Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2021 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: sędzia Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2021 r. w G. sprawy z powództwa M. M., M. D. przeciwko Z. K. z udziałem interwenienta ubocznego Gminy M. G.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanemu Z. K., aby opróżnił, opuścił i wydał powodom M. M. i M. D. lokal mieszkalny przy numer (...) położony w budynku przy ul. (...) w G.;

II.  orzeka o uprawnieniu pozwanego Z. K. do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu i wstrzymuje wykonanie punktu I. niniejszego wyroku do czasu złożenia mu przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu;

III.  nie obciąża pozwanego Z. K. kosztami strony powodowej;

IV.  kosztami interwencji ubocznej obciąża Gminę M. G., uznając je za poniesione.

Sygn. akt I C 127/21

UZASADNIENIE

Stan faktyczny

M. M. i M. D. są współwłaścicielami lokalu mieszkalnego przy ul. (...) numer 6 w G..

Okoliczność bezsporna

Z. K. zamieszkuje w tym lokalu od kilkunastu lat, początkowo jako syn najemczyni uprawniony zgodnie z umową najmu z 14 lutego 2005 r. do zamieszkiwania w lokalu (umowa ta zastąpiła wcześniejszą umowę [z 1997 r.] najmu innego lokalu w tym samym budynku), a po jej śmierci w lutym 2020 r. jako najemca, który wstąpił w stosunek najmu w trybie art. 690 k.c.

Okoliczności bezsporne (vide umowa, k. 10-12)

W roku 2020 r. (od marca) zwiększały się zaległości z tytułu płacenia przez pozwanego czynszu i opłat eksploatacyjnych, ostatecznie znacznie przekraczając 3-krotność należności miesięcznych (należności miesięczne wówczas wynosiły około 1680 zł). W dniu 27 października 2020 r. do pozwanego wysłano wezwanie do zapłaty łącznie 11.280,93 zł w dodatkowym terminie miesięcznym, pod rygorem rozwiązania umowy najmu. Wezwanie pozwany odebrał osobiście 29 października 2020 r. Wobec bezskutecznego upływu w/w terminu właściciele wypowiedzieli pozwanemu na piśmie umowę najmu pismem z dnia 10 grudnia 2020 r. (pozwany otrzymał je w dniu 10 grudnia 2020 r.).

Dowód: wypowiedzenie, k. 28

wezwanie, k. 23

Pozwany jest emerytem uprawnionym do świadczeń z pomocy społecznej i faktycznie je aktualnie uzyskuje. Ze względów zdrowotnych ma poważne problemy z poruszeniem się, nie opuszcza lokalu. Aktualnie otrzymuje zasiłek stały w kwocie 300 zł, zasiłek celowy 150 zł, emeryturę w kwocie 419 zł. Nie posiada możliwości zamieszkania w innym lokalu, nie ma też tytułu prawnego do innego lokum.

Dowód: zeznania pozwanego, k. 73-74, 62

Ocena dowodów

Zeznania pozwanego uznano za wiarygodne i szczere.

Prawo własności powodów nie było kwestionowane, jak też nie budzi wątpliwości zadłużenie pozwanego względem powodów z tytułu umowy najmu oraz skuteczność wypowiedzenia umowy najmu.

Przedstawione dokumenty prywatne nie budziły wątpliwości.

Kwalifikacja prawna

Podstawą prawną powództwa jest art. 222 § 1 k.c. Powodowie są właścicielami przedmiotowego lokalu, zaś pozwany obecnie – po rozwiązaniu umowy najmu – nie posiada (od 1 lutego 2021 r.) żadnego tytułu prawnego uprawniającego go do zajmowania go.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punkcie I. sentencji.

Pozwany jest byłym lokatorem, który był początkowy uprawniony do zamieszkania w lokalu na podstawie umowy z 2005 r. (jako syn najemczyni), która zastępowała umowę najmu innego lokalu w tym samym budynku (z 1997 r.). Dlatego należy uznać, że stronom de facto chodziło o ciągłość najmu (w sensie kontynuowania zaspokajania potrzeb mieszkaniowych), jedynie ze zmianą lokalu w tym samym budynku. W tym znaczeniu nie zachodzi w sprawie wyłączenie zastosowania art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów […] (w oparciu o przepis art. 14 ust. 7 tej ustawy – dotyczący umów zawartych po 1 stycznia 2005 r., por. również art. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych ustaw).

Pozwany spełnia obligatoryjne przesłanki przyznania mu prawa do lokalu socjalnego: jest emerytem uprawnionym do świadczeń z pomocy społecznej (art. 14 ust. 4 pkt 4 ustawy o ochronie praw lokatorów […]), spełnia też kryteria przyznania mu prawa do lokalu socjalnego przewidziane w uchwale gminy – art. 14 ust. 4 pkt 6 tej ustawy (prowadzi samotnie gospodarstwo domowe i osiąga dochód niższy niż 75% najniższej emerytury, która obecnie wynosi 1.250,88 zł, z czego 75% to 938,16 zł). Pozwany jednocześnie nie ma możliwości zamieszkania w innym lokalu, a jego sytuacja finansowa wyklucza możliwość najęcia lokalu na wolnym rynku, skoro czynsz rynkowy najmu nawet niewielkiego lokalu będzie wyraźnie przekraczać łączny rozporządzalny (poza koniecznymi kosztami egzystencji) dochód pozwanego. Ponadto pozwany jest osobą schorowaną, od czterech lat nie opuszcza mieszkania, a w załatwianiu jego spraw życiowych polega na pomocy pracowników opieki społecznej – gdyby była więc potrzeba formalnego rozważania przesłanek fakultatywnych przyznania prawa do socjalnego lokalu, także zdaniem Sądu pozwany by je spełnił.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w punkcie II. sentencji na mocy art. 14 ust. 4 pkt 4 i 6 oraz ust. 6 ustawy o ochronie praw lokatorów […]

Koszty

O kosztach stron orzeczono jak w punkcie III. sentencji na podstawie art. 102 k.p.c. nie obciążając pozwanego (mimo przegranej) kosztami przeciwników, gdyż znajduje się w szczególnie złej sytuacji osobistej i zdrowotnej, jest osobą trwale pozostająca w ubóstwie, bez realnych szans na poprawę.

Kosztach interwencji ubocznej obciążono Gminę G. (punkt IV.), na podstawie art. 107 zdanie trzecie a contrario k.p.c., gdyż nie przyczyniła się do wyjaśnienia sprawy i nie uczestniczyła w rozprawie.