Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2019 r. w G.

sprawy z powództwa D. Z.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W.

o zadośćuczynienie

I.  Zasadza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. na rzecz powódki D. Z. kwotę 5.029,13 zł (pięć tysięcy dwadzieścia dziewięć złotych trzynaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 listopada 2018 r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo pozostałej części .

III.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. na rzecz powódki D. Z. kwotę 522,55 zł (pięćset dwadzieścia dwa złote pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

IV.  Zasądza od powódki D. Z. na rzecz pozwanego (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. kwotę 3.094,45 zł (trzy tysiące dziewięćdziesiąt cztery złote czterdzieści pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

V.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sad Rejonowy w Gdyni kwotę 251,55 zł (dwieście pięćdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem opłaty od pozwu od której powódka była zwolniona.

Sygn. akt I C 287/19

UZASADNIENIE

(Powódka) D. Z. wniosła pozew przeciwko (...) Spółka Akcyjna W. (...) z siedzibą w W. (pozwanemu) o zapłatę kwoty 33.530 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienie 8 listopada 2018 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem komunikacyjnym jakiemu uległa, oraz 18.529,13 zł tytułem odszkodowania.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Wskazał, że w jego ocenie roszczenie powódki jest całkowicie bezzasadne.

USTALENIA FAKTYCZNE

1.  W dniu 11 listopada 2016 r. w S. powódka kierująca pojazdem marki S. (...) została uderzona w tył, w trakcie oczekiwania na zmianę świateł, przez pojazd marki P. kierowany przez M. S.. Pojazd sprawczyni posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego.

(okoliczność bezsporna)

2.  Pismem z dnia 31 października 2018 r. powódka wezwała pozwanego do wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 15.000 zł i odszkodowania w kwocie 18.529,13 zł. Pismem z dnia 7 stycznia 2019 r. pozwany odmówił powódce wypłaty tych kwot.

(okoliczności bezsporne nadto pisma k. 9, 11, 28,29,30)

Po zdarzeniu powódka trafiła do Szpitala (...). W. w G. na oddział ratunkowy gdzie stwierdzono zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi, uraz biczowy kręgosłupa szyjnego, bez zmian w rtg, ukrwienie i unerwienie na obwodzie zachowane, bez utraty przytomności. W toku dalszego leczenia stwierdzono urazowe pękniecie krążka międzykręgowego. Po zdarzeniu powódka czuła się źle, bolała ja głowa, wymiotowała. Na zlecenie lekarza przez miesiąc nosiła kołnierz ortopedyczny. Z uwagi na traumatyczne przeżycie do dzisiaj ma leki przed jazdą, ma wrażenie że samochody na nią wjeżdżają. Potrzebowała pomocy przy zakupach sprzątaniu. Przez dłuższy czas nie mogła jeść bo wymiotowała. Zakupiła zaordynowane leki za kwotę 29,13 zł.

(dowód : zeznania powódki k. 78-79, karty leczenia szpitalnego i dokumentacja medyczna k. 19-24)

3.  Kilka dni po zdarzeniu powódka zauważyła że doszło u niej do ukruszenia się kawałka mostu dentystycznego, założonego na zębach z uwagi na braki zębów 25 i 26. W dniu 12 grudnia 2016 r. powódka zgłosiła się do lekarza dentysty zgłaszając uszkodzenie mostu protetycznego na wskutek wypadku samochodowego. Na początku 2017 r. powódka zgłosiła się do dentysty J. B. (1), która kilkakrotnie podejmowała próby naprawy mostu, jednak bez rezultatów. W konsekwencji powódka wszczepiła siebie implant zębowy i planuje kontynuować leczenie dentystyczne.

Dowód : pismo k. 35, zeznania powódki, zeznania świadka J. B. (2) k. 88-89

OCENA DOWODÓW

4.  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, zeznań świadka oraz powódki. Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej tych dowodów..

ROZWAŻANIA PRAWNE

5.  Okoliczności dotyczące faktu zaistnienia wypadku z dnia 11 listopada 2016 roku, jego przyczyny oraz osoba sprawcy nie były sporne między stronami. W szczególności strona pozwana nie kwestionowała że sprawca zdarzenie był przez nią ubezpieczany, jednak kwestionowała następstwa jakie miały być związane z tym zdarzeniem a które były podnoszone przez powódkę.

6.  Podstawę żądania powoda stanowi art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. Zgodnie z art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. (uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego. Uszkodzenie ciała w rozumieniu uregulowań art. 444 § 1 k.c. polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka, które może dotyczyć zarówno samej powłoki cielesnej, jak i narządów wewnętrznych. Naprawienie szkody niemajątkowej tzw. krzywdy może polegać na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej. Krzywda jest ujmowana jako cierpienie fizyczne (ból) oraz cierpienie psychiczne, moralne (ujemne uczucia przezywane w związku z cierpieniami fizycznymi w następstwie uszkodzenia ciała). Zadośćuczynienie ma stanowić formę rekompensaty z tytułu szkody niemajątkowej.

7.  Należy także wskazać, że różnica między stosowaniem art. 444 § 1 i 2 k.c. i art. 445 § 1 k.c. przy stwierdzeniu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia polega na tym, że szkoda materialna z pierwszego przepisu w zasadzie musi znaleźć pełne pokrycie, gdy tymczasem zasądzenie zadośćuczynienia, a zwłaszcza jego wysokości uzależnione są od całokształtu ujawnionych okoliczności, w szczególności zaś zarówno od trwałości i skutków wypadku lub okresu trwania objawów chorobowych i ich nasilenia, jak i od rodzaju i stopnia winy sprawcy szkody i odczucia jej przez poszkodowanego (wyrok SN z 30 listopada 1999 r., I CKN 1145/99, niepubl.).

7.  Dla ustalenia, że doznana krzywda jest następstwem zdarzeń, o których stanowi art. 445 k.c. i przypisania podmiotowi odpowiedzialności, istotne jest ustalenie związku przyczynowego określonego w art. 361 k.c., przepis ten bowiem dotyczy zarówno szkód majątkowych jak i niemajątkowych. Krzywda powinna być normalnym następstwem czynu sprawcy (por. wyrok SN z 7 lutego 2006 r., I PK 272/05, LEX nr 281244).

8.  Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pod uwagę należy zatem wziąć stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień, a także wywołane doznaną szkodą poczucie bezradności. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (wyrok SN z dnia 09-11-2007, V CSK 245/07).

9.  Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, a zatem ma rekompensować krzywdę odczuwalną w chwili obecnej, jak i przez następne lata.

10.  Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie "sumy odpowiedniej" choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że "wartość odpowiednia" to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest "odpowiednia" z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008 roku, sygn. akt III KK 349/07, opubl. Prok.i Pr.-wkł. 2008/7-8/28, Biul.PK 2008/4/).

11.  Podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Zakres tego odszkodowania określają przepisy art. 361 § 1 k.c., który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 k.c. wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany.

12.  Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż w przypadku ustalenia przez Sąd ewentualnych szkód i następstwa niesporna jest odpowiedzialność pozwanego, skoro sprawca wypadku poruszał się samochodem posiadającym ubezpieczenie OC pozwanego.

13.  W niniejszej sprawie powódka w wyniku wypadku doznała obrażeń ciała, w związku z czym mogła dochodzić roszczenia o wypłatę zadośćuczynienia. W takiej sytuacji roszczenia można kierować do osoby odpowiedzialnej za zdarzenie, w wyniku którego doszło do powstania obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia lub do ubezpieczyciela tej osoby, przy czym powódka skierowała swoje roszczenie jedynie do ubezpieczyciela osoby odpowiedzialnej za powstałą szkodę.

14.  W ocenie Sądu żądanie powoda dotyczące zadośćuczynienia było uzasadnione jedynie w części, czyli co do kwoty 5.000 zł.

15.  Kwota przyznawana z tytułu zadośćuczynienia winna obejmować naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się w krzywdzie w postaci cierpień fizycznych i psychicznych związanych z zaistnieniem wypadku. Na wskutek wypadku powódka doznała zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi, uraz biczowy kręgosłupa szyjnego, bez zmian w rtg, ukrwienie i unerwienie na obwodzie zachowane, bez utraty przytomności. W toku dalszego leczenia stwierdzono urazowe pękniecie krążka międzykręgowego. Powódka była leczona przez około 2 miesiące. Stosowano leki. W pierwszym okresie po wypadku utrzymywały się dolegliwości bólowe ograniczające możliwości wykonywania normalnych czynności domowych. W ocenie Sądu były to normalne następstwa zdarzenia drogowego i doznanych obrażeń i miały one związek przyczynowy z tym zdarzeniem. W ocenie Sadu dolegliwości te nie były jednak na tyle uciążliwe by uznać, że zadośćuczynienie winno wynosić 15.000 zł.

16.  W części dotyczącej odszkodowania należy wskazać, że powódka domagała się odszkodowania za poniesione w związku z wypadkiem szkody. W jego skład wchodziła kwota 700 zł z tytułu zabiegów w kriosaunie, 29,13 zł z tytułu zakupionych leków, 2.000 zł z tytułu sesji psychotraumatycznych, 6.200 z tytułu kosztu wszczepianie implantu oraz kwota 9.600 zł tytułem kontynuacji leczenia uzębienia. W ocenie Sądu powódka nie wykazała (poza kosztami leków) by wskazane powyżej szkody lub też planowane wydatki na ich zlikwidowanie, związane były ze zdarzeniem w jakim brała udział.

17.  W zakresie kosztów poniesionych na kriosaunę oraz sesje psychotraumatyczne to brak jest wykazania, że zabiegi te miały związek przyczynowy z wypadkiem. Brak jest zaleceń lekarskich, z których wynikałoby, że zabiegi kriosauny są niezbędna do odzyskania sprawności budź wyleczenia, zaś w zaleceniach lekarskich pojawia się jedynie oszczędzający tryb życia. Z przedłożonej dokumentacji lekarskiej nie wynika, by powódka doznała jakiego trwałego urazu, który wymagałaby zabiegów rehabilitacyjnych związanych z dodatkowymi wydatkami. Sam fakt, że powódka odbywała w okresie od 23 stycznia 2017 r. do 3 marca 2017 r. 10 zabiegów sollux, 10 razy laser, 30 razy krioterapia i masaż klasyczny i w lutym 2017 r. poniosła koszty kriosauny w kwocie 700 zł nie przesądza o tym że koszty te były niezbędne do likwidacji szkody odniesionej przez pozwana i by pozostawały w normalnym związku przyczynowym z obrażeniami odniesionymi przez powódkę. Brak jest na te okoliczności dowodu. Analogiczna sytuacja jest z kosztami sesji psychoterapeutycznych za które w kwietniu 2017 r. powódka zapłaciła 2.000 zł. Nie bagatelizując okoliczności zdarzenia i jego skutków dla powódki, nie ma żadnego dowodu z którego wynikałoby że sesje te były związane ze zdarzeniem i koniecznością pomocy psychologicznej z tramą z tym związaną.

18.  W ocenie powódki w wyniku zdarzenia drogowego doszło do uszkodzenia mostu stomatologicznego nałożonego na żeby 24-27, które spowodowało, że powódka musiała i musi się poddać leczeniu polegającemu na podniesieniu zatoki szczękowej lewej z jednoczesnym wszczepieniem implantu, zaś po 6-12 miesiącach wykonanie korony na implancie i dwóch licówek pełnoceramicznych na zębach 24,26.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na pewną niekonsekwencje powódki, która jednocześnie twierdziła w postępowaniu likwidacyjnym i w pozwie, że w wyniku zdarzenia utraciła dwa zęby, jak jednak zostało wyjaśnione w trakcie postępowania dowodowego już przed wypadkiem powódka nie miała tych zębów i w celu uzupełnienie braku została na sąsiednie żeby założony znacznie wcześniej most stomatologiczny.

Powoduje to że żądanie powódki zwrócenie kosztów leczenia stomatologicznego mającego naprawić sytuacje związaną z brakiem dwóch zębów w wysokości 15.800 zł, już od samego początku było chybione, gdyż nawet w przypadku ustalenia związku przyczynowego między wypadkiem a uszkodzeniem mostu, wykraczało poza zwykłe następstwa zdarzenia i zakres odpowiedzialności sprawcy za szkodę. Zwyczajnym następstwem ewentualnego uszkodzenia mostu jest żądanie jego naprawy lub wymiany, zaś strona powodowa domagała się usunięcia szkody poprzez zastosowanie zupełnie innej procedury medycznej, w żaden sposób nie uzasadniając tego żądania, jak również nie udowadniając, że jest to jedyna metoda przywrócenia do stanu poprzedniego. Za takie udowodnienie można uznać informacji od lekarza stomatologa zawierającej się w stwierdzeniu „rekomendowany zabieg o najmniejszym ryzyku terapeutycznym” z k. 34 akt. W wyniku zdarzenia powódka nie utraciła zęba więc w ocenie Sadu żądania zwrotu kosztów stawienia implantu nie pozostaje w związku przyczynowym ze zdarzeniem. Ponadto powódka poza swoimi twierdzeniami, z których wynikało że kilka dni po wypadku stwierdziła ukruszenie się mostu, w żaden sposób nie udowodniła związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem a tym uszkodzeniem. Nie zostało ono stwierdzone bezpośrednio po zdarzeniu w dokumentacji lekarskiej, jak również nie zaproponowała dowodu, który wykazałby że do tego uszkodzenia doszło w wyniku wypadku, a nie innej możliwej przyczyny zewnętrznej. Tym bardziej że most ten był przez nią użytkowany już od długiego czasu.

19.  Reasumując. W zakresie żądania odszkodowania powódka nie wykazała zaistnienie związku przyczynowego między kosztami jakie poniosła a wypadkiem. Dotyczy to zarówno zabiegów kriosauny, seansów psychoterapeutycznych, jak i zabiegu dentystycznego, którego koszty częściowo poniosła. Jedynie w zakresie kosztów leków wykupionych po wypadku Sąd uznał, iż zostały one udokumentowane faktura i pozostają w związku ze zdarzeniem.

20.  Mając powyższe okoliczności na uwadze, sąd uznał, że adekwatną kwotą zadośćuczynienia, które zrekompensuje krzywdę powódki jest kwota 5.000 zł. Jednocześnie Sąd uznał za zasadne roszczenie w zakresie leków do kwoty 29,13 zł i zasądził tą kwotę na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. z zw. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. zaś w pozostałej części powództwo oddalił.

21.  O odsetkach sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu zasadzając je od 8 listopada 2018 roku. Termin zapłaty zadośćuczynienia przez ubezpieczyciela określa art. 817 §1 k.c. stanowiący, iż ubezpieczyciel powinien spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni od daty otrzymania zgłoszenia szkody. Ubezpieczyciel negatywnie rozpatrzył zgłoszenie szkody powódki już w marcu i kwietniu 2018 r., więc termin wskazany we wezwaniu powódki z dnia 30 października 2018 r. jako siedmiodniowy powoduje, że pozwany pozostaje w opóźnieniu.

22.  O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając. Powódka wygrała w 15%, zaś pozwany w 85%.

23.  Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 522,55 zł w skład której wchodziło 15% z kosztów poniesionych przez powódkę, tj. wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w stawce minimalnej 3.600 i opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.

24.  Analogicznie Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3.094,45 zł w skład której wchodziło 85% z kosztów poniesionych przez powódkę, tj. wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w stawce minimalnej 3.600 i opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł.

25.  Jednocześnie wobec zwolnienie powódki od opłaty sądowej w niniejszej sprawie Sąd nakazał pozwanemu uiścić kwotę 251,55 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych które nie obciążają powódki w proporcji w jakiej pozwany przegrał proces w pkt V wyroku.