Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II Cz 300/14

POSTANOWIENIE

Dnia 22 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Anatol Gul

Sędziowie : SO Alicja Chrzan

SO Jerzy Dydo

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2014 r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi dłużnika M. O. na czynności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie T. M. w sprawie egzekucyjnej KM 1580/13 z wniosku wierzyciela M. B.

na skutek zażalenia dłużnika na postanowienie Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 18 lutego 2014 r., sygn. akt I Co 50/14

postanawia :

1. oddalić zażalenie,

2. zasądzić od dłużnika na rzecz wierzyciela kwotę 60,00 zł tytułem kosztów postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 18 lutego 2014 r. r. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie oddalił skargę dłużnika na czynności Komornika Sądowego polegającą na opisie i oszacowaniu nieruchomości położonej w B. przy ul. (...), dla której Sąd ten prowadzi księgę wieczystą (...). Analizując akta sprawy egzekucyjnej oraz operat szacunkowy sporządzony przez M. K. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania dokonanego wyliczenia wartości nieruchomości. Wskazał, że dokonując ustalenia sumy oszacowania za podstawę wyceny przyjęto wartość rynkową prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności zabudowy działki nr (...) dla aktualnego sposobu użytkowania tej nieruchomości. Nieruchomości przyjęte do porównania obrazują stan lokalnego rynku dla tego typu nieruchomości i są podobne do wycenianej nie tylko w zakresie powierzchni użytkowej ale i pozostałych atrybutów rynkowych. Sąd podkreślił przy tym, że w operacie szacunkowym nie ma potrzeby podawania osobnego wartości działki w użytkowaniu wieczystym, ponieważ nie stanowi ona osobnego przedmiotu egzekucji. Przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynków i urządzeń na użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym, a tym samym użytkowanie wieczyste jest prawem nadrzędnym w stosunku do prawa własności budynków wzniesionych na tym gruncie. Sąd I instancji wskazał przy tym, że operat szacunkowy pod względem formy jak i treści jest zgodny z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł dłużnik domagając się jego zmiany i uzupełnienia czynności polegającej na dokonanym opisie i oszacowaniu o elementy wskazane w złożonej skardze na czynności komornika.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia zażalenia.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy i wyczerpujący odniósł się do zarzutów skargi dotyczących opisu i oszacowania. Dłużnik w zasadzie nie podniósł w zażaleniu żadnych argumentów, które podważałyby ocenę dokonaną w zaskarżonym postanowieniu, skupiając się jedynie na twierdzeniach, iż nieruchomość objęta egzekucją należy do majątku wspólnego, stąd powinna podlegać umorzeniu.

Sąd Okręgowy w całości podziela ocenę prawną Sądu I instancji co do prawidłowego sposobu przeprowadzonego opisu i oszacowania. Operat szacunkowy odpowiada wymogom ustawodawcy w tym zakresie i z uwagi na wyczerpujące i trafne uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie ma podstaw do powielania jego wniosków, w szczególności, że dłużnik nie sformułował co do nich jakichkolwiek zarzutów.

Odnosząc się do kwestii odpowiedzialności małżonki dłużnika wskazać należy, że wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego w trybie art. 825 pkt 3 k.p.c. może złożyć tylko osoba, która według klauzuli wykonalności nie jest dłużnikiem i która sprzeciwiła się prowadzeniu egzekucji. Skarżący M. O. nie ma zatem legitymacji, aby domagać się zakończenia postępowania w oparciu o powołany przepis, skoro bez wątpienia to przeciwko niemu wydany został tytuł wykonawczy. Jego małżonka w trakcie egzekucji złożyła takowy wniosek, a następnie skargę na zaniechanie Komornika, niemniej jednak w trakcie ich rozpoznania ustalono, że jedynym właścicielem zajętej nieruchomości jest M. O.. Wraz ze złożonym zażaleniem dłużnik w dalszym ciągu nie przedłożył jakiegokolwiek dokumentu, który wskazywałby, iż egzekucja prowadzona przeciwko jego małżonce pozbawiona jest podstawy prawnej. Z uwagi na powyższe zażalenie dłużnika zostało oddalone po myśli art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. i w zw. z art. 13 § 2 k.p.c

O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 8 i § 12 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

II Cz 300/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE