Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Częstochowie XII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2020 r. w Częstochowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda K. K. kwotę 1.441,19 zł. (jeden tysiąc czterysta czterdzieści jeden złotych i dziewiętnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 lutego 2018 roku do dnia zapłaty;

2. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3. nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Częstochowie kwotę 120 zł. (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, których powód nie miał obowiązku uiścić;

4. nie obciąża powoda kosztami procesu.

Sygn. akt XII C 2770/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 lipca 2018 roku powód K. K. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A z siedzibą w W. kwoty 7.441,19 złotych tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za krzywdę jakiej doznała w wyniku wypadku komunikacyjnego w dniu 23 listopada 2017 roku wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od tej kwoty do dnia 7 lutego 2018 roku i zasądzenie kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Uzasadniając żądanie pozwu powód podał, że w dniu 23 listopada 2017 roku uczestniczył w kolizji drogowej, w wyniku której doznał obrażeń ciała w postaci skręcenia kręgosłupa w odcinku szyjnym i bólu klatki piersiowej. Powód podał, że sprawcą wypadku był kierujący samochodem osobowym marki M. o numerze rej. (...). Pojazd którym kierował sprawca, posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego. Na miejscu zdarzenia interweniowała Policja, Straż Pożarna oraz Pogotowie. Powód został zaopatrzony w kołnierz ortopedyczny i przetransportowany na (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w C., gdzie rozpoznano u niego stan po kolizji drogowej, skręcenie kręgosłupa w odcinku szyjnym. Powód kontynuował leczenie w SP ZOZ Miejskim Szpitalu (...) w C.. Powód podał, iż przez kilka tygodni nosił kołnierz ortopedyczny i podejmował leczenie zgodnie z zaleceniami. Odczuwał ogromny ból kręgosłupa szyjnego, nie mógł ruszać głową, miał problemy ze snem. Powód podał, iż w związku z dolegliwościami uczęszczał również na zabiegi rehabilitacyjne. W związku ze zdarzeniem poniósł koszty zakupu leków, kołnierza ortopedycznego oraz koszty zabiegów rehabilitacyjnych.

Powód podała, że zgłosił szkodę pozwanej, a ta odmówiła wypłaty zadośćuczynienia.

Pozwany – (...) S.A w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany potwierdził, że powód uczestniczył w dniu 23 listopada 20137roku w wypadku drogowym. Sprawcą wypadku był P. P. kierujący samochodem marki M. nr rej. (...), który w dacie zdarzenia posiadał u pozwanego obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego. Pozwany podał, że w toku postępowania likwidacyjnego uznał, że całość przedłożonej dokumentacji nie stanowi wystarczającego dowodu na powstanie u powoda rozstroju zdrowia w następstwie wypadku z dnia 23 listopada 2017 roku. Zdaniem pozwanego okoliczności wypadku, rozmiar uszkodzeń pojazdu, sposób udzielonej pomocy oraz sposób leczenia nie dają podstaw do uznania, aby w wyniku przedmiotowego zdarzenia doszło u powoda do powstania obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia, które mogą być podstawą do ustalenia zadośćuczynienia za szkodę.

S ąd ustalił i zważył co następuje:

W dniu 23 listopada 2017 roku w C., powód kierując pojazdem marki V. (...) o nr. rej. (...) uległ wypadkowi komunikacyjnemu w wyniku którego doznał obrażeń ciała. Samochód powoda po zatrzymaniu przed przejściem dla pieszych został uderzony w tył przez samochód osobowy. Sprawcą wypadku był P. P. kierujący samochodem marki M. nr rej. (...), który w dacie zdarzenia posiadał u pozwanego obowiązkowe ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego.

Powód został zaopatrzony w kołnierz ortopedyczny i przewieziony na (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) w C., gdzie rozpoznano u niego stan po kolizji drogowej, skręcenie kręgosłupa w odcinku szyjnym. Powód kontynuował leczenie w Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej w Miejskim Szpitalu (...) w C.. Powód przez 2 tygodnie nosił kołnierz ortopedyczny i podejmował leczenie zgodnie z zaleceniami. Odczuwał ogromny ból kręgosłupa szyjnego, nie mógł ruszać głową, miał problemy ze snem.

Powód stosował leki przeciwbólowe i rozluźniające mięśnie przykręgosłupowe. Po kolizji powód przez dwa tygodnie nie uczęszczał do szkoły, do końca roku szkolnego był zwolniony z zajęć wychowania fizycznego. Leczenie skutków wypadku trwało przez okres około 3,5 miesiąca. Po wypadku powód nie wymagał pomocy, ani opieki osób trzecich przy czynnościach dnia codziennego. Obrażenia których doznał nie spowodowały bezradności, nie wymagała leżenia, a jedynie odpoczynku i ograniczenia wysiłku fizycznego. Powód w wyniku doznanych w wypadku obrażeń miał ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu przez okres około 3 miesięcy. Obecnie nie powinny u powoda występować dolegliwości bólowe jako skutki wypadku.

Powód uczęszczał również na zabiegi rehabilitacyjne. W związku ze zdarzeniem poniósł koszty zakupu leków, kołnierza ortopedycznego oraz koszty zabiegów rehabilitacyjnych.

Stan zdrowia powoda obecnie jest dobry, a rokowania na przyszłość należy określić jako dobre. Nie należy spodziewać się w przyszłości ujemnych następstw przebytych obrażeń.

Od dnia zdarzenia powód odczuwał silny lęk przed jazdą samochodem, miał problemy ze snem oraz z koncentracją.

W czasie wypadku powód był trzeźwy i posiadał zapięte pasy bezpieczeństwa. Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie OC w (...) S.A. Powód zgłosiła szkodę pozwanej. Pismem z dnia 11 stycznia 2018 roku pozwany poinformował powoda, że w związku z uczestnictwem w wypadku z dnia 23 listopada 2017 roku nie może zostać przyznane mu zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę wobec znikomości doznanej krzywdy.

(dowody: dokumentacja medyczna k. 8-14, faktury k. 15-18, decyzja k. 19, akta szkody k. 36, opinia sądowo-lekarska biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii D. K. – k. 50-52, zeznania świadka P. P. k. 41,zeznania świadka E. K. k. 41 oraz zeznania powoda k. 47).

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy jest spójny, logiczny, wzajemnie się uzupełnia i brak jest podstaw do podważania wiarygodności zebranych dowodów. Opinia wydana przez biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii D. K. jest rzetelna, rzeczowa i zawarte w niej wnioski zostały poparte logicznymi argumentami. Nie była również kwestionowana przez strony.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda oraz świadów albowiem są one rzeczowe, spójne, przy czym znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń znajduje oparcie w treści art. 822 kc. Szczegółowe kwestie związane z ubezpieczeniem OC reguluje Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 roku (Dz.U. nr 124, poz. 1152 z późn.zm.), obowiązująca w chwili zaistnienia szkody. Stosownie do treści art. 34 ust 1 cytowanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem (ust. 36 ust 1 ustawy).

Sprawca zdarzenia drogowego, w chwili zaistnienia szkody posiadał obowiązkowe ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego pojazdu u pozwanego. Zatem legitymacja procesowa pozwanego nie budzi wątpliwości.

Żądanie przez stronę powodową zasądzenia zadośćuczynienia znajduje oparcie w treści art. 445 § 1 kc w związku z art. 444 § 1 kc. Należy zaznaczyć, że zadośćuczynienie przysługuje za doznaną krzywdę rozumianą jako cierpienie fizyczne i psychiczne. Ma na celu złagodzenie tych cierpień i zrekompensowanie doznanej krzywdy. Niewątpliwie na wysokość zadośćuczynienia ma wpływ stopień i czas trwania cierpień fizycznych, czyli odczuwanego bólu i innych dolegliwości, a także cierpień psychicznych związanych czy to z pobytem w szpitalu, czy też bolesnością zabiegów, koniecznością długotrwałej rehabilitacji. Przy czym w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż zadośćuczynienie nie może być kwotą symboliczną ale przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość adekwatną do warunków gospodarki rynkowej (tak też Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 31 grudnia 2010 roku, III APa 21/10, POSAG 2011/1/51-78). Zgodnie z przepisem art. 445 § 1 kc Sąd może w wypadkach wskazanych w art. 444 kc przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ze względu na niewymierność krzywdy określenie w konkretnym przypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało Sądowi, zaś Sąd korzysta z daleko idącej swobody, z uwzględnieniem wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Pojęcie krzywdy mieści w sobie wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. W utrwalonym już orzecznictwie sądów powszechnych uznany jest pogląd, zgodnie z którym przewidziane w art. 445 k.c. zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień fizycznych (ból i inne dolegliwości), cierpień psychicznych (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, wyłączenia z normalnego życia). Zadośćuczynienie ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego przyznaną jednorazowo.

Należy wskazać, że przy określeniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest wyłącznie złagodzenie doznanej przez poszkodowanego krzywdy. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Z drugiej strony w orzecznictwie wskazuje się, iż powinno ono być utrzymane w rozsądnych granicach z uwzględnieniem krzywdy ale i aktualnych stosunków majątkowych i poziomu życia społeczeństwa.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę wiek poszkodowanego, rodzaj doznanych cierpień i czas trwania dolegliwości wynikających ze zdarzenia.

Jak wynika ze sporządzonej przez biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii opinii w wyniku zaistniałego zdarzenia powód nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Leczenie powoda trwało około 3,5 miesięcy i polegało na stosowaniu leków przeciwbólowych oraz związane było z używaniem kołnierza ortopedycznego przez okres 2 tygodni. W trakcie leczenia nie doszło do długotrwałego ograniczenia sprawności, powód nie wymagał pomocy i opieki osób trzecich przy czynnościach dnia codziennego. Obecny stan zdrowia powoda oraz rokowania na przyszłość są dobre. Zaistniały wypadek nie pociągnął za sobą trwałych następstw, a obecny stan zdrowia powoda jest dobry.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd stwierdził, iż kwota 1.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku wypadku jest w pełni adekwatna. Nie jest kwotą symboliczną i odzwierciedla w formie pieniężnej rozmiar krzywdy, jakiej doznała powód. Ustalone przez Sąd zadośćuczynienie, mieści się w granicach kompensacyjnego rozumienia zadośćuczynienia i niewątpliwie nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia powoda. W pozostałej części żądania zadośćuczynienia Sąd powództwo oddalił, jako wygórowane.

Sąd stwierdził, że uzasadnione jest również roszczenie powoda w zakresie poniesionych kosztów leczenia i rehabilitacji.

W myśl art. 444 §1 kc odszkodowanie obejmuje wszelkie koszty wynikłe z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. W rachubę wchodzą przede wszystkim koszty leczenia w szerokim zakresie (pobyt w szpitalu, konsultacje, wydatki na lekarstwa, zabiegi), koszty związane z przewozem poszkodowanego do szpitala, na zabiegi, nabycia protez i innych koniecznych aparatów.

W treści opinii sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania biegły stwierdził , że leczenie skutków wypadku trwało około 3,5 miesiąca. Przeprowadzone w tym okresie zabiegi rehabilitacyjne oraz stosowane leki miały związek z leczeniem skutków wypadku. Uzasadnione jest zatem żądanie zapłaty kwoty 441,19 zł. tytułem poniesionych przez powoda kosztów leczenia.

O odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 14 Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 roku (Dz. U. nr 124, poz. 1152 z późn.zm.).

Podstawę prawną orzeczenia stanowią art. 444 § 1 kc, art. 445 § 1 kc, oraz przepisy Ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 roku (Dz.U. nr 124, poz. 1152 z późn.zm.). O kosztach orzeczono na mocy art. 102 k.p.c.

Z: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.