Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2020 r.

Sąd Rejonowy w Częstochowie XII Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2020 r. w Częstochowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. P. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. P. (1) kwotę 17.300 zł. (siedemnaście tysięcy trzysta złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5.672,36 zł. (pięć tysięcy sześćset siedemdziesiąt dwa złote i trzydzieści sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XIIC 950/19

UZASADNIENIE

Powódka M. P. (1) pozwem wniesionym do Sądu w dniu 15.05.2019r. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 17.300,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10.04.2017 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwoty 1.150,00 zł z ustawowymi odsetkami:

-

od kwoty 300,00 zł od dnia 07.03.2018 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 200,00 zł od dnia 19.07.2018 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 155,00 zł od dnia 28.11.2018 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 320,00 zł od dnia 01.12.2018 roku do dnia zapłaty,

-

od kwoty 175,00 zł od dnia 08.12.2018 roku do dnia zapłaty,

tytułem zwrotu kosztów leczenia. Ponadto powódka domagała się zasądzenia zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, iż w dniu 09.04.2017 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego doznała złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej z przemieszczeniem, stłuczenia klatki piersiowej, stłuczenia kolana lewego. Sprawcą przedmiotowego zdarzenia był J. P., kierująca pojazdem marki B. o nr rej. (...), która posiadała polisę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wykupioną u pozwanego. Na dochodzoną przez powódkę kwotę odszkodowania składa się kwota 1.150,00 zł poniesiona tytułem kosztów leczenia.

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że w toku postępowania likwidacyjnego na mocy decyzji z dnia 22 lutego 2018 r. przyznał powódce kwotę 2.700,00 zł tytułem zadośćuczynienia i nie widzi podstaw do zmiany swojego stanowiska. Ponadto pozwany zakwestionował roszczenie powódki w zakresie odszkodowania, gdyż nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowo- skutkowym z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 09.04.2017 roku, albowiem u powódki występuje szereg schorzeń samoistnych, które nie są skutkiem wypadku komunikacyjnego. W zakresie dochodzonych przez powódkę odsetek pozwany wskazał, iż odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia powinny być zasądzane od dnia wydania wyroku.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 09.04.2017 roku powódka M. P. (1), jako pasażerka pojazdu sprawcy, uczestniczyła w wypadku drogowym, który miał miejsce w C. na ulicy (...). Sprawcą zdarzenia był J. P., kierujący pojazdem marki B. o nr rej. (...). Po zdarzeniu powódka została przewieziona przez Zespół (...) do (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) im. (...) w C., gdzie rozpoznano złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej z przemieszczeniem, stłuczenie klatki piersiowej, stłuczenie kolana lewego. Złamanie nastawiono, a prawą rękę, nadgarstek i przedramię unieruchomiono w opatrunku gipsowym – szyna gipsowa. Dalsze leczenie powódka kontynuowała w Poradni (...) Urazowo- Ortopedycznej w Miejskim Szpitalu (...) w C.. Podczas wizyty w dniu 24.05.2017 roku zdjęto unieruchomienie gipsowe. Leczenie powódki zostało powikłane zapaleniem okołostawowym barku prawego, będącym wynikiem unieruchomienia prawej kończyny górnej na temblaku, po złamaniu w obrębie nadgarstka.

W leczeniu złamania prawej kości promieniowej powódka przebyła leczenie zachowawcze. Unieruchomienie trwało przez 7 tygodni, powódka stosowała leki przeciwbólowe. Następnie prowadziła leczenie rehabilitacyjne prywatnie i w ramach NFZ. Leczenie złamania lewej kończyny górnej trwało przez okres 6 miesięcy i było uciążliwe. Leczenie i rehabilitacja prawego nadgarstka w okresie 6 miesięcy po zdarzeniu były uzasadnione. Zabiegi fizjoterapii prawego nadgarstka prowadzone były w (...) w Zakładzie (...) w C. w okresie od 31.07.2017 roku do 09.08.2018 r. W późniejszym okresie powódka prowadziła prywatne leczenie rehabilitacyjne, które było również związane ze schorzeniami samoistnymi kręgosłupa, które nie miało związku z leczeniem skutków wypadku. Było ono spowodowane schorzeniami zwyrodnieniowymi samoistnymi w zakresie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego.

Powódka w wyniku wypadku doznała złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej z przemieszczeniem, stłuczenia klatki piersiowej i stłuczenia obu stawów kolanowych. Leczenie było powikłane zapaleniem okołostawowym barku prawego. Powikłanie to było wynikiem unieruchomienia prawej kończyny górnej na temblaku, po złamaniu w obrębie nadgarstka. Powódka doznała zatem trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10% (złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej z przemieszczeniem - 7%, zapalenie okołostawowe barku prawego z ograniczeniem sprawności ruchowej - 3%). Stłuczenie klatki piersiowej i obu kolan nie pociągało za sobą trwałych następstw. Trwały uszczerbek na zdrowiu jest wynikiem ograniczenia sprawności nadgarstka prawego oraz barku prawego oraz zniekształceniem prawego nadgarstka. Prawa kończyna górna jest mniej odporna na wysiłek fizyczny, jest mniej sprawna. Ograniczenia w prawym nadgarstku nie dają szansy na pełny powrót do zdrowia i odzyskanie pełnej sprawności. U powódki mogą występować ograniczenia przy wykonywaniu czynności wymagających pełnej sprawności ręki, np. praca w ogródku czy przy zapinaniu stanika, wieszaniu firanek.

W związku z doznanymi urazami powódka przez okres 5-7 dni odczuwała dolegliwości bólowe o dużym natężeniu. Po tym czasie przez kolejne 5-6 tygodni przybrały one natężenie średnie, tak, aby przez okres kolejnych 3-4 miesiące przybrać nasilenie lekkie. Po tym okresie dolegliwości bólowe mogą występować okazjonalnie - przy zmianie warunków atmosferycznych, po przeciążeniu prawego nadgarstka i mogą mieć natężenie lekkie.

Powódka przez okres unieruchomienia nadgarstka prawego w opatrunku gipsowym i krótko po jego usunięciu miała przez 9 tygodni utrudnienia w życiu codziennym. Kłopoty sprawiała jej codzienna toaleta, kąpiel, ubieranie się, przygotowywanie posiłków, sprzątanie, robienie zakupów. w konsekwencji musiała korzystać z pomocy innych osób. Pomoc była konieczna przez okres pierwszych pierwszego tygodnia w wymiarze 3 godzin dziennie, przez kolejne 4 tygodnie w wymiarze po 2 godziny dziennie, przez kolejne 4 tygodnie w wymiarze 1 godziny dziennie.

Doznany przez powódkę uraz (złamanie kości promieniowej prawej) stwarza ryzyko wystąpienia w przyszłości komplikacji zdrowotnej w postaci zespołu ciasnoty kanału nadgarstka.

Powódka nie doznała obrażeń, które z przyczyn neurologicznych dawałyby podstawę do oceny stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Przed wypadkiem powódka była przez wiele lat leczona z powodu bólów kręgosłupa i również z tego powodu uznawana była przez ZUS za niezdolną do pracy. Po wypadku nie stwierdzono żadnego urazu kręgosłupa, ani w trakcie pobytu w (...), ani w trakcie leczenia w (...). Stwierdzone w badaniu RTG w 2018 roku zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa są schorzeniem samoistnym i nie mają związku z przedmiotowym wypadkiem. Zabiegi rehabilitacyjne stosowane po wypadku na kręgosłup nie mają związku z następstwami zdarzenia z dnia 09.04.2017 r. U powódki nie występuje zespół bólowo- korzeniowy ani objawy ubytkowe.

Obecnie stan zdrowia powódki w zakresie nadgarstka prawego pomimo pewnych ograniczeń i deformacji należy określić jako dobry.

Powódka dokonała zgłoszenia szkody pozwanemu, jako ubezpieczycielowi pojazdu sprawcy zdarzenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powódce kwotę 2.700,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

(dowody: pismo z dnia 10.05.2017 roku k. 13, dokumentacja dotycząca leczenia k. 14-15, 25- 53, dokumentacja fotograficzna k. 16- 24, faktury VAT k. 54-55, korespondencja stron k. 55- 62, zeznania świadka A. P. k. 96, zeznania świadka M. P. (2) k. 96- 97, zeznania powódki M. P. (1) k. 97-98, opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii k. 121-126, opinia biegłej z zakresu neurologii k. 145- 148)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane w nim dowody. Prawdziwość dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Wydając rozstrzygnięcie Sąd oparł się na opiniach wydanych przez powołanych w sprawie biegłych, albowiem zostały one sporządzone przez osobę posiadającą wiedzę ekspercką, są jasne, logiczne, zawierają odpowiedzi na postawione przez Sąd pytania. Zeznania świadków oraz powódki występujących w sprawie oraz powódki Sąd uznał za wiarygodne, korespondują one z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Odpowiedzialność pozwanego znajduje oparcie w treści art. 822 k.c. Szczegółowe kwestie związane z ubezpieczeniem OC reguluje Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 roku (Dz. U. nr 124, poz. 1152 z późn.zm.). Stosownie do treści art. 34 ust. 1 cytowanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem (ust. 36 ust. 1 ustawy).

Sprawca zdarzenia drogowego, w chwili jego zaistnienia posiadał obowiązkowe ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego pojazdu wykupione u pozwanego.

Żądanie przez powoda zasądzenia zadośćuczynienia znajduje oparcie w treści art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c. Należy zaznaczyć, że zadośćuczynienie przysługuje za doznaną krzywdę rozumianą jako cierpienie fizyczne i psychiczne. Ma na celu złagodzenie tych cierpień i zrekompensowanie doznanej krzywdy. Niewątpliwie na wysokość zadośćuczynienia ma wpływ stopień i czas trwania cierpień fizycznych, czyli odczuwanego bólu i innych dolegliwości, a także cierpień psychicznych związanych czy to z pobytem w szpitalu, czy też bolesnością zabiegów, koniecznością długotrwałej rehabilitacji. Przy czym w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż zadośćuczynienie nie może być kwotą symboliczną ale przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (tak też Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 31 grudnia 2010 roku, III APa 21/10, POSAG 2011/1/51-78).

Na skutek wypadku powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 10%. w tym zakresie trwały uszczerbek na zdrowiu nie jest spowodowany chorobami samoistnymi, ani innymi wypadkami. Leczenie skutków wypadku trwało 6 miesięcy. W trakcie leczenia złamanie nastawiono, a prawa ręka nadgarstek i przedramię zostały unieruchomione w opatrunku gipsowym, co skutkowało powikłaniem – zapaleniem okołostawowym barku prawego. Przez okres unieruchomienia nadgarstka prawego w opatrunku gipsowym i krótko po jego usunięciu (przez około 9 tygodni) powódka miała utrudnienia w życiu codziennym i musiała korzystać z pomocy osób trzecich. Przez kilka tygodni od wypadku powódka odczuwała też ból o różnym stopniu natężenia, który zwalczała zażywając środki farmakologiczne. Po wypadku stała się nerwowa i drażliwa, miała kłopoty ze snem, czuła niepokój wewnętrzny, zaprzestała prowadzenia samochodu.

Mając na uwadze powyższe ustalenia dotyczące: rodzaju urazu, powikłań przy leczeniu, długiego okres leczenia, utrudnień w życiu codziennym, poważnych skutki urazu z postaci 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu (ograniczenie sprawności nadgarstka prawego oraz barku prawnego i zniekształcenie prawego nadgarstka) i możliwych dalszych następstw wypadku (w postaci zespołu ciasnoty kanału nadgarstka), Sąd uznał, iż kwota 20.000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku wypadku jest w pełni adekwatna. Nie jest kwotą symboliczną i odzwierciedla w formie pieniężnej rozmiar krzywdy, jakiej doznała powódka. Ustalone przez Sąd zadośćuczynienie, mieści się w granicach kompensacyjnego rozumienia zadośćuczynienia i niewątpliwie nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia powódki. Uwzględniając, że powódka otrzymała od pozwanego tytułem zadośćuczynienia za krzywdę kwotę 2.700.00 zł, Sąd uznał, iż zasadne jest żądanie co do zasądzenia dalszej kwoty 17.300,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę.

Zgodnie z art. 481 §1 kc wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Katowicach wyrażone w wyroku z dnia 8 marca 2013 r. (sygn. akt I ACa 1043/12, nie publ.) zgodnie z którym odsetki od świadczenia pieniężnego w postaci zadośćuczynienia należą się od dnia, w którym świadczenie to powinno być zapłacone. Odsetki od kwoty zadośćuczynienia zasądzono od dnia 23 lutego 2018 roku, bowiem zgłoszenie roszczenia z tytułu zadośćuczynienia nastąpiło pismem z dnia 19.01.2018 r., a pozwany decyzją z dnia 22 lutego 2018 r. przyznał powódce zadośćuczynienie w wysokości 2.700 zł.. Decyzja pozwanego o odmowie wypłaty powódce zadośćuczynienia wyższego niż 2.700 zł, kończyła proces likwidacji szkody, dlatego też żądanie odsetek od dnia następnego, tj. od dnia 23 lutego 2018 r.W tej dacie dłużnik był już w stanie opóźnienia, gdyż nie spełnił świadczenia pieniężnego w terminie 30 dni, wynikającym z art. 14 ust 1 ustawy z 22.05.2013 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych w związku z art. 817 k.c.

Powódka domagała się także zasądzenia na jej rzecz odszkodowania.
W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, wywołanych tym stanem zgodnie z art. 444 § 1 k.c. Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszystkie niezbędne i celowe wydatki wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia. W szczególności będą to koszty leczenia, w tym wydatki związane z terapią i rehabilitacją. Ich zakres nie może ograniczać się do wydatków rekompensowanych w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, lecz powinien obejmować koszty działań, podjętych z uzasadnionym - zważywszy na aktualny stan wiedzy medycznej - przekonaniem o spodziewanej poprawie stanu zdrowia poszkodowanego (por. wyrok SN z 12 grudnia 2002 r., II CKN 1018/00, LEX nr 75352).

Urazy odniesione przez powódkę w wyniku wypadku wymagały leczenia i rehabilitacji. Z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedycznej wynika jednak, iż jedynie leczenie i rehabilitacja i ewentualne koszty z tym związane w okresie 6 miesięcy po zdarzeniu pozostawały w wyłącznym związku z wypadkiem z dnia 09 kwietnia 2017 r. natomiast późniejsze leczenie i rehabilitacja było również związane ze schorzeniami samoistnymi powódki i mogły być prowadzone w ramach świadczeń refundowanych przez NFZ. Powódka domagała się w ramach odszkodowania zwrotu kosztów poniesionych na rehabilitację. Tymczasem wszystkie załączone do pozwu faktury za zabiegi rehabilitacyjne dotyczą okresu późniejszego niż 6 miesięcy po wypadku. I tak: faktura (...) wystawiona przez (...) S. W. nosi datę 06.03. (...)., faktura nr (...) r. wystawiona przez Zakład (...) Sp. z o.o. przy ul. (...) w C. nosi datę 18.07.2018 r., faktura nr (...) r. wystawiona przez (...) S. W. nosi datę 30.11. (...)., faktura nr (...) r. wystawiona przez Zakład (...) Sp. z o.o. przy ul. (...) w C. nosi datę 27.11.2018 r., faktura nr (...) r. wystawiona przez Zakład (...) Sp. z o.o. przy ul. (...) w C. nosi datę 07.12.2018 r. Żądanie przez powódkę odszkodowania w zakresie zwrotu kosztów prywatnej rehabilitacji nie jest zatem uzasadnione, gdyż nie pozostaje w związku z wypadkiem. Leczenie i rehabilitacja w okresie późniejszym niż 6 miesięcy po wypadku było związane ze schorzeniami zwyrodnieniowymi samoistnymi w zakresie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Powódka nie wykazała, iż załączone do pozwu faktury dotyczą wyłącznie zabiegów rehabilitacyjnych lewej kończyny górnej, a nawet jeśli, to w okresie późniejszym niż 6 miesięcy po wypadku potrzeba rehabilitacji nie miała już charakteru pilnego, w związku z czym mogła być prowadzona w ramach zaplanowanych wczesnej świadczeń refundowanych przez NFZ.

Dlatego też Sąd oddalił powództwo w zakresie żądanej kwoty 1.150 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz w zakresie odsetek żądanych od kwoty zadośćuczynienia za okres wcześniejszy niż 23.02.2018 r.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu stanowi przepis art. 100 zd. 2 k.p.c.
W tej sytuacji Sąd w punkcie 3 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5.672,36 zł tytułem całości poniesionych kosztów procesu, bowiem powódka przegrała proces tylko co do nieznacznej kwoty dochodzonego roszczenia.

Powódka poniosła koszty wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 3.600 zł wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym oraz 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, opłatę od pozwu w wysokości 923 zł i koszty związane z opiniami biegłych (259,12 zł, 323,90 zł, 97,17 zł, 150 zł, 259,12 zł, 43,05 zł). Łączna kwota kosztów procesu, które poniósł powód to kwota 5.672,36 zł zł i taka została zasądzona od pozwanego na rzecz powódki.

Z: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.