Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

Sędziowie: Joanna Składowska

Katarzyna Powalska (spr.)

Protokolant : Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2021 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z powództwa I. R.
przeciwko M. R.

o alimenty

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 9 marca 2021 r., sygnatura akt III RC 30/20

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 267/21

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Sieradzu w sprawie z powództwa I. R. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową I. K. przeciwko M. R. o alimenty zasądził od pozwanego tytułem alimentów na rzecz jego syna I. R. po 1000 zł miesięcznie, płatnych do rąk przedstawicielki ustawowej powoda, I. K. do dziesiątego dnia każdego miesiąca, poczynając od 1 marca 2021 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat (pkt 1), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2), obciążył pozwanego kosztami sądowymi (pkt 3), zniósł koszty procesu poniesione przez strony (pkt 4) oraz nadał rozstrzygnięciu z punktu 1. rygor natychmiastowej wykonalności (pkt 5).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski,
których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Powód jest dzieckiem I. K. i M. R..

Do końca 2019 roku powód zamieszkiwał razem z rodzicami, którzy tworzyli związek partnerski. I. R. skończył 16 lat. Jest uczniem Liceum Ogólnokształcącego w S.. Małoletni uczęszcza na korepetycje z języka polskiego i języka angielskiego. W ostatnim czasie zaczął uczyć się języka rosyjskiego. Dodatkowe wydatki związane z edukacją małoletniego to ubezpieczenie szkolne, składki szkolne, zakup podręczników i artykułów szkolnych. I. R. jest zdrowy, jego potrzeby nie różnią się istotnie od potrzeb osób w jego wieku.

I. R. zamieszkuje z matką w mieszkaniu, stanowiącym własność I. K.. Miesięczne opłaty związane z użytkowaniem lokalu to 400 złotych za jedną osobę. I. K. jest zatrudniona na stanowisku regionalnego kierownika sprzedaży w firmie (...) z siedzibą w W.. Otrzymuje wynagrodzenie w wysokości około 3900 złotych brutto. Nadto jest zatrudniona na umowie zlecenia w firmie (...) w Ł. i otrzymuje wynagrodzenie w kwocie około 3870 złotych brutto miesięcznie.

M. R. mieszka w Z., wynajmuje mieszkanie, za wynajem i utrzymanie lokalu płaci około 1.650 złotych miesięcznie. Jest zatrudniony w firmie (...) z siedzibą w Komornikach i otrzymuje wynagrodzenie w kwocie około 5.000 złotych brutto, co kwartał otrzymuje również premię w wysokości około 3000 złotych brutto. M. R. ma jeszcze 2 dzieci, córce przekazuje 400 złotych miesięcznie, a synowi 900 złotych miesięcznie.

Sąd Rejonowy przyjął, że koszty utrzymania I. R. kształtują się na poziomie 1 900 zł. Zważywszy na fakt, że matka powoda mieszka z nim i sprawuje nad nim stałą pieczę, zobowiązanie alimentacyjne względem syna oszacował na niższym poziomie aniżeli w przypadku pozwanego, wobec którego zasądził na rzecz powoda kwotę w wysokości 1 000 zł miesięcznie. Sąd I instancji nie uznał za usprawiedliwione wszystkie potrzeby zgłaszane przez stronę powodową w niniejszym postępowaniu. Odmówił waloru bycia uzasadnionymi wydatkom takim jak 679 zł za jedną parę butów, 900 zł na kierownicę od komputera czy 329 zł na spodnie dresowe. Sąd I instancji przyjął, że potrzeby I. R. nie odbiegają znacząco od zakresu potrzeb jego rówieśników. Sąd nie dał wiary twierdzeniom strony powodowej zarzucającej pozwanemu pozorność zmiany pracy celem zmniejszenia swoich udokumentowanych dochodów. W ocenie Sądu taka okoliczność nie została udowodniona.

Apelację od wyroku Sądu I instancji złożył pełnomocnik powoda w zakresie objętym treścią punktów 2. i 4. wyroku. Orzeczeniu temu zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia, a to:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego dokonaną z naruszeniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

•

bezzasadnym przyjęciu, iż miesięczne koszty utrzymania małoletniego syna stron I. R. mieszczą się w kwocie po ok. 1900 złotych miesięcznie, podczas gdy pozostaje to w rażącej sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zasadami doświadczenia życiowego oraz poziomem życia rodziców małoletniego syna stron;

•

bezzasadnym przyjęciu, iż powódka nie uprawdopodobniła usprawiedliwionych potrzeb małoletniego syna na kwotę po co najmniej 3500 złotych miesięcznie, podczas gdy pozostaje to w rażącej sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zasadami doświadczenia życiowego oraz poziomem życia rodziców małoletniego;

•

nieuwzględnieniu faktycznych możliwości zarobkowych pozwanego, tj. kwoty ok. 7000-8000 złotych netto miesięcznie;

•

błędnym przyjęciu, że zarobki pozwanego kształtują się na poziomie 4300 zł netto miesięcznie, podczas gdy pozwany otrzymuje wynagrodzenie na znacznie wyższym poziomie;

•

pominięciu okoliczności, że pozwany co miesiąc wpłaca na swój rachunek bankowy kwoty, stanowiące dodatkowe źródło dochodu pozwanego;

•

pominięciu okoliczności, że pozwany nie czyni osobistych starań w opiekę i wychowanie nad małoletnim I. R.;

•

zdeprecjonowaniu okoliczności, że to powódka jest rodzicem pierwszoplanowym dla syna i po odejściu przez pozwanego od rodziny musiała sama utrzymywać syna, a pozwany przekazywał na utrzymanie dziecka jedynie symboliczne kwoty w wysokości 300 zł;

•

pominięciu okoliczności, że pozwany prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z partnerką A. J., a zatem jego możliwości finansowe są znacznie wyższe, aniżeli przez niego deklarowane;

•

pomięciu okoliczności, że pozwany prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z partnerką A. J., a zatem jego opłaty i koszty utrzymania rozkładają się na dwie osoby;

•

błędnym przyjęciu, że pozwany zmienił pracę w związku z problemami z ciśnieniem, w sytuacji gdy pozwany dążył do pogorszenia swojej sytuacji materialnej, celem obniżenia swojego obowiązku alimentacyjnego względem syna;

•

pominięciu okoliczności, że przedstawicielka ustawowa małoletniego ponosi znaczne koszty utrzymania siebie oraz posiada znaczne zobowiązania finansowe, w tym m. in. raty kredytu hipotecznego, co powoduje, że nie jest w stanie zaspokajać większości potrzeb syna (które to potrzeby oscylują na kwotę co najmniej 3500 złotych miesięcznie), których nie zaspokaja zasądzona przez Sąd I instancji kwota;

•

błędnym ustaleniu, że opłaty związane z użytkowaniem lokalu mieszkalnego stanowiącego własność I. K. to kwota 400 złotych na jedną osobę.

art. 235 ² § 2 w zw. z art. 236 § 1 k.p.c. poprzez ich bezzasadne niezastosowanie i niewydanie postanowień w przedmiocie dopuszczenia, bądź pominięcia wniosków dowodowych powoda zgłoszonych w piśmie procesowym z dnia 22 grudnia 2020 r., tj. zobowiązanie pozwanego do złożenia wykazu posiadanych przez niego rachunków bankowych, lokat i innych produktów bankowych za lata 2017 - 2020 wraz ze zobowiązaniem do złożenia wyciągów bankowych z tych rachunków oraz wykazu wszelkich ruchomości, których jest właścicielem lub współwłaścicielem, tj. np. oszczędności, wierzytelności, innych ruchomych przedmiotów o wartości co najmniej 3.000 zł (np. samochody i inne pojazdy mechaniczne, maszyny, urządzenia elektroniczne, sprzęt RTV i AGD), zwrócenie się przez Sąd do Drugiego Urzędu Skarbowego w Z. (adres: (...), (...)-(...) Z.) o udzielenie informacji w zakresie składanych przez podatnika B. S. deklaracji podatkowych wraz z załącznikami i korektami składanych deklaracji w związku z najmem mieszkania przy ul. (...), (...)-(...) Z., za lata 2019 - 2020, a jeśli deklaracje takie były przez podatnika B. S. składane - o nadesłanie tych deklaracji, zwrócenie się przez Sąd do Drugiego Urzędu Skarbowego w Z. (adres: (...), (...)-(...) Z.) o udzielenie informacji w zakresie składanych przez podatnika A. J. deklaracji podatkowych wraz z załącznikami i korektami składanych deklaracji w związku z najmem mieszkania przy ul. (...), (...)-(...) Z., za rok 2019, a jeśli deklaracje takie były przez podatnika A. J. składane - o nadesłanie tych deklaracji, wezwanie na rozprawę i przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków A. J., B. S., A. K., W. B.;

-

art. 325 k.p.c. poprzez błędne oznaczenie kwoty zasądzonej od M. R. na rzecz jego syna, I. R., tytułem alimentów w sentencji wyroku;

-

art. 327 ¹ § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. poprzez wadliwe uzasadnienie zaskarżonego wyroku, a mianowicie niedostateczne wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia polegające na niewskazaniu, jakimi motywami Sąd kierował się zasądzając alimenty dopiero począwszy od 1 marca 2021 r., w sytuacji gdy powód w pozwie wnosił o zasądzenie alimentów od dnia wniesienia powództwa, a także z jakiego powodu Sąd wzajemnie zniósł koszty procesu;

2. naruszenie prawa materialnego tj.:

-

art. 133 § 1 KRO poprzez jego bezzasadne niezastosowanie i nie zasądzenie alimentów na rzecz małoletniego powoda od dnia wniesienia powództwa, w sytuacji gdy powód zgłosił takie żądanie, którego zasadność wypływa z obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dziecka;

-

art. 135 § 1 KRO poprzez bezzasadne przyjęcie, iż uzasadnione potrzeby małoletniego I. R. oraz możliwości majątkowe i zarobkowe pozwanego uzasadniają orzeczenie od pozwanego na rzecz małoletniego syna stron alimentów w kwocie zasądzonej przez Sąd I instancji, podczas gdy kwota ta jest nieadekwatna do usprawiedliwionych potrzeb małoletniego, które znacznie przewyższają te kwotę oraz nie uwzględnia znacznych możliwości zarobkowych pozwanego;

-

art. 135 § 2 KRO poprzez jego bezzasadne niezastosowanie, w sytuacji gdy pozwany nie czyni osobistych starań o wychowanie i utrzymanie małoletniego I. R.;

-

art. 136 KRO poprzez jego bezzasadne niezastosowanie i bezzasadne uwzględnienie przez Sąd I instancji zmiany pracy przez pozwanego na jego korzyść i tym samym przyjęcie przez Sąd meriti niższych możliwości zarobkowych pozwanego, w sytuacji gdy pozwany bez ważnego powodu zmienił stanowisko pracy na mniej zyskowne.

Przy tak sformułowanych zarzutach, skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez zasądzenie od pozwanego M. R. na rzecz małoletniego I. R. alimentów w kwocie po 2200 zł miesięcznie, płatnych do rąk matki małoletniego I. K., do 10 - go dnia każdego miesiąca z góry, z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia wytoczenia powództwa;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

3.  przeprowadzenie rozprawy;

Skarżący wniósł również stosowne wnioski dowodowe. Wniósł również alternatywnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania wraz z obowiązkiem dokonania rozstrzygnięcia w zakresie kosztów postępowania za postępowanie odwoławcze.

W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał, że I. R. ma prawo żyć na równej stopie życiowej z rodzicami, zaś poziom zasądzonego świadczenia powinien umożliwiać uprawnionemu życie na takiej właśnie stopie życiowej. Wskazał nadto, że choć wysokość niektórych ponoszonych wydatków na utrzymanie I. R. może wydać się ponadprzeciętna, to jednak możliwości zarobkowe rodziców powoda pozwalają na takie wydatki.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej jest bezzasadna.

Wbrew zarzutom zawartym w apelacji powoda a dotyczącej naruszenia prawa procesowego – art. 233 § 1 k.p.c., należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd Odwoławczy przyjmuje za własne, nie znajdując potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania. Wobec czego w toku postępowania apelacyjnego pominięto zgłaszane przez stronę powodową dowody jako mające wykazać fakty nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Przede wszystkim dla skutecznego postawienia takiego zarzutu konieczne jest wykazanie, które dowody Sąd ocenił dowolnie i jakie, sprzeczne z zasadami logiki, wnioski, wywiódł ze zgromadzonego materiału procesowego. Tymczasem strona apelująca, ani w zarzucie, ani w uzasadnieniu apelacji nie przedstawiła żadnych konkretnych zarzutów dotyczących ustaleń Sądu, poprzestając na przedstawieniu swojej wersji wydarzeń, w zupełnym oderwaniu od zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i oceny dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji. Szczególnie istotną rolę w ocenie materiału dowodowego w sprawach z płaszczyzny alimentacji rodziców na rzecz małoletnich dzieci pełni doświadczenie życiowe sądu. I. R. jest zdrowym, niewymagającym szczególnych nakładów finansowych, przeciętnym nastolatkiem. Spojrzenie na twierdzenia strony powodowej właśnie przez pryzmat doświadczenia życiowego, uwzględniwszy warunki społeczne w jakich funkcjonują strony oraz warunki ogólnopolskie nie daje podstaw do przyjęcia, że ustalona na 1 900 zł kwota miesięcznych kosztów utrzymania I. R. nie odpowiadałaby usprawiedliwionym potrzebom powoda, jak również że kwota 1 000 zł miesięcznie zasądzona od pozwanego byłaby nieadekwatna do możliwości zarobkowych M. R..

Zapełnienie zatem chybiony jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. polegający na rzekomym dokonaniu przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego skutkującej ustaleniem zaniżonych kosztów utrzymania syna.

Rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania (art. 133 k.r.o.). Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 k.r.o.). Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. Bezsprzecznym jest zatem, że na M. R. i I. K. spoczywa obowiązek alimentacyjny względem ich syna. Ponieważ I. przebywa obecnie pod stałą pieczą matki, obowiązek alimentacyjny ciążący na pozwanym wyraża się przede wszystkim w świadczeniu pieniężnym na rzecz małoletniego, do rąk matki sprawującej aktualnie opiekę nad dzieckiem. Sąd Okręgowy – podobnie jak Sąd Rejonowy – podziela argumentację powódki, że syn jest w wieku intensywnego dojrzewania, osiąga dobre wyniki w nauce i uczęszcza na zajęcia dodatkowe mogące zaowocować w przyszłości. Sąd tych okoliczności nie deprecjonuje. Bezsprzecznie, utrzymanie nastolatka generuje niemałe koszty utrzymania, zaś niektóre wydatki (jak np. na odzież) nie różnią się znacznie w stosunku do szesnastolatka czy też w pełni dorosłego mężczyzny. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Rejonowy przyjął, a Sąd Okręgowy to stanowisko w pełni aprobuje, że koszty utrzymania I. R. należy określić na kwotę 1 900,00 zł miesięcznie. Nawet uwzględniając możliwości zarobkowe rodziców I. na poziomie wyższym aniżeli średnia krajowa to przyjąć należy, że tak ustalona kwota – jak na warunki środowiska w jakim żyje I. – nie jest kwotą niską. Rację ma strona powodowa przywołując zasadę prawa dziecka do równej stopy życiowej z jego rodzicami, ale to nie oznacza windowania kosztów utrzymania małoletniego ponad zakres wynikający z poziomu jego usprawiedliwionych potrzeb. Działając zgodnie, wolicjonarnie rodzice małoletniego mogą zaspakajać jego najróżniejsze potrzeby. Jednakże jeśli dochodzi do nałożenia na jedno z rodziców przymusowego finansowania, do czego sprowadza się alimentacja, w grę wchodzi w ramach owej zasady jedynie zakres potrzeb usprawiedliwionych. Wysokość świadczenia alimentacyjnego jest więc skorelowana z możliwościami zarobkowymi zobowiązanych do alimentacji i tego aspektu Sąd w żaden sposób nie pomija. Jednakowoż zarzuty pod adresem ojca powoda jakoby pozornie tylko deklarował niższe zarobki są nieuprawnione. Uprawnionym jest twierdzenie, że M. R. pracując jako kierowca (...) w transporcie międzynarodowym mógł osiągać zarobki na poziomie wyższym aniżeli pracując „stacjonarnie” w tej samej branży. Praca kierowcy w transporcie międzynarodowym jest jednak pracą wymagającą szczególnych poświęceń, niosącą ze sobą wiele niedogodności i z pewnością rzutującą w dłuższej perspektywie na zdrowiu. M. R. ma 45 lat i uzasadniona z jego strony jest chęć znalezienia mniej ryzykownej i wymagającej pracy. Samo więc ustalenie, iż czasowo dana osoba ma możliwości osiągania wynagrodzenia na wyższym poziomie, nie oznacza, iż stan ten ma charakter trwały, szczególnie wobec starzenia się i możliwości osobistych, w tym zdrowotnych. Doświadczenie życiowe pozwala na przyjęcie, że możliwości zarobkowe pozwanego na poziomie ustalonym przez Sąd I instancji polegają na prawdzie i zbędne byłoby przeprowadzanie w procesie kolejnych dowodów, które mogłyby nawet wykazać incydentalną możliwość pozyskania wynagrodzenia w wyższej wysokości, co nie oznaczałoby jeszcze ustalenia, że możliwości zarobkowe pozwanego są trwale wyższe. Fakt, że pozwany może prowadzić gospodarstwo domowe z inną osobą a zatem jego koszty utrzymania dzielą się na dwie osoby ma także znaczenie drugoplanowe. Już bowiem przy ustalonym przez sąd meriti poziomie możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanego w korelacji z trafnie przyjętym zakresem usprawiedliwionych potrzeb małoletniego broni się wyznaczony poziom alimentacji ze strony ojca I.. Zatem te dwie okoliczności (przy uwzględnieniu m. in. faktu najmowanego mieszkania, posiadania również innych dzieci) nie dały Sądowi Okręgowemu podstaw do rozstrzygnięcia o charakterze reformatoryjnym szczególnie, że nawet hipotetyczne prowadzenie gospodarstwa domowego z innymi osobami oprócz „dzielenia wydatków” generuje również pewne koszty.

Podkreślić w tym miejscu należy, że koszty utrzymania nie mogą obciążać tylko jednego rodzica, albowiem zarówno ojciec jak i matka są zobowiązani do dostarczania środków utrzymania swojemu dziecku. Zważywszy na fakt, że powódka w większym stopniu realizuje swój obowiązek alimentacyjny w formie opieki i wychowania dzieci, zasadnym jest obciążenie pozwanego wyższymi kosztami utrzymania I.. Matka powoda wskazywała w procesie, że partycypacja ojca w utrzymaniu polega aktualnie wyłącznie na przekazywaniu mu środków pieniężnych, gdyż I. nie chce widzieć się z ojcem. Zauważyć należy, że również w interesie matki dziecka leży, aby syn miał kontakt ze swoim ojcem a fakt, że syn „nie chce” widywać się z ojcem - tak długo jak I. pozostaje pod władzą rodzicielską - jest nietrafiony. Tymczasem ze zgromadzonego materiału nie wynika, aby matka czyniła jakiekolwiek starania mające na celu zintensyfikowanie osobistej styczności I. R. ze swoim ojcem, co z pewnością wiązałoby się również ze spełnianiem przez M. R. obowiązku alimentacyjnego w sposób dalej idący w formie osobistej opieki i wychowywania syna. Potwierdzają to zresztą twierdzenia I. K. na rozprawie apelacyjnej, wskazujące na duży poziom pretensji względem byłego partnera za związanie się z inną kobietą i brak refleksji co do akceptacji niechęci syna do utrzymywania relacji osobistych z ojcem. Te same uwagi odnoszą się do zarzutu zawartego w apelacji, iż to powódka jest rodzicem pierwszoplanowym dla syna, jak również do zarzutu naruszenia art. 135 § 2 k.r.o. jakoby pozwany nie czynił osobistych starań o wychowanie i utrzymywanie I. R.. Jak wskazano wyżej – z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wynika bowiem coś wprost innego.

Przechodząc do zgłaszanych przez stronę powodową niektórych wydatków, mających świadczyć o wysokich kosztach utrzymania małoletniego, zauważyć trzeba, że nie każdy (nawet realnie ponoszony) należy kwalifikować jako usprawiedliwiony. Wymienione przykładowo przez Sąd I instancji buty za 679 zł, spodnie dresowe za 329 zł czy ponad 900 zł za kierownicę do komputera są tylko jaskrawym przykładem wydatków uznanych przez Sąd za nieusprawiedliwione w warunkach tej konkretnej rodziny. Nawet bowiem przyjęcie, że są to zakupy incydentalne, trudno uznać za ekonomicznie i rzeczywiście usprawiedliwiony wydatek 679 zł za parę butów dla nastolatka. Szczególnie, że nie są to buty specjalistyczne czy też wybrane z jakichś szczególnych względów (np. wadę postawy lub inne schorzenia). Jeżeli matka I. R. ma życzenie kupić synowi tego rodzaju rzecz, może to uczynić, nie może jednak autorytarnie oczekiwać od zobowiązanego alimentacyjnie ojca dziecka, że takie wydatki będzie akceptował, nawet gdyby czysto hipotetycznie przyjąć, że możliwości zarobkowe pozwanego kształtują się na 7000-8000 tys. zł, o których pisze skarżący w apelacji. Z tych wszystkich względów, zarzut niewłaściwej oceny materiału dowodowego, a w ślad za nim naruszenie prawa materialnego, tj. art. 135 k.r.o. jest zupełnie nietrafiony.

Skarżący zarzucający naruszenie art. 133 § 1 k.r.o. w zakresie nie zasądzenia alimentów na rzecz małoletniego od dnia wniesienia powództwa zdaje się nie zauważać, że w sprawie tej postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2020 r. w sprawie III RC 30/20 Sąd Rejonowy udzielił zabezpieczenia w ten sposób, że zobowiązał M. R. do uiszczania (poczynając od 25 lutego 2020 r.) na rzecz syna I. R. po 800 zł miesięcznie tytułem alimentów, z czego pozwany się wywiązuje. Finalnie zasądzona od pozwanego kwota 1 000 nie odbiega w sposób znaczny od kwoty określonej powyższym postanowieniem o zabezpieczeniu. Od momentu udzielania zabezpieczenia (z mocą od 25 lutego 2020 r.) do wydania wyroku przez Sąd Rejonowy minął ponad rok i w tym czasie koszty utrzymania I. R. mogły wzrosnąć, m. in. na skutek wzrostu cen związanego z pandemią czy też dorastania małoletniego. Kwota 1,000 zł tytułem alimentów od dnia 1 marca 2021 r. uwzględnia powyższe czynniki i jest w pełni adekwatna.

Częściowo można jednak przyznać rację skarżącemu co do zasadności zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowo a to art. 327 ¹ § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. w zakresie lakoniczności uzasadnienia wyroku Sądu I instancji, gdyż faktycznie nie odnosi się ono wyczerpująco do powyższej kwestii. Z pewnością w warunkach niniejszej sprawy nie jest to jednakże takie naruszenie, które skutkowałoby koniecznością wzruszenia wyroku I. instancji.

Skarżący zarazem nie przytoczył w apelacji żadnych zarzutów które uzasadniałyby zaskarżenie wyroku Sądu I instancji w zakresie punktu 4., tj. wzajemnego zniesienia miedzy stronami kosztów procesu. Wobec faktu że rozstrzygnięcie Sądu II instancji ma charakter aprobujący w stosunku do rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego i Sąd Odwoławczy wskutek przeprowadzonej kontroli nie dopatrzył się naruszenia prawa materialnego, brak było podstaw do wzruszenia zaskarżonego rozstrzygnięcia w jakimkolwiek zakresie.

Kierując się dyrektywą z art. 102 k.p.c., zważywszy na fakt, że powodem w niniejszym postępowaniu jest osoba małoletnia występująca z roszczeniem alimentacyjnym, w punkcie 2. wyroku orzeczono o nieobciążaniu powoda kosztami zastępstwa procesowymi poniesionymi przez pozwanego w postępowaniu apelacyjnym, przyjmując, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek.