Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 12 kwietnia 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: Katarzyna Górniak

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2021 roku w Łodzi

sprawy z powództwa (...) spółka z o.o. w W.

przeciwko A. K. (1)

o zapłatę

1. zasądza od pozwanej A. K. (1) na rzecz powoda (...) spółka z o.o. w W. kwotę 2.382,17 zł (dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt dwa złote siedemnaście groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym od dnia 18 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałej części,

3. zasądza od pozwanej A. K. (1) na rzecz powoda (...) spółka z o.o. w W. kwotę 794,28 zł (siedemset dziewięćdziesiąt cztery złote dwadzieścia osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1311/20

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2020 roku powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wytoczył przeciwko pozwanej A. K. (1) powództwo o zapłatę kwoty 2.838,80 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 17 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się 2.365,73 zł tytułem niespłaconego kapitału i prowizji, 16,44 zł tytułem odsetek kapitałowych i 456,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu powód podniósł, że wierzytelność dochodzona pozwem wynika z zawartej przez pozwaną w dniu 17 stycznia 2019 roku z (...) spółka z o.o. umowy pożyczki za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Zgodnie z umową pożyczkodawca zobowiązał się udostępnić kwotę pożyczki w wysokości 2.000 zł, a uzyskał z kolei uprawnienie do otrzymania opłat z tytułu udostępnienia powyższej kwoty. Pozwana nie wywiązała się z umowy i nie zwróciła kwoty 2.565,44 zł. Powód wyjaśnił, że dochodzi zapłaty kwoty 456,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie naliczonych od kwoty pożyczki powiększonej o kwotę prowizji za okres od 18 lutego 2019 r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Zobowiązanie pozwanej stało się wymagalne w dniu 18 lutego 2019 r. W dniu 26 lutego 2019 r. pierwotny wierzyciel sprzedał wierzytelność przysługującą wobec pozwanej na rzecz D. W. OU, a ten podmiot przelał wierzytelność na rzecz powoda w dniu 10 października 2019 r.

(pozew k. 5- 8)

W odpowiedzi na pozew A. K. (1), reprezentowana przez pełnomocnika będącego adwokatem, wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej i biernej, nie wykazanie roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości, brak wymagalności roszczenia, złożenie nieuwierzytelnionych kserokopii i wydruków komputerowych. W uzasadnieniu pozwana zaprzeczyła, aby zawierała z poprzednikiem prawnym powoda zarówno ramową umowę pożyczki, jak i umowę pożyczki z dnia 17 stycznia 2019 r. Strona pozwana wskazała, że w myśl par 6.5 ramowej umowy pożyczki , umowę pożyczki refinansującej uważa się za zawartą w chwili uznania rachunku bankowego pośrednika przelaną kwotą opłaty refinansującej. Zgodnie z umową pożyczki z dnia 17 stycznia 2019 r. opłata refinansująca powinna wynosić 565,44 zł, tymczasem powód przedstawił potwierdzenie przelewu na inną kwotę, 576,26 zł. Dalej strona pozwana zarzuciła brak dowodu wypłaty kwoty pożyczki z dnia 17 stycznia 2019 r., która powinna zostać potwierdzona bankowym dowodem przelewu, a oświadczenie pożyczkodawcy z dnia 10 października 2019 r. w ocenie pozwanej zostało stworzone tylko na potrzeby procesu. W zakresie zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej strona pozwana wskazała na brak dowodu zapłaty ceny nabycia wierzytelności objętymi obiema umowami cesji wierzytelności. Poza tym strona powodowa nie wykazała, że osoby zawierające umowy przelewu wierzytelności, były do tego uprawnione.

(odpowiedź na pozew k. 67- 71)

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo już zmianie.

(pismo procesowe pozwanej k. 78, protokół rozprawy k. 82)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 stycznia 2019 roku (...) spółka z o.o. w B. zawarła z A. K. (1) ramową umowę pożyczki, której przedmiotem było m.in. określenie warunków zawierania umów pożyczek i ogólnych zasad wykonywania przez strony zobowiązań. Zgodnie z par 6.5 ramowej umowy pożyczki , umowę pożyczki refinansującej uważa się za zawartą w chwili uznania rachunku bankowego pośrednika przelaną kwotą opłaty refinansującej.

(ramowa umowa pożyczki k. 44- 46)

W dniu 17 stycznia 2019 roku A. K. (1) przelała z rachunku nr (...) na rachunek nr (...), którego właścicielem jest (...) spółka z o.o. w B. kwotę 576,26 zł tytułem refinansowania pożyczki (...).

(potwierdzenie przelewu k. 47)

Tego samego dnia strony zawarły umowę pożyczki refinansującej nr (...), na podstawie której pożyczkodawca spłacił pożyczkę udzieloną pozwanej przez (...) spółka z o.o. Tytułem refinansowania pożyczki pozwana zobowiązała się do zapłaty opłaty za refinansowanie w kwocie 565,44 zł. Poza tym pozwana zobowiązała się do zapłaty kwoty 2.565,44 zł i kwoty 16,44 zł tytułem skapitalizowanych odsetek kapitałowych.

(umowa pożyczki refinansującej k. 42)

(...) spółka z o.o. w B. wykonało w całości zobowiązanie A. K. (1) wynikające z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 6 grudnia 2018 r. z (...) spółka z o.o. w wysokości 2.565,44 zł.

(oświadczenie pożyczkodawcy k. 30)

W dniu 17 stycznia 2019 r. (...) spółka z o.o. w B. zawarł z D. W. OU w T. umowę cesji wierzytelności, na mocy której zbył na rzecz cesjonariusza wierzytelność opisaną, jako wynikającą z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 17 stycznia 2019 roku. Wierzytelność ta była następnie przedmiotem umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 10 października 2019 roku zawartej przez D. W. OU w T. z (...) Sp. z o.o. w W..

(umowa przelewu wierzytelności k. 18- 20, załącznik k. 28, umowa cesji wierzytelności k. 31- 33, załącznik k. 36- 37)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Rozważania w przedmiotowej sprawie należy rozpocząć od oceny zarzutu braku legitymacji procesowej czynnej. Podnosząc powyższy zarzut strona pozwana wskazała na brak dowodu zapłaty ceny nabycia wierzytelności objętych obiema umowami cesji wierzytelności oraz nie wykazania przez powoda, że osoby zawierające umowy przelewu wierzytelności, były do tego uprawnione. W ocenie Sądu zarzut braku legitymacji procesowej czynnej nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż (...) Sp. z o.o. w W. przedstawiając zawartą w dniu 17 stycznia 2019 r. pomiędzy (...) spółka z o.o. w B., a D. W. OU w T. umowę cesji wierzytelności oraz umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 10 października 2019 roku zawartą z D. W. OU w T., wykazał swoje uprawnienie do dochodzenia od pozwanej zapłaty z tytułu zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki refinansującej. Zarówno z umowy zawartej w dniu 17 stycznia 2019 r., jak i umowy z dnia 10 października 2019 roku wynika jasno, że każdorazowo cedent przeniósł na rzecz cesjonariusza wierzytelności wymienione w załącznikach do obu umów, w tym wierzytelność przysługującą wobec pozwanej. Z żadnej z wymienionych umów nie wynika, aby przeniesienie wierzytelności następowało z zastrzeżeniem warunku zawieszającego zapłaty ceny. Co do zarzutu nie wykazania przez powoda, że osoby zawierające umowy przelewu wierzytelności, były do tego uprawnione, z uwagi na przedstawienie odpisów KRS spółek będących stronami umów cesji wierzytelności, również należało nie podzielić stanowiska strony pozwanej.

Co istotne w ocenie Sądu strona powodowa wykazała również legitymację procesową po stronie A. K. (1). Umowa pożyczki z dnia 17 stycznia 2019 r. została zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość, zatem nie sposób wymagać, aby powód przedstawił umowę pożyczki podpisaną przez pozwaną. Z przedstawionego przez powoda raportu weryfikacji natychmiastowej z serwisu (...) wynika jasno, że rachunek bankowy nr (...) należy do pozwanej A. K. (1). Powołany raport wyraźnie wskazuje, że w dniu 6 grudnia 2018 r. pozwana za pomocą serwisu (...) dokonała weryfikacji swoich danych osobowych i zdolności kredytowej, udostępniając konto bankowe o wskazanym powyżej numerze. Powyższa okoliczność jest o tyle istotna, że pozwala utożsamić A. K. (1) z osobą, która w dniu 17 stycznia 2019 roku przelała z rachunku nr (...) na rachunek nr (...), którego właścicielem jest (...) spółka z o. o. w B. kwotę 576,26 zł tytułem refinansowania pożyczki (...).

W ten sposób strona powodowa wykazała zawarcie przez pozwaną z (...) spółka z o.o. w B. umowy pożyczki nr (...), gdyż w myśl par 6.5 ramowej umowy pożyczki, umowę pożyczki refinansującej uważa się za zawartą w chwili uznania rachunku bankowego pośrednika przelaną kwotą opłaty refinansującej. Rację ma strona pozwana, że zgodnie z umową pożyczki z dnia 17 stycznia 2019 r. opłata refinansująca powinna wynosić 565,44 zł, a z przedstawionego przez powoda potwierdzenia wynika, iż pozwana dokonała przelewu na inną kwotę, a mianowicie 576,26 zł. Jednak z par 2 ust 3 zdanie 2 umowy pożyczki refinansującej nr (...) wynika, że wraz z opłatą za refinansowanie pożyczkobiorca powinien przelać kwotę odsetek kapitałowych, które w przypadku omawianej pożyczki refinansującej wynosiły 16,44 zł. W ocenie Sądu istotne jest to, że przelana przez pozwaną kwota tytułem refinansowania pożyczki jest nieco wyższa od wskazanej w umowie opłaty za refinansowanie. Nie można wykluczyć, ze A. K. (2) poza opłatą za refinansowanie dokonała zapłaty tylko części odsetek kapitałowych, przelewając kwotę 576,26 zł. Poza tym w tytule przelewu wskazano, że dotyczy on refinansowania pożyczki (...). Tymczasem ze znajdującego się na karcie 30 akt sprawy oświadczenia pożyczkodawcy, (...) spółka z o.o. w B. wynika, że (...) spółka z o.o. spełniło za pozwaną jej zobowiązanie wynikające właśnie z umowy pożyczki nr (...) zawartej w dniu 6 grudnia 2018 r. Dodatkowo data dokonania przelewu kwoty 576,26 zł tytułem refinasowania pożyczki pokrywa się z datą zawarcia umowy, na podstawie której powód dochodzi zapłaty, czyli 17 stycznia 2019 r.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że strona powodowa wykazała zarówno swoje uprawnienie do dochodzenia zapłaty kwoty wskazanej w pozwie, jak również fakt zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki nr (...). Dlatego też Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.382,17 zł, w tym kwotę 2.365,73 zł tytułem kapitału i 16,44 zł tytułem odsetek kapitałowych. Natomiast w zakresie kwoty 456,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie Sąd oddalił powództwo, ponieważ powyższa kwota obejmowała okres od 18 lutego 2019 r. do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Równocześnie powód dochodził zapłaty kwoty dochodzonej pozwem również od dnia 18 lutego 2019 r. Zatem uwzględnienie powództwa w zakresie kwoty 456,63 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie doprowadziłoby do dwukrotnego zasądzenia należności z tego samego tytułu.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W niniejszej sprawie pierwotny wierzyciel w umowie zastrzegł możliwość naliczania z tytułu opóźnienia maksymalnych odsetek za opóźnienie, a zatem powód był uprawniony do żądania zapłaty odsetek w wyższej, przewidzianej umową wysokości. Umowa pożyczki zawarta w dniu 17 stycznia 2019 r. została zawarta na okres 30 dni, zatem roszczenie stało się wymagalne w dniu 18 lutego 2019 r. i od tej daty powód zasadnie mógł domagać się zasądzenia odsetek.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia, na podstawie art. 100 k.p.c. Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że żądanie powoda zostało uwzględnione w części. Powód żądał zasądzenia na jego rzecz kwoty 2.838,80 zł, a zasadzono kwotę 2.382,17 złotych. Powód wygrał zatem proces w 84 %.

Powód poniósł łącznie 1.117 zł tytułem kosztów procesu, które obejmowały: opłatę od pozwu w kwocie 200 zł, koszty zastępstwa procesowego powoda wykonywanego przez radcę prawnego w kwocie 900 zł - § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych i opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Pozwana poniosła koszty procesu w łącznej wysokości 900 zł w postaci wynagrodzenia jej pełnomocnika będącego adwokatem- § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Powód wygrał spór w 84 %, a przegrał w 16 %, winien więc ponieść z tytułu kosztów procesu 16 % ogólnej sumy poniesionych przez obie strony kosztów (16 % z 2.017 zł), a pozwana przegrała spór w 84 %, stąd powinna ponieść z tytułu kosztów procesu 84 % z ogólnej sumy 2.017 zł, czyli 1.694,28 zł.

Wobec faktycznego poniesienia przez strony wymienionych wyżej kwot (powód 1.117 zł, pozwana 900 zł), od pozwanej na rzecz powoda podlegała zasądzeniu kwota 794,28 zł (1.694,28 zł- 900 zł).

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji.