Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2021 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego- Subfunduszu KI 1 z siedzibą w W.

przeciwko G. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 231/21

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2020 roku powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty- w W. wytoczył przeciwko pozwanemu G. W. powództwo o zapłatę kwoty 2.820,07 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 listopada 2020 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego kwoty z tytułu zawartej z pierwotnym wierzycielem- W..pl spółka z o.o. w W. w dniu 18 lipca 2016 roku umowy pożyczki nr (...). Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie zwrócił otrzymanych środków pieniężnych. Powód wyjaśnił ponadto, iż prawa do wierzytelności względem pozwanego nabył na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 22 marca 2018 roku.

(pozew k. 2-7)

Pozwany nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, nie złożył w sprawie żadnych wyjaśnień, w tym odpowiedzi na pozew.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 marca 2018 roku W..pl sp. z o.o. w W. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności w ramach procesu sekurytyzacji, na mocy której powód nabył wierzytelności pieniężne przysługujące cesjonariuszowi względem dłużników (pożyczkobiorców), w tym wierzytelność opisaną, jako przysługującą wobec pozwanego G. W. wynikającą z umowy nr (...) z dnia 18 lipca 2016 roku. W załączniku do umowy przelewu wierzytelności zadłużenie pozwanego oznaczono na kwotę 2.507,85 zł.

(umowa przelewu wierzytelności z załącznikami k. 22-31, załącznik k. 33-35)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne w całości.

W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanego G. W., wynikająca z zawartej z W..pl (...). z o.o. w W. ramowej umowy pożyczki nr (...) z dnia 18 lipca 2016 roku. Powód nie wykazał, że skutecznie nabył wierzytelność względem pozwanego od pierwotnego wierzyciela. Strona powodowa złożyła wprawdzie umowę przelewu wierzytelności w ramach procesu sekurytyzacji z dnia 22 marca 2018 roku, na mocy której powód nabył wierzytelności pieniężne przysługujące cesjonariuszowi względem dłużników (pożyczkobiorców), w tym wierzytelność opisaną, jako przysługującą wobec pozwanego G. W., jednakże wynikającą z innej umowy, tj. z umowy nr (...), nie zaś z umowy nr (...), którą to powód wskazuje jako podstawę roszczenia w niniejszej sprawie. W konsekwencji uznać należy, że powód, od początku postępowania reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w żaden sposób nie wykazał, że nabył wierzytelność względem pozwanego. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że nabył ze skutkiem prawnym wierzytelność względem pozwanego wynikającą z umowy pożyczki, i że pozwany powinien zapłacić mu należność w opisanej pozwem wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. W przedmiotowej sprawie powód będąc podmiotem, którego istotną działalnością jest skupowanie wierzytelności pieniężnych na masową skalę, z uwagi na zakres prowadzonej działalności winien w sposób szczególny i niewątpliwy wykazać, że nabył ze skutkiem prawnym tę konkretną, określoną wierzytelność wobec wskazanej osoby, czego jednak w sprawie nie uczynił. W ocenie Sądu nie jest wystarczającym dowodem nabycia wierzytelności przez powoda dokument zatytułowany Zawiadomienie o zmianie wierzyciela znajdujący się na karcie 47 akt sprawy, gdyż jako dokument prywatny może stanowić jedynie dowód tego, że osoba pod nim podpisana złożyła oświadczenie objęte treścią dokumentu. Dodatkowo osoba podpisująca dokument, pełniąca funkcję Kierownika Zespołu (...) Korespondencji z pewnością nie była upoważniona do reprezentowania spółki kapitałowej. Jest jeszcze jedna okoliczność, która świadczy o tym, że powód nie udowodnił faktu nabycia wierzytelności od pierwotnego wierzyciela. Zgodnie z pkt. 3.10 przedstawionej umowy przelewu wierzytelności w ramach procesu sekurytyzacji, wierzytelności przechodziły na nabywcę z dniem zawarcia umowy pod warunkiem zapłaty ceny. Zatem umowa cesji wierzytelności została zawarta pod warunkiem zawieszającym zapłaty ceny. Tymczasem powód nie przedstawił żadnego dowodu na okoliczność faktycznej zapłaty umówionej ceny na rzecz pierwotnego wierzyciela.

Poza tym zdaniem Sądu roszczenie dochodzone na gruncie niniejszej sprawy w ogóle nie zostało udowodnione. Jeszcze raz przypomnieć należy, iż w myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Podkreślić należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W niniejszej sprawie to zatem powód powinien wykazać, iż pierwotnego wierzyciela łączyła z pozwanym umowa pożyczki przenoszącą określoną wartość, której to powinności nie sprostał. W ocenie Sądu powód w ogóle nie wykazał, iż pozwany był stroną umowy pożyczki nr (...) z dnia 18 lipca 2016 roku, jak również, że pozwany otrzymał na jej mocy określoną kwotę pieniężną, którą wraz z prowizją i odsetkami zobowiązał się spłacić w terminie do dnia 18 lipca 2018 roku. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury, kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia powód powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 roku, I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczka została udzielona. W niniejszej sprawie fakt udzielenia pozwanemu pożyczki nie został przez powoda dostatecznie udowodniony. Powód poprzestał wyłącznie na złożeniu niepodpisanej umowy ramowej pożyczki nr (...) z dnia 18 lipca 2016 roku, Regulaminu oraz formularza informacyjnego. W ocenie Sądu z przedłożonych dokumentów nie wynika jednak, że strona pozwana w ogóle była klientem pierwotnego wierzyciela, tj. dokonała czynności związanych z utworzeniem konta na portalu pożyczkodawcy i weryfikacją swojej osoby, a następnie złożyła wniosek o pożyczkę, która została jej udzielona, niewątpliwie przecież wniosek taki musiał zostać zarejestrowany na rzekomo utworzonym przez pozwanego koncie.

Zgodnie z Regulaminem udzielania i obsługi wypłat oraz rozpatrywania reklamacji przez W..pl (...). z o.o., umowa ramowa była zawierana na podstawie złożonego za pośrednictwem portalu internetowego (...) wniosku o zawarcie umowy ramowej, zaś wraz ze złożeniem wniosku wnioskodawca jednocześnie wnioskował o udzielenie pierwszej wypłaty pożyczki. Umowa ramowa mogła zostać zawarta po spełnieniu przez pożyczkobiorcę m.in. następujących warunków: pożyczkobiorca musiał posiadać konto na portalu (...) złożyć wniosek o zawarcie umowy Ramowej, zaakceptować warunki umowy ramowej oraz regulaminu oraz uzyskać pozytywną decyzję o udzieleniu pierwszej wypłaty. Po złożeniu wniosku pożyczkodawca przesyłał na adres poczty elektronicznej pożyczkobiorcy informację o przyjęciu wniosku i uruchomieniu wypłaty albo o odrzuceniu wniosku. Wypłaty przyznanych kwot pożyczki miały być dokonywane na warunkach określonych w umowie ramowej i regulaminie w sposób wskazany przez pożyczkobiorcę we wniosku o zawarcie umowy ramowej lub we wniosku o dokonanie danej wypłaty.

Skoro w myśl postanowień umowy pożyczki, udzielenie pożyczki wymagało złożenia za pomocą serwisu internetowego wniosku o pożyczkę, a także weryfikacji tożsamości pożyczkobiorcy, to obowiązkiem powoda było wykazanie zaistnienia wszystkich tych faktów. Zdaniem Sądu przedstawione przez powoda dokumenty dowodzą li tylko tego, że została sporządzona umowa zawierająca dane pozwanego (nie wiadomo jednak przez kogo i w jakich okolicznościach podane). Z załączonej przez powoda do akt niniejszego postępowania dokumentacji wynika jedynie, że pozwany uzyskał prawo do wielokrotnego zadłużania się, jednakże brak jakichkolwiek dowodów czy pozwany rzeczywiście korzystał z przyznanego limitu, czy kwota pożyczki została pozwanemu wypłacona, brak historii rachunku pozwanego, czy akceptacji przez pozwanego umowy i jej warunków. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że powołanie dowodów na wykazanie zasadności roszczenia, zarówno w aspekcie „czy się należy”, jak i aspekcie „ile się należy”, obciążało powoda już w pozwie. Powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania. Poza sporem bowiem pozostaje, że zawsze zachodzi obiektywna potrzeba powołania w pozwie dowodów na wykazanie zasadności swoich roszczeń w zakresie żądanej ochrony prawnej.

Z opisanych powyżej przyczyn uznać należy, że powód nie udowodnił, że pozwany ma obowiązek zapłaty na jego rzecz kwoty dochodzonej pozwem, co musiało skutkować oddaleniem powództwa w całości.

W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. Oczywiście, wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało o uwzględnieniu powództwa. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie SN z dnia 18 lutego 1972 roku, III CRN 539/71, OSNCP 1972/7-8/150). W przedmiotowej sprawie twierdzenia faktyczne powoda budziły jednak uzasadnione wątpliwości Sądu.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd wydając w sprawie wyrok zaoczny oddalił powództwo w całości.