Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2021 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Katarzyna Wikiera

po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2021 r. sprawy

1.  M. P. syna T. i J. z domu R. urodzonego (...) we W.

2.  A. B. córki R. i K. z domu P. urodzonej (...) we W.

obwinionych o czyn z art. 51 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionych

od wyroku Sądu Rejonowego w Oławie

z dnia 15 lutego 2021r. sygn. akt II W 734/19

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionych M. P. i A. B. na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. K. i G. K. kwoty po 1008 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia obwinionych M. P. i A. B. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Oławie wyrokiem z dnia 15 lutego 2021 r. uznał obwinionych M. P. i A. B. za winnych tego, że w nocy z 21 na 22 czerwca 2019 r w godzinach od ok. 22:00 do 03:00 w K., na ul. (...) (...), głośnymi rozmowami, a następnie uderzaniem w ścianę zakłócił spokój oraz spoczynek nocny A. S. i G. K..tj czynu z art. 51 § 1 kw i za ten czyn na podstawie art. 51 § 1 kw wymierzył obwinionym kary grzywny, a to obwinionemu G. K. w kwocie 600 złotych, zaś obwinionej A. B. w kwocie 300 złotych, nadto zasądził od obwinionych M. P. i A. B. na rzecz oskarżycieli posiłkowych G. K. i A. S. kwotę po 432 (czterysta trzydzieści dwa) złote, tytułem ustanowienia pełnomocnika w sprawie oraz obciążył obwinionych kosztami postępowania M. P. w kwocie 110 złotych, A. B. w kwocie 80 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionych, zarzucając

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 51 § 1 k.w., polegające na niewłaściwym zastosowaniu tego przepisu poprzez przyjęcie przez Sąd, że obwinieni popełnili zarzucane im wykroczenie, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że obwinieni je faktycznie popełnili, a ponadto Sąd w sposób bezrefleksyjny oparł się na zeznaniach pokrzywdzonych A. S. i G. K. oraz świadków J. H., A. G., J. W. i D. D. oraz całkowicie bezzasadnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionych i zeznaniom świadków M. J., T. M. oraz S. W.;

2.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4, 7, 410 k.pk. poprzez mało wnikliwe, niewszechstronne rozważenie materiału dowodowego, prowadzącej do dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny dowodów, przejawiające się w:

a. bezpodstawnym uznaniu, że to obwinieni w nocy z 21 na 22 czerwca 2019 r. w godzinach od ok. 22:00 do 03:00 w K. w mieszkaniu przy ul. (...) urządzili imprezę i zakłócili pokrzywdzonym ciszę nocną głośnymi rozmowami, krzykami i uderzeniami w ściany mieszkania, podczas gdy w istocie obwinieni zachowywali się wówczas spokojnie i cicho, zaś ciszę nocną zakłóciła wtedy J. H. (córka sąsiadki D. D. z lokalu nr (...)) i to ona wtedy urządzała głośną imprezę urodzinową, na którą zaprosiła gości, i po której to imprezie zostały następnego dnia ślady w postaci zabrudzonej wymiocinami elewacji budynku pod jej tarasem oraz zabrudzony samochód sąsiada T. M., który stał zaparkowany pod jej tarasem i co najważniejsze - sama sąsiadka D. D. poczuła się wtedy odpowiedzialna za takie naganne zachowanie córki, proponując T. M. pokrycie kosztów myjni 2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i rozstrzygnięcie wątpliwości w sprawie na niekorzyść obwinioncyh;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, polegający na bezpodstawnym uznaniu, iż to obwinieni w nocy z 21 na 22 czerwca 2019 r. w godzinach od ok. 22:00 do 03:00 w K. w mieszkaniu przy ul. (...) urządzili imprezę i zakłócili pokrzywdzonym ciszę nocną głośnymi rozmowami, krzykami i uderzeniami w ściany mieszkania, podczas gdy w istocie obwinieni zachowywali się wówczas spokojnie i cicho, zaś ciszę nocną zakłóciła wtedy J. H. (córka sąsiadki D. D. z lokalu nr (...)) i to ona wtedy urządzała głośną imprezę urodzinową, na którą zaprosiła gości, i po której to imprezie zostały następnego dnia ślady w postaci zabrudzonej wymiocinami elewacji budynku pod jej tarasem oraz zabrudzony samochód sąsiada T. M., który stał zaparkowany pod jej tarasem i co najważniejsze - sama sąsiadka D. D. poczuła się wtedy odpowiedzialna za takie naganne zachowanie córki, proponując T. M. pokrycie kosztów myjni.

4.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż zeznania pokrzywdzonych oraz świadków J. H., J. W. i D. D. są wiarygodne, podczas gdy w rzeczywistości zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na taki wniosek (w szczególności w świetle zeznań pozostałych świadków oraz dokumentów w postaci wydruku rozmowy obwinionej A. B. z sąsiadką oraz fotografii), a do zeznań tych osób należy podejść z dużym krytycyzmem z uwagi na długotrwały konflikt pomiędzy nimi, a obwinionymi;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, iż wyjaśnienia obwinionych oraz zeznania M. J., T. M. oraz S. W. są niewiarygodne, podczas gdy w rzeczywistości zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na zakwestionowanie wiarygodności wyjaśnień obwinionych i zeznań ww. świadków, zwłaszcza że świadkowie M. J. i T. M. są wspólnymi sąsiadami obwinionych i pokrzywdzonych - przez co są osobami całkowicie obiektywnymi i niezainteresowanymi pozytywnym rozstrzygnięciem tej sprawy dla jednej czy drugiej strony.

Obrońca podnosząc te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie obwinionych od zarzucanego im czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

W toku przeprowadzonego przed Sądem I instancji, jak też w toku postępowania odwoławczego zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oparte zostały na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który oceniony został z poszanowaniem reguł wynikających z art. 8 k.p.w. w zw. z art. 5 i art. 7 k.p.k. Ponadto Sąd Rejonowy swoje stanowisko co do sprawstwa i winy obwinionych, co wynika z analizy wyroku, sporządził zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 82 § 1 k.p.w. w zw. z art. 424 § 1 i § 2 k.p.k.

W apelacji obrońca obwinionych podnosi szereg zarzutów, dotyczących obrazy przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych lecz stwierdzić należy, iż ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy z jest zgodna z art. 7 k.p.k. co sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia sądu. Zarzut o tym charakterze nie może się bowiem sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu meriti. W ocenie Sądu Odwoławczego dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w postępowaniu (art. 34 k.p.w.). Nadto Sąd Orzekający respektował zasadę prawdy materialnej (art. 8 k.p.w. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k.) i zasadę bezstronności (art. 8 k.p.w. w zw. z art. 4 k.p.k.) i w sposób pełny i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść obwinionych. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy poprawnie przeprowadził postępowanie dowodowe, właściwie ocenił materiał dowodowy i dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Lektura akt sprawy, w tym zapisu dotyczącego przebiegu rozprawy, pokazuje, że Sąd I instancji ocenił materiał dowodowy, w tym zeznania świadków, na których oparł ustalenia faktyczne, a to zeznania A. K. i G. K. oraz zeznani J. H., A. G., J. W.. D. D., Dokonując oceny tych zeznań Sąd Okręgowy - w ślad za Sądem Rejonowym - stwierdza, że zeznania tych świadków są zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Są one spójne, logiczne, konsekwentne i uzupełniają się wzajemnie, potwierdzając wersje pokrzywdzonych. Podkreślić należy, że oparcie przez Sąd I Instancji ustaleń faktycznych na zeznaniach pokrzywdzonych opisujących zachowanie obwinionych krytycznego dnia nie koliduje z zeznaniami zwłaszcza D. D. a zwłaszcza J. H., która istotnie potwierdziła, ze w krytycznym czasie w zajmowanym przez nią mieszkaniu przebywali goście lecz ich zachowanie nie mogła stać się powodem do interwencji policji, która została wezwana na interwencje do mieszkania obwinionych a nie mieszkania J. H. i to obwinieni skierowali do niej policjantów. Zeznania pokrzywdzonych maja też oparcie w zeznaniach zarządcy wspólnoty mieszkaniowej A. G. i B. J., którzy opisali zachowanie obwinionych w czasie ich zamieszkiwania na terenie wspólnoty, o kierowanych skargach. Osoby te nie maja żadnego interesu aby składać niekorzystne dla obwinionych

Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności nie można podzielić zasadności zarzutów obrońcy dotyczących obrazy przepisów postępowania jak też zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż zawarta w skardze odwoławczej argumentacja stanowi – jak wyżej podniesiono – jedynie polemikę z ustaleniami poczynionymi przez sąd meritii.

Z treści apelacji obrońcy obwinionych wynika, że skarżący kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne dotyczące przebiegu zdarzenia. W tej sytuacji chybiony jest zarzut obrazy prawa materialnego a to art. 51§ 1 k.w Jest bowiem rzeczą oczywistą, że zarzut ten można podnosić w sytuacji , gdy strona nie kwestionuje ustaleń sądu a jedynie stwierdza, że sąd zastosował do ustalonego stanu faktycznego wadliwą normę prawną lub mimo obowiązkowi jej zastosowania w orzeczeniu nie zawarł wymaganego ustawą rozstrzygnięcia. W tej sytuacji Sąd Odwoławczy nie znajduje podstaw do szerszego prezentowania stanowiska komentatorów oraz orzecznictwa sądów dotyczących tej kwestii.

Zauważyć należy, że przepis art. 51 § 1 k.w. uzależnia odpowiedzialność za owe wykroczenie od stwierdzenia, że czyn sprawcy stanowi wybryk. Co oznacza zatem to pojęcie? Otóż w najbardziej potocznym rozumieniu jest to każde zachowanie, które odbiega od normy, a więc przyjętego zwyczajowo w danym miejscu, czasie i okolicznościach. J. to zatem swoiste lekceważenie zasad współżycia społecznego. Na gruncie prawnym szczególnie ważna jest publiczność działania lub miejsce publiczne oraz to, że zachowanie w sposób rażący narusza normy zachowania się. Jak wskazuje się w orzecznictwie, wybryk to zachowanie się jakiego wśród konkretnych okoliczności czasu, miejsca i otoczenia, ze względu na przyjęte zwyczajowo normy ludzkiego współżycia nie należało się spodziewać, które zatem wywołuje powszechne negatywne oceny społeczne i uczucia odrazy, gniewu, oburzenia. Dla wybryku charakterystyczna jest więc wyraźna sprzeczność z powszechnie obowiązującymi normami zachowania się, a te mogą wynikać z regulaminu przyjętego przez mieszkańców Wspólnoty Mieszkaniowej A contrario nie można uznać za wybryk czynu, który nie tylko nie koliduje z akceptowanymi normami, ale także wzbudza powszechnie odczucia pozytywne i jest oceniany z uznaniem (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 1992 r., sygn. akt III KRN 189/92, LEX 162227). Podkreślić także trzeba, że pojęcie wybryku nie może być utożsamiane ze skutkami, jakie on powoduje. Nie stanowią bowiem one jego istoty, a jedynie warunek karalności. Co istotne, z punktu widzenia niniejszej sprawy, by dane zachowanie uznać za wybryk musi ono zawierać dwa elementy – przedmiotowy i podmiotowy. Element podmiotowy polega na umyślnym okazaniu lekceważenia norm współżycia społecznego. Wykroczenie to może bowiem zostać popełnione jedynie umyślnie, w obu postaciach zamiaru. Istotą wybryku jest bowiem okazanie przez sprawcę lekceważenia dla norm zachowania się (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2002 r., sygn. akt III KKN 327/02, LEX nr 55571). Właśnie owe elementy zaistniały w niniejszej sprawie i dlatego zasadnie Sąd Rejonowy przypisał obu obwinionym popełnienie wykroczenia z art. . 51 § 1 k.w

Należy też podzielić stanowisko Sądu Rejonowego co do wymiaru orzeczonych kar grzywien. W pisemnych motywach wyroku Sąd I Instancji podał czy kierował się wymierzając i różnicując wymiar tych kar , realizują dyrektywy wymiaru kar wynikające z treści art. 33§ 1 i 2 kw. Zgromadzone i przeprowadzone przez Sąd dowody opisujące zachowanie obwinionych nie tylko krytycznego dnia pozwalają na przyjęcie, że to zasady prewencji ogólnej wysuwają się na pierwszy plan – co nie oznacza, ze pozostałe dyrektywy wymiaru kary nie zostały wzięte pod uwagę przez sąd meritii - a orzeczone kary mają na celu wdrożenie obwinionych do przestrzegania norm prawnych.

Dlatego Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok; zasądzając od obwinionych M. P. i A. B. na rzecz oskarżycieli posiłkowych A. K. i G. K. kwoty po 1008 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym oraz zwolnił obwinionych M. P. i A. B. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSO Stanisław Jabłoński