D. Ś. (1), wynikało niezbicie, że na przełomie 2018 i 2019r. M. N. (1) zorganizowała na klatce schodowej zebranie tej Wspólnoty w taki sposób, że ogłoszenie o nim wywiesiła na dzień przed jego terminem. Gdy na tym zebraniu oskarżony zwrócił jej uwagę, że zebranie powinno zostać wyznaczone z kilkudniowym wyprzedzeniem, to otrzymał od niej odpowiedź, że jeżeli coś mu się nie podoba to może iść do domu. Zważywszy na to, że oskarżonemu jako członkowi tej ułomnej osoby prawnej przysługiwało prawo wzięcia udziału w jej zebraniu, a przy tym jego prośba o organizowanie zebrania z kilkudniowym wyprzedzeniem znajdowała oparcie w treści art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali, to wypowiedź pokrzywdzonej potraktować należało jako prowokacyjną i obraźliwą. To zatem arogancka postawa M. N. (1) wobec P. M., którą zaprezentowała dodatkowo przy innych członkach tej Wspólnoty, spowodowała, że ich relacje znacznie się pogorszyły.

Z zeznań M. N. (2), D. W., A. M. (1), J. K., A. K. (2), W. K., D. Ś. (2), M. J. wynikało ponadto, że to dwie pierwsze pozostawały w konflikcie z większością członków Wspólnoty Mieszkaniowej. Wyłączywszy M. N. (2) oraz D. W., pozostali powołani świadkowie, jak również D. K. oraz A. M. (2), podali również, że P. M. utrzymywał z tymi członkami poprawne relacje. Także te spostrzeżenia dawały asumpt do przyjęcia, że nie tylko oskarżony dostrzegał negatywne zachowania pokrzywdzonej podejmowane w społeczności sąsiedzkiej.

M. N. (2) podała na rozprawie, że w dniu 6 marca 2019r. była wzburzona tym, że P. M. „niemal przed nosem zamknął ((...) jej – dopisek S.O.) bramę wjazdową uruchamianą pilotem”, zastrzegając ponadto, że dlatego właśnie zwróciła mu uwagę na jego zachowanie. Tymczasem nie podała, że nie miała pewności co do tego, iż to właśnie oskarżony tę bramę zamknął, jak i że o jej zamknięcie w pierwszej kolejności podejrzewała sąsiada J. K.. Nie wskazała też, że najpierw udała się z pretensjami do mieszkania tego właśnie sąsiada, a dopiero gdy stanowczo zaprzeczył, że zamknął bramę, to udała się w tej samej sprawie do oskarżonego. Ogół tych okoliczności wskazywał zatem jednoznacznie na to, że M. N. (2) pretensje o zamknięcie bramy zgłosiła zarówno do J. K., jak i P. M. nie wiedząc jednak ani tego, czy to właśnie któryś z nich zdecydował się użyć pilota w celu zamknięcia bramy, ani także tego, czy takie zachowanie któryś z nich podjął, aby uczynić jej dolegliwość. W tych okolicznościach, a to wobec zaprzeczenia przez P. M. i J. K., że zamknęli tę bramę, zgłoszone wobec nich o to przez M. N. (2) pretensje z pewnością mogły wzbudzić ich wzburzenie, które uznać należało za uzasadnione. Trafnie zatem obrońca oskarżonego w uzasadnieniu apelacji wskazał, że zdarzenie stanowiące osnowę faktograficzną niniejszego postępowania zostało sprowokowane przez pokrzywdzoną.

Nie można było też tracić z pola widzenia tego, że M. N. (2) zdecydowała się zgłosić pretensje w sprawie zamknięcia bramy pomimo tego, że mogła bez przeszkód na ogrodzony teren należący do Wspólnoty Mieszkaniowej dostać się przez sąsiadującą z bramą furtkę. W toku rozprawy zeznała przecież „Jeśli bym nie weszła bramą, to jest jeszcze furtka. Ja teraz też nie rozumiem o co mi chodziło z tą bramą”. Trudno było zatem uznać za usprawiedliwioną jej postawę przedsięwziętą wobec oskarżonego zważywszy na to, że po pierwsze, nie miała żadnych podstaw do przyjęcia, że to on zadał pilotem polecenie zamknięcia bramy, a zatem nie mogła również stwierdzić, że zrobił to złośliwie, aby utrudnić jej przejazd. Po drugie wreszcie, skoro M. N. (1) mogła dostać się na ogrodzoną posesję przez furtkę, to jej postawy przedsięwziętej wobec P. M. nie można było poczytać jako zasługującej na aprobatę. Jeżeli zatem pokrzywdzona wskazała „Mnie dotknęło to zamknięcie bramy (...)”, to należało tylko poprzestać na wskazaniu, iż jej subiektywne odczucia nie tylko nie były uzasadnione, ale przedsięwzięta przez nią z powodu tej nieuzasadnionej frustracji aktywność wobec P. M. była przyczyną tego, że w dniu 6 marca 2019r. doszło pomiędzy nimi do wymiany zdań. Wzburzenie oskarżonego było zatem uzasadnione i chociaż nie powinien był formułować wobec pokrzywdzonej groźby karalnej, to jednak należało dostrzegać, że został wówczas bezpardonowo i bezpodstawnie zaatakowany przez nią słownie.

Dodać ponadto należało, że groźba karalna wypowiedziana przez P. M. nie była w swojej treści szczególnie dolegliwa. Rzecz bowiem w tym, że oskarżony dążąc do tego, aby pokrzywdzona, która podeszła do niego formułując nieuzasadnione pretensje o zamknięcie bramy, oddaliła się, stwierdził do niej „(...) odejdź, bo zaraz ci przypierdolę”. Reakcja oskarżonego, jakkolwiek bezprawna, nie była jednak ukierunkowana na zagrożenie pokrzywdzonej w celu uczynienia jej dolegliwości. Oskarżony dążąc do tego, aby pokrzywdzona oddaliła się od niego, a więc zmierzając do tego, aby konfliktowa sytuacja nie uległa zaognieniu, zażądał od niej, aby od niego odeszła wskazując, że jeżeli tego nie uczyni to wyrządzi jej krzywdę. Zamierzał zatem bezsprzecznie do deeskalacji tej konfliktowej sytuacji.

Te wszystkie okoliczności sprawiły zatem, że czyn, którego P. M. dopuścił się w dniu 6 marca 2019r. wobec M. N. (1), nie był społecznie szkodliwy w stopniu wyższym niż znikomy. Zaskarżony wyrok należało zatem uchylić, zaś postępowanie karne wobec oskarżonego umorzyć.

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------

6  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

W oparciu o art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Odwoławczy stwierdził, iż koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana