Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 17 grudnia 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2020 roku w Ł.

sprawy z powództwa (...) S.A. w R.

przeciwko E. D.

o zapłatę

na skutek sprzeciwu pozwanej od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi z dnia 10 maja 2019 r. wydanego w sprawie VIII C 990/20

1.  utrzymuje w mocy punkt 1 (pierwszy) wyroku,

2.  uchyla punkt 2 (drugi) wyroku.

Sygn. akt VIII C 990/20

UZASADNIENIE

W dniu 7 grudnia 2016 roku powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w R., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej E. D. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 374,70 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Powód wskazał, iż zawarł z pozwaną umowę kompleksową sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usługi dystrybucji dla odbiorców z grupy taryfowej G oraz (...) nr (...), na mocy której powód był zobowiązany do dostarczania energii elektrycznej, zaś pozwana do uiszczania na rzecz powoda opłat za dostarczoną energię. Na dochodzoną pozwem wierzytelność składają się następujące kwoty: 364,90 zł z tytułu nieopłaconej faktury VAT nr (...) z dnia 7 maja 2015 roku z terminem płatności do dnia 21 maja 2015 roku oraz 39,80 zł z tytułu odsetek ustawowych naliczanych od kwoty 364,90 zł od dnia 22 maja 2015 roku do dnia 6 grudnia 2016 roku.

(pozew k. 2-4)

W dniu 16 marca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który następnie postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2017 roku został w całości uchylony zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi. Następnie po przekazaniu sprawy z e.p.u. powód uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości.

(nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 5 v, postanowienie k. 11 v, pismo k. 13-14)

Wyrokiem zaocznym z dnia 10 maja 2019 roku wydanym w sprawie VIII C 1939/17 Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 374,70 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 1 sentencji) oraz nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności (punkt 2 sentencji).

(wyrok zaoczny k. 117)

Pozwana wniosła sprzeciw od wydanego w sprawie wyroku zaocznego, zaskarżając go w całości. Pozwana przyznała, iż zawarła z powodem przedmiotową umowę kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej. Podniosła zarzut przedawnienia wierzytelności oraz wniosła o zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

(sprzeciw k. 138-141)

W piśmie procesowym z dnia 9 października 2020 roku pełnomocnik powoda podtrzymał w całości żądanie pozwu.

(pismo procesowe k. 150-150 v)

Na rozprawie w dniu 17 grudnia 2020 roku nikt się nie stawił.

(protokół rozprawy z dnia 17 grudnia 2020 roku k. 188)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 października 2013 roku pozwana E. D. zawarła z powodem umowę kompleksową sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usługi dystrybucji dla odbiorców z grupy taryfowej G oraz (...) nr (...), zgodnie z treścią której powód był zobowiązany do dostarczania energii elektrycznej do nieruchomości położonej przy ul. (...) w Ł., zaś pozwana do uiszczania na rzecz powoda opłat za dostarczoną energię. Umowa została zawarta na czas nieokreślony (§ 2 ust. 1 umowy).

Zgodnie z załącznikiem nr 1 – warunki świadczenia usług kompleksowych, stanowiącego integralną część umowy kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usługi dystrybucji wskazano, że odbiorca jest rozliczany za świadczoną usługę dystrybucji energii elektrycznej w grupie taryfowej G11, zaś płatność ustalono w jednomiesięcznym okresie rozliczeniowym (§ 1 pkt 2 warunków świadczenia usług kompleksowych).

(okoliczności bezsporne, umowa k. 15-16, załącznik nr 1- warunki świadczenia usług kompleksowych do umowy kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług dystrybucji k. 17-18)

Zgodnie z treścią łączącej strony umowy, powód dostarczał energię elektryczną do nieruchomości położonej przy ul. (...) w Ł., za co wystawiał na rzecz pozwanej faktury VAT.

Pismem z dnia 18 lutego 2015 roku powód, z uwagi na nieuregulowanie należności wynikających z dokumentów nr 18L, 15S i 16 S na łączną kwotę 123,62 zł, wypowiedział pozwanej przedmiotową umowę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, a następnie dokonał końcowego rozliczenia konta pozwanej – wystawiając w dniu 7 maja 2015 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 364,72 zł, z terminem płatności do dnia 25 maja 2015 roku, obejmującej rozliczenie za okres od dnia 5 marca 2015 roku do dnia 6 maja 2015 roku.

Pomimo przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 28 maja 2015 roku pozwana nie uregulowała zadłużenia w łącznej wysokości 364,90 zł.

(okoliczności bezsporne, wypowiedzenie umowy k. 163, kserokopia faktury VAT k. 19, wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia k. 20-21)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że pozwana nie zakwestionowała zawarcia umowy kompleksowej sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usługi dystrybucji. Pozwana nie zakwestionowała także powstania i istnienia zadłużenia
w oparciu o wystawioną przez powoda fakturę VAT o nr (...) na kwotę 364,72 zł, z terminem płatności do dnia 25 maja 2015 roku, obejmującej rozliczenie za okres od dnia 5 marca 2015 roku do dnia 6 maja 2015 roku. Argumentacja pozwanej sprowadzała się w zasadzie jedynie do podniesienia zarzutu przedawnienia dochodzonego roszczenia, który w ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu okazał się nietrafiony.

W myśl art. 117 § 1 i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się pod jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się z korzystania z zarzutu przedawnienia. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata (art. 118 k.c. w brzmieniu sprzed 7 listopada 2019 roku).

W odniesieniu do zawartej pomiędzy stronami umowy, obowiązuje w zakresie przedawnienia roszczeń przepis szczególny wyznaczający termin przedawnienia- art. 554 k.c., który stanowi, że roszczenia z tytułu umowy sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy przedawniają się z upływem lat dwóch.

Niewątpliwie umowa łącząca strony była zawierana w ramach działalności przedsiębiorstwa strony powodowej, którego podstawą działalności jest sprzedaż energii elektrycznej odbiorcom. Źródłem dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia nie jest czyn niedozwolony np. pozaumowny pobór energii elektrycznej, lecz umowa sprzedaży. Bez naruszenia warunków umowy związanej ze sprzedażą energii elektrycznej nie byłoby obowiązku po stronie pozwanej.

Wobec powyższego zastosowanie w stosunkach pomiędzy stronami ma termin przedawnienia wyznaczony przez przepis – art. 554 k.c. Dochodzona kwota wymagalna była 21 maja 2015 roku. Zatem dwuletni termin przedawnienia dochodzenia należności upływał 21 maja 2017 roku. Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123§ pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje (art. 123§1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c. Dochodzenie roszczenia i skierowanie sprawy do sądu nastąpiło w dniu 7 grudnia 2016 roku zatem przed upływem okresu przedawnienia. Wniesienie pozwu przerwało bieg przedawnienia, zatem dochodzone pozwem roszczenie nie jest przedawnione.

Bezspornym jest, że strony łączyła umowa, zgodnie z którą powód był zobowiązany do dostarczania do nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) energii elektrycznej, zaś pozwana do uiszczania na rzecz dostawcy opłat za dostarczoną energię. Nie ulega wątpliwości, że powód po wypowiedzeniu przedmiotowej umowy, dokonał końcowego rozliczenia, wystawiając fakturę VAT nr (...) na kwotę 364,72 zł, którą to kwotę pozwana winna była uregulować.

Jednocześnie należy podkreślić, że pozwana nie zakwestionowała rozliczenia dokonanego przez stronę powodową i jednocześnie nie wykazała, aby kwota powstała do zapłaty wynikająca z wystawionej faktury VAT została przez nią zapłacona (pozwana nie stawiła się także na rozprawę, ani nie złożyła żadnych wniosków dowodowych, zarzutów i twierdzeń w tym zakresie).

Wobec powyższego Sąd uznał, że powód miał prawo domagać się zasądzenia od pozwanej łącznie kwoty 374,70 zł wraz z należnymi od tej kwoty odsetkami. Wierzyciel ma bowiem prawo domagać się odsetek za czas opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego przez dłużnika, choćby nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi ( art. 481 § 1 k.c. ). Jeżeli zaś stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe ( art. 481 § 2 k.c. ). Od zaległych odsetek można zaś żądać odsetek od chwili wytoczenia o nie powództwa ( art. 482 § 1 k.c. ).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. , który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od pozwanej zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Na koszty procesu poniesione przez powoda złożyły się: 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz 90 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym.

Mając na uwadze powyższe, a także treść przepisu art. 347 k.p.c., przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd wydał wyrok, którym utrzymał w mocy wyrok zaoczny Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z dnia 10 maja 2019 roku, wydany w sprawie o sygn. VIII C 1939/17, w zakresie punktu 1, a w pozostałym zakresie (tj. w zakresie nadania wyrokowi zaocznemu rygoru natychmiastowej wykonalności) wyrok ten uchylił.

Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji.